Coppi

hij had handen van aarde aan zijn lijf,

klompen voeten en een aangepijpte mond.

zij zat in een hoek, eeuwig, met paternoster op de schoot

en lichtblauw, de ronde snuifdoos voor haar neus.

In hun huis was het donker als in een warmte.

ik ben daar liefgehad, een kind van negen

dat roerloos van zijn wafel at onder de stoof,

met op mijn benen coppi, de grote grijze kater

die zijn nagels in me kromde,

telkens ik van eenvoud overdonderd,

streelde en spinde, ragfijn

in hun web van avond en van rust.

Karel Sergen