De piëta’s

Iets maakt de lippen der piëta’s droever

in de schemer der kerken, achteraan,

als kwam, al de onrust van duizend moeders,

hier, voor de tralies, bij kaarslicht te saam.

Zij zaten alleen – inderhaast aan markt

en keuken ontsnapt, vrouwtjes klein en devoot

– te zwijgen. En elk was een moeder van smarten,

met welk zwaard in het hart, met welk kind op de schoot?

Maar kruistocht, en lijkwâ, en nagels ontbonden

hen zozeer, dat elk te verhalen begon

haar eigen calvarie, de dolorosa te troosten.

Zoals moeders voor moeders wel doen. De zon

was al onder. Zij waren al thuis. Zij moesten

al sterven, godweet. Maar Maria’s mond

bewaarde elk woord van de duizend droeve

piëta’s. Omdat zij elk woord verstond.

Roger Verkarre