|
4de ADVENTSZONDAG B: 24 DECEMBER 2017
‘WEES GEGROET, MARIA’
In deze eucharistie staat de figuur van Maria, in al haar bescheidenheid, gegevenheid en toewijding, op de voorgrond. Daarom bidden wij dat wij in ons leven elke dag meer op haar mogen gelijken…
dat ons hart mag blijven als dat van een kind:
een hart vol eenvoud, dat vreugde vindt in kleine dingen…
een edelmoedig hart, dat zich blij kan geven …
een teder hart, dat meeleeft met andermans leed…
en vooral een hart dat nederig en zachtmoedig is,
dat gaarne blij maakt en geen verdriet aandoet.
De engel trad bij Maria binnen en sprak:
‘Verheug u, de Heer is met u!’
Zij schrok van dat woord
Maar de engel zei tot haar:
‘Vrees niet, Maria,
want gij hebt genade gevonden bij God.
Zie, gij zult zwanger worden
en een zoon ter wereld brengen
en gij moet Hem de naam Jezus geven.’
Toen zei Maria:
‘Zie de dienstmaagd des Heren;
mij geschiede naar uw woord.’
(Lucas 1,26-38 - enkele verzen)
‘VADER, IK VERLAAT MIJ OP U …’
‘Verheug u, de Heer is met u’, ‘Vrees niet,’ ‘Mij geschiede naar uw Woord’ … woorden uit het evangelie van vandaag, mooie woorden, mochten zij ook waarheid en leven worden voor ons. Verwachting en bereidheid, het zijn deugden van de advent. Ze zijn zeldzaam geworden want onze tijd is meer uit op prestige, prestatie en dadendrang.
Mochten wij toch inzien, dat het belangrijkste in ons leven niet is datgene wat we zelf kennen of kunnen of presteren; maar wel datgene wat ons wordt geschonken. Denken we weer aan die psalm: Je kunt het geluk niet maken, de Heer geeft het zijn vrienden, zomaar, in hun slaap…. Daartoe moeten we opnieuw stil kunnen worden, biddend in ons hart, bedacht op waar het echt om gaat: de aanwezigheid van Jezus in ons midden.
Dan is er niet zoveel nodig om gelukkig te zijn, en licht in de ogen te dragen: wat luttele materiële dingen, enkele mensen die van ons houden, en wat vriendschap, hoop in ons hart en geen wanhoop, woorden van troost, indien nodig, en woorden van trouw en vertrouwen. En warmte voor koude dagen.
Zo kunnen wij onze dagelijkse weg gaan van lief en leed. Zo kunnen wij Jezus’ komst bij ons stil en biddend verwachten. Zo worden wij ook zelf bereid om Jezus voor andere mensen tot leven te brengen, zodat ook andere mensen Hem kunnen zien in ons, door ons.
Charles de Foucauld heeft dat allemaal neergelegd in een enig mooi gebed:
Vader,
Ik verlaat mij op U.
Doe met mij wat Gij goed vindt.
Wat Gij ook met mij doen zult, ik dank U.
Ik ben tot alles bereid,
als uw wil maar geschiedt
in mij en in al uw schepselen.
Ik leg mijn geest in uw handen,
met al de liefde van mijn hart,
omdat ik van U houd
en mij zonder voorbehoud aan U toevertrouw,
met een oneindig vertrouwen,
want Gij zijt mijn Vader.
‘Kom, Heer Jezus, kom…’ Mogen die woorden van de advent elke dag ook meer onze woorden worden, stil en biddend, ontvankelijk, open en bereid.
‘Kom, Heer Jezus, kom…’
GOD ZIET JE
Wie je ook bent,
God ziet je zoals je bent.
Heel persoonlijk.
Hij roept je bij je naam.
Hij ziet en verstaat je,
want Hij is het die je schiep.
Hij weet wat in jou omgaat,
in je denken en voelen,
wensen en zorgen, sterkte en zwakte.
Hij ziet je wanneer je je verdrietig voelt of blij.
Hij voelt mee met je verwachtingen en beproevingen.
Hij deelt al je angsten en herinneringen,
al wat je geest naar hoger doet streven
en wat je geest naar beneden haalt.
Hij omarmt je en draagt je in zijn armen.
Hij leest op je gezicht dat je weent of lacht,
blaakt van gezondheid of verwelkt door ziekte.
Teder kijkt Hij naar je handen en voeten.
Hij luistert naar je stem,
naar je hartenklop,
zelfs hoe je adem gaat.
Je kunt jezelf niet méér liefhebben
dan Hij je bemint.
John Henry Newman, bekeerling en kardinaal
|
