Zes jaar heeft ze geleerd wat blijven was;

wat ouders deden, en wat alles dus ging doen:

een tafel bij een stoel, nu bij toen.

Het meervoud van geluk was: wij. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Sindsdien heeft ze geleerd wat enkelvoud is.

Zij. Nu weer half van jou, morgen half van mij. 

Toen ze acht was, was ze tien.

Eén helft van haar gezicht lief,

de ander liever. Bang om te kiezen

tussen verliezen en verliezen.  

Vandaag is ze gewoon twaalf.

Vier ouders, twee echt, twee stief.

Slapen gaan moet met eindeloos gezoen.

Ze wint altijd. Ze heeft geleerd wat blijven is.

Wat ouders niet en kinderen wel doen.

Herman De Coninck