NAAR DE BERG VAN JUDAS TADEÜS 1

Wellicht is de ‘berg’ met de kapel, die toegewijd is aan de apostel Judas Tadeüs, het belangrijkste symbool van Mundo Novo, het stadje waar ik telkens verblijf. Er gaat dan ook geen jaar voorbij zonder één, en meestal meerdere, bezoekjes aan deze plaats. De lokale devotie tot deze, niet zo ‘populaire’ heilige apostel – en de oorsprong daarvan – zullen misschien bij een latere gelegenheid wel eens aan bod komen. Vandaag is er een andere klemtoon.

Al vele jaren zijn gesprekjes met de meest eenvoudige mensen van Mundo Novo één van mijn favoriete bezigheden, wanneer ik hier ben. De voorbije week had ik bovendien de gelegenheid om dit te combineren met een andere ‘hobby’, namelijk een redelijk fikse wandeling.

Heel ver is de afstand van het centrum tot de top van de berg – met de kapel – niet, en het hoogteverschil is ook niet zo indrukwekkend, maar op een vrije namiddag is het toch altijd leuk om eens te voet naar boven te stappen, met een babbeltje links en een groetje rechts. Alles samen goed voor een goed gevulde namiddag van 4 uur. Allemaal heel gewoon, en de wereld verandert er niet veel door, maar het kan wel een beetje deugd doen en een dag wat zonniger kleuren. Zoals die jonge man van 26 zei tot zijn vrienden, toen ik een gesprekje begon: ‘Ik ken die man al van vroeger, die wil altijd een beetje pret maken met ons en ons een beetje blij maken.’ Groter moet een compliment of een dankwoordje niet zijn.

Daarom vandaag enkele foto’s van enkele gewone eenvoudige mensen, die ik deze week mocht ontmoeten, op mijn pelgrimage naar Judas Tadeüs.

De tocht vertrekt aan de zijkant van de kerk en begint meteen erg steil, met een helling van 25 of 30 %, een fikse kuitenbijter dus van enkele honderden meters over hobbelige kasseien. Dan kom je in één van de ongeveer 25 ‘povoados’ of woonkernen van Mundo Novo: ‘Sapé’. Veel armoede, maar ook een lagere school … én het kerkhof van Mundo Novo: ‘Mansáo de Saudade – de rustplaats vol van heimwee’. En zoals steeds veel hartelijke mensen en veel kinderen. Met elk zijn eigen verhaal of verhaaltje, dat een beetje verteld wordt door de rimpels rond de ogen, door de lach of door het traantje of door de groeven in de handen.