|
Ipirá en Pintadas
Pintadas is één van de 4 plaatsen in het bisdom Ruy Barbosa waar Podes actief aanwezig is, door opvang, vorming en begeleiding van dove mensen. In Bahia loopt de grote zomervakantie stilaan op haar einde. Plaatselijk kunnen er wel verschillen zijn voor de heropening der scholen, maar voor Pintadas is dat deze week. Vooraleer de leerlingen opnieuw opgewacht worden is er een pedagogische studiedag voor de leerkrachten, in Pintadas zoals overal bijna allemaal vrouwen, dus professoras. Dinsdag en woensdag was Lene gevraagd om een inleing te geven ove LIBRAS, de Braziliaanse gebarentaal voor doven. De eerste voormiddag sprak zij dus voor alle leerkrachten van het stadje. In Pintadas streeft men er inderdaad naar om de dove leerlingen volledig te integreren in het gewoon onderwijs. Drie of vier professoras, die zich bekwamen in LIBRAS, zouden hierbij voor ondersteuning moeten zorgen. Daarom dus eerst deze algemene inleiding voor iederen. Daarna leidde zij ook verschillende werkgroepen, onder meer hoe deze integratie van dove leerlingen voor verschillende leervakken als taal, wiskunde, wetenschappen e.a. mogelijk zou zijn. Naast Lene ging ook Edivanea mee, een dove leerlinge van 18 jaar, die al een drietal jaren zelf de vorming volgt in Mundo Novo.
Dinsdagmorgen, 6 uur, zijn Lene en Edivanea naar Pintadas vertrokken, zowat 100 km van Mundo Novo verwijderd. Overnachting daar en dan nog een volledige dag begeleiding van werkgroepen. Rond 5 uur in de namiddag zou de vorming afgerond worden. Tegen dat uur ook zouden Frans en ik in Pintadas zijn om de terugreis naar Mundo Novo te verzorgen. Voor ons was het een gelegenheid om een dagje uit te trekken voor een bezoek aan Pintadas en omgeving.
Woensdagmorgen, 8 uur, vertrokken wij naar Ipirá, zowat 100 km langs de Bonenweg in de richting van Salvador. Ipirá is een redelijk groot stadje, ik weet niet precies hoeveel inwoners, maar met een tachtigtal povoados of wijken. Het centrum zelf is ook heel wat rumoeriger en levendiger dan Mundo Novo. Woensdag is marktdag en dan heerst er nog meer dan op de andere dagen een gezellige drukte: veel kleur en veel leven op straat. En anderzijds merk je af en toe ook de minder gezellige aspecten van een stad. Je kan hier zeker nog niet van een echte grootstad spreken, maar de manier waarop mindere mensen, die niet zo goed meekunnen met dit haastige ritme, genegeerd, voorbijgestoken en achtergelaten worden doet al aan een grootstad denken. Sukkelende bejaarden en gehandicapten krijgen hier minder aandacht en moeten zichzelf maar zien te redden, en kunnen niet mee in deze drukke wemeling. Ze ogen een beetje triestig, terwijl de drukke stedelingen hard en achteloos aan hen voorbijwringen.
Op woensdag, marktdag, doet Padre Marcos de mis om 10 uur, een kerkje vol. Omdat het daags voordien Lichtmis was, is er vandaag ook kinderzegen aan het eind van de mis. Nog een kleine halve kerk mensen blijft hierbij, en laat babytjes en peuters zegenen. Het duurt alles samen tot rond half twaalf. Ondertussen hebben wij de markt bezocht en zijn we ook naar de Parochiale Bibliotheek en Leeszaal geweest, en daarna zijn we ook op zoek gegaan naar enkele geschenkjes in het Parochiehuis, waar Bijbels, beelden en andere religieuze artikelen verkocht worden.
Na het middagmaal ongeveer 8 euro voor 2 personen vertrekken we richting Pintadas. Pintadas is een heel aangenaam stadje, maar het ligt echt in the middle of nowhere. Vanwaar je ook komt, het is alleen bereikbaar langs zandwegen, minstens 40 kilometer. We kiezen voor de mooiste toegangsweg. Daartoe moeten we eerst 30 km terug langs de Bonenweg in de richting van Mundo Novo, en daarna 45 km zandweg. Hier is de streek merkelijk droger dan in de heuvels rond Mundo Novo. Het gras is minder groen, maar rossig bruin, en er is aan beide zijden van de weg een overvloed van dorre struiken en cactussen. De cactussoort, die je hier het meest aantreft, zijn de mandacarús, die op vele plaatsen tot echte stekelige bomen zijn opgeschoten. Duizenden en duizenden staan er. De mandacarú is bijzonder bestand tegen de langdurige droogte en overleeft ook als er maandenlang geen druppel regen valt. Toen Dom André, ruim 15 jaar geleden, tot bisschop van Ruy Barbosa gewijd werd, was er onder meer deze begroeting: Dom André, wees welkom, wees weerbaar als de mandacarú.
Op de zandweg rijden we eerst voorbij de Fazenda da Serra Azul, de Fazenda van de Blauwe Bergen, zelfs voor hier uitzonderlijk groot en rijk. Verder op onze weg passeren we een dorpje met de toepasselijke naam Mandacarú. Er is in beperkte mate water voorradig, maar daarnaast rijden dagelijks mensen met ezeltjes af en aan om niet-drinkbaar water te gaan putten in een poel op meer dan een halve kilometer buiten het dorpje.
Pintadas is een welvarend stadje, met een mooie kerk, een goed restaurant en ook enkele kleine winkeltjes. We zoeken en vinden de school Professora Zilda Dias, een nieuw gebouw even buiten het centrum, niet zo vanzelfsprekend naar ligging en ook niet zo gemakkelijk bereikbaar, maar juist daardoor is er zoveel ruimte beschikbaar, wat voor een school toch wel een mooie troef is. De pedagogische studiedag is nog volop aan de gang, we mogen in de school rond wandelen, en al vlug heeft Edivanea ons opgemerkt. We gaan eens naar het lokaal waar Lene nog volop actief is met enkele andere professoras, die geïnteresseerd zijn in LIBRAS.
Terwijl Lene nog een tijdje verder moet werken, gaan wij naar de kantine, bij de overdekte speelplaats. De armstoelen staan er nog, en ook de imposante geluidsboxen, getuigen van de plenaire vergaderingen op de studiedag. De dames van de kantine verwelkomen ons met een fruitsapje en een stukje cake, en terwijl we dit verorberen, kunnen we rustig rondkijken. Na verloop van tijd komen ook enkele kinderen eens kijken, ze huppelen en springen wat af en aan. Weldra wordt hun bedoeling duidelijk: de studiedag is bijna gedaan, en er zal wel wat fruitsap en cake overblijven. En zo gebeurt, er schiet wat over en zij kunnen mee genieten van de neveneffecten van de pedagogie.
Ik wandel te voet terug naar het centrum. De hitte was vandaag zeer groot, en de dorst dus navenant. Daarom een biertje op de markt. Later komen ook Lene en Edivanea daar langs. We wandelen nog wat over en weer. Frans blijft maar weg. Is hij weer blijven hangen bij de directie en de schepen van onderwijs, en genieten ook zij op hun beurt van de neveneffecten van de pedagogie? Ons vermoeden was een valse verdachtmaking. Na een half uurtje nakaarten was hij weggereden, maar onheil, in de vorm van twee doornen en een platte band, had hem getroffen. En een ongeluk komt nooit alleen, eerst de vierde garagist was bereid en in staat om hem te depanneren. Zulke depannage is broodnodig want het is helemaal onverantwoord om zonder reservewiel nog 100 kilometer waarvan de kleine helft op een dorre zandpiste af te leggen, zeker bij donker. Want donker is het inmiddels geworden. We besluiten in Pintadas nog wat te eten, en dan naar Mundo Novo, waar we iets over half tien aankomen. De dag was lang genoeg. En warm, zweterig en plakkerig. Mas valeu! Het was de moeite!
|
