De piëta’s
Iets maakt de lippen der piëta’s droever
in de schemer der kerken, achteraan,
als kwam, al de onrust van duizend moeders,
hier, voor de tralies, bij kaarslicht te saam.
Zij zaten alleen – inderhaast aan markt
en keuken ontsnapt, vrouwtjes klein en devoot
– te zwijgen. En elk was een moeder van smarten,
met welk zwaard in het hart, met welk kind op de schoot?
Maar kruistocht, en lijkwâ, en nagels ontbonden
hen zozeer, dat elk te verhalen begon
haar eigen calvarie, de dolorosa te troosten.
Zoals moeders voor moeders wel doen. De zon
was al onder. Zij waren al thuis. Zij moesten
al sterven, godweet. Maar Maria’s mond
bewaarde elk woord van de duizend droeve
piëta’s. Omdat zij elk woord verstond.
Roger Verkarre
|