Het Zonnelied van Franciscus van Assisi werd gedicht enkele maanden voor zijn dood in 1226. De heilige, die vanuit een luxueus leven op wonderbaarlijke wijze bekeerd werd en koos voor een leven als meelijwekkende, straatarme bedelmonnik was op dat ogenblik al zeer lichamelijk verzwakt en zo goed als blind. Met een innerlijk oog, dat beter ziet en dieper schouwt, bezong hij toen in vreugdevolle dankbaarheid de ware weelde van Gods schone schepping.

De voorbije eeuwen werd dit Zonnelied in vrijwel alle talen vertaald en is één der Middeleeuwse pareltjes in de wereldliteratuur geworden.

Moge dit lied van vreugde, rust en dank ons doordringen om te leven in nederige verwondering om het wonder van Gods Schone Schepping.

Allerhoogste, almachtige en goede Heer,

U zij lof, glorie en eer, en alle zegeningen.

U alleen, Allerhoogste, komen zij toe

en geen mens is waardig U zelfs maar te noemen.

Geloofd bent U, mijn Heer, met al uw schepselen,

en heel bijzonder Broeder Zon,

die ons de dag geeft en ons verlicht

die schoon en stralend is, en met zijn grote pracht

een afbeelding van U is, Allerhoogste.