Bij het ontbijt meteen getroffen door twee krantenkoppen, artikels en bijgaande foto’s. Vooral misschien omdat ze – mede door hun contrast – meteen de vinger op een bijzonder tere wonde leggen.

Nog een Belg met macht? Louis Michel in running voor VN-topjob.

De kans is zeer groot dat Louis Michel maandag verkozen wordt tot voorzitter van de Algemene Vergadering van de VN voor een jaar. Een nieuwe prestigieuze functie voor België.

Na Herman Van Rompuy als voorzitter van de Europese Raad en Karel De Gucht als toekomstig Europees Commissaris voor Handel staat België dus opnieuw op het punt een prestigieuze internationale functie in de wacht te slepen.

Toegevoegd is een lijstje van ‘Belgen aan de absolute politieke top. We lezen o.m.: ‘De belangrijkste functie is natuurlijk die van Herman Van Rompuy, als allereerste Voorzitter van de Europese Raad, zeg maar Europees president. Ook Karel De Gucht kreeg onlangs een topfunctie. Sinds juli dit jaar is hij Europees commissaris voor Ontwikkelingshulp. In de Commissie Barrosso II krijgt hij de veel belangrijkere portefeuille Handel. Sinds deze zomer is Guy Verhofstadt fractieleider van de liberale ALDE-groep in het (Europese) Parlement. Begin deze maand werd Wilfried Martens herkozen als voorzitter van de Europese Volkspartij, de Europese formatie van christendemocraten en conservatieven. Annemie Neyts tenslotte is voorzitster van de Europese Liberale en Democratische Partij, ELDR.

Macht en prestige zijn hun van harte gegund, zeker aan Herman Van Rompuy, die ik al vele jaren geleden als een bijzonder intelligente, wijze en ook hartelijke studievriend mocht leren kennen aan de faculteit ‘Economische en Toegepaste Economische Wetenschappen’ van de K.U.L. Zijn latere publicaties, ook en vooral buiten zijn vakgebied van economie en politiek hebben dit imago alleen maar versterkt. Ook aan de anderen is deze macht en dit prestige gegund. Met de stille hoop dat zij er naar mogen streven en in zekere mate ook mogen in slagen een stem te verlenen aan machtelozen en mensen zonder stem.

Want de andere krantenkop onthulde meteen een uiterste vorm van onmacht:

Bettina (6) doodgereden voor ogen van zusje in Waregem.

Een rampzalige stuurfout van een bejaarde man heeft gisterenmiddag een vreselijke tol geëist op de parking van een warenhuis in Waregem. Onder de ogen van hun moeder en grootmoeder reed hij op het zebrapad twee zusjes aan. De 6-jarige Bettina Verhellen overleefde de aanrijding niet, haar z7-jarig zusje Alexandra werd lichtgewond.

'Enkele uren geleden heb ik Bettina nog zien lachen toen we in de klas leerden hoe we een foto moeten maken', zegt Angelique Ampe stil. 'Ze had speciaal een mooi kleedje aangetrokken. Och, ik kan het nog altijd niet geloven.' De juf van het eerste leerjaar van de stedelijke basisschool in Beveren-Leie zou graag iets doen met die laatste foto om de ouders een klein beetje troost te schenken.

Juf Angelique is mij volkomen onbekend, maar ik kan alleen maar stille bewondering opbrengen voor de mooie blijk van menselijk medeleven, die uit haar woorden spreekt. Mogen onze dames en heren met prestige en macht ook waarachtige ladies en gentlemen van het hart blijken. Het zou wat warmte brengen in onze wereld, waar het hart zo vaak moet zwichten voor berekening. En waar de stem van kleinen zonder macht en prestige zo vaak verstomd en gesmoord wordt door groten met prestige en macht.

Tot slot, een gedicht van Willem Elsschot, die op zijn unieke, persoonlijke manier, zijn menselijke onmacht verbijt.

Bij het doodsbed van een kind

De aarde is niet uit haar baan gedreven

toen uw hartje stil bleef staan,

de sterren zijn niet uitgegaan

en ’t huis is overeind gebleven.

Maar al ’t geklaag en dof gesnik,

zelfs onder ’t troostend koffiedrinken,

het kon uw stem niet op doen klinken;

noch licht ontsteken in uw blik.

Gij zult wel nimmermeer ontwaken,

want gij bleeft roerloos toen de trap

zo kraakte bij den stillen stap

des mans, die kwam om toe te maken.

Ziet, lieve mensen, ’t is volbracht.

Wat gaan wij doen? Wij konden bidden,

dan blijf ik nog wat in uw midden,

gij krijgt toch wel geen slaap vannacht.

En heeft één uwer een ervaren

en hooggeleerd en vruchtbaar brein:

hij zegge mij of ’t waar kan zijn

dat haar de wormen zullen sparen.

Willem Elsschot

Rotterdam 1908