|
BEZINNING BIJ GOEDE VRIJDAG
Op het einde
als de dodelijke kring zich sluit
en Jezus aan dat afschuwelijke kruis wordt geklonken
is het commentaar van de voorbijgangers:
‘Jij daar, die de tempel afbreekt
en in drie dagen weer opbouwt:
red jezelf.
Als je de Zoon van God bent,
kom dan van dat kruis af’.
En de ‘groten’ …
hogepriesters, schriftgeleerden, oudsten
spotten in dezelfde zin:
‘Anderen heeft hij gered,
maar zichzelf kan hij niet redden…’
Ja, het moet wel waanzin lijken
tot op de dag van vandaag
dat iemand kiest om op zo’n manier
het eigenbelang te overstijgen
en anderen te willen redden.
Zijn levensprogramma lijkt wel totaal mislukt.
Niemand zal ooit de eenzaamheid kunnen peilen
van zijn laatste kreet:
‘Mijn God, mijn God, waarom heb Je mij verlaten?’
En met dat middelmatige gedoe van mij
kan ik me op dit punt
nog nauwelijks ‘christen’ noemen.
Beschaamd en verward kan ik alleen
die grote stilte over mij laten komen.
Even mag ik met de evangelist zien
hoe er toch wat gebeurt met die pronkzuchtige tempel,
die God gekluisterd hield in riten en gebeden,
terwijl de wereld zijn eigen gang ging.
Het voorhangsel scheurt middendoor.
God is hier en nu de vernederde man aan het kruis
en tussen de mensen waarvoor Hij heeft geleefd.
Een aardverschuiving!
En de Romeinse honderdman
is nu de ‘gelovige’, die zegt:
‘Waarlijk, hij was een zoon van God.’
En ik voel me even heel verbonden
met al die plekken op de wereld,
waar geleden wordt onder onrecht,
waar machteloosheid is
maar ook zoveel liefde,
dat God heel dichtbij moet zijn.
Aarzelend wil ik een voetje verder zetten
op die riskante weg,
die anderen reeds zijn opgegaan.
Uit: ‘Ongehoorzame wegen’,
een uitgave van Chirojeugd, Vlaanderen, 2002.
|
