De jongen van Naïm
Hoe een moeder uit de stad,
toen haar zoon werd uitgedragen,
Jezus zag, die meelij had
met haar schreien en haar klagen;
hoe hij naar de lijkbaar liep
om die aan te raken, even,
vol van medelij en riep,
en de jongen mocht weer leven;
hoe de mensen bij de poort
hoorden dat hij weer ging spreken,
om met hem en op dat woord
in een loflied los te breken;
hoe ze riepen: Een profeet
is van God bij ons gekomen;
hoe hun lange vreugdekreet
mijlenver nog werd vernomen:
dat geluk, uit dat verhaal,
doet na eeuwen nog de ronde;
dat lied klinkt in onze taal
nog altijd uit mensenmonden.
God zal eeuwig en altijd
om zijn eigen mensen geven,
want hij is barmhartigheid
en hij is een God van leven.
Michel van der Plas (Bij Lucas 7, 11-17)
|
