EEN WEEK VERWIJLEN BIJ FRANCISCUS VAN ASSISI

'Franciscus' levenseinde’ - 1

Tegen het einde van Franciscus' leven zei een broeder tot hem: 'Vader, uw leven is een lichtend voorbeeld voor ons en heel de Kerk van God; uw dood zal dat ook zijn. Hoe droef uw dood voor ons allemaal ook zal zijn, voor u komt ze zeker als een grote troost en een vreugde zonder einde. Voor u is ze de overgang van gezwoeg en geploeter naar ongestoorde rust, van pijn en beproevingen naar een nooit eindigende vreugde, van de armoede die u liefhad en trouw bleef naar overvloedige en onvergankelijke rijkdom, van een broos, vergankelijk bestaan naar het eeuwige leven waarin u voor altijd de Heer uw God van aanschijn tot aanschijn zult aanschouwen. Vervolgens zei hij: 'Vader, houd er rekening mee dat als er geen wonder gebeurt, u nog maar kort te leven hebt. Dat hebben de dokters gezegd. Ik vertel u dit om u moed in te spreken, want dan treffen de broeders u vol vreugde in God aan terwijl ze toch weten dat u spoedig zult sterven.

Hoewel Franciscus er door zijn kwalen erg aan toe was, voelde hij zich innerlijk blij en begon de Heer te prijzen. Tot de broeders zei hij: 'Als jullie merken dat mijn einde niet ver meer is, roep dan Angelo en Leo bij mij om te zingen over zuster Dood. Toen die broeders kwamen, zongen ze onder veel tranen het Lied van broeder Zon, dat Franciscus zelf tijdens zijn ziekte had gemaakt tot troost voor zijn ziel en die van anderen. In dat gezang laste hij toen de volgende strofe in over zuster Dood:

Wees geprezen, mijn Heer,

door onze zuster de lichamelijke dood,

aan wie geen levend mens ontkomt.

Wee hen die in doodzonde sterven;

gelukkig wie sterven in uw allerheiligste wil,

want de tweede dood zal hun geen kwaad doen.

Uit: ‘Een jaar met Franciscus van Assisi’, door Gerard Pieter Freeman en Erik Kerkhoff.