BEZINNING BIJ WITTE DONDERDAG

‘Ik weet niet wie – of wat – de vraag stelde.
Ik weet niet wanneer zij gesteld werd.
Ik herinner me niet dat ik antwoordde.
Maar eens zei ik ja tegen iemand – of iets.

Vanaf dat moment heb ik de zekerheid dat het leven zinvol is
en dat mijn leven, in onderwerping, een doel heeft.

Vanaf dat moment heb ik geweten wat het wil zeggen
‘niet om te zien’,
of ‘zich niet te bekommeren om de dag van morgen’.

Aan de Ariadnedraad van dit antwoord
voortgeleid door het labyrint van het leven,
bereikte ik een tijd en een plaats waarop ik besefte
dat deze weg naar een triomf voert die ondergang is,
dat de prijs die je ontvang
voor de inzet van je eigen leven smaad is,
en dat de diepte van de vernedering
de enige verheffing is
die voor de mens mogelijk is.
Daarna had het woord ‘moed’ voor mij zijn zin verloren,
omdat niets me meer ontnomen kon worden.

Verder op de weg leerde ik
stap voor stap, woord voor woord,
dat achter iedere zin van de held van het evangelie
een mens staat en de ervaring van een mens.
Ook achter het gebed dat de kelk hem mocht voorbijgaan,
en achter de belofte om hem te ledigen.
Ook achter ieder woord op het kruis.’

(Dag Hammarskjöld: ‘Merkstenen’)

In de nacht
waarin de Heer Jezus werd uitgeleverd
nam Hij een brood,
sprak het dankgebed uit,
brak het brood en zei:
‘Dit is mijn lichaam voor jullie.’
(1 Korintiërs 11,23)

Hij die de gestalte van God had,
hield zijn gelijkheid aan God niet vast,
maar deed er afstand van.
Hij nam de gestalte aan van een slaaf
en werd gelijk aan een mens.
En als mens verschenen,
heeft Hij zich vernederd
en werd gehoorzaam tot in de dood
– de dood aan het kruis.
(Brief aan de christenen in Filippi 2,6-8)