|
Naar aanleiding van 'Moederdag', zondag aanstaande, dit gedicht. Met nog altijd even veel liefde, genegenheid en ontroering opgedragen aan mijn - destijds - bejaarde moeder, ondertussen reeds meer dan 30 jaar overleden. Zo herkenbaar!
Ik zie je hoofd telkens wat meer voorover
en grijzer in het vierkant venster, achter
het neteldoeks gordijn gedurig zachter,
een akwarel in overwegend oker.
Ik weet je vingers aan verstelwerk bezig
van kleinekinderjassen zonder knopen
en kousen in de zomer stukgelopen.
Je bent nog overal intens aanwezig
achter je raam, somtijds naar buiten kijkend
de dagen met elkander vergelijkend.
Anton van Wilderode
|
