‘Ik kan u geen leven zonder leed of pijn beloven.

Ik kan ook niet beloven dat alles gauw veel beter zal gaan.

Ik kan niet beloven dat binnenkort

honger en onrecht en oorlog verdwenen zullen zijn.

Ik geloof ook niet dat ik het zelf nog beleven zal.

Maar daarom heb ik broeders en zusters nodig,

ik heb troost nodig, want dat is een groot verdriet.

Ik heb die traditie van zoveel eeuwen nodig,

die christelijke traditie,

die terugkijkt naar de Joden en naar Jezus

want die vertelt verhalen

die over bevrijding en over leven gaan.

Het is van groot belang dat je mag geloven,

dat een blinde al eens ziende is geworden,

of dat een verlamde al eens is gaan dansen,

en zeker dat een heel volk ooit eens

van die gulzige vleespotten van Egypte is weggetrokken,

dit Egypte achter zich heeft gelaten.

Zulke verhalen herhalen en blijven herhalen,

is voor mij de betekenis van de christelijke traditie.

Ik denk almaar terug aan wat ooit gebeurd is

met het oog op mijn toekomst,

én met het oog op de toekomst van ons allen.

Ik heb die hoop nodig,

die groeit uit een terugblik op dit verleden:

Er is al eens iemand uit de doden opgestaan.’

(vrij naar Dorothee Sölle)