‘Welkom Simon'

Tussen de post zat een geboortekaartje. Dat gebeurt meer, maar hier was een jongetje geadopteerd van elf maanden. Anne-Marie, Marc, Matthias +, Robert en Agnes waren gelukkig de thuiskomst te melden van Simon, ergens uit Frankrijk. Een bijhorend gedicht zei: 'Een zilveren kind is ons ontnomen, er wachtte ons een gouden kind om behoedzaam en liefdevol voor te zorgen.' Ik keek naar de rij namen, toen wist ik het weer. Het gezin was bij mij geweest nadat Matthias gestorven was. Of ik als aandenken aan zijn kort verblijf op aarde een beeldje wilde maken. Ik deed het, kleine vingertjes gekruld onder een slapend gezichtje, teder toegedekt met een doek, en dat alles in de rode aarde waarvan God, zoals verteld wordt, Adam heeft gemaakt (Adam is Hebreeuws voor Rode Aarde). Alleen kan ik geen leven schenken aan de schepselen die ik uit de klei tevoorschijn knutsel, gelukkig voor mij. Ik dacht: er woont nog zoveel onbaatzuchtige goedheid onder de mensen en ik nam mijn telefoon om het gezin met de nieuwe telg geluk te wensen. 'Ach' , zei Agnes : 'Het doet mij plezier uw stem te horen. Ja, Simon is er, het heeft lang geduurd, de rouwperiode voor Matthias moest eerst voorbij zijn. Ik had mezelf een jaar gegeven om te bekomen van het verdriet en om na te denken. Daarna konden ze ginder niet geloven dat we Simon werkelijk wilden hebben want niemand adopteert een mongooltje. Maar wij dachten: wat maakt het uit? Hij leeft in Gods wereld en iemand moet voor hem zorgen, want zijn moeder wilde hem niet.'

Toen het tot mij doordrong wat ik hoorde, toen ik begreep dat deze gewone, werkende mensen met twee kleine kinderen, in deze moeilijke tijd de moed en de liefde hadden om een gehandicapte in hun gezin op te nemen, en voor hem te zorgen als voor hun eigen kind, helemaal vrijwillig, stond ik mij te schamen.

Terwijl ik van mezelf denk dat ik mijn best doe en er mag zijn, zoals de strontvliegen, bid ik toch geregeld tot de Almacht:

'Spaar ons van oorlog en lijden, laat ons begrijpen dat wij, en alles rondom, in U zijn en voorbijgaan, en, Heer, geef mij gezonde normale kinderen en kleinkinderen.

Als het menselijk is miserie uit de weg te gaan, te vluchten als de pest, wat drijft dan, en wat zijn dan de mensen die tegen de natuurlijke instincten in, bovenmenselijke dingen doen?

Is de reden waarom en de kracht die hen bezielt, niet de enige hulp en uitkomst die de mensheid heeft om te overleven ?’

(May Claerhout, in ‘Visie’, 12 november 1993)