In mijn persoonlijk leven valt er weinig nieuws te rapen. Een overlijden en een geboorte, brengen het leven in evenwicht. Dat zijn mijmeringen over het verleden en dromen voor de toekomst. Verdriet en vreugde liggen kort bij elkaar. En de wereld draait maar door.
Nergens is er uitgesproken nieuws te bespeuren en ik betrouw me maar op de gazet om het nieuws van de voorbije dagen te doorspitten. En ik heb de krant grondig gelezen. Bij gebrek aan alternatief of andere inspiratie moet ik dat wel doen. Zeg nu zelf, het heeft geen nut een krantenabonnenment te hebben om alleen maar de strips te bekijken en de woord-en rekenspelletjes in te vullen. Voor het politieke nieuws, wereldnieuws, pandemienieuws enz. luister en kijk ik naar de nieuwsberichten. De commentaar krijg ik er dan bij van de wetstraatjournalisten, de partijvoorzitters, de virologen en al de andere -logen. Ik denk er dan het mijne van, maar heb niet de behoefte om mijn mening aan jan en klein peerke mee te delen of te ventileren. Het is ook minder vermoeiend dan na te denken of me boos te maken waarom iemand honderdduizenden euro's subsides krijgt zonder rekenschap te moeten geven aan gelijk welke instantie die haar al dat geld bezorgt. Nee, dan lees ik liever een item over de uiterst belangrijke vraag of het bier 'Sint Bernardus Abt 12', van de Bernardusabdij in Watou, dezelfde smaak heeft en hetzelfde is als de trappist 'Westvleteren 12' van de Sint Sixtus abdij in Vleteren? Want indien dat hetzelfde bruine vocht zou zijn is er meteen een oplossing voor de zgn exclusieviteit van de trappsist die met moeite te verkrijgen is. De Bernardus is in alle winkels en grootwarenhuizen te krijgen terwijl de '12' van Westvleteren, telefonisch moet besteld worden en in minieme hoeveelheden te krijgen. Verbazing had ik ook bij de titel: 'pastoor wil meer blauw op straat'. Geen politie maar de pastoor uit de Kempen ijvert ervoor om meer Mariakapellekes, die blauw geschilderd zijn, terug aan de gevels van de huizen te hangen. Hij kan ze zelf ook bezorgen aan de mensen die deze actie steunen. Kleurrijk is het in ieder geval en dan kan men terug zingen: Waar men gaat langs Vlaamse wegen, Oude Hoeve, Huis of Tronk, komt men U, Maria tegen. Staat uw beeltenis te pronk...Een tekst van August Cuppens (1862-1924) van noten en dus een melodie voorzien door Lodewijk de Vocht (1887-1977). Er was ook enige verwarring in mijn hoofd toen ik de titel "broodnodige tips voor succesvol beleggen" zag staan, De tekst was vergezelt van een foto van een gevulde pistolet met bovenop sesamzaadjes. Omdat ik nog aan mijn sneetje brood bezig was dacht ik eens iets te lezen over een nieuw soortig beleg voor de boterham. Niets van aan natuurlijk. Het 'beleg' was figuurlijk en ging over financieel advies. Het broodjesbeleg waren munten en papieren euro's. Een klein glimlachje om mijn 'te rap willen lezen' in de hoop een andere lekkernij voor de boterham te vinden.
En hupsakee, de pauzeknop heb ik eventjes ingedrukt deze middag. Er was de trip naar het goed georganiseerde vaccinatiepunt, de registratie, de prik, de plakker en 15 minuten op een stoel zitten. Dan mocht ik rechtstaan en aan iedereen tonen dat ik kwiek en blakend van gezondheid, geen directe nadelige gevolgen van het vaccin had. Ik heb me naar huis gespoeid om mijn kleine hondje liefdevol in mijn armen te kunnen sluiten. Hij heeft een klein beetje 'verlatingsangst'. Niet verwonderlijk want we zijn alle dagen van 's morgens tot 's avonds bijeen. 's Nachts heeft ieder zijn eigen slaapplaats, zo moet het ook zijn.Toch moet ik hem af en toe alleen laten want niet overal is een hond een graag geziene gast. Aan de kust valt het nogal mee en zijn het enkel de voedingswinkels en sommige modezaken die een woefie niet toelaten.
Ik heb gisteren naar de prinselijke begrafenis gekeken en ondanks de sobere plechtigheid was het toch iets speciaals. Bij de Britten staat alles bol van de tradities. Ieder woord, iedere stap, elke kledij, vlag en wimpel heeft betekenis en een geschiedenis waar het naar refereert. Geen militaire uniformen bij de 30 treurenden, ontdaan van de kleurrijke en koninklijke grandeur. Nog wel te zien de eretekens, opgespeld op de zwarte kledij. Iedereen ook op de verplichte afstand van elkaar. Het onderstreepte des te meer het 'alleen' zijn van de Queen, haar eenzaamheid. Een klein verschrompeld wezentje, dat kleiner en kleiner wordt, zo leek het mij. Natuurlijk draagt ze met glans dit offer, men zag niet de uiterlijke kenmerken van verdriet. Menselijke emoties niet tonen is haar met de paplepel ingegeven en gans haar lange leven een houding geweest. Ik denk dat ze enkel bij 'haar prins' kon zijn wie ze is en in die zin zal hij een gemis zijn voor haar. De muziekkeuze, psalmen waar de prins noten had laten onderzetten en het koor, 3 man , een vrouw en een dirigent sterk, was prachtig om te horen en galmde in de lege St George's Chapel. Ik zie daar mijn leeftijdsgenoot zitten. Het doel van zijn leven, opvoeding, focus, interesses gericht op 1 job te beoefenen na 1 feit. De job: koning worden van Groot Brittanië. Het feit: overlijden van zijn moeder. In die zin kan men stellen dat de 'verkeerde' Windsor heeft verlaten voor de oude kroonprins. Hij heeft een rustig leven gehad, dat compenseert misschien zijn wachttijd. Hij heeft ook al ettelijke jaren de steun en liefde van, nu, zijn vrouw, dat kan zijn pijn wat verzachten. Want een jongere generatie kroonprinsen uit verschillende andere Europese koninkrijken, zijn allemaal al waar hij ook wil staan en zitten: de troon. Misschien kan de Queen eens luisteren naar de nieuwe nr 1 bij de 1000 classics van radio 1: "Wish you were here" (1975) van Pink Floyd. Die hebben het toch wel aangedurfd zeker om Queen van de troon te stoten!! Geen "Bohemian Rhapsody" (1975). Charles kan eens bewegen op de ééntegelplaat met zijn liefje en ze nog eens goed vastpakken: "Du" van Peter Maffy, vandaag 50 jaar oud.
Ik heb met mijn ogen gepinkt en floep, de week was voorbij. Meteen kan je zeggen dat mijn leven ook maar een ogen-blik is. Het spreekwoord 'bezint eer ge begint' krijgt niet eens de tijd om van toepassing te zijn. De tijd gaat veel te snel en dus moet ik hem 'wel' gebruiken en 'bezinnen' maar eens achterwege te laten. Ik breng vandaag toch mijn dag verwachtingsvol door. Morgen mijn eerste spuitje en dat is dan meteen het startschot voor het begin van het einde van deze toch wel moeilijke opgesloten tijd. Ik verlang naar mensen in mijn huis. Het is meer dan een jaar geleden dat de binnenkant van mijn huis iemand anders dan mezelf en de hond gezien heeft. Soms eens een poetshulp. Nog eventjes geduld en de grote vakantie kan voor iedereen echt vakantie zijn. Ondertussen schijnt de zon al volop en de nieuwe dakgoten en afvoerpijpen glinsteren en blinken in dat licht. Toch weeral mooi om te zien. Het mag stormen, waaien, gieten, regenen, mijn huisje is nu goed beschermd tegen alle gure weerelementen. Spijtig dat een grondige renovatie, een verjonging van een stenen old lady (gebouwd in 1903), ook niet kan gebeuren bij een lady van vlees en bloed (gemaakt in 1948), Maar ja, het is wat het is en ik heb geen botox of fillers nodig om me goed en jong te voelen. Nu nog de stellingen weg en ik ben weeral het gelukkigste 'oudje' in de omgeving. Het is weer een belangrijke dag vandaag. Er staan 4 feiten in the picture, dingen die onze aandacht vragen, al of niet belangrijk. Het is de Internationale dag van het Circus. Niet meer zo fantastisch als vroeger maar toch nog altijd leuk om eens een voorstelling bij te wonen. Er is de Internationale dag van de Boerenstrijd, vnl aandacht geven aan het moeilijke leven voor de boeren in het Zuiden. Er is de Werelddag van de 'Malbecdruif'. Een druivensoort uit Argentinië die de beste druif ter wereld zou zijn. Maar de meest belangrijke dag is wel de 'Werelddag Hemofilie'. Een bloedziekte, een gebrek aan stollingsfactor in het bloed. Deze erfelijke bloedstoornis wordt doorgegeven via moeders, die dragers zijn, aan de zonen bij wie de ziekte zich kan manifesteren. Deze ziekte heeft het verloop in de geschiedenis wel ten dele kunnen bepalen in het tsaristische Rusland. Tsarevitsj Aleksej Romanov (1904-1918) leed aan deze ziekte. De ouders deden in hun wanhoop, om genezing te bekomen voor hun zoon, beroep op gebedsgenezer Raspoetin (1869-1916). Aan de vooravond van de Russische Revolutie in 1917, bepaalde die een stuk mee de politiek en houding aan het Russische keizerlijke hof.
Straks de begrafenis, het afscheid van The Duke of Edinburgh (1921-2021). Bij deze bijna eeuweling komt de titel van een film in mijn gedachten: The Grumpy Old Men. Een film uit 1993 met Walter Matthau (1920-2000), Jack Lemon (1921-2001) en Ann-Margaret. Het beeld van een knorpot, mopperige en brommerige man. Misschien was hij dat ook wel. Ik ga vooral luisteren en kijken naar 'the party', zoals het gevolg van royals genoemd wordt.
Eindelijk een nachtrust gehad die naam waardig. Ook mijn hondje was gisterenavond doodop en snakte naar zijn warme nest. Dat was te zien aan de snelheid waarmee hij na een laatste plaspauze naar binnen sprintte. Iedereen tevreden en uitgerust deze morgen om waarschijnlijk, de laatste dag van de dakwerken mee te maken. Dan nog enkel wat geduld oefenen tot mijn huis uit zijn ijzeren frame zal geraken. Nu kan de grote opruimactie en kuis beginnen, daar dient de lente immers voor!
Bla bla bla bla, Internationale Dag van de Stem, beter gekend als de World Voice Day. Mijn stem is 'schrijven' geworden, wat ik minstens zo plezant vind als spreken. De otorinolaryngologisten zijn tevreden dat de stem eens aandacht krijg. Ik gebruik eens graag moeilijke woorden, maar simpel gezegd zijn het de neus-keel-oordokters. Een eigenaardigheidje is dat ze in Nederland de 'keel' laten voorgaan op de 'neus'. Op 16 april 1999 kwamen in Brazilië artsen, pathologen en zangleraren bijeen om aandacht te vragen voor de vele mogelijkheden van de stem en het belang van goede stemgewoonten. Sinds 2002 is het internationaal en in reeds meer dan 50 landen wordt er op deze dag aandacht gevraagd voor het 'wonderbaarlijke instrument' dat onze stem is. Dit jaar met als thema: de stem en verzorging in het dagelijkse leven. Ik ben natuurlijk geen kenner van de 'stem', alhoewel iedereen wel interesse zou moeten hebben voor zijn spraakorgaan. Maar dat heeft Daan Esch (°1968) al gedaan met zijn turf van een roman: STEM. In bijna 700 blz is het een boeiende roman tegen de achtergrond van het 17e eeuwse Italië. Het boek is geïnspireerd op het tragische lot en leven van castraatzangers. Een uitvloeisel van een beslissing van Paus Sixtus V, die in 1588 bepaalde dat vrouwen niet in het publiek mochten zingen in de Pauselijke Staten. Om die hoge stemmen toch te laten horen werden jongetjes met een mooie stem gecastreerd vóór hun 10e levensjaar. Door het wegnemen van de testikels bleven de stembanden klein, maar het lichaam en vooral de longen bleven groeien. Daardoor kon dat kindstemmetje met grote kracht klinken. In het koor van de Sixtijnse Kapel hoorde men deze hemelse klanken, tot Pius X het verbood in 1903. Sindsdien nemen de jongenssopranen, de vrouwenstemmen of contratenoren die muziekpartijen voor hun rekening. Van Alessandro Moreschi (1858-1922), de laatst gekende castraatzanger, is er een geluidsopname gemaakt. Dezelfde ingreep voor andere doeleinden zijn de 'eunuchen'. Simpel gesteld kan men zeggen dat castraatzangers om esthetische redenen de ingreep moesten ondergaan en de eunuchen voor politieke doelen of in dienst stonden van een, vooral Oosterse, hofhouding. Die zware operaties werden clandestien gedaan, net zoals nu nog de vrouwenbesnijdenis. Niet om de vrouwen mooier te laten klinken maar verminkingen voor meer dubieuze redenen. Een pijnlijke ingreep op het vrouw-zijn. Ondanks het verbod en de vele voorlichtingscampagnes, blijft men de meisjes in achterafkamertjes verminken omwille van een dubieuze moraal. Hier past de song "The Ballad of Lucy Jordan" uit 1974 en gezongen door Marianne Faithfull.
't Is koud buiten en ik moet binnen op temperatuur komen. Vooral mijn handen, meer specifiek mijn vingers, hebben last van de koude aprilse temperaturen. Ik moet die nochtans constant gebruiken en zeker op de 'nationale secretaressedag'. Ik moet uitmuntend schrijven vandaag en zeker mijn beste beentje voorzetten. Ik ben al in de bloemekes gezet, door mezelf natuurlijk want ik ben mijn eigenste administratieve assistente. Op straat gevonden witte viooltjes was het mooiste boeket. Verder heb ik dat al uitgebreid gevierd met chocolade, een assortiment gekregen paaseieren en straks nog een zelfgebakken pannenkoek. Jezelf verwennen is de eerste daad naar gelukzaligheid en tevredenheid. Gevierd zal er ook worden op het Paleis, want onze Flup is jarig, en dat mag gezegd worden. Koning Filip is een vorst die de goedkeuring van veel Belgen heeft. Volgens mij een integer man, die zijn familie, het land en zijn bevolking een méér dan warm hart toedraagt. Ook weeral 61 kaarsjes uit te blazen. Dat zal hem wel lukken want het is een fitte en sportieve man, met een goede conditie en waarschijnlijk dus voldoende luchtinhoud in de longen. Hopelijk nog lang onze vorst!
Door de grote toeristische trekpleister, de appelbloesems in Limburg, vragen de fruitboeren niet alleen de bloemen te willen zien maar zeker de vruchten te eten die na de bloemekes komen. De Boerenbond en de fruittelers vragen met aandrang lokaal fruit te kopen. Herinner het gezegde: one apple a day keeps the doctor away. Vooral als je dan een Braeburn, Jonagold, Jongored, Kanzi, Boskoop, Elstar of een Gala koopt en nuttigt. Te mijden zijn de buitenlanders zoals Pink Lady, Granny Smith en nog een paar. De bloesems moeten blijvend, ieder jaar hun schoonheid kunnen tonen. Dat kan alleen maar als alle vruchten geplukt en verorberd worden en niet hangen te rotten aan de bomen.
Wat ga ik deze namiddag nog doen? Een gezegde toepassen van Hunter Davies (°1936), omroeper BBC, journalist, en enige auteur die de geauthoriseerde biografie van The Beatles mocht schrijven: Ik kijk nooit televisie. Ik heb altijd interessantere dingen te doen, zoals 'niets' bevoorbeeld.
Vandaag ontmoette ik geen enkele naam waar ik een half blad tekst aan wil wijden. Er zitten nochtans interessante figuren bij zoals Simone de Beauvoir (1908-1986), interessante uitvindingen zoals het nieuwe woord dat Frederico Cesi bedenkt in 1611, 'telescoop' of de gletsjervulkaan die uitbarst in IJsland, een ware tongbreker de 'Eyjafjallajokull', of de hoogste (27,2°C in 2007) en laagste temperaturen (-2,1°C in 1913) op deze dag enz. Het is een dag à l'improviste, een beetje duimzuigerij naast werkelijke gebeurtenissen van vroeger. Finale dag van het gigantische schip, Titanic, dat nog twee zusterschepen, andere oceaanstomers had, de Olympic en de Britanica. Een laatste dag van vertier op de Atlantische Oceaan. Van bij het ochtendkrieken heeft iedereen weer zin om ten volle van deze zeereis te genieten. Samen met hun nieuwe vrienden en reisgenoten leute en plezier maken, afspraakjes maken en de toekomst en de verwachtingen in het verre Amerika bespreken. Ik kan me levendig voorstellen hoe er uitgekeken werd naar een nieuw leven, nieuwe kansen, tabuala rasa met de Oude Wereld. Zo schippert de reis, de cruise avant la lettre, tegen hoge snelheid naar het fatale moment. Met 22-24 knopen of een 44 km per uur, is de kapitein gehaast om New York te bereiken om een nieuw reisrecord te kunnen vestigen. De officieren die in de verbindingsruimte werkten kregen die dag wel 7 waarschuwingen, de laatste om 21u40, over ijsbergen in de nabijheid. Ze kwamen niet allemaal op de 'stuurbrug' terecht of werden genegeerd. Feest en muziek was er in overvloed toen matroos Frederick Fleet vanuit het kraaiennest om 23u 40 de ijsberg in het ootje kreeg en groot alarm sloeg. Eerste officier William McMaster Murdoch ( 1873-1912, zelfmoord?), gaf opdracht om het schip zo scherp mogelijk naar links te sturen. Het was echter te laat. De romp schraapte over meer dan 100 m de ijsberg en dus liepen 6 compartimenten direct vol met zeewater. Na 10 min begon het schip vervaarlijk over te hellen. Enkele minuten na middernacht gaf de kapitein order om de reddingsloepen los te maken en de reddingsvesten uit te delen. Door de chaos, kwam de eerste sloep pas na 40 min in het water, de laatste om 2u20. De reus knakte in 2 en verdween met de overgebleven man en muis, in den dieperik. In de sloepjes zaten 700 mensen waaronder Frederick Fleet (1887-1965). Op 18/04/1912 arriveerden de 700 drenkelingen, opgepikt door de Carpathia, New York. Er zijn 328 lichamen geborgen waaronder Wallace Hartley (1878-1912), de bandleider die al spelende ten onder ging. Op zijn lichaam had hij zijn viool vastgebonden en zo werd hij enkele dagen later teruggevonden. Men zegt dat het achtkoppige orkest als laatste de hymne "Nearer my God to Thee" speelde. In 1913 was er al een documentairefilm: Saved from theTitanic. In 1958 was er de speelfilm: A night to remember. Maar de bekendste is natuurlijk "Titanic" uit 1997 met Leonardo Di Caprio en Kate Winslet. Memorabilia werden te koop aangeboden vanaf 1985, toen men het wrak ontdekte en een beetje plunderde. Het zeemansgraf van 1500 opvarenden werd daarmee een beetje geschonden.
Na een paar moeilijke uren heb ik weer alles onder contole. De zon schijnt, de temperatuur is al behoorlijk na een koude nacht en uiteindelijk zijn de dakwerkers ook weer present. Hup met de geit, het einde van de werken komt in zicht. Om alle emoties te verdrijven heb ik eerst een telefoontje gedaan met een dierbaar familielid en mezelf eens getracteerd op 'gewonnen brood'. De wentelteefjes dan lekker verorberen met een beetje candijsuiker erboven op. Zoet is altijd een goede trooster voor mij, evenals plezante filmpjes bekijken die ik soms bij de vleet krijg toegestuurd. Ik bewaar die voor de momenten dat ik nood heb aan een schaterlach. Verhaaltjes en fabeltjes zijn er soms ook bij. De bekendste zijn die natuurlijk van Jean de La Fontaine (1621-1695). Het zijn korte verhaaltjes voornameijk in rijmvorm en als slot meestal voorzien van een zedenles. Meestal overkomt het planten of dieren die dan optreden als menselijke wezens met hun grote en kleine kantjes en trekjes. Men rekent de fabels dan ook dikwijls tot de didactische of onderwijsliteratuur. Zijn bekendste fabel is natuurlijk "De krekel en de mier" met een boodschap van 'van wie niet werkt, geen eten'. Ook "De raaf en de vos", met als mededeling, 'vleiers leren ten koste van degenen die luisteren. Fabeltjes zijn mooi om te lezen en behoren tot het rijk van de fantasie als ze geen levensles bevatten.
Episode 4 van de reis van naar The Big Apple met the Titanic. Alhoewel het de 13e is, is het een mooie en rustige dag op de gigantische en luxueuze boot. Men geniet van elkaar, het uitzicht, amusement en lekkere eten. Niets laat een drama in wording veronderstellen. Morgen de laatste dag van de wondere maidentrip van dit onzinkbare schip.
Een koude nacht en een frisse morgen. Het is al 6°C maar dat is nog geen temperatuur voor warm van te lopen. De dakwerkers laten het niet aan hun hart komen en zijn gelukkig begonnen met het plaatsen van dakgoten en afvoerbuizen. Hopelijk de laatste week met een ijzeren gestel rond mijn huis. Ik luister dan maar eens naar 'het' lied van Wigbert uit 1991: "Ebbenhouten Blues". Ik moest aan de zanger en zijn hit denken toen ik de heilige van de dag zag. Een man uit het jaar 690, Wigbert van Ierland. Omdat die met zijn gezel 'Egbert' aan christianisatie deed, drink ik een koffie van dat merk terwijl ik de verhalen lees van hun kerstening in die contreien. Altijd boeiende lectuur, maar niet altijd gespeend van gruwelijkheden. De horrorverhalen in films en romans van tegenwoordig zijn soms klein bier in vergelijking met hetgeen zij, volgens geschriften en overlevering, hebben doorstaan omdat ze katholieken van de heidenen wilden maken. Nu weer wat anders en terug van weg geweest..... Edwin Ysebaert en zijn "Eenzame Hartenbureau". Begin de jaren 90 was er het EHBO op radio 2 te horen. Bedoeld als datingprogramma liep dat spoedig uit de hand door de controverse rond de onderwerpen die de bellers ten berde brachten. Zelfs het parlement moeide er zich mee. Nog eventjes geprobeerd op BRT, die er een TV adaptatie van maakte , maar dat mislukte ook jammerlijk. En zie, tijden veranderen. Op elke zender, op elk uur van de dag, zijn er nu datingprogramma's te zien en maakt Edwin ook zijn bureau terug open, overgoten met nostalgische muziek. Dan maar andere herinneringen maar daarom niet beter. Het 'Vlaamse woord van de dag' heeft voor mij nog altijd een wrange nasmaak: maturiteitsexamen. Universiteit was voorzien voor studenten die de klassieke humaniora hadden afgerond. Door de 'omnnivalentiewet van 1964' werden de leerlingen die de 'moderne humaniora' of 'richting handel' hadden gevolgd, de kans gegeven ook universitaire studies aan te vatten. Mits ze een 'maturiteitsdiploma' behaalden. Dit examen was te doen op een dag dat de school bepaalde, kort na het behalen van een humaniora-diploma. Niet aanwezig, kans verkeken. Zo geschiedde, de dag viel in de verlofperiode van mijn ouders. Dus vaarwel unief en op zoek naar andere studies. In de tegenwoordige tijd, als ik alles moet geloven wat ik zie van de universitaire studenten en anderen, had ik toen moeten zeggen: adieu universiteitslol.
Episode 3 van de Titanic. Iedereen gelukkig en tevreden op deze 12/04/1912. Het gigantische en prachtige schip zette koers naar het grote land van belofte waar alles mogelijk was. Lekker eten aan boord, interessante mensen, een paar feestjes, een liefje leren kennen, muziek à volonté. Op de brug stond kapitein Edward John Smith (1850-1912). Het is de gewoonte om tussen 15/01 en 14/08 een zuidelijker koers te varen richting New York. Dit om de Labradorstroom, een koude zeestroom in de Noordelijke Atlantische Oceaan, te vermijden. Ondanks de vele berichten van ijsvelden, gemeld door andere schepen, geeft de kapitein pas later, orders om de zuidelijke route te bevaren. Morgen weer een episode.
Awel, dat is nog eens een uitdaging zo'n dag. Een goede daad stellen en niet buitenkomen. Ik ga dus proberen om al mijn lezers een glimlach te bezorgen, een fijn moment, een vijftal minuten ontspanning. In mijn papieren lees ik als voorbeelden om een goede daad te stellen; een oude vrouw de straat te helpen oversteken, of een gevonden portemonnee naar het politiebureau brengen of de auto van de buurman wassen. Dat zijn allemaal goede daden uit de oude doos. Een oud vrouwtje steekt nu de straat over met een rollator, een portemonnee wordt niet meer gebruikt en de buurman gaat met de auto naar de carwash. Neen, ik probeer een fijn lachtje op jullie gezicht te toveren met allerlei kleine en grote onbenulligheden. Tenslotte is het de intentie om een goede daad te doen, die telt. In 1934 werd iedereen wakker met het nieuws: het paneel "De Rechtvaardige Rechters" behorend bij het "Lam Gods", schilderij van de gebr Van Eyck, is gestolen uit de Sint Baafskathedraal. Tot op heden is het nog altijd zoek en verborgen gebleven voor het grote publiek. Ik denk dat het in een particulier huis achter een prachtige gordijn te bekijken is en enkel voor goede vrienden. In 1954 werd deze 11/04 tot de saaiste dag van de 20e eeuw uitgeroepen. Er gebeurde werkelijk niets die dag. Ik was nog geen 6 jaar, en kon de verveling met mijn geschriften nog niet verdrijven. Ik moest nog leren schrijven!. In 1970 werd er door astronaut John Swiggert (1931-1982) gezegd: Ok Houston we've had a problem!. In de spannende tv-film uit 1995, "Apollo 13" is er een woordje weggelaten om het spannende en angstaanjagende moment voor de bemanning te onderstrepen: "Houston, we have a problem". Dus in plaats van een bezoekje te brengen aan janneke maan moesten ze rechtsomkeer maken en terug naar moeder aarde komen. Gelukkig kwamen ze er alleen met de schrik en wat schrammen vanaf en viel de capsule op de afgesproken plaats in zee. Maar deze dag is ook de "Wereld Parkinson Dag". Dr James Parkinson (1755-1824) beschreef deze aandoening. In 1817 beschreef hij de ziekte in een publicatie als 'shaking palsy '(verwees naar de spierverzwakking en tremor). De ziekte kreeg zijn naam, een van de gekendste eponiemen in de geneeskunde. Er is nog altijd geen oorzaak gevonden en dus ook nog geen afdoend geneesmiddel om de miljoenen mensen te helpen die er mee te maken krijgen. Met recht en reden mag er een dag met aandacht voor deze kwaal zijn.
Episode 2, Titanic. Het was het gezegende jaar 1912, en in de vooravond van 10/04 kwam het onzinkbare schip aan in Cherbourg, Frankrijk. Daar verlieten 22 opvarenden het schip. Met tenders werden er nog 274 passagiers en vracht aan boord gebracht. Op 11/04 tegen 's middags arriveerde het grote schip in Queenstown (nu Cobh) aan de Zuidkust van Ierland. Daar stapten nog passagiers aan boord vnl voor de 3e klasse. Er waren nu 2223 opvarenden en daarmee was het schip voor 2/3 volzet. Om 13u30 begon de reis naar de dood via de traditionele Noord-Atlantische route, richting New York.
'Aan aprilse regen is de tuin veel gelegen'. Dat is niet slecht, want al wat leeft in deze Schepping, heeft vocht nodig. Ik ook, daarom begint mijn dag met een glas water en enkele tassen lekkere Maragogype koffie. Gemaakt met versgemalen bonen, welteverstaan. Het koffie zetten was het ritueel dat mijn vader zich eigen had gemaakt. Kokend water gieten op de versgemalen koffie in de stoffen koffiebuzze, die in de kan hing. Dat kokende water moest met een zekere precisie op de gemalen koffiebonen komen. De filter moest altijd nog water bevatten vooraleer de volgende plens uit de 'moor' op de koffie mocht gegoten worden. Nu wordt dat een tijdrovende bezigheid genoemd, maar lekkere dingen vragen al eens wat tijd om klaar te maken. De geur, het aroma, het uitnodigende dat vrijkomt, kan nooit uit een cupje of poeder komen. De buzze was gemaakt van linnen, katoen of zelfs gebreid, werd iedere dag uitgespoeld en iedere week afgekookt. Het gruis werd gebruikt als plantenmeststof, vooral de geraniums werden er overvloedig mee gevoed. Zo is het begin van een weekend al geslaagd en zeker als daar een pistoleke met kaas/ hesp bijkomt als vaste voeding. De gazet op zaterdag is altijd wat later. Ik moet minstens een uur een andere bezigheid zoeken. De radio wat langer laten spelen. Na het nieuws gehoord te hebben om 6u30-7u-7u30 weet ik al zeker wat er zich de voorbije nacht in de wereld heeft afgespeeld en heb ik genoeg lawaai gehad voor een ochtendstond. De muziek was ook niet mijn meug maar het kan niet iedere dag feest zijn voor mijn oren. Zo kabbelt deze zaterdag rustig verder in stilte. Dat is mijn meditatie. Een spirituele oefening die in vele religies en godsdienstige stromingen voorkomt. Vooral de omstreden Teilhard de Chardin (1881-1955) heeft nogal wat stof doen opwaaien met zijn uitspraken en geschriften. Zijn lectuur was te mijden voor en tijdens Vaticanum II. Deze jezuiet probeerde met zijn filosofische werken het Christelijk geloof in overeenstemming te brengen met de 'evolutieleer'. Hij bevond zich in zijn denken, tussen twee vuren: de wetenschappelijke tucht en het katholieke leergezag. Eén van zijn mooie citaten: "alleen het fantastische is werkelijk waar". De laatste jaren zijn het de stromingen die komen uit het Oosten; yoga, hindoeïsme, boeddhisme. Die transcendente meditaties arriveerden hier in 1968, nadat de The Beatles en The Rolling Stones het licht zagen in India. Ze moesten nadenken over hun leven en het vervolg na de hoeveelheid geestesverruimende middelen die ze gebruikt hadden. Niets voor mij, want een eerste vereiste die ze stellen om na te denken is: kleermakerszit. Met mijn stramme spieren en gewrichten is dergelijke houding niet meer mogelijk. Maar ik hou het gewoon op 'mijmerend op een stoel', door het venster kijken en nadenken over al hetgeen er in mijn blikveld passeert.
Mijn soap begint vandaag: de maidentrip van het onzinkbare schip. De Titanic vertrekt uit Southampton om 12u, richting Cherbourg. Aan boord, 1300 passagiers, 900 bemanningsleden ttz 500 voor bediening passagiers, 325 die het schip verzorgden en 66 leidinggevenden. Morgen hun verdere avonturen.
Een beetje zon op mijn teer velleke laten schijnen op mijn bankje. Tot vandaag zal het rustig en droog weer blijven en dan is het genieten blazen. Daarna mag er eens een plensbui komen, dat voorspellen ze toch. Dat is goed nieuws want dan moet ik niet met mijn gieter rondlopen om de primulaa's water geven. De vogeltjes fluiten, die zijn ook weeralblij met het zonneke. Een beetje de cafard vandaag. Na een bezoek is het altijd terug zoeken naar mijn evenwicht. Terug mijn plaats vinden in mijn dagelijks leven. En het bezoek verloopt ook anders in deze tijden, buiten zitten, mekaar eens niet vastpakken. Ik zou zo graag, al mijn kadeekes eens een goeie pakkert willen geven en een stevige omarming. Mijn spuitjes zijn in aaantocht, ik heb nog eventjes geduld nodig. De tijd komt wel. Vandaag is het dag 99 van 2021 en de 99 jarige Engelse prins Philip van Edinburgh, verliet Windsor Castle voor eeuwig. Sinds 1947 was hij gehuwd met een Lady die hem aanbad. Of het wederzijds was blijft achter de gesloten deuren en de dikke muren van alle kastelen die de Royal Family frequenteerden. Men noemt hem 'de laatste der Mohikanen'. Iemand die aan alle verwachtingen van een aristocraat voldeed: oorlogsveteraan, atleet, kunstschilder, polyglot, piloot, jager, bovenal een ladiesman en een koele echtgenoot en vader. Hij moest, dik tegen zijn goesting, de tweede viool spelen want zijn 'gade' stond op haar strepen. De laatste foto's tonen wel al een man die 'pietje de dood' in de ogen keek. Ik hoop voor hem dat het een rustig heengaan is geweest. Zoon Charles en schoondochter Camilla zullen wel niet gediend zijn met het 'verscheiden' vandaag: hun feestje van 16 jaar huwelijk kan niet doorgaan tenzij ze misschien stiekem blij zijn dat ze zijn ruwe, crue en lompe commentaar nu niet te horen hrijgen. Het echtpaar van Wales treft het niet met 09/04 als huwelijksdag. In 2005 mochten ze niet op 08/04 trouwen want toen was er de uitvaart van Paus Johannes Paulus II, ook gestorven in het heetst van een strijd. De beide mannen bleven zijn wie ze waren tot hun laatste snik. Dat was vandaag 09/04/2021
Vandaag geen tekst van 500 woorden. Eerder wat geschrijf omdat ik het niet laten kan. De geluispatsers zijn weer op pad. Veel lawaai, een geluidsinstallatie die evengoed in een disco of op een festivalweide kan gebruikt worden, muziek vollen bak en een auto die genoeg ronkt om een buurt wakker te houden. Dat is het recept bij de jonge autobestuurders die zeker willen zijn dat iedereen hen gehoord en gezien heeft. Tuning en styling zijn de orderwoorden. Tuning voor het goed afstellen van de motor, de prestaties van het autootje opvoeren, aanbrengen van spoilers en nog veel meer zijn in de kits terug te vinden. Bestickering en speciale verf is nodig voor de styling, en zijn de favoriete elementen om op te vallen. Tuners en speakers zorgen er voor dat de goegemeente hoort dat ze er aankomen. Ik heb liever het lawaai van spelende kinderen. Vandaag is er weer genoeg leven geweest met het gezin van 6. Een beetje veel snoep voor iedereen, een gezellige babbel en een toertje met de billenkar. Meer hoeft dat niet te zijn bij een bezoekje van familie.
Ik heb gebruik gemaakt van het 'seniorengroen' om de grote baan over te steken. Een specialleke aan de verkeerslichten. Een beetje langer groen om ons, 65+, de tijd te geven de weg te traverseren. Wat ik nog 'soepele gewrichten' noem en 'kwiek zijn', is bijlange zo snel niet meer als de -65 jarigen, die al huppelend weinig tijd nodig hebben om een steenweg te kruisen. Ik heb wat meer tijd nodig om met een bezadigde stap, de straat over te steken. Nu dat het iets minder koud is moest ik toch naar de zee gaan kijken hoe ze er bij ligt. Nog altijd ontstuimig, schuimbekkend en vreselijk golvend. De koude zal haar ook geen goed gedaan hebben en dat geef ze dan zo te kennen. Er is nog altijd een venijnig en stevig windje, maar de zon schijnt en dan vergeet ik even de kou. Niks nieuws onder de zon tenzij ik de escapades van 2 kamelen en een dromedaris zou vermelden. De dieren waren ontsnapt uit een circus en mogen nu even bekomen op een wei van een boer in de Westhoek. De circusdieren hebben ook al eens nood aan een malse wei om vakantie te nemen. Ze zijn niet zo slim als de paarden van de cavalerie die dit weekend hun weg naar hun stal terug vonden. Zelfs in het drukke Brussel, waar ik verloren zou rijden, wisten zij de weg naar de kazerne, zonder ruiter die hen mende, te vinden. Slimme dieren zeg ik dan, maar ze weten meer als we soms denken. Vandaag staat er een echt Vlaams woord in de belangstelling, eentje dat ons landschap kleurt: koterij. Zelden is er een huis te zien zonder een kotje, aanbouw, tuinhuisje, stalletje. Een typisch Belgisch verschijnsel om voor een afgesloten ruimte, kleiner dan een woning om te leven, te zorgen buiten het woonhuis. Soms wordt het wel eens liefkozend gebruikt voor de geliefde woning, 'mijn kot'. Meestal is er een samenstelling gemaakt om duidelijk te maken voor wat het gebruikt wordt: een apenkot, een buskot, een ballenkot, hondenkot, een kiekenkot, een drugskot, een wietkot, een doempkot (doemp van het smoren die de luchtwegen en het zicht belemmmeren), zottekot, een digikot (een digitaal systeem dat havenarbeiders, in Antwerpen, aanwerft en inplant in uurooster, zodat ze niet meer naar 'Het Kot' moeten), een pandoerenkot of politiebureau, een hullekot waar de kolen werden opgeslagen, een hoerenkot of bordeel. Dat is alles wat ik te vertellen heb vandaag. Het is hondjesdag! Ik ga met hem naar de trimmer. Dan krijgt hij weer een mooie coiffure aangemeten. Na zijn wasbeurt wordt hij dan nog eens besprenkeld met honden parfum. Voor mij is het dan een paar uur geen verantwoordelijkheid dragen voor het hondje en kan ik zonder scrupules gaan winkelen. Hij is tenslotte in goede handen. Tot morgen!
Welke woorden zijn er allemaal te vinden om een koude lentedag te omschrijven? Een 'ijskast' gevoel, al vriest het net niet met 3°C. Een echt onaangename hevige koude wind die een mens doet klappertanden, rillen en beven. Mutsenweer, handschoenenweer, sjaal aandoen en winterkleren bovenhalen. Dé vraag van de dag: ga ik in pyjama blijven rondlopen? Eens nadenken wat ik het beste doe, want ik heb de 'weerbots' van te laat tv kijken. Ik moest een selectie maken van opgenomen programma's; welke behouden en welke verwijderen. Ik heb documentaires opgenomen, films, detectievenseries, shows, muziek enz. Het is heel gemakkelijk de knop in te drukken om later te bekijken, maar het is een enorme hoeveelheid geworden en een schifting drong zich op. Het zal 'easy going' zijn vandaag, het is toch weer om binnen te blijven. Veel tekst heb ik over 'de Ronde' niet gevonden in de krant. Het is twee dagen geleden en het was geen Belg die gewonnen heeft. Er was voor mij wel een ergerlijke tekst van de opiniemaker in de krant. Afwisselend een man en een vrouw geven hún kritische kijk over de actualiteit. Vandaag de Nederlanderse man, die commentaar geeft over zin, onzin en gebruik van 'steppen'. Zijn woordenschat is beperkt, zelfs kinderlijk te noemen. Ik kan het hem niet kwalijk nemen want een trottinette is voor de kinderen. Nu niet meer natuurlijk sinds er een motor op geplaceerd is en het een autoped werd. Daar zijn de woorden van zijn beschouwing op gebaseerd. Zijn bedenkingen kunnen me niet bekoren als ik in de 3e zin al moet lezen:.....Ik 'kak' overal 4 jaar te laat achteraan, behalve ooit met een walkman......Dat zal een serieuze constipatie en enig ongemak opgeleverd hebben en heeft met 'steppen' niks van doen. Het andere nieuws met rimpelig gezicht gelezen. Afkomstig van een verbolgen man van 'Natuurpunt'; er zijn te weinig tellingen gebeurd in dit mussenweekend. Ik snap dat een groene jongen het weekend buiten heeft doorgebracht in regen, wind en koude. Het is tenslotte zijn job. Maar ik, en met mij waarschijnlijk velen, had absoluut geen zin om vogeltjes te tellen in de sneeuw en hagelbollen op het hoofd te krijgen. Ten andere, ik denk dat de mussen ook wijselijk een beschut plekje gezocht hebben. Conclusie van 'Natuurpunt': de huismus is op zijn retour en dient beschermd te worden! Nog zo'n vreemde titel naar aanleiding van een halve eeuw 'verscheiden' van Igor Stravinsky (1882-1971), componist van "Le Sacre du Printemps" waarop een balletuitvoering werd geënt. Radio Klara heeft extra aandacht in zijn programmatie voor "deze Picasso van de muziek". Mijn verbeelding is te klein voor dergelijke vergelijking en omschrijving van de man, die vooral veel oude Russische volksmuziek in zijn werken verweefde. Nee, dan geef ik liever op de 'Wereldtafeltennisdag' eens aandacht aan onze Belgische paralympiërs, die medailles wonnen op de Paralympsiche Spelen, op de Wereld-en -Europese Kampioenschappen; Laurens Devos en vooral 'Poef' Florian van Acker, die zich beiden in ieders hart genesteld hebben.
De namen aan deze maand gegeven zijn liefelijk; grasmaand, kiemmaand, eiermaand, paasmaand. De spreuken over de 90e-120e dag van het jaar, benaderen meer de realiteit. Alle gezegdes over april zijn geldig vandaag: April doet wat hij wil, Maartse buien en aprilse grillen. En vandaag; 't mag vroeg of laat zijn, april wil kwaad zijn. En zijt gerust, er is woede in het weer. De aprilse nukken zijn goed zichtbaar en voelbaar; massa's regendruppels, koude en wind. De oorsprong van de naam is niet heel duidelijk. Sommigen vermoeden dat het van 'aperire' komt, wat Latijn is voor 'openen' of 'verschijnen'. Anderen denken dat het kan komen van 'tweede'. Mogelijks ook van 'Aperta' een bijnaam van de god Apollo. Ik hou het daarop, iedere god verdient een maand. Mijn bedrijvigheid zal op een klein pitje branden, vandaag. Wat anders plannen dan gewoonlijk. Eens in mijn platenkast snuisteren omdat vandaag mijn aandacht getrokken werd door de naam van Herbert von Karajan (1908-1989). In zijn tijd één van de topdirigenten voor de beste orkesten ter wereld, de Wiener Philharmoniker, Berliner Philharmoniker, Berliner Staatsoper. Prachtige opnamen van Van Beethovens Symfonieën, bij 'Deutsche Grammophon Gesellschaft', het Duitse platenlabel bij uitstek voor opnames van klassieke muziek, waar hij een contract mee had. Ik heb over deze Heribert Karajan, (Oostenrijkse adel is officieel afgeschaft in 1919) na zijn overlijden een paar docu's gezien die een niet zo fraai beeld van deze man ophingen, onder andere een zeer pretentieus ventje, die een veeleisendheid aan de dag legde voor de orkestleden die bijna aan het onmogelijke grensden. Ik geloofde toen werkelijk in zijn unieke dirigeerkunst, in zijn juiste interpretatie van de 'noten' van de componisten. Ik ben geen musicoloog, maar een muziekliefhebster. Alle genres behalve jazz. Ik moet me als leek verlaten op het oordeel van de deskundigen en daar luister ik wel eens naar. Maar meestal komt het er voor mij op neer, 'ik hoor het graag of niet'. Juist zoals voor de boeken 'ik lees het graag of niet' of voor de kunst, 'ik zie het graag of niet'. Ik laat me niet laten leiden door experten al apprecieer ik ook wel hun uitleg waarom iets 'kunst' kan zijn of niet. Door in 's mans biografie te duiken heb ik een stukje Europa leren kennen dat totaal onbekend was voor mij. Hij was een Aroemeen, een Vlacken dwz een minderheidsvolk van het Balkanschiereiland dat een soort Romaanse taal spreekt. Er is een bekende tennister, Simona Halep (°1991), die tot dit volk behoord. Omdat mijn hond ook een liefhebber is van klassieke muziek zal ik hem deze namiddag tracteren op de Negende Symphonie, van Van Beethoven. Lang geleden dat ik ze nog eens beluisterd heb. Ondertussen kan ik mijn vele woord- en-cijferspelletjes uit de krant oplossen. Zoals het spreekwoord zegt, heb ik 'save the best for the lest' toegepast op de driedaagse krant.
Glimlachen, doet de mensen zich afvragen waaraan je denkt! Wel, vandaag is dat niet moeilijk om er een antwoord op te geven. Het is Pasen. Bij het opstaan direct, zoals een klein kind, tikkeneikes gaan zoeken in de tuin. Natuurlijk waren er geen te vinden, maar dat ik toch eens rondneus doet me glimlachen. De hond kwam toch, zo fier als een gieter met een mezenbol in zijn muil, tonen dat er voor hem toch een geschenk uit de hemel was gevallen. Ik heb het rap weggenomen want het is even ongezond voor hem, als chocolade eten. Het tweede lachje kwam bij de heilige op deze dag: Isodorus (560-636). Ik sloeg bijna steil achterover dat er een patroonheilige is gevonden voor de 'internetgebruikers' en de 'vrije gedachtenis', daarvoor benoemd sinds 2002. Zoals je leest, is er een beschermheer te vinden zelfs voor de rencentste uitvindingen. Natuurlijk geeft zijn C.V. wel reden tot deze benoeming: schrijver van een encyclopedie, 20 delige "Etymologiae" genaamd, verschillende andere boeken en kronieken. Hij staat wel afgebeeld met 'inktpot', 'ganzenveer'en 'boek', objecten die met het internet niks meer van doen hebben. Een andere glimlach en blijdschap, is bestemd voor de grote koersdag vandaag. Die zal het grijze en eentonige weer verdrijven: De Ronde Van Vlaanderen. Het is altijd smullen; van de wedstrijd, het landschap dat toch echt wel mooi is in Vlaanderen, de commentaar van de twee ouderdomsdekens van de koers en de koekjes die ik tussenin opeet. Daarom draaiden ze deze morgen al "Marieken" van Jacques Brel (1929-1978) om me voor te bereiden op al de mooie gebouwen die ik weer zal te zien krijgen. Een glimlach had ik nog over van het grote paasei dat ik gisterenavond op tv kreeg. Een film, een documentaire en een registratie van een live opreden, van 'Queen'. Alles opgenomen voor genotjes van de muziek achteraf. Een glimlach heb ik niet gekregen door mijn hondje in de etalage te zetten. Ik dacht nochtans dat het een goed idee was om het beestje vóór het venster te placeren. Zo zou hij zich minder vervelen doordat hij, juist zoals baasje, kon zien wie passeerde en waarnemen wat er gebeurde op de straat. Een totale misrekening want ik val in de kosten! Meestal zijn het de katten die in de gordijnen hangen, nu was het dus mijn hond. Met al de desastreuze gevolgen vandien, gordijnen aan flarden gescheurd. Natuurlijk is hij zich van geen kwaad bewust, wat zeggen tenandere 'gordijnen' voor een hond? Nee dat zijn uitsluitend beletsels voor zijn zicht op de gebeurtenissen buiten en rondom ons huis! Het is nu wel te laat maar ik heb hem toch wat verder van de venster op de stoel gezet en wat dichter bij mij. Een beetje weemoed kreeg ik ook toen de radio een liedje van Yasmine, Hilde Rens (1972-2009) op de draaitafel legde: "Diep in Mij" uit 1995. Een mooie stem en jammerlijk genoeg té vroeg verdwenen. Nu de tv aanzetten en kijken naar al de 'flandriens' op onze wegen.
De klokken, beiaarden en carillons, zwijgen. We zitten als katholiek in het paastriduüm, een driedaagse die het lijden, de dood en verrijzenis van Jezus, herdenkt. Op Witte Donderdag vertrokken de klokken richting Rome, om zich daar te vullen met een massa paaseitjes. Overvol komen ze terug. De duiven worden niet gelost op Pasen, wel de klokken. Onder luid gebeier strooien ze hun lekkernijen in onze tuintjes en hofjes. De zoektocht naar het snoepgoed kan beginnen. Ze bevatten dan wel niet die goeie Belgische chocolade maar ze zullen toch smaken. Ondertussen is de horeca nog altijd gesloten, geen terrassen, weinig of geen openbare toiletten ter beschikking, maar oplossingen vind een Belg altijd. Alle wetteksten eens goed lezen en uitpluizen om toch maar de achterpoortjes te vinden. Vooral dan door een 'caractériel', een hardleerse, koppige en principiële persoonlijkheid. Als die dan ook nog eens burgervader is, is het land te klein als hij het gaatje gevonden heeft. Het plezier zit in het tegendraads zijn, geen wetten en verplichtingen zomaar klakkeloos te volgen, maar de eigen weg gaan, heer en meester te zijn in zijn gebied. De gemeentewerkers krijgen extra taken: 's morgens de tafels en de stoelen op de dijk plaatsen, 's avonds ze terug op stal zetten. De mensen moeten kunnen zitten, eten en drinken, maar niet vóór een restaurant of café. Het plezier is gewoon juist op de nog aanvaardbare buitenkant van de lijntjes te lopen. Natuurlijk heeft hij geweldige pech met het rotweer tijdens deze eerste dagen van de vakantie om zijn gelijk te halen.Tonen dat hij zorgt voor de toeristen, ze een warm hart toedraagt en bijkomstig, zijn gemeentelijke portemonnee in het oog houden. Anders is het gesteld met het vullen van de eigen geldbeurs met subsidies verstrekt door privé, land, regio en stad. Onder het mom van 'de jongeren bezig te houden', 'een eigen stek voor amusement geven', zowel private als publiekelijke gelden binnen rijven voor eigen glans en glorie. Niks mis mee als de subsidies inderdaad gebruikt worden voor de jongeren, die echt wel nood hebben aan een serieuze opvang, een opleiding en een zinvolle bezigheid onder begeleiding. Deze jongeren kijken niet hoeveel de overheden daarvoor overhebben en welk bedrag ze geven aan de verantwoordelijke. Die jeugd is gewoon blij met de plek die ze krijgen om hun 'ding' te doen: zangen, dansen, praten, een plek voor een feestje, een ontmoetingsplaats. Profiteren op kap van de zwaksten. Blijkbaar is niet iedereen Moeder Theresa als er een kas vol met geld in het vizier komt. Geen compassie met de val van Icarus!
Het betere nieuws, spijtig van de reden, vind ik in de aanleg van een parkje op de plaats van het gruwelhuis van een seriemoordenaar. Julie en Melissa verdienen om nooit vergeten te worden. Een sober, rustgevend hoekje, een klein stukje groen op de plaats van hun ellende, is het minste wat ze verdienen.
Goede Vrijdag, een tradionele vastendag voor de gelovige katholieke mens. Mijn schoonzus zal het vasten wel op een andere dag voorzien. Ze moet kaarsjes uitblazen op haar verjaardagstaart en die dan ook verorberen. Een lange zin om haar nogmaals een gelukkige verjaardag te wensen op deze echt koude aprildag. Ze zal wel genoeg knuffels van mijn broer krijgen om het goed warm te hebben, daar ben ik zeker van. Het is een eeuwigheid geleden dat we elkaar zagen, maar met de komst van de vaccins zijn de vooruitzichten toch goed. Dan kan er weer wat geroddeld worden, een klapke doen en gewoon wat 'van alles' aan elkaar vertellen wat er in ieders leven de afgelopen maanden voorgevallen is. De kleine en grote verdrietjes, zeg maar. Maar 'in een wip en een gauw' moet ik aan het vertelsel van de dag beginnen, vóór dat de schaftijd er weer is. Ik zeg niet zomaar 'vertelsel' op deze dag. Het is de 'Internationale Dag van het Kinderboek'. De meesterverteller van de sprookjes, Hans Christiaans Anderson, zag op deze dag in 1805 het levenslicht, en dat doofde weer in 1875. Een stil en verlegen man, vaak gepest op school, niet erg sociaal maar een grandioze schrijver van sprookjes. Het zijn meer hervertellingen van tradionele verhalen waaraan hij zijn eigen insteek en draai geeft, altijd met een humoristische kwinkslag en een dubbele bodem. De verhaaltjes kunnen gelezen worden door kinderen en volwassenen. Wie kent niet: De Prinses op de Erwt, De Kleine Zeemeermin, De Nieuwe Kleren van de Keizer, Het Meisje met de Zwavelstokjes....en natuurlijk Het Lelijke Eendje, waarvan men zegt dat het autobiografisch is. Auteur van romans en drama's. Zijn werken leverden inspiratie aan componisten. Inspiratie aan schrijvers en componisten was ook het leven en lot van de 'al dan niet' bestaande heilige van de dag: Genoveva van Brabant, Een vrouw uit de 8e eeuw of uit de middeleeuwen, echtgenote van een paltsgraaf Siegfried, belichaamt de zwaarbeproefde volgehouden huwelijkse trouw van de vrouw. Meteen onderwerp voor dichters, schrijvers, musici. Zowat de eerste gekende geschreven vermelding is een gedicht uit 1638 van René de Cerisiers: L'innocence reconnue ou vie de Sainte Geneviève de Brabant. Op muziek werd de heilige, een eerste maal opgevoerd door Robert Schumann (1810-1856). Dat is niet de politieker maar een componist die voor zijn opera Genoveva, ook het libretto schreef. Eén van de scheppers van de operette, Jacques Offenbach (1819-1880), maakte een opéra bouffon van haar leven. Een satire, komedie, parodie en klucht waartoe de huwelijkse trouw van Geneviève Van Brabant zich uitstekend leende. Een volgend componist die het leven van Geneviève op noten zet is, Erik Satie (1866-1925). Zijn Geneviève is jaren na zijn dood pas in première gegaan nl in 1983 in Venetië. Zelfs onzesten eigenste Stijn Streuvels (1871-1969) heeft er boeken aan gewijd: De schone en stichtende historie van Genoveva van Brabant. Zelfs drie keer, een boek in 1919, 1920, 1921. De heilige krijgt zelfs een vermelding van Paul Van Ostaijen (1896-1925) in zijn gedicht: Huldegedicht aan Singer. Genoeg vroomheid vandaag.
Een nieuwe maand en een nieuwe grap, vooral als het dan de eerste is. Drie jaar geleden is er een offerte, waaraan ik mijn goedkeuring gaf, voor mijn dak gemaakt. Het laatste onderdeel dat voor de vernieuwing nodig is, ligt nu toch wel zeker geblokkeerd in het Suezkanaal! Ik zal er maar het ludieke van proberen inzien en er zelf een joke van maken om mezelf te troosten van zoveel pech. De waarheid: er mankeren nog onderdelen, volgens de laatste binnengekomen berichten van de dakmensen. Die begonnen er aan te werken op 25/02/21. Na 6 dagen gaven ze er de brui aan en vandaag zijn ze terug in gang geschoten. Eens zien voor hoelang met al de feestdagen in het verschiet. Want zolang er werken zijn blijven die stellingen ook staan. Blutsen, builen, schrammen, kruipen en springen is al mijn deel geweest sinds al dat ijzerwerk rond mijn huis staat (18/01/21). Enfin, het is 1 april en er mag gelachen worden, al is het groen. Al eeuwen wordt op deze dag grappen en grollen uitgehaald. Vooral met de bazen en chefs als het enigszins kan. Volgens de enen komt deze dag voort door de invoering van de gregoriaanse kalender in 1582. Toen veranderde het vieren van het nieuwe jaar op 1 april, plots naar 1 januari. Velen stonden nog met hun wensen of geschenkjes, of uitnodigingen voor niet gehouden feestjes, klaar op 1 april. Men denkt dat het al veel langer een gebruik was dan op die datum om de mensen een fabeltje wijs te maken of een poets te bakken. Reden: het is geen plaatselijke gewoonte, maar wijd verspreid gebruik. Waarschijnlijk zeggen deze letters, H2OGATE, niemand iets. Richard Nixon (1913-1994) had al in het zand moeten bijten de voorgaande jaren. Nu wilde hij alles op alles zetten om de kandidaat van de Republikeinen te worden. Volgens hem waren alle middelen geoorloofd om dat doel te bereiken, te beginnen me ondermijning van de Democraten. Hij liet afluisterapparatuur placeren in hun hoofdkwartier in het Watergatecomplex, hun speeches copiëren, zoektochten om bezwarende documenten van corruptie te vinden enz. Hij werd de kandidaat en won de presidentsverkiezing in 1972. Bijna onmiddellijk was er argwaan bij de journalisten Bob Woodward en Carl Bernstein van de Washington Post. Hun vermoeden werd bevestigd door 'Deep Throat' die hun van info voorzag, om de opdrachtgever van de 'inbraak' in de hoogste politieke regionen te zoeken. Dit leidde uiteindelijk tot de val van Nixon, met de impeachmentprocedure tot gevolg. Wie 'Deep Throat' was, is onbekend gebleven tot Mark Felt (1913-2008) in 2005 zichzelf kenbaar maakte als 'klokkenluider'. Eén van de belangrijkste inbrekers was Gordon Liddy (1930-2021), hoge functionaris bij de FBI. Door gratie verlening van President Jimmy Carter heeft hij maar 4,5 jaar straf moeten uitzitten van de oorspronkelijke 20 jaar cel. Heeft gans zijn leven achter zijn daden als inbreker blijven staan en reed sinds zijn vrijlating, met het kenteken 'H2OGATE' rond. Het verhaal is verfilmd: "All Presidents Man" (1976) met Dustin Hoffman en Robert Redford. Recent: "Mark Felt: the man who brought down the White House" 2017, met Liam Neeson.
Ik heb eerst wat snoeiwerk gedaan. Dat is geen bezigheidstherapie maar een handen- en vingeroefening. Het meeste doe ik met de snoeischaar. De hond ligt er ondertussen alert bij en houdt iedereen die passeert in de gaten. Af en toe hoor ik dan zijn speciaal kefke als er een bekende voorbij komt. Nu is er tijd voor wat rust en wat schrijven. Er is toch wel altijd iets dat me wat verder doet zoeken dan het nieuws van de dag. Het is niet alleen overdag een zaligheid om buiten te vertoeven maar ook in de prille warme lentenacht is er nog van alles te beleven. Gisteren was er een mooie planeet Mars te zien, maar ik wachtte vooral op de doortocht van het ISS (22u18). Eventjes zwaai ik dan en de vriendelijkheid straalt weer van mij af. Dat die capsule zo goed zichtbaar is komt door zijn grootte, 75m, en de fonkeling van de zonnepanelen. De eerste module is gelanceerd in 1998. Sinds 2000 permanent bewoond met 3-8 ruimtevaarders. Het zal daarboven niet zo plezant zijn als in de 'Star Trek' parodie van Kamagurka en Herr Seele. In hun programma "Lava" kon de rubriek "Wally in space", met ruimtekapitein Eddy Wally, Eduard Van De Walle, (1932-2016) op het meeste applaus rekenen met de gevleugelde woorden en enige tekst van Eddy, "gewéldig, wauw en onvoorstelbaar". Maar wij klagen over onze kleine lockdown, dat is echt niks vergeleken bij het maandenlange verblijf met enkelen in een beperkte ruimte. En maar rondjes maken en misschien zingen ze dan het lied van Willy Sommers: "ik draai hier rond, en rond, en rond, als een leeuw in een kooi, aan wanhoop ten prooi....". Alles ondergaan voor de mens en de wetenschap. Het zijn echte ruimte-avonturiers. Dat kenmerkt de mens al door de eeuwen heen. Op zoek gaan naar het onbekende, ontdekkingen, uitdagingen, verkenning. Vóór onze tijdrekening zijn er al zoekers geweest, Hanno uit Carthago verkende Noord en West Afrika, Pytheas vaarde als eerste rond de Britse Eilanden en verkende het Europese binnenland. Maar dan komen we aan al die grote avonturiers, zoals Marco Polo (China) Christoffel Columbus (de Nieuwe Wereld) Vasco da Gama ( via Kaap de Goede Hoop naar Indië), Ferdinand Magellaan (als eerste rond de wereld en gaf naam aan de 'Stille' Oceaan, was zeer rustig), Jacques Cartier (ontdekte Canada), Abel Tasman (Nieuw Zeeland en Tasmanië), David Livingstone (Centraal Afrika en de Victoriawatervallen), Roald Amundsen (de Zuidpool). Geen vrouwen te bespeuren in mijn reeks mensen. De avonturiersters die ik tegenkwam gingen 'uitdagingen' aan, zoals de Japanse Junko Tabei, die de hoogste bergtop in elk van de 7 continenten beklom, Lady Hester Stanhope die de Syrische woestijn doorkruiste en alle grote Oosterse steden bezocht. Maar er was ook Nelly Bly (1864-1922), die het beter wilde doen dan 'Phileas Fogg', de avonturier in het boek van Jules Verne (1828-1905), "In 88 dagen de wereld rond". Het lukte haar in 72 dagen! Nu een koffietje en koekske.
