IN MEMORIAM MATRIS

I

Als ik vanavond thuiskom ben je weg.

Ik zal de tuin inlopen rokend en verdrietig

om al het liefs dat ik je wilde zeggen.

Je zwarte stoel staat in het erwtenbed.

Je zat er vaak tussen twee beurten in

nog met je handen aan de groene lussen

een uur vol gras en vogels uit te rusten,

de druppels zweet al haastig weggewist.

Een fijne sluier zand ligt op je stoel.

Ik zal hem in spiraaltjes openblazen

want je bent weg, ik moet mij nooit meer haasten.

Voor hoeveel jaren is dat nu voorgoed.

II

Ik keek door het venster maar je was er niet. 

De kamer schijnt eensklaps te groot geworden

met weggeschoven stoelen, lege borden.

Je bril ligt in je boek, vergeet hem niet.

Van ergens dringt je stem nog tot mij door.

Ik weet het al, je bent waarschijnlijk boven,

ik zal het kraken van de treden horen,

je woorden zijn je altijd even voor.

De deur staat op een kier, je komt terug

je was alleen maar weg om iets te halen.

Het duurt wel lang, mijn ogen staan vol tranen,

een onverdacht verdriet achter je rug.

Anton van Wilderode