DE GROT ‘LAPA  DOCE’

Bij een bezoek aan Bahia staat er steevast een uitstap naar de 'Chapada Diamantina' op het programma. Hierdoor werden vorige jaren reeds enkele ‘hoogtepunten’ bezocht. Verslagen en foto’s hiervan vind je op deze blog onder de volgende titels en data:

-       ‘Daags na de uitstap’ (23 januari 2010),

-       ‘Zuster Theophila’ (23 januari 2010),

-       ‘São Sebastião in Igatù’ (26 januari 2010)

-       en ‘Uitstap’ (2 februari 2013).

Daarom wilden we dit jaar wel eens iets anders zien. Zo was er, met een bevriende familie, een bezoek van ongeveer 2,5 uur aan de grot, 'Lapa Doce'. Omdat mijn ietwat bejaarde benen de tred van de grotere groep niet konden bijhouden, kregen we – voor ons vieren: Lene, Otávio, Henrique en ik – een afzonderlijke gids mee, Raimundo, heel toegewijd, behulpzaam en deskundig.

Eerst was er een afdaling van 70 meter tot aan de ingang van de onderaardse grot, niet zo gemakkelijk maar toch ook niet echt gevaarlijk, omdat er op de meest riskante plaatsen houten leuningen aangebracht waren en ook omdat de gids bijzonder bereid was om mij te helpen en te ondersteunen waar dat nodig was.

Na die afdaling was er meer dan een kilometer een min of meer vlak stuk, tussen de vele stalagmieten, stalactieten en kolommen van 'druipsteen', die door een proces van vele eeuwen 'waterinsijpelijng' gevormd waren.

Deze min of meer vlakke wandeling was natuurlijk gemakkelijker dan de afdaling maar we moesten toch goed opletten omdat het dikwijls zoeken was om het beste pad te ontdekken in dat ‘hartstikkedonker’. Gelukkig hadden we goede lampen meegekregen, en bovenal: Raimundo wist steeds ‘het rechte pad’ te vinden, en wist heel veel te vertellen over de vele vormen van figuren die je in die 'druipstenen' formaties kon onderkennen, onder meer een heel mooi 'kerststalleke', met Maria en het kindje Jezus ... maar ook nog zoveel andere figuren.

En waar nodig bleef hij bereid om mij te ondersteunen. De andere drie, Lene, Otávio en Henrique waren natuurlijk nogal wat kwieker dan ik. Vooral Henrique toonde zich een echte geboren acrobaat, huppelend van steen naar steen. Ik herkende er mijzelf in, zowat 60 tot 65 jaar geleden. Henrique was de ‘achteruitkijkspiegel’ waarin ik met heel veel pret kon terugblikken op mijn eigen verleden.

Tenslotte moesten we natuurlijk weer naar boven: een klim van opnieuw 70 meter. Maar het was een bijzonder geslaagde voormiddag. 

Tot besluit: één nadeel: het ‘hartstikkedonker’ pakt niet goed op de gevoelige plaat! Van dat stukje zijn er dus geen foto’s.