|
Lied over de dunheid van mensenhuiden
Een mens is krom of recht.
Maar is hij bruin of zwart
dan wordt hij een geval apart,
al loopt hij nog zo recht.
Ach, je weet wel beter.
De dikte van je vel
is nog geen millimeter.
Daaronder heeft toch iedereen,
daarin verschilt geen een, geen een,
zijn zenuwen en spieren,
zijn bittere gal, zijn nieren,
zijn longen en zijn pompend hart,
dat is niet wit en ook niet zwart.
Daar speelt een donker kind.
Het speelt in onze straat.
Wat doet zo'n donker kind hier ?
Laat het weggaan met de wind.
Kom, je weet toch beter ?
Hoe dik is kindervel ?
Niet eens een millimeter.
Daaronder vind je bij elk kind,
een blond kind of een donker kind,
die zenuwen en klieren,
die hersens en die nieren,
en aders en dat jonge hart,
dat is niet wit en ook niet zwart.
Een Vlaming bouwt zijn huis.
Hij heeft een Turk als buur.
Die Turk kijkt naar zijn buurs cultuur,
hij vindt hem vreemd gespuis.
Weet hij dan niet beter ?
Hoe dik is burenvel ?
Oh, lang geen millimeter.
Daaronder heb je, held of schurk
of Marokkaan of Belg of Turk,
een maag en lange darmen
en pezen in je armen,
een slokdarm en een stuwend hart,
dat is niet wit en ook niet zwart.
Een vel is wit of zwart.
In kogels slaapt de dood.
Een mensenvel is zelden hard
en bloed is altijd rood.
Weet je nog niet beter ?
De dikte van je vel
is nog geen millimeter.
Daaronder hebben we allemaal,
in elke kleur, in elke taal,
die bundel sterke spieren,
dat brein, die kleine nieren
en onophoudelijk pompt ons hart,
dat leeft, dat is niet wit of zwart.
Gebruik nu je verstand
en maak geen onderscheid.
al wie hier werkt en woont en vrijt
zal thuis zijn in dit land.
Geert Van Istendael
|
