WIJ HEBBEN ALLES PRIJSGEGEVEN

In die tijd nam Petrus het woord en zei tot Jezus:
‘Zie, wij hebben alles prijsgegeven om U te volgen.’

Jezus antwoordde:
‘Voorwaar, Ik zeg u:
er is niemand die huis, broers, zusters,
moeder, vader, kinderen of akkers
om Mij en om de Blijde boodschap heeft prijsgegeven,
of hij ontvangt nu, in deze tijd, het honderdvoud
aan huizen, broers, zusters, moeders, kinderen en akkers,
zij het ook gepaard met vervolgingen,
en in de toekomstige wereld het eeuwige leven.

Veel eersten zullen de laatsten zijn
en veel laatsten eersten.’

(Marcus 10,28-31)

Het is niet zo dat wij slechts één keer in ons leven geroepen worden. Talloze keren, als wij attent en ontvankelijk zijn horen we Jezus’ eigen roepstem, want doorheen ons hele leven spreekt Hij ons zachtjes aan en richt Hij zich tot ons. Zo is ons doopsel reeds een eerste roeping om van Hem te getuigen.

Verderop in ons leven blijft zijn stem telkens weer klinken. Het kan gebeuren dat wij ontrouw zijn aan die eerste roeping, die van ons doopsel uitgaat. Maar daarom geeft Hij nog niet af: als wij ons niet afsluiten, roept Hij ons tot berouw en bekering. Blijven wij wel trouw aan onze eerste roeping, dan blijft Hij ons verder aanspreken, almaar verder op de weg van zijn genade en zijn goedheid, almaar meer ook in de richting van de heiligheid die Hij met ons voorheeft.

De voorbeelden in de Bijbel zijn legio. Zo werd Abraham geroepen om huis en land te verlaten en op weg te gaan (Genesis 12,1). Petrus was zijn netten aan het herstellen en werd daar weggeroepen (Matteüs 4,18). Matteüs, een tollenaar, moest zijn dubieuze handeltje en werk opgeven (Matteüs 9,9) en de profeet Elisa diende dan weer van zijn boerderij weg te trekken (1 Koningen 19,19). Merkwaardig en zeer leerrijk is het verhaal van Nathanaël die zijn aarzeling, zijn terughoudendheid moest laten varen.

Zonder ophouden is er die roepstem, almaar meer en almaar weer en almaar verder op de weg van Jezus zelf. We moeten dat leren verstaan maar zijn vaak hardleers om aan te nemen dat Jezus onder ons aanwezig blijft en ons blijft roepen. Als was het met zijn eigen ogen, zijn eigen hand, zijn eigen stem geeft Hij ons een wenk, een teken: ‘Kom, volg Mij’.

We hebben het niet door dat Hij ook ons roept, op dit eigenste ogenblik. We denken aan de tijd van toen, de eerste leerlingen en vergeten zo gemakkelijk dat Hij evenzeer tot ons spreekt, hier en nu, in mensen die naast ons gaan.

(vrij naar John Henry Newman)