MISSIEZONDAG

‘Hij gaf zijn leven …’ in het bijzonder voor wie klein, uitgesloten en van geen tel was. Sedert Jezus op aarde kwam gaat het niet langer om ereposten, ook niet, zeker niet in de Kerk. Alleen wie in staat is zichzelf weg te cijferen en daarbij het kruis in zijn leven niet uit de weg gaat kan iets betekenen voor andere mensen.

In het licht van het evangelie zijn wij slechts groot als wij ons leven willen geven in zelfvergeten dienstbaarheid. Ons leven geven, we zullen allicht geen heldhaftige marteldood moeten sterven. Het is veeleer een ongezien en dagelijks leven voor de andere, ook als dat moeilijk valt en soms een kruisweg kan worden.

Waarlijk, Hij gaf zijn leven als zoenoffer  

maar hij zal zijn nakomelingen mogen zien,

en lang blijven leven; 

en wat de HEER behaagt

komt door Hem tot vervulling. 

(Jesaja 53,10)

Wie van jullie de belangrijkste wil zijn,

zal de anderen moeten dienen

en wie van jullie de eerste wil zijn,

zal ieders dienaar moeten zijn, 

want ook de Mensenzoon

is niet gekomen om gediend te worden,

maar om te dienen

en om zijn leven te geven als losgeld voor velen.’

(Marcus 10,43-45)

HIJ GAF ZIJN LEVEN

Een jaar of vijftien geleden kwam een missionaris uit Thailand op verlof. Hij had daar meer dan 30 jaar gewerkt en niet zo danig veel mensen kunnen bekeren en dopen. Het is trouwens zeer de vraag of dat wel zijn grootste doel was. Voor zijn afreis kwam een Boeddhistische monnik hem nog zeggen:

‘Pater, het is goed dat je eens naar huis gaat om wat te rusten en je familie te zien. Maar blijf toch niet te lang weg, want ik kom graag luisteren naar wat jij over God te zeggen hebt.

Weet je: ik geloof in God en ik denk dat jouw God eigenlijk dezelfde is als mijn God maar jij kent onze God blijkbaar beter dan ik en daarom ben ik telkens geboeid door wat jij zegt over onze God.

Pater, als het waar is dat onze God, 2000 jaar geleden, mens geworden is, dat Hij geboren werd uit de schoot van een moeder, dat Hij kon wenen, lachen, werken en lijden, en dat Hij op 33 jaar voor ons zijn leven gaf en werd gedood. Als het waar is dat Hij uit de doden is opgestaan, dat Hij ons zijn Geest geschonken heeft en zo voor altijd in ons midden wil blijven … als wij Hem maar toelaten en ontvankelijk zijn.

Pater als dit allemaal waar is waarom hebben jullie dan zolang gewacht om ons dit te komen vertellen?’

Wellicht had deze eenvoudige monnik geen grote studies gedaan, maar hij had een nederige open geest bewaard, en ongetwijfeld had hij tijd gemaakt om stil te zijn, en in alle rust en zonder drukdoenerij te luisteren naar wat God hem te zeggen had. In het ruisen van de wind op een zomeravond, in de vreugde en het leed van zoveel mensen, in de rust van een oude man of vrouw, en door die pater, die jaren geleden, zijn leven had gegeven … om zonder enige pretentie te gaan vertellen over God, die ook zelf zijn leven had gegeven, opdat wij leven zouden hebben, en wel in overvloed.

Zo kon die monnik, na al die jaren, zeggen: ‘Pater, jouw God is dezelfde als mijn God. Maar jij kent onze God blijkbaar iets beter.’

Daarom blijft het nodig om hier en elders nog altijd te vertellen van een God, die zijn leven gaf. En blijft het goed dat sommige mensen hun leven geven voor die velen, voor wie het leven ook nu nog hard en onrechtvaardig is.

Wat is de taak die op mij wacht?

Het is: vertellen over Jezus,

getuigen dat Hij leeft.

Soms met woorden

en heel dikwijls

alleen met mijn manier van leven.

Mensen zullen Hem ontdekken

in mijn blije lach,

in mijn open oor

en mijn luisterend hart.

Zij zullen het evangelie zien

in mijn gevende hand,

in mijn vergevend gebaar

en in mijn dienstbaarheid.

Zij zullen geloven dat Jezus echt leeft

als ik kan kiezen voor de zwaksten,

als ik eigen grenzen ophef

en rood, geel, zwart, bruin en blank

slechts één kleur zijn.

Dit is mijn opdracht.

Niet gemakkelijk,

maar meer dan boeiend.

Ik geloof erin.

En jij?

Levensecht