Platte rust, iedereen heeft zijn buikje bol en rond gegeten. Behalve ik natuurlijk, ik wil eerst nog eventjes wat woordjes neerschrijven. Typen is een verslaving zoals een andere geworden. Met dezelfde passie en gedrevenheid zoals vele schrijvers die een boek willen pubiceren. Er is natuurlijk een verschil, beste vrienden, tussen een echte romancière en een blogster. In niets eigenlijk te vergelijken. Al probeer ik wel een 500 woorden per dag de ether in te sturen, een boek zal er nooit uit mijn vingers komen. Ik heb maar fantasie voor een paar honderd woorden, niet voor duizenden die dan ook nog een verhaal vertellen, fictie of non-fictie. Natuurlijk ben ik geen Stephen King, die iets ouder is dan mezelf, 65 romans gepubliceerd heeft en 350 miljoen boeken wereldwijd verkocht heeft. Voel ik me daardoor minder schrijfster of vertelster? Nee, ik ben blij dat ik een kleine schare mensen heb die willen weten wat ik te zeggen heb op gewone dagen en in het gewone leven. Mijn talent is een dagelijks leven in woorden om te zetten. En vandaag heb ik gezelschap aan tafel en ook in de uurtjes tussen de maaltijden door. Ik heb luidop al veel verteld aan mijn familie en 'de' vrienden, wat anders in mijn blog zou verschijnen. Zonder poespas ga ik dan maar over naar spel nr 76 van Breughel, waar er niets over te zeggen valt; hoed op een stok!. Ik zal dan maar de man van de dag eren en citeren: Martin Luther King (1929-1968) "I have a dream" en vol overgave gezongen door de popgroep ABBA en herhaald met het lied van Bruce Springsteen, "Working on a Dream"; werken om een goede blogster te worden of te zijn en te blijven, met veel inspiratie door alle dingen die rondom mij gebeurd zijn of zullen gebeuren. Tot morgen
De laatste dagen van augustus komen eraan en ook een laatste invasie van een deel van mijn familie. Drie stuks, dat valt nogal mee. Misschien heeft mijne schone zoon een lekkere bodding gebakken. Dat wordt dan smullen, terwijl zij liever de 'schuimpjes met chocolade bedekt', eten. Ieder zijnen meug en zo zal mijn gedekte tafel er ook uitzien, voor elk wat wils. In afwachting en zoals ik iedere dag wel doe, is eens kijken aan wie wat ik eens speciaal moet denken. Ik kwam begot mijn held van mijn prille jeugd tegen. Zijn verhalen, avonturen, verrichter van opstandige daden tegen de onrechtvaardige behandeling van de gezagsdragers tegenover het gewone volk. Een held die samen met zijn vriend allerlei avonturen beleven, een beetje de Vlaamse Don Quichotte de la Mancha, Ivanhoe of Willem Tell: Tijl Uilenspiegel. Het is een Middeleeuws personage waar sinds de 14e eeuw al anekdotes en heldendaden wordt over verteld. Een Vlaams, liberaal en antiklerikale held, en zo wordt hij geportretteerd door de Franstalige Belgische schrijver Charles De Coster (1827-1868), in zijn boek uit 1867: "La légende et les aventures héroiques, joyeuses et glorieuses d'Ulenspiegel et Lamme Goedzak au pays de Flandres et ailleurs". Zijn verhalen en belevenissen zijn uitgesmeerd over 5 boeken en omvatte de periode van 1527-1584 gaande van het bewind van Karel V, Fillips II, hertog van Alva tot aan de moord op Willem Van Oranje. Het is geschreven in een gezapig Frans gelardeerd met Vlaamse woorden en bevat de belevenissen van Tijl, Claes (vader), Soetkin (moeder), Nele (vrouw), Kateline (schoonma), Lamme en Calleken (vrouw van Lamme). Ik heb de originele verhalen van De Coster nooit gelezen maar wel de vertalingen voor kinderogen zoals daar waren: Tijl en de gierige pastoor, Hoe Uilenspiegek de koning nadeed, Tijl als smid. Maar de zinnen die ik nu onder ogen kreeg zijn grandioos en een paar wil ik hier toch neertypen: Gros homme, disait Lamme, entrant en rage: je suis Lamme Goedzak, tu es Broer Dikzak, Vetzak, Leugenzak, Slokkenzak, Wulpszak, le grère grossac, sac à graisse, sac à mensonge.......Andere zin:met raedt, en daedt, met doodt en bloodt, alliance de conseil, et d'action, de mort et de sang. Een geluk dat de kinderboekjes in een eenvoudiger taal verschenen zijn. Er zijn boeken over Uienspiegel en Lamme verschenen, toneelstukken, films en tv-series en niet te vergeten de beeldekens met de avonturen ven Tijl en Lamme en te vinden in de chocokladerepen van Meurisse om ze in een album te plakken.
Het schilderij de 'spelen van Breughel' stamt uit dezelfde tijd, maar nergens zijn die helden van hierboven op het canvas te bespeuren. Ik ben al bij spel nr 75 beland; vechten en worstelen. Dat wordt onder kinderen nog gedaan en ook bij volwassenen. Maar die twee menselijke te laken activiteiten, zijn ook een Olympische discipline geworden. Niet mijn meug, ik volg liever het wielrennen. Vandaag al etapa 8 in de Vuelta. Tot morgen
Het is de Internationale Dag van de Roodharigen. Natuurlijk kan ik deze dag niet vieren met mijn spierwit haar en ik ben ook nooit 'ros' geweest. Maar dat mag me niet beletten om deze kleurrijke haardossen niet te vernoemen als hun 'dag' van 'eendrachtig' zijn is aangebroken. Tenandere, schoon naturel rood haar en daar nog wat sproetjes bij is best wel mooi om te zien. Rocco Granata heeft daar een liedje over geschreven, zij het dan over "Zomersproetjes" en die komen dan tevoorschijn bij alle tinten van 'haar'. De tekst van dat deuntje is niet veel soeps maar het muziekje is leuk en fris om te horen. Ik heb ook 'sproeten' gekregen die de ouderdom soms meebrengt. De 'jes' verdwijnen dan van die bruine vlekjes. Al zeg ik het zelf, net zoals mijn witte haren heeft dat ook zijn charme, vooral al ik ze alleen maar op mijn armen zie verschijnen. En stoort me dat, dan zal ik wel een bloes of pull met lange mouwen aandoen. Ouderdom heeft ook recht op zijn 'tache de beauté'.
Terwijl de kusttram voorbij dendert, niet de zeelijner want die maakt minder lawaai, ben ik aan speeltje nr 74 van Breughel gekomen: tegen het kelderluik oplopen. Soms ziet men het nog bij cafés, dat er langs de straatkant van het huis, schuine luiken zijn die rechtstreekse toegang tot de kelder gaven. Dat is/was heel handig om zware verpakte en losse lasten in de kelderruimte te brengen. Vooral voor brouwers en hun biervaten of bierkratten, maar ook de kolen en andere voorraden werden zo op een gemakkelijke manier binnengebracht en opgeslagen. En inderdaad er waren nog geen klimmuren waar de kinderen hun klimtechnieken konden demonstreren maar dus wel de schuine valdeur waar ze tegen konden oplopen. Nu zou er van 'geen respect' en vandalisme' gesproken worden als men de snotapen dat zag doen. Vroeger noemde dat 'ze houden zich bezig' en 'behendig' zijn. Voilà, dat was het voor deze grijze maar toch zachte dag. Tot morgen
Mijn huis is weer spic and span en ik kan dus zonder complexen deze namiddag de luiaard uithangen. Ik hoef geen 8 urenwerkdag meer te voltooien of een 40 uren werkweek uit te zweten. Met vier uur en met 2 kuiswerk doen in de week, is het weer eens allemaal opgefrist. Ik heb nu wat tijd voor mijn overpeinzingen te doen, bij al hetgeen ik weer aan pagina's overgeslagen heb in de krant. Allemaal die onheilstijdingen durf ik niet meer te lezen en te bekijken en dat waren de eerste 20 blz. Mijn gazet was weer rap uitgelezen en ik bleef met mijn vragen zitten: van mag ik de lamp doen branden, mag ik water gebruiken en zeker warm water, mag ik me deze winter warmen aan het gas of moet ik pull boven fleece boven vest aandoen om het warm te hebben? Verplaatsen doe ik al zoveel mogelijk met de benenwagen en het openbaar vervoer maar er zijn toch oorden die ik wil bezoeken en met niets anders dan met de auto bereikbaar zijn bv boodschappen doen of naar mijn familie gaan. Gans het leven is precies on hold gezet in afwachting van.....? Na corona en de 6 maanden oude oorlog in het oosten van Europa, is er een grote onzekerheid ontstaan waar maar geen oplossing voor komt. En toch moeten we kalm blijven, ons geen vragen stellen, ons geen zorgen maken, en het alsmaar duurder wordende leven, leven. Geen vooruitzichten, goede of slechte, is zelfs bij Van Dale merkbaar. Die is ook op zijn 'slaapkarton' van 19/08 in slaap gevallen omdat er niets gebeurt dat een nieuw woord kan verantwoorden. En binnenkort is er weer een 'bestek' of begroting van de regering voorhanden. Gaan die ministers ons wat soelaas brengen en een beetje mededogen krijgen met de bevolking of gaan er weer wat indirecte beslastingen bijkomen om alle subsidies te bekostigen? Slaan en zalven noemt men dat en daar is de 'Wetstraat' kampioen in. Ik zal me maar vasthouden aan de weerspreuk van de dag die veel goeds voorspelt: blijven de zwaluwen ook nog na de 25e, wees voor de winter niet bang. En vandaag is het weerbericht : meestal zonnig met hoge wolkensluiers. Einde geklaag en gezaag en bidden om kracht.
Nr 73 van Breughel: katje, katje koningsstoeltje, de onttroonde koning, duivel aan een koord, twee aan een koord (rollenspel). Een grote titel voor een spel dat ik niet ken. Dan zal ik maar de remedies van de Middeleeuwen beschrijven voor dezelfde kwalen als de moderne mens. Ook zij zochten pijnverlichting zonder een aspirine te hebben. Ook zij wilden van hun osteoporose, artritis en artrose verlost geraken. Zalf van geroosterde hond of poeder van gemalen uil. Alle middeltjes zijn terug te vinden, omdat de unief van Cambridge hun eeuwenoude manuscripten aan het digitaliseren is en deze wonderlijke middeltjes nu leesbaar werden. Wij eten dat nu niet meer maar in India is de koe 'heilig' en in China eten ze hond en poeder van neus van de neushoorns. Tot morgen
Het wordt later licht en dat heeft direct invloed op mijn slaapgedrag. Ik word later wakker! Rolluiken en gordijnen sluit ik nooit in mijn slaapkamer. Ik wil in slaap vallen met een zicht op een sterrenhemel en vanaf het moment dat ik mijn ogen open doe geconfronteerd worden met het 'weer' van de dag. Mijn kamer is langs de o-n-o kant gelegen en ik zie dus de zon opgaan. En ik ben een vrouw die leeft met de seizoenen; lang donker is lang slapen en vroeg licht is vroeg uit de veren. Mijn natuurlijke productie van melatonine neemt af vanaf het moment dat er zonlicht verschijnt en dan ben ik wakker maar nog niet direct productief te noemen. Dat neemt wat meer tijd in beslag. Er zijn een hele reeks automatische handelingen die eerst moeten gebeuren. De hond zijn dag confortabel laten beginnen door hem buiten te laten en zijn behoeften laten doen. De krant uit de brievenbus halen en de eerste koppen al lezen. De hond een kauwbotje, eten en drinken geven en dan komt voor mij 'le moment suprême': koffie zetten, boke en chokolat, krant lezen en spellekes doen. Maar een uur later opstaan zorgt ervoor dat alles later op de dag plaatsvindt. Ik zit vlugger aan het middaguur dan een week geleden. Ergens vind ik dat wel spijtig maar ik ga geen wekker zetten om vroeger op te staan. Af en toe zal er wel eens een slapeloze nacht komen en dan heb ik weer uurtjes genoeg. Competitief ben ik nog wel als ik die puzzeltjes doe, ik wil ze allemaal kunnen oplossen zonder af te kijken of te jokken of te gokken. Maar dan is er het spelletje woordle 5. Van bij de eerste gok, had ik vandaag 4 letters juist in de goede volgorde. Bleek dat ik vóór 'eren' 12 mogelijke letters kon invullen die een echt bestaand Vlaams woord gaven. Dan is het voluit gokken en dat ergert me wel een beetje. De 5e poging was gelukkig de goede zodat mijn percentage van gevonden oplossingen niet de dieperik ingingen. Dan is het nu al tijd voor spelletje nr 72 van Breughel te vernoemen: knikkeren- putje stekken- negen petten. Van de laatste 2 heb ik niets gevonden. Het eerste is welbekend bij iedereen en is een van de oudste kinderspelen, ook voor volwassenen, ter wereld: met de knikkers, moarbels, ketten, eierebollen, klitse enz spelen. Met de kleurrijke bolletjes uit glas, marmer, hout, klei enz. Ze hebben ook allerlei mooie namen gekregen zoals turtle, papegaai, rode duivel, vlinder, water, olie. Ze zijn in verschillende groottes en motiefjes te vinden en noemen dan: eenteller, gewoontjes, bonk, reuzereuzebonk, superdesup, kalebassen, minie's, ukkie's, spetters en waarschijnlijk nog honderd andere namen. En de spelregels? Wel iedere streek, stad, dorp, straat of school heeft zijn eigen regels. Je kan een grote winnaar worden als je de regels opstelt naargelang je eigen behendigheid. Tot morgen
De levensuniversiteit gaat weer van start, zoals iedere morgen bij het ontwaken. Al 74 jaar studeer ik aan die 'unief', en gelukkig, ik ben nog niet afgestudeerd. Iedere dag een levensles, iedere dag wat anders. En wat krijg ik vandaag voorgeschoteld? Iets over "weten". Ik begin met een gezegde van een oude Chinese leermeester Zhuang Zi (369vC-266vC). Hij schreef in Chinese karakters "Weten dat het weten niet kan weten, blijft het hoogste weten". En de encyclopedie zegt: Weten is kennis hebben van de bekende en onbekende omgeving, het bewust zijn van bepaalde gegevens. Weten, kennis en ervaring liggen dicht bij elkaar en worden nogal dikwijls door elkaar gehaspeld. Ik leerde dat er verschillende vormen van 'weten' zjn. Er is 'weten' door 'ervaring', er is 'weten en geloven' meestal te vinden in de religie, 'weten door meten', 'weten en wetenschap' en er is 'weten en wijsheid'. Er is voor de volledigheid ook 'schijnweten' dat dikwijls een gevolg is van manipulatie van gegevens, en er is ook nog 'meeweten' dat is het recht om te weten bv in processen inzage in vonnissen. Dat is mijn les van de dag geweest.
Spelletje nr 71: klinkerd spel, klink slaan, estafette lopen. De eerste twee behoren bij de oude Vlaamse spelen. Maar het is eigenlijk te herleiden tot het bekende estafette lopen met doorgeven van een stokje van 28-30cm lengte. Estafette komt van het 'stafetta', dat dan weer het Italiaans is voor een'koerier'. De laatste dagen, tijdens de Europese kampioenschappen in München, hoorden we veel over onze nationale 4x400m estafettelopers. De Belgian Tornados haalden een zilveren plak in hun wedstrijd, de Belgian Cheetahs verpulverden wel het Belgisch record in hun wedstrijd maar kregen daarvoor geen edelmetaal. Uitkijken wat beide equipes gaan doen tijdens de 'Memorial Van Damme' op 2 september.
De temperaturen gaan de hoogte in en dan moeten de oudjes veel drinken om niet uit te drogen. Dat proces van een 'perkamenten vel' krijgen is sowieso al bezig, maar we moeten zolang we ademen, ons nog niet volledig laten mummificeren door de uitdrogende warme wind. Vandaag, net zoals de voorgaande dagen en de volgende, neem ik mijn toevlucht tot 'Spa Reine'. Het gezonde godendrankje dat zijn naam dankt Marie Henriëtte, Maria Hendrika (1836-1902) in het Vlaams, onze tweede koningin. Aartshertogin van Oostenrijk, hertogin van Brabant en vervolgens, om louter dynastieke redenen, gehuwd met Leopold II (1835-1910) op 22/08/1853. Haar enige plicht was een 'kroonprins' te baren. Na 2 prinsesjes kwam er, oef oef zucht zucht van Leopold, een prins tevoorschijn en kon de man met de grijze baard naar zijn maîtresses terugkeren. Maar wee oh wee, de echtelijke plicht moest terug vervuld worden na de dood van zijn oogappel. Geen chance, het werd terug een dochter en nu zat hij met 3 vrouwen opgescheept die hij nog moest uithuwelijken ook. Enfin, son épousse was niet meer dienstig en werd naar het buitenverblijf in Spa gestuurd om te kuren en in rust verder te leven. De waterbronnen en het bijhorende water kregen haar naam: Spa Reine en Spa Marie Henriëtte. Tot morgen
Geen rijmelarij op deze dag zoals de andere jaren. Ook geen pyjamadag, al is dat het Vlaamse woord van de dag. Vandaag blijf ik niet rondlopen in mijn nachtelijke uitrusting want ik moest me naar buiten begeven en in de winkels zou men het niet appreciëren dat er met dergelijke kledij boodschappen gedaan wordt. Er zou vlug een medisch interventieteam aangevraagd worden om me naar de juiste locatie te brengen en te verzorgen. Ik heb genen lochting en dus moet ik me voor verse groenten en fruit iedere week wel richting winkel en grootwarenhuis reppen. Daarna als toemaatje richting zee en eventjes verpozen op een bank op de dijk met de hond. Omdat er nog té veel andere beestjes hun wandeling aan het maken waren wilde hondje-lief liever naar huis om met de bal te spelen. Enfin, de staalblauwe zee lag er kalm en vredig bij en genoot precies van de mindere gasten op het strand. Met al de drukte van de laatste weken zal ook zij even op adem willen komen en stilletjesaan het ritme van de herfst aannemen. Ook de kranten geraken stilaan hun komkommernieuws kwijt. Het is weer de orde-van-de-dag-berichten: 1) geweld in onze steden, 2) de terreur van godsdienstfanaten die vrouwen alle rechten willen ontzeggen en mannen die dan maar beslissen om de kinderen te verkopen om geld voor voedsel te hebben, 3) the woke people die persé hun gelijk willen hebben en hun mening aan iedereen willen opdringen, 4) psychologen die de jeugd in de scholen moeten bijstaan omdat nog niet alle belemmeringen, frustraties, ongemakken van corona opgelost zijn en hun mentale gezondheid weer moeten opkrikken, 5) weer een speciaal dier gespot: de goudjakhals, 6) de koers is 'van ons' en ditmaal luisterde ook de organisatie van de Vuelta naar de verzuchtingen van de Belgen, de renners mochten in Baarle Hertog kiezen welke kant van de weg ze wilden rijden om een 'thuisgevoel' te krijgen, links van de weg was er 751m in Belgenland te fietsen, rechts kregen ze 1187m onder het rubber, 7) de grootste verrassing van het weekend was voorbehouden voor de oudere dame in het bonte en jeugdige gezelschap dat meedong naar "Zomerhit 2022": Margriet Hermans, ze mag met fierheid haar 68 jaren dragen. Dat is de krant op een drafje weergegeven. En dan nu de speeltjes van Breughel waarvan er eentje per vergissing zo genoemd wordt vandaar dat ik er twee geef: nr 69 "plassen" en nr 70: kootspel, kotenspel, een vorm van kegelen vooral gespeeld met 'kootbeen' tussen de jaren 1400-1700. Het kootbeen is een onderdeel van het skelet van de poten en heeft een vlakke en bolle kant. De vlakke kant werd tegen een muur geplaatst en met een 'werpkoot' probeerde men de andere omver te kegelen. Tot morgen
Goede morgen luitjes allemaal, als jullie het nog niet wisten dan zeg ik het jullie nu: het is zondag vandaag. Er is zon en een nieuwe dag, een ideale combinatie om je gewoon goed te voelen. Behalve mijn wordle 5 en wordle 6 heb ik geen taalhuistaakjes te doen. En op de zevende dag van week 33, voel ik me zo een beetje zoals de schoolgaande jeugd die roept: het is weekend geen huiswerk vandaag, niet aan leerstof denken. Mijn nieuwsgierigheid naar nieuwe of oude dingen stopt niet omdat het de rustdag van de week is. Curieus ben ik altijd naar nieuwe woorden die Van Dale weer heeft uitgevonden. Ditmaal een goed gekozen woord te noemen en spijtig genoeg een realiteit voor dak-en thuislozen, asielzoekers, mensen op de dool of op de vlucht: slaapkarton. Verscheurde dozen van karton die hen enigszins kunnen beschermen tegen de nachtelijke kou of als matras dienen die hen de hardheid van de straat niet zo doen voelen. Het 'Vlaamse Woord van de Dag' brengt woorden in herinnering die niet meer gebruikt worden of op het achterplan geraakt zijn of enkel nog streekgebonden in gebruik zijn. Maar 'geaccidenteerd' is overal van toepassing. Banen, wegen, velden, terreinen, parcours die bultig, bochtig en in slechte staat zijn is de explicatie van dat woord. Ik moet niet buiten mijn omheining gaan want mijn tuin is één groot geaccidenteerd veld geworden, om de betekenis van dat woord meteen toe te passen. De heilige van de dag past niet meteen in mijn straatje: Luxorius. Ik leef bescheiden, niet in luxe en deze heilige leefde omstreeks 303 en was een martelaar voor zijn katholieke geloof. Ik leerde vandaag ook een Oostenrijkse schrijfster kennen. Maria von Ebner-Eschenbach (1830-1916). Zij schreef psychologisch getinte romans en vertellingen. Maar in haar quotes is haar kennis en bestudering van de mens te lezen. Ik wil er een paar noteren in verband met ouderdom. 1) aan reuma en echte liefde gelooft men pas als men ze heeft. 2) oud worden is ziende worden. 3) ouderdom verheldert of versteent. 4) men blijft jong, zolang men zich nog allerlei nieuwe ideeën en gedragspatronen eigen kan maken en kritiek kan vverdragen!. Meer dan 300 citaten, quotes, aforismen, gedichten en andere betekenisvolle zinnen zijn in boekvorm verschenen en nog altijd te verkrijgen in de boekhandel. Voilà, ik vind dat ik mijn zondagse plicht gedaan heb: eens extra nadenken over de dingen des levens. Schrijvers geven daartoe dikwijls de aanleiding om met een andere invalshoek eens een levensthema te bekijken, ditmaal 'ouder worden'.
Nadat ik mijn kleinzoon en zijn vrienden wat schuppen, emmerkes, een vlieger, twee liter water en een doos Betterfood heb meegegeven waren ze klaar om de strandspelen aan te vatten. Bij de 18 jarigen mochten natuurlijk geen volwassen aanwezig zijn om die tijdelijke kindsheid op foto vast te leggen. Het speeltje van de dag nr 68 van Breughel hebben ze ook meegenomen: muurtje bots, bocce, leren ballen zo dicht mogelijk naar een kleine bal gooien. Met andere woorden, hun de petanque-ballen of jeu de boules heb ik ook meegegeven. Tot morgen
De regenbuien zijn weerom het land uit. Mens, dier en plant hebben er enorm van genoten. De lucht is eens gezuiverd en het stof is overal eens weggespoeld. De tuin heeft volop water gekregen en vele planten hebben weer een frisse groene kleur gekregen. Want weet wel, met een gieterke of tuinslang kun je onmogelijk een boom van voldoende vocht voorzien. Dat zijn dan ook de eerste die al in herfstmodus gaan. Hun bladeren zijn al voorzien van wat okere, gele en bruine tinten en sommige struiken verliezen al hun blad. Tja, die droge warme zomer was wel plezant maar menig levend wezen heeft er toch van afgezien. Dus de regen heeft enorm deugd gedaan en gelukkig is die op tijd gestopt. Wij hebben hier buien en regenvlagen gekregen. In China, daarentegen blijft het kurkdroog en proberen ze het weer te manipuleren door terug te werken met de 'regenmakers' waarover eerder deze maand al geschreven, zilverjodide (27/07). Maar niet iedere provincie of stad heeft een wolkje boven zijn hoofd hangen en nu proberen ze elkanders wattenprop te stelen om toch wat vocht over hun gebied te krijgen. Aan inzicht, kennis, lef, moed en verbeeldingskracht heeft het de Chinees nog nooit ontbroken!!. En zo gaat het bij mij als de zomerse temperaturen eraan komen, op het heetste van de dag binnenblijven. Geen nood, het is weeral koers, De Vuelta, de Spaanse tegenhanger van de Italiaanse en Franse rittenwedstrijd. Maar het duo Waldorf en Statler (07/08/21) zijn verdwenen en in de plaats is er de meer intense stem gekomen van Renaat maar ook José bruist nu van het enthousiasme voor elke stamp die een renner op zijn trappers geeft. Dat houd me wakker. Maar een luilekkere sportieveling zoals 'ik' ben, volg nu zeer alert de rit. Al rustend weliswaar want dat heb ik 's middags wel nodig, platte rust. Ik ben iets te vroeg wakker om een dag zonder rustpunt te overbruggen. Geen koers, geen nood. Gisterenavond heb ik weeral 4 films opgenomen en 3 series. Ik heb gezien dat er vanavond nog wat films zijn die ik op de harde schijf van mijn tv wil zetten. Ik kan natuurlijk ook nog altijd de dvd's opzetten van "Schone Schijn" als herinnering aan Josephine Tewson (1931-2022) die een nerveuze, beverige buurvrouw Elisabeth neerzette. Ze gaat in het gezelschap van Richard, Onslow en Rose theedrinken, zonder te beven of te morsen.
Maar het is weerom zomer en de druk hier aan de kust is wat van de ketel. Het is weer aangenaam om buiten te komen en van de spelletjes nr 65-66-67 van Breughel te genieten. Veel commentaar moet ik niet leveren op "pootje baden", "zwemmen aan de kant" en " na het baden". Als ik 2 km stap gaan woeffie en ik van het heerlijke zeewater genieten. Ik heb voor hem een koord van 20 m zodat we 'baartje' of 'golfje' kunnen springen en elkaar niet kwijt raken. Tot morgen
Half slaperig maar wel keurig 'gekapt' neem ik plaats aan mijn desk. Ik moet zeggen 'gecoiffeerd' want in het West-Vlaams is dat een andere naam voor 'gehandicapten', in Oost-Vlaanderen is dat 'gemalen varkensvlees' en in Antwerpen is dat het woord dat men gebruikt als de kapper de haren in vorm heeft gelegd. Je hebt een houthakker die de bomen en de struiken heeft 'gekapt' en een vriend heeft 'gekapt' met zijn lief, die heeft een punt gezet achter de affaire met zijn vriendin. Om kort te gaan, ik zit met krullende haren op een stoel om mijn essay te beginnen maar de moeite = moeheid van de laatste dagen weegt nog fors door. Ik ben zo moe dat ik bijna geen enkel woord van de 'woordzoeker' met het thema 'delfstoffen' ken. Ik moest zelfs mijn tong in zeven bochten wringen om sommige ertsen/gassen (?) min of meer te kunnen uitspreken. Want dat doe ik wel, de moeilijke woorden luidop zeggen tot ik denk dat ik het met een correcte uitspraak kan uitspreken. Je weet immers nooit dat je dat woord eens moet gebruiken en dan wil ik wel met een onberispelijke tongval voor de dag komen: vanadium, sfaleriet, uraniniet, antigoriet, micaleisteen, ozokeriet, apatiet, hoornblende, carnalliet... Moest ik niet weten dat het een ernstig spelletje is, ik zou denken dat het woorden waren van een carnavaleske vereniging.
Geboren, getogen, overleden: ik kijk graag mijn lijstjes na en bedenk bij namen, dat sommigen een al lang vergeten rol hebben gespeeld en een enorme impact hadden toen en op het leven van nu. Dat hun ideeën nog altijd aanwezig zijn, zonder dat we beseffen dat er één iemand eens een lucratieve inval had dat ons leven vereenvoudigde, verbeterde of aangenamer maakte. Figuren die zowel op wetenschappelijk, maatschappelijk, sociaal, cultureel, politiek, sportief vlak enz. hun impact hadden. We staan niet meer stil bij de inovaties die ze brachten. Vandaag kwam ik Gabrielle Chasnel (1883-1971), Coco Chanel, tegen. Die de emancipatie van de vrouw via de kledij bracht, in de mondaine Franse badplaats Deauville. Dé plaats bij uitstek waar de mondaine Parijzenaars hun verlof doorbrachten. En hier, in haar winkeltje verkocht de eenvoudige hoedenmaakster haar sportieve kledij gebaseerd op de 'marinière' de trui met de horizontalal blauw-witte strepen gedragen door de Frans- Bretoense vissers en matrozen. De gekorsetteerde figuren verdwenen uit het straatbeeld en haar 'casual' sportieve kledij nam de plaats in. De hoepelrokken verdwenen en haar vrolijke plooirokjes kwamen in de plaats. Ze bracht een elegante 'garçonnestijl': lange broek, jersey-truien, het korte haarkapsel. Wereldberoemd werden later haar deux-pieces pakjes, nog altijd het handelsmerk van couture Chanel. Na 5 probeersels kwam ook haar beroemdste parfum op de markt: Chanel nr 5. Haar uitspraak bij de lancering van dat geurtje: een vrouw moet ruiken als een vrouw, niet als een roos!. Zij bedacht ook een badpakkenmode die bij speeltje nr 64 handig had geweest: zwemmen met varkensblaas. Zo deed men dat toen om niet te verdrinken en bij gebrek aan plastiek armbandjes en oude autobanden om rond te dobberen. Tot morgen
Na een paar dagen een gezin plus mezelf en een hond van alle nodige comfort en voeding te hebben voorzien, voel ik wel dat ik geen 3x20 meer ben. Ik ben verleerd wat een inspanning en fysieke arbeid er komt kijken bij het runnen van een volledig huishouden. Het is niet alleen de aankoop en bereiding van voeding, er is ook het dekken en de afruiming van de tafel, de versnaperingen in de namiddag, het uitgebreid avondmaal, het gebabbel, kortom een drukte van jewelste die me vreemd geworden is. De kids komen al jaren, maar toen waren het eerst kleuters, dan schoolgaande jeugd maar nu zijn het allemaal pubers en jongvolwassenen geworden die een eigen leventje kennen, persoonlijkheden geworden zijn met ieder zijn eigen trekjes en wensjes waarmee ik niet stilaan vergroeid ben. Het was een jaar geleden dat ik de jeugdigen hier op verlof had en dat is echt wel een hemelsbreed verschil. En nu brengen ze ook hún oudjes mee om samen te ravotten. Het was ook een confrontatie voor mij: wat de jaren met mij gedaan hebben en welke weg ik afgelegd heb om te komen tot het punt waar ik nu sta. Deze morgen is er al een aanzet geweest om alles te brengen naar wat het was vóór de verlofperiode: de was doen. Alles moet weer in orde gebracht worden, want er komt het laatste weekend nog een gezin van 4. Ondertussen kan ik een beetje bekomen van de drukte en zal er deze namiddag een feel-good film bekeken worden. Sissi. Ik kies die film omwille van de geboortedag van de schone held van die geromantiseerde geschiedenis, Keizer Frans Jozef van Oostenrijk (1830-1916). Het was een man van adel en leefde volgens die regels, met keizerin en maîtresses. Die zijn niet te zien in die schone biografie van zijn echtgenote, die ook niet was wat er in die film getoond werd. Maar ik wil deze namiddag in die illusie eventjes vertoeven om met een mooi verhaal mijn siësta te beginnen en wakker te worden als alles weer happy ending is. Vast staat dat ik in geen geval me aan het speeltje van de dag ga wagen. Nr 63 al, van Breughel: boomklimmen. Daar moet ik niks aan toevoegen, iedereen weet wel wat dat is, en iedereen weet ook dat zoiets niet meer voor en van onze tijd is. Er worden té veel goede bomen, om allerlei redenen gerooid maar geen één wordt ergens anders in de plaats geplant, ondanks alle gedane beloften van de minister van leefmilieu en het bomencharter. Dus zeg ik: laat alle gezonde bomen staan, zodat onze kleinkinderen en nog vele volgende generaties ook nog eens in echte bomen kunnen klimmen en niet enkel op een klimmuur. Tot morgen
Klets-, klieder- en kloddernat, was ik. Daar zorgde een fikse regenbui met bellen en blazen, lichtflitsen en een paar kwinkslagen voor toen ik afscheid nam van mijn gasten. Vandaag zal dat zowel voor mij als de hond eerst wat bekomen zijn vooraleer alles in orde te brengen voor de komst van de volgende ploeg. Zo gaat dat in de vakanties van anderen: ik moet keihard werken. Dat wordt echt wel gecompenseerd door veel plezante dingen die ik in de loop van het jaar niet heb: ontbijten met een hele hoop, gerechten klaarmaken die een alleenstaande nooit klaarmaakt, eens een aperitiefje drinken, en voor de rest tateren, babbelen, kletsen en vertellen. In die zin is dat voor mij ook vakantie, iets doen wat ik normaal niet doe. Natuurlijk moet er achteraf wel goed gerust worden want die late uurtjes en straffere drankjes ben ik echt wel niet meer gewoon. Vandaag zal het speeltje van de dag dan ook wel niet gedaan worden. Spel nr 62 van Breughel: rokken laten zwieren, boeffen maken, aaien en blaaien, molen spelen. En ik dacht ineens aan "De Boerinnekensdans" van Johnny Hoes (197-2011). Jullie kennen dat zeker allemaal nog wel: "Zie de boerinnekens hun rokjes zwaaien. t'Is kant en broderie, tot boven aan de knie. Zie de boerinnekens hun rokjes draaien, naar achter en naar voren. Zo gaat het steeds maar door....." Die Johnny was ook de zanger van: "och was ik maar bij moeder thuis gebleven, och was ik maar met jou niet meegegaan, och had ik maar jouw ogen niet gekeken, dan had mijn hart nu niet zo'n pijn gedaan. Ik kan niet slapen en niet eten want ik kan je niet vergeten.........". Mijn geest is nog wat slaperig, ik kan over de anderen woorden niet veel zinnigs vertellen. Dus.........Tot morgen
Omwille van mijn logés is er geen lang verhaal mogelijk. Dat hoeft natuurlijk ook niet altijd, geen mens die me daartoe kan verplichten. Maar ik wil typen en elke dag wat betekenisvolle woorden op een leeg blad zien verschijnen. En als ik geen verbeelding genoeg heb om een verhaaltje uit mijn duim te zuigen of de krant geen item beschrijft dat mijn verbeelding prikkelt hou ik me maar vast aan de geschiedenis die vandaag eens herdacht wordt. Eigenlijk is dat niet min wat er 125j geleden gebeurde. Het onderzoeksschip de "Belgica", voorheen de "Patria" geheten, vertrok op deze dag in 1897, vanuit Antwerpen met schipper-eigenaar Adrien de Gerlache (1866-1934) voor een Belgisch Antarctische expeditie. Het schip kwam vast te zitten in het ijs en de bemanning kon pas na 13 maanden zwoegen een vaargeul voor het schip klaar krijgen. En hiep hiep hoera, de Belgica en zijn bemanning konden gezond en wel richting thuishaven varen. Deze 'noodgedwongen' overwinteraars arriveerden terug aan de Antwerpse kaaien op 5 november 1899. De nieuwe "Belgica" (het oude schip werd in 1940 tijdens een Duitse aanval tot zinken gebracht), kreeg van onze kroonprinses Elisabeth een fles champagne tegen zijn romp en alzo werd ons Belgenland weer een polyvalent onderzoksschip rijker. Dit keer is de thuisbasis Zeebrugge.
Er is natuurlijk altijd het speeltje dat mijn redding is voor weinig inspiratie. Vandaag een dubbele, 60/61 en waarom weet ik niet goed. Titel van het spel: de berg is mijn. Zo lang mogelijk op een zelf gemaakte berg, verhoog of steen blijven staan terwij de andere kinderen met alle middelen proberen je er van af te krijgen. Terwijl wordt er een kinderliedje gezongen: Hooge Berg mijn, hoe lang zal ik er op zijn? Zeven jaar en één dag, ikke der op en jij der af. Sinds 1622 is dit spel in de literatuur beschreven en onder deze naam bekend. Vamiddag kunnen de kleine grote koters hun hartje ophalen en een berg 'bouwen' tot de zee hen op eenzame hoogten doet staan en het water het fortje onderuit haalt. Tot morgen
Kijk, het is moederdag en daar heb ik de voorgaande jaren ook over geschreven. De oorsprong en waarom er een moederkensdag is en waarom het in Aantwaarpen op 15 oogst gevierd wordt en niet in de maand mei. Moederdag is al zoveel bezongen dat ik maar gekozen heb voor het minder bekende lied van Kapitein Winokio: Het Mamalied. Minder klef en kleverig dan andere bekendere songs. Dat klef en kleverig is zelfs niet voldoende om de laatste nacht van de hittegolf te omschrijven. Daar komt nog bij, broeierig, plakkerig, zweterig en één mug. De weersgesteldheid is weer zoals vanouds, zonder code of kleur en toch weer een activatie van het noodnummer 1722, omdat er hevige regenvlagen op komst zouden zijn. Maar zo zijn er op deze halfoogstdag wel meer waarschuwingen, vaststellingen en vragen te lezen op VRT News. Overal is er PFas-vervuiling te vinden, blokletteren Zweedse wetenschappers, in de regendruppels en zelfs tot in Antartica. Dan komt er ook de schrikwekkende vraag op een feestdagmorgen: moeten we ons zorgen maken en vrezen voor een kernramp in Oekraïne en dus ook voor de rest van Europa, door de beschieting van de Centrale in Zaporizja? Wat bezielt toch 'le petit Napoleon de la Russie' op de geboortedag van zijn grote voorbeeld? Napoleon Bonaparte (1769-1821) was even heerszuchtig en oorlogszuchtig als de tegenwoordige leider van het Kremlin. Met dit verschil dat er toen geen kernwapens waren. Of gaan we kunnen zeggen, dat Poetin een positieve invloed zal gehad hebben als alles ooit weer peis en vree zal zijn?. Want wat L'Empereur van toen realiseerde, daar dragen we ondanks al het bloedvergieten, nog altijd de gevolgen van en daar zijn we niet rouwig om. Hij deed ook wat anders dan 'vernielen' en vechten, zoals de 'Code Napoleon' instellen dat vooral veel gevolgen heeft voor de burgelijke stand, legde nieuwe en vooral rechte wegen aan (nog te bemerken aan de vele routes nationales), voerde het rechts rijden in in zijn veroverde gebieden, evenals dezelfde maten en gewichten (kilogram, meter, liter). Zelfs het bouwwerk, hier aan de kust en waar hij nooit verbleef, is meer dan de moeite van het bekijken waard. Fort Napoleon in Oostende is méér dan 8,1 miljoen rode bakstenen. Het omvat een restaurant-brasserie midden in de Oostendse duinen en het is een aangenaam oord om even te verpozen. Meer weetjes over deze man zijn te lezen in de lijvige boeken van Johan Op de Beeck en Bart Van Loo. En dan heb ik bij voorbaat al plezier aan speeltje nr 59 van Breughel want dat zal de volgende dagen wel gespeeld worden: in het zand spelen, putjes graven, kastelen en forten bouwen. Het gezin van vijf komt moedertje-lief vandaag vieren en blijven een paar dagen logeren. Tot morgen, à demain
Well,Yeah, surprise, surprise, surprise, come open your eyes and let your love shine down....today is your birthday......Een paar regeltjes van het verjaardagslied van Bruce Springsteen. Ik vind dat nog altijd het mooiste verjaardagslied om te zingen, mee te zingen of te beluisteren op een verjaardag. En vandaag draai en zing ik dat mee voor een beste goede vriend. Ik schrijf niet hoe oud hij is maar laat me schrijven, enorm goed geconserveerd door de goede genen die hij van thuis meekreeg en het leven met "The Love of his Life" om Freddie en Queen niet te vergeten op deze dag. Ik ben niet de perfecte 'gast' want die zou keurig op tijd komen met een doos pralines. Maar gezien de klimatologische omstandigheden (ze maken ons wijs dat de hoge temperaturen en de hittegolven te wijten zijn aan de verandering van klimaat) was het niet verantwoord om met een doos chocolade bonbons op stap te gaan. Een verlaat geschenk kan soms nog beter smaken, zeker als het de witte pralines zijn gevuld met 'manon'. En weet beste vriend: in de koekjes van het leven, zijn je vrienden de stukjes chocola.
Het is zeer lang geleden dat Van Dale me iets bijgebracht heeft. Ik leerde het woord 'metonymie' kennen: een beeldspraak, een naamsverwisseling, een begrip, een referentie, een indirecte aanduiding. Zo is er 'een symbool en betekenis': een persoon die genoemd wordt naar de kenmerkende kleding van zijn beroep, zoals 'witte jassen' voor dokters, 'blauwe petten' voor politie-agenten. Vandaag hebben ze wat nieuws voor de 'boswachters' gevonden: groene petten. Het kan ook gaan over 'inhoud' zoals 'geef me het zout' en bedoeld wordt dan geef me het zoutvaatje. Over 'oorzaken en gevolg' zoals: verbrand door de zon. Product en producent: ik vind de Renault geweldig. Ook over instrument en kunstenaars: de borstels werkten snel = de schilders gingen goed vooruit behalve bij de buren. Dan is er ook nog zoiets al 'zone en product: ik hou niet van Bordeaux. Zoals je uit bovenstaande voorbeelden wel kunt vaststellen is dat iets dat ik vanmorgen pas gelezen heb en in het kort heb weergegeven. En dat leeswerk en denkwerk heeft me enorm moe gemaakt. En ik weet sinds gisteren wat er de oorzaak van is. De uitleg moeten jullie zelf maar opzoeken maar, dat komt door een opeenstapeling van de neurotransmitter 'glutamaat'. En zo zal ik seffens gaan zitten zoals "Le Penseur" van Rodin, nog maar eens in gedachten verzonken.
Tijd voor het speeltje nr 58 van Breughel: steekspel en tornooien. Steekspelen was vooral een Middeleeuwse vecht-activiteit tussen 2 of meer kleurrijk uitgedoste koene ridders te paard, met een lans in hun handen. Zij wilden indruk maken op de freules en hun belangrijke vaders, die op de balkons van de burchten hadden plaatsgenomen om het schouwspel te aanschouwen en de winnaar in hun armen te kunnen sluiten. Nu nog te zien bij 're-enactment' van historische gebeurtenissen. De tornooien, de VRT-taalgoeroe geeft de voorkeur aan 'toernooien' zijn nu sportieve competities geworden. Tot morgen
Het is vandaag 'mijn' dag. Samen met mijn kinderen (geen enkel kleinkind) en nog zo'n 10-15% van de wereldbevolking, vieren we de 'Internationale Dag van de Linkshandigen', ingesteld in 1976. Uiteindelijk zijn we een minderheid die in de geschiedenis niet altijd even respectvol werd bekeken of behandeld. In de Middeleeuwen zelfs meermaals vervolgd, voor heksen aanzien of boosaardige wezens. Beweerd wordt, het zijn dus niet mijn woorden want zoveel pretentie heb ik niet, dat linkshandigen intelligenter zijn, beter in wiskunde en handigere ondernemers. We zouden niet creatiever zijn als de rest van de wereldbevolking. Tot mijn soortgenoten met dezelfde handicap kan ik bv Leonardo da Vinci, Mozart, Beethoven, Barack Obama, Bill Clinton, Julia Roberts en nog veel celebs meer, rekenen. En op zo'n speciale dag mag ik een wens doen. Een verzuchting, een verlangen kan uitgesproken worden als je een ster ziet vallen. Dat treft nietwaar dat de 'Perseïden', een meteorenzwerm, passeert!. Met de meeste kans op het zien van veel 'vallende' sterren tussen 3-5u 's ochtends. Daarom moest ik vóór 'het daghet in het oosten' al op pad zijn om het spektakel te kunnen aanschouwen. Én dan natuurlijk vlug een wens doen, die ik niet aan jullie neus ga hangen. Het voordeel van vroeg wakker te zijn of slecht te slapen zo je wilt, is dat ik geen wekker hoef te zetten om 'between dusk and dawn' uit mijn warme nestje te komen. En dan de weidse vlakte opzoeken, in mijn geval het strand, om het firmament grondig te kunnen afspeuren op de lichtjes die naar de aarde drijven. Helaas was het volle maan en al was het een beauty, toch stoorde ze mijn zoektocht en speuren naar een flikkering dat richting aarde bewoog. Niets gezien en volgende nacht misschien meer chance. Onderweg naar huis hoorde ik een haan kraaien en dacht: wat roept die vroeg zijn kippetjes tot de orde!. En warempel, ik zag weer de bruine kip op stap gaan in de straatjes. Al 2 maanden paradeert ze hier langs de bermen en legt af en toe eens een ei bij een buur. Ik ben in ieder geval blij dat ze nog geen soepkip is geworden.
Speeltje nr 57 van Breughel. Iedereen kent het: klepbord, ratelen. Een kle(a)pbord kennen we nu nog altijd als het zwarte bordje dat gebruikt wordt bij opnames van films of series om een opname te beginnen. En ratelen is een woord met heel veel betekenissen: babbelen, doordraven, kakelen, kletteren, watelen. Natuurlijk is het ook het geluid van een slang zoals bij het beest, ratelslang. Dan heb je ook nog het geluid dat bv een koets maakt als het over de kasseien ratelt. Een ratel is ook een houten muziekinstrumentje dat door draaibewegingen een ratelend geluid maakt. In de Middeleeuwen moesten lepralijders dat altijd bij hebben om hun komst aan te kondigen. In de volksmuziek wordt het nog heel veel gebruikt. En in de kristelijke vieringen worden de belletjes en de klokken vervangen door de ratels als de klokken naar Rome zijn vertrokken. Tot morgen
Bij dit weer ben ik voor dag en dauw op den dijk te vinden. Eerst en vooral is er de rust, geen mens die dat verstoort. Maar.....de meeuwen en veel zwarte vogels in hun kielzog voornamelijk kauwen, zwaaien de plak en zijn heer en meester op de stenen en het zand. Een mens die iets te vroeg of te laat zijn afvalzak heeft buiten gezet zorgt voor een vuilnisbelt van jewelste. Alles is opengescheurd en de inhoud ligt her en der verspreid. Alles is vuil, vies en plakkerig tot de gemeentelijke kuisploeg weer alles eens met de hoge-drukreiniger komt proper maken. Het is elk jaar hetzelfde fenomeen: een berg afval die de dieren aantrekt en zo tot overlast zorgen waar de toeristen dan zo boos om zijn, maar de vaste bewoners nog meer. Enfin, ik zal de zon maar in mijn hart laten schijnen en denken 'ook dat gaat weer voorbij'. De temperaturen hier aan de kust zijn nog draaglijk. Er is altijd wel een zeebries die voor wat verfrissing zorgt maar de luchtdruk blijft hoog en dat verandert niet met een fris windje. Dat de mensen hier verkoeling komen zoeken is dus heel normaal te noemen en iedereen wil wel eens met blote voeten in het zand en de zee lopen, tussen de schelpen, krabben, kwallen en pietermannen door. Maar een beetje meer respect voor alles en iedereen, zou er wel van alle mensen mogen komen en dat mankeert nogal eens in onze maatschappij. Genoeg gezaagd over menselijk gedrag, de zon schijnt en dat is nog altijd plezant. Ik heb buiten mijn krantje gelezen, bij deze temperaturen is dat ideaal om te doen want straks is het toch weer wat binnen blijven om de felste zonnestralen en de hitte te ontwijken. Zoals julllie bij mij en in alle boekskes en kranten kunnen zien is het komkommertijd en is er weinig 'nieuwsaanbod'. Geen nood, ik schrijf dan maar direct nr 56 van Breughel neer: Wie zit er in mijn blauwe toren? Wie zal ik kiezen?. Er staat geen uitleg bij en op de tekening denk ik een 'zoekspelletje' onder een doek of zeil te kunnen detecteren. Het zal een soort verstopperje zijn, meer kan ik er niet uit opmaken. Als het dàt inderdaad zou zijn, dan heb ik dat met een paar medeleerlingen, ook gespeeld. Met 'vieren' bijeen komen in een chambrette, een feestje houden met binnengesmokkelde limonade onder het deken, en de dag nadien strafexpeditie van de nonnen ondergaan. Met z'n allen, elk apart, opgesloten in een klaslokaal op zaterdagmorgen. Na eerst 'en plein publique' vernederd te worden ten opzichte van de andere internen tijdens het ontbijt, want samenhokken was ten stelligste verboden. 4 uur alleen in een klaslokaal doorbrengen met een paar bladzijden papier en uren schrijven: 'ik zal dat niet meer doen', afwisselend in Nederlands, Frans, Engels. Ik had op dat moment nog geen lessen Duits gekregen, ik was ochgot nog maar pas 15 jaar. Tot daar het speeltje en mijn verslag. Tot morgen
Als een gekruisigde vrouw heb ik de nacht doorgebracht op mijn slaapkamer. De armen wijd gespreid, de benen zedig gekruist, maar de lendendoek heb ik, doordrengt met water, in mijn nek gelegd. Ik lag wel iets confortabeler, geen houten balk maar een goede stevige matras voor mijn steun en toeverlaat = mijn rug. Heb ik goed geslapen? Niet echt, het was in stukken en brokken. Zo erg is dat natuurlijk niet aangezien mijn dagelijkse activiteiten op een laag pitje staan. 't Is 'code rood' weet je en dat wil simpel weg zeggen, zorg dat ge in leven blijft door te ademen, water te drinken en je niet te vermoeien. Vandaar ook dat er 's nachts weinig nood is aan slaap. Tot hiertoe word ik nog niet moe van te ademen of water te drinken door mijn arm op te heffen. Zelfs de hond beweegt zich alleen maar voor het hoogst noodzakelijke en voor de rest ligt die met zijn poten omhoog op de koudste plek die hij in huis kan vinden, onder een open raam aan de noordzijde. En zo doorsta ik die heerlijke tijd die me volop vit A en D zal bezorgen om de winter gezond en wel door te komen. Die drukkende warmte geeft me niet direct energie om al huppelend of stappend door het leven te gaan. Ik kijk dan ook verwonderd naar de mensen die boos zijn dat de organisatie van de 'Dodenmars' in Bornem, zomaar 35 km van hun dierbaar wandelparcour durven schrappen. Het is wel een 'Dodenmars' maar daarom moeten er tijdens die wandeling geen 'doden' vallen. Ik geef de organisatoren gelijk om paal en perk te stellen aan dat exploot in deze legendarische temperaturen omdat er altijd wel ongeoefende wandelaars bij die 13000 sportievelingen zullen zijn die hun limieten niet kennen. Wat mezelf betreft, laat me zeggen dat de zwaarste activiteit vandaag 'denken' zal zijn, hoe ik mijn blog van iets zinnig kan voorzien. Dan kom ik Rufinus tegen, Taurinus, Equitus, Gaugericus, Blane, Ergat en die doen me in gedachten reizen naar Assisi, Evreux, Abruzzen, Kamerijk tegenwoordig Cambrai, Dunblane en Tréouergat. Is dat weer geen mooie reis die deze sinten me doen maken? Natuurlijk kan ik me ook amuseren met de speeltjes 54/55 van onze dierbare schilder Breughel: draaitol (werptol, kapnon/ zweeptol, drijftol, kletsnon). Het is een stukje speelgoed uit hout maar nu ook veelal uit plastiek, dat door snel rond te draaien op een puntje kan blijven staan en ronddraien. Bij een werptol is er dan een draad of touw aan vast gemaakt dat je blijft vasthouden nadat je de tol een eindje hebt weggegooid. Kijken en verwonderd zijn, hoe dit speeltje ogenschijnlijk van zichzelf blijft ronddraaien vraagt geen inspanning en daar wordt ik ook niet moe van. Maar nu ben ik moe van te denken en te typen en ga al aan mijn siësta beginnen. Tot morgen
Er is weinig nieuws te melden, maar ik ben een tevreden mens. Al wekenlang is mijn lievelingskleur de hoofdtoon aan de hemel: blauw. En vanaf vandaag gaan de temperaturen de hoogte in en is er code oranje afgekondigd op het weerfront. Ditmaal niet omwille van storm, regen of wind maar omwille van de gearriveerde warmte. Wat me wel telkens verbaasd is dat overdag een siësta nemen van een paar uur bij dit weer geen enkele moeite kost, terwijl ik 's nachts niet in slaap geraak bij iets mindere temperaturen. Ik heb me al dikwijls afgevraagd hoe dat komt. Ik ga er op frissere tijden mijn hoofd eens over breken, nu is het te warm om na te denken. En gelukkig is het vandaag op Sint Laurentius goed weer want stel → op St Laureins regenvlagen, zes weken duren de waterplagen. Maar het is schitterend weer en dus zeg ik, "Laureins schoon, de herfst een gouden kroon". Allemaal gebaseerd op jarenlange observaties van onze voorouders die geen Frank, Sabine of satellieten hadden om het weer te voorspellen en volgens mij ook zéér accuraat te noemen zijn, al zijn dat geen voorspellingen per uur te noemen, zoals de moderne mens wel verlangd. Er wordt nu zoveel poeha gemaakt van de hittegolf, iets dat ieder jaar voorkomt. De droogte is ook weer straffer dan ooit volgens velen maar ik ben 1976 nog niet vergeten toen er zelfs geen flessenwater meer te vinden was. Alles wordt uitvergroot, al durf ik niet beweren dat het niet door de klimaatverandering komt. Maar alle gebeurtenissen worden verteld met een ondertoon om de mensen angst in te boezemen: té warm, té nat, té koud, té droog, allemaal factoren die wijzen op een onheilspellende verhoging van de temperatuur van ons leefmilieu. De natuur respecteren en zijn gang laten gaan is er voor de meesten onder ons niet bij. We forceren onze aarde en onze leefwereld omdat we tomaten, aardbeien en nog zoveel ander voedsel op ieder moment van het jaar moeten kunnen consumeren, we moeten in de winter rozen, tulpen en andere bloemen en boeketten in onze vazen kunnen hebben, er moet energieverslindende airco in de gebouwen aanwezig zijn om winter en zomer op dezelfde temperatuur te kunnen leven, alles moet aanwezig zijn zonder rekening te houden met de wetten van de seizoenen. De 21e eeuwse mens 'wil' veel, ik denk soms een beetje té veel. Iedereen dacht dat corona een loutering zou brengen, maar het beestje is gaan vliegen en de goede voornemens ook. Genoeg beschouwingen voor deze warme dag, speeltje nr 53 komt er aan, al zal niemand zich daaraan wagen vandaag. Breughel schilderde: kalfje vet, zakdragen. Oftewel rondzeulen met iemand op zijn rug. Met turnkledij aan en een lichtgewicht zal dat misschien nog lukken. Keep it cool. Tot morgen
Evenals de andere betreurden van augustus, was ook Olivia Newton-John (1948-2022) moegestreden tegen het beest 'kanker'. Na 30j staakte ook haar lichaam de strijd en moest ze zich gewonnen geven. Weer een ster die zal fonkelen aan het firmament en zich in de stofjes van de "Pale Blue Dot" zal verschansen. Maar wat een immens plezier en vreugde heeft ze nagelaten in haar songs en films. Een romantische filmmusical uit 1978, Grease, gaf haar eeuwige roem en was een mijlpaal in haar leven. Net zoals bij John Travalta, haar tegenspeler. Als Sandy zette ze ook de emancipatie van de vrouw in de schijnwerpers. Niet de 'bad' boy Dany veranderde in een brave jongen op het einde van de film, maar de preutse en brave Sandy werd een 'rock'n roll chick' met haar strakke zwarte pants, decolleté, sigaret en niet mis te verstane sexy danspasjes en woorden in haar lied. Ondanks de leeftijd van de film en de songs, is er niks gedateerd aan heel de musical en nog altijd een bron van kijk-en luisterplezier. Maar vandaag denk ik ook aan de 40.000 doden van Nagasaki. Gestorven toen de tweede atoombom boven deze Japanse stad in 1945 werd gedropt. Laat me hopen dat dergelijke gebeurtenissen niet meer voorvallen. Ik zeg dat wel met een bang hartje gezien de profilering van sommige leiders om de macht in handen te houden en te willen heersen over andere landen en mensen. De één wil dat bevestigen met geweldadige aanvallen, beschietingen en vernielingen van alle nodige menselijke voorzieningen, een ander wil heersen over zijn volk door de democratie en zijn wetten met de voeten te treden. Al eeuwen en eeuwen gebeurt het en de mens heeft zijn les nog niet geleerd. Wanneer komt er eens een echt vreedzame samenleving op onze wereld? Een maatschappij die niet 'vernietigend' is, maar 'opbouwend'. Waar iedereen voldoende warmte, voedsel, drinkbaar water, emancipatie en vrede om zich heen heeft. Als enkeling kan ik maar blijven hopen en er een klein steentje toe bijdragen door respect te hebben voor mens, dier en milieu. En nu is er weer, om het wat luchtig te houden op deze zonnige dag, het speeltje nr 52 van Breughel. En raar maar waar, elke leeftijd kan er zich nog mee amuseren, stijve knoken of reumatiek kunnen dat spel niet deren; een bezem balanceren!!!!. Zelfs in de zetel, op een stoel, staande, liggende of lopend, kan men zich amuseren om zo lang mogen een steel op een topje van de vinger te houden. Veel plezier met de probeersels. Nu ga ik de enige connversatie houden van de dag: met mijn hond. Gelukkig zijn dat korte zinnen want ik heb gisteren genoeg mijn keel gesmeerd: kom, zit, waar is de bal, breng de bal en gedaan!. Tot morgen
