|
Eindelijk een nachtrust gehad die naam waardig. Ook mijn hondje was gisterenavond doodop en snakte naar zijn warme nest. Dat was te zien aan de snelheid waarmee hij na een laatste plaspauze naar binnen sprintte. Iedereen tevreden en uitgerust deze morgen om waarschijnlijk, de laatste dag van de dakwerken mee te maken. Dan nog enkel wat geduld oefenen tot mijn huis uit zijn ijzeren frame zal geraken. Nu kan de grote opruimactie en kuis beginnen, daar dient de lente immers voor!
Bla bla bla bla, Internationale Dag van de Stem, beter gekend als de World Voice Day. Mijn stem is 'schrijven' geworden, wat ik minstens zo plezant vind als spreken. De otorinolaryngologisten zijn tevreden dat de stem eens aandacht krijg. Ik gebruik eens graag moeilijke woorden, maar simpel gezegd zijn het de neus-keel-oordokters. Een eigenaardigheidje is dat ze in Nederland de 'keel' laten voorgaan op de 'neus'. Op 16 april 1999 kwamen in Brazilië artsen, pathologen en zangleraren bijeen om aandacht te vragen voor de vele mogelijkheden van de stem en het belang van goede stemgewoonten. Sinds 2002 is het internationaal en in reeds meer dan 50 landen wordt er op deze dag aandacht gevraagd voor het 'wonderbaarlijke instrument' dat onze stem is. Dit jaar met als thema: de stem en verzorging in het dagelijkse leven. Ik ben natuurlijk geen kenner van de 'stem', alhoewel iedereen wel interesse zou moeten hebben voor zijn spraakorgaan. Maar dat heeft Daan Esch (°1968) al gedaan met zijn turf van een roman: STEM. In bijna 700 blz is het een boeiende roman tegen de achtergrond van het 17e eeuwse Italië. Het boek is geïnspireerd op het tragische lot en leven van castraatzangers. Een uitvloeisel van een beslissing van Paus Sixtus V, die in 1588 bepaalde dat vrouwen niet in het publiek mochten zingen in de Pauselijke Staten. Om die hoge stemmen toch te laten horen werden jongetjes met een mooie stem gecastreerd vóór hun 10e levensjaar. Door het wegnemen van de testikels bleven de stembanden klein, maar het lichaam en vooral de longen bleven groeien. Daardoor kon dat kindstemmetje met grote kracht klinken. In het koor van de Sixtijnse Kapel hoorde men deze hemelse klanken, tot Pius X het verbood in 1903. Sindsdien nemen de jongenssopranen, de vrouwenstemmen of contratenoren die muziekpartijen voor hun rekening. Van Alessandro Moreschi (1858-1922), de laatst gekende castraatzanger, is er een geluidsopname gemaakt. Dezelfde ingreep voor andere doeleinden zijn de 'eunuchen'. Simpel gesteld kan men zeggen dat castraatzangers om esthetische redenen de ingreep moesten ondergaan en de eunuchen voor politieke doelen of in dienst stonden van een, vooral Oosterse, hofhouding. Die zware operaties werden clandestien gedaan, net zoals nu nog de vrouwenbesnijdenis. Niet om de vrouwen mooier te laten klinken maar verminkingen voor meer dubieuze redenen. Een pijnlijke ingreep op het vrouw-zijn. Ondanks het verbod en de vele voorlichtingscampagnes, blijft men de meisjes in achterafkamertjes verminken omwille van een dubieuze moraal. Hier past de song "The Ballad of Lucy Jordan" uit 1974 en gezongen door Marianne Faithfull.
|
