Hoje, pouco antes do almoço, encontrei uma pequena mensagem na ‘Caixa de entrada’ ou ‘mailbox’ de meu computador. Um amigo meu, padre em Mundo Novo – BA, escrebeu:

‘Laiane faleceu.

Uma notícia muito triste. Ontem, segunda-feira, Laiane faleceu. Ela submergiu num pequeno lago. Tinha outras crianças presentes mas ningèm viu alguma coisa. Seu corpo foi levado para Feira de Santana, por causa duma autópsia. Esperemos que nada de pior aconteceu. Os últimos meses ela mostrou grandes mudanças.’

Foi um terremoto no meu coração, porque os anos passados Laiane tornou-se uma amiga jovem minha. Conheci-a no ano 2007. Com sua mãe e sua irmã viveu numa casinha muito pobre, na parte mais pobre da cidade. Neste momento, no ano 2007, ela tinha 11 anos: festejavamos o seu aniversário no dia 4 de fevereiro, com alguns presentes e uma sorvete. Foi uma festa verdadeira para ela, essa coisa tão mínima para os ricos mas tão grande para ela. Os anos seguintes este ritual foi repetído, com a mesma alegria. Já preparei meu espirito paro seus 14 anos, no mês de fevereiro. Não sera assim ... as coisas se tornavam diferentes. Rezemos que ela é acolhida por nosso Deus com muito carinho e braços abertos: ela mereceu pela miséria que conheceu na sua vida tão breve.

---

Nederlandse vertaling

Kort voor het middagmaal ontving ik volgend kort berichtje in mijn ‘Postvak In’. Het was afkomstig van een vriend, priester, in Mundo Novo, Bahia:

‘Laiane is overleden.

‘Triestig nieuws. Gisteren, maandag is Laiane overleden, verdronken in een klein meer. Er waren nog kinderen aanwezig maar niemand heeft het gezien. Ze is naar Feira overgebracht voor autopsie, hopelijk is er niets ergers met haar gebeurd. De laatste tijd was ze veel veranderd.’

Het betekende zoveel als een soort van aardbeving in mijn hart, want de voorbije jaren was Laiane een vriendinnetje geworden. Ik leerde haar kennen in 2007. Met haar mama en haar zusje leefde ze in een bijzonder armtierig huisje, in de armste wijk van het stadje. Op dat ogenblik, in 2007, was ze 11 jaar. Op 4 februari hebben we toen haar verjaardag gevierd, met enkele cadeautjes en een ijsje. Voor haar was het een echt feest, die dingen van twee keer niks voor de rijken maar voor haar zo belangrijk. De jaren daarop hebben we dit ritueel telkens overgedaan, telkens met dezelfde vreugde. Ik bereidde mij al voor op haar 14^de verjaardag in februari. Het zal zo niet zijn … de dingen zijn anders gelopen. Laten we bidden dat zij met grote tederheid en open armen door onze God mag ontvangen worden: zij heeft het verdiend omwille van de miserie die zij tijdens haar zo korte leven gekend heeft.