ALS BROOD, GEGEVEN EN GEBROKEN

Zusters en Broeders,

zelf heb ik van de Heer de overlevering ontvangen

die ik u op mijn beurt heb doorgegeven:

dat de Heer Jezus in de nacht waarin Hij werd overgeleverd,

een brood nam, het dankgebed sprak,

het brood in stukken brak en zei:

`Dit is mijn lichaam; het is voor jullie.

Blijf dit doen om Mij te gedenken.'

Na de maaltijd zei Hij zo ook van de beker:

`Deze beker is het nieuwe verbond door mijn bloed.

Blijf dit doen om Mij te gedenken,

telkens wanneer jullie eruit drinken.'

Telkens als u dus dit brood eet en uit de beker drinkt,

verkondigt u de dood van de Heer totdat Hij komt.

(uit de eerste brief aan de Korintiërs 11,23-26)

Vandaag vieren wij dat Jezus in tekenen van brood en wijn bij ons wil blijven. ‘Neemt en eet, dit is mijn lichaam’. Het zijn woorden van intens geloof, niet alleen voor een vrome eucharistie of een stille, intieme aanbidding. Het zijn vooral woorden van geloof die beleefd moeten worden in ons dagelijkse leven.

Als wij daar niet delen van onszelf, zijn het enkel loze woorden in de wind. Ons hele leven moet doordrongen worden door die woorden van Jezus: ‘Dit is mijn lichaam, dat voor u gegeven en gebroken wordt.’

Sacramentsdag is het feest van Jezus, die gegeven en gebroken wordt: Jezus is zich ten volle bewust van zijn zending en in volle overgave blikt hij vooruit op zijn lijden, zijn kruis, zijn gegevenheid tot het uiterste.

De oorsprong van dit feest ligt in de woorden van Jezus bij het Laatste Avondmaal. In die zwaar geladen sfeer van het laatste samenzijn werden zij voor het eerst uitgesproken. We kennen de feiten: Jezus nam wat brood, en brak het, en gaf een stuk aan elkeen. We kennen ook de woorden: ‘Dit is mijn Lichaam, dat voor u gegeven en gebroken wordt’.

Toen Jezus deze woorden sprak, dacht hij aan de komende uren: ‘wat ik hier met dit brood doe – breken  en delen – dat zal nu ook met mij gebeuren’. In een simpel gebaar toont Jezus: ‘Ik zal gemarteld worden en gekruisigd. Ik zal gegeven en gebroken worden totterdood. Want hiertoe ben ik in de wereld gekomen, niet zomaar, maar ‘opdat alle mensen leven zouden hebben, en wel leven in overvloed’.

Het gebroken brood zegt ons nog meer. Ook jullie zijn hiertoe geroepen. Als je ten einde toe mijn weg wil gaan, als je echt wil leven voor het Koninkrijk van God en zijn gerechtigheid, dan zal geen aardse roem je deel zijn. Wat de machten van het kwaad met Mij gaan doen, zal ook met jullie gebeuren. Dat vraag ik jullie: om ten einde toe mijn weg te gaan, gegeven en gebroken. Opdat ooit de gerechtigheid van God het moge halen op de machten van kwaad en onrecht, die zo welig tieren. Opdat mensen, die arm zijn, hier en elders, wereldwijd, leven mogen vinden in overvloed.

Zo is Sacramentsdag en eigenlijk elke eucharistie een bewogen herinnering aan wat toen gebeurd is. Maar er is meer: in elke eucharistie aanvaarden wij, in volle overgave, hoe schamel wij ook zijn, telkens opnieuw onze eigen roeping om zo te leven: Hem achterna. Desnoods gegeven en gebroken.

Er was eens een grote groep mensen bijeen gekomen

en toen riep Jezus zijn leerlingen bij zich en zei:

‘Ik heb zo te doen met die mensen.’

Met mensen begaan zijn,

ermee te doen hebben,

ze niet uit je hart kwijt geraken,

zoeken wat je voor hen kan doen…

zo was zijn houding,

zo heeft Hij het voorgeleefd.

Hij zorgde dat ze te eten hadden,

want er waren erbij die van heel ver kwamen,

Hij zorgde dat ze leven konden

en niet van brood alleen.

Wij vragen ons soms af

wat wij moeten doen

om als mens, als christen, te leven.

Wie echt met de mensen begaan is,

zal ingaan op Gods wil

die voor zijn voeten ligt

en het uitschreeuwt:

laat ze niet in de steek.

naar Ward Bruyninckx