|
14de ZONDAG C
‘WEET WEL, IK ZEND JULLIE …’
Vandaag vertelt het evangelie ons dat Jezus zijn leerlingen, zijn vrienden op pad stuurt om de Blijde Boodschap te gaan prediken. Ze zullen niet overal hartelijk ontvangen worden, maar dikwijls tegenwind krijgen.
Ook Paulus spreekt over het lijden dat hij omwille van Jezus moest doorstaan, het onbegrip, de afwijzing, de verwijten.
Toch spreekt het laatste zinnetje van het evangelie ons eens te meer over vreugde…
Zusters en broeders,
wat mij betreft:
ik denk er niet aan mij op iets anders te beroemen
dan op het kruis van onze Heer Jezus Christus,
waardoor de wereld voor mij gekruisigd is
en ik voor de wereld gekruisigd ben.
(Galaten 6,14)
Ga nu, maar weet wel,
Ik stuur jullie als lammeren onder de wolven.
…
Verheug je er echter niet over
dat de geesten zich aan jullie onderwerpen,
maar verheug je
omdat jullie naam in de hemel is opgetekend.
(Lucas 10,3 en 20)
… ALS LAMMEREN TUSSEN WOLVEN’
Meer dan 20 jaar geleden viel het communisme in de Sovjet-Unie, en de godsdienst kwam weer tot leven. 70 jaar was niet genoeg om het geloof uit te roeien. Het atheïsme was verplichte leerstof, priesters moesten naar Siberië, elke geloofsbeleving werd verboden. En toch bleef dit geloof overleven. Moeders en grootmoeders bewaarden het en gaven het door. Zij hadden geen opleiding en geen mandaat. Zij gaven het gewoon door zoals ze van nature het leven zelf doorgeven.
Vandaag zien we in het westen een overeenkomst met wat toen in Rusland gebeurde. Een praktisch atheïsme wordt opgedrongen. Geloven wordt ouderwets genoemd. Religieuze symbolen worden belachelijk gemaakt. Priesters worden niet verbannen, maar lege seminaries zijn veel doeltreffender.
Geloof is vervangen door de cultus van het ‘ik’ en een extreem materialisme. Het aantal priesters is de voorbije jaren drastisch teruggelopen en een nieuw evenwicht lijkt niet meteen in zicht. Zullen ook hier moeders en grootmoeders het geloof bewaren en doorgeven, even gewoon als ze het leven zelf doorgeven?
Geloof doorgeven is geen kennis doorgeven. Het is iets van jezelf delen, iets van je eigen aanvoelen. Toen Jezus zei: ‘Blijf dit doen om Mij te gedenken’, sprak Hij niet over een les godsdienst, maar over een besef dat Hij er is en dat Hij onze diepste vreugde en onze diepste vrede is.
Geloven is vooral een manier van leven en van omgaan met mekaar. De 72 leerlingen die Jezus op pad zond waren geen leraars en hadden geen opleiding. Maar zij moesten wel een vrede uitstralen onbezorgd en vrij. Hun geluk was immers niet afhankelijk van bezit of prestige.
Zullen de moeders en grootmoeders bij ons erin slagen om de vrede en de vreugde van hun geloof door te geven aan hun kinderen en kleinkinderen? Zal het geloof overleven tot het materialisme ineenstuikt?
Een leven dat alleen het eigen ‘ik’ ziet, leidt tot wanhoop en ontreddering. De slangen en schorpioenen worden al zichtbaar in de stijgende misdaad en in de wansmakelijke vormen van corruptie en zedelijk verval.
Die 72 leerlingen van Jezus waren gewone mensen zoals wij. Vandaag zegt Hij tot ons ‘Ga dan, Ik zend u als lammeren tussen de wolven. Maar weet het wel: Het rijk Gods is nabij.’
(geïnspireerd door een preek van Manu Verhulst)
Hij liep zijn blote voeten stuk
in het bloedhete zand.
Hij slingerde zijn woorden
als schitterende speerpunten in de zon.
In zijn wijd open ogen
blonk de grote zekerheid
dat alle mensen
broers en zussen zullen worden.
Was Hij een mens zoals wij?
Ja, zoals wij zouden moeten zijn.
Wij maken onze voeten niet meer vuil
en wegen zorgvuldig onze woorden
om niets te moeten zeggen.
In onze ogen dwaalt achterdocht
en misprijzen voor elkander.
Hij is diegene
die ons kan genezen:
‘Neem uw bed op en loop,
spreek woorden van leven.
Doe die schaduw uit je ogen
en geloof:
geloof in God die Liefde heet
en ons tot broers en zussen
van elkander maakt.’
Manu Verhulst
|
