Nadat de Farizeeën hadden vernomen dat hij de Sadduceeën tot zwijgen had gebracht, kwamen ze bij elkaar. Om hem op de proef te stellen vroeg een van hen, een wetgeleerde: ‘Meester, wat is het grootste gebod in de wet?’  

Hij antwoordde: ‘Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand. Dat is het grootste en eerste gebod.  

Het tweede is daaraan gelijk: heb uw naaste lief als uzelf. 

 

Deze twee geboden zijn de grondslag van alles wat er in de Wet en de Profeten staat.’

(Matteüs 22, 34-40)

LIEFDE IS … 

Liefde … het is één van die weinige woorden, die in onze taal voortdurend gebruikt worden, en daardoor ook vaak misbruikt worden. We horen het in talloze liedjes op de radio en op onze CD’s, we zien het op TV, en we stellen vast dat heden ten dage de klemtoon veelal gelegd wordt op passionele liefde, de liefde als passie, een bevlieging die mensen geheel in haar greep heeft voor een poos, een passie die hen even overrompelt, en dan weer uitdooft als een kaarsje, dat nog even flakkert en dan voorgoed uitgaat. Voor altijd gedoofd, voor altijd voorbij. Daarom is het goed om eens te luisteren naar een oude, wijze man van 88 jaar, Maurice Bellet. 

Maurice Bellet is een Franse priester, die in 1923 geboren werd. Naast een doctoraat in de filosofie en in de theologie, studeerde hij ook psychoanalyse, en werkt tot op vandaag op het raakvlak van die verschillende domeinen, die met de diepste innerlijkheid van de mens te maken hebben. Vele jaren was  hij, met al zijn diploma’s, onderpastoor in een parochie, hartje Parijs, en stond daar in voor de ‘confessional omnibus’, de biechtstoel waar je zo maar kan aanbellen, en ongekend een diep gesprek voeren. 

In een gesprek met iemand, die door hem begeleid werd, geeft hij een heel eigen en ook heel concrete overweging bij de liefde, het tweede gebod, dat gelijk is aan het eerste.

‘Wel kijk,

wat ik wil dat de anderen voor mij doen,

is precies dat zij mij niet veroordelen.

Dat wil zeggen:

dat ze mij nemen zoals ik ben,

mij aanvaarden en in mij geloven,

vertrouwen in mij hebben en mij op mijn best nemen.

En dat ze mijn vergissingen en tekorten vergeven.

Ik wil, zoals iedereen denk ik,

gerespecteerd, geacht, beluisterd worden.

Ik wil dat ze van mij houden.

Ik verwacht dat ze mij kansen gunnen,

mij de middelen geven om te laten zien wat ik kan.

Dat ze waarderen wat ik gedaan heb

en mij aanmoedigen.

Dat ze het goede in mij hoog schatten

en niet te lang stilstaan bij het slechte in mij. 

En dat ze mij nooit als minderwaardig behandelen,

zelfs als ze in een hogergeplaatste functie

boven mij staan. 

Wel kijk,

dat is wat ik aan de anderen

zal proberen te geven.

Dat zal de weg van mijn volmaaktheid,

dat zal de weg van mijn liefde zijn.

vrij naar Maurice Bellet