Juni

Elke dag schijnt urenlang de zon

door de gesteelde bloemen heen.

Hun rood geeft een oranje gloed; alleen

tegen de avond valt het licht zo schuin

dat zij er moe van zien en al wat bruin.

Wakker te worden met het bloedwarm licht

van de zon in bed en over mijn gezicht,

vogels gillen door de open ramen,

veel te geestig, veel te vroeg,

we mogen nog een uur zo samen.

De langste dag. En nog niet lang genoeg.

De nacht waait over en zal daar

waar het regent ook wel vallen,

maar hier blijft het licht.

Een slaperig kindje gooit

haar nachtbrood naar de spreeuwen.

God, laat mij nooit

zo dood zijn als het sneeuwen

van nog zo kort geleden.

Leo Vroman