|
Met rood en blauw op gouden grond
maal ik mijn englen en Madonen,
en wat men van ons Heer verkondt;
‘k meng er nog wat groen en purper bij
voor ’t loof en Gods doorboorde zij.
Een droom van vleuglengeur, en kronen
op fijne vingren, ranke tronen …
‘k Laat d’aarde over aan haar lot,
ik droom uiteen in mijn ikonen,
dan word ik geest, ik groei in God,
de Hemel druipt over zijn randen!
Maar d’uren gaan, de dag snelt heen
en neemt de borstels uit mijn handen
en heel mijn weelde spat uiteen.
Ik sta weer moederziel alleen
een arme mens in zak en asse,
die angstig op zijn ziel moet passen,
zo wordt zij door de stof verdwaasd.
Hoe kan een mens zo in elkander steken?
Ik ben de stenen pijp, die ieder uur kan breken
en elken dag voor U een nieuwe zeepbel blaast.
Felix Timmermans
|
