|
Evenals de andere betreurden van augustus, was ook Olivia Newton-John (1948-2022) moegestreden tegen het beest 'kanker'. Na 30j staakte ook haar lichaam de strijd en moest ze zich gewonnen geven. Weer een ster die zal fonkelen aan het firmament en zich in de stofjes van de "Pale Blue Dot" zal verschansen. Maar wat een immens plezier en vreugde heeft ze nagelaten in haar songs en films. Een romantische filmmusical uit 1978, Grease, gaf haar eeuwige roem en was een mijlpaal in haar leven. Net zoals bij John Travalta, haar tegenspeler. Als Sandy zette ze ook de emancipatie van de vrouw in de schijnwerpers. Niet de 'bad' boy Dany veranderde in een brave jongen op het einde van de film, maar de preutse en brave Sandy werd een 'rock'n roll chick' met haar strakke zwarte pants, decolleté, sigaret en niet mis te verstane sexy danspasjes en woorden in haar lied. Ondanks de leeftijd van de film en de songs, is er niks gedateerd aan heel de musical en nog altijd een bron van kijk-en luisterplezier. Maar vandaag denk ik ook aan de 40.000 doden van Nagasaki. Gestorven toen de tweede atoombom boven deze Japanse stad in 1945 werd gedropt. Laat me hopen dat dergelijke gebeurtenissen niet meer voorvallen. Ik zeg dat wel met een bang hartje gezien de profilering van sommige leiders om de macht in handen te houden en te willen heersen over andere landen en mensen. De één wil dat bevestigen met geweldadige aanvallen, beschietingen en vernielingen van alle nodige menselijke voorzieningen, een ander wil heersen over zijn volk door de democratie en zijn wetten met de voeten te treden. Al eeuwen en eeuwen gebeurt het en de mens heeft zijn les nog niet geleerd. Wanneer komt er eens een echt vreedzame samenleving op onze wereld? Een maatschappij die niet 'vernietigend' is, maar 'opbouwend'. Waar iedereen voldoende warmte, voedsel, drinkbaar water, emancipatie en vrede om zich heen heeft. Als enkeling kan ik maar blijven hopen en er een klein steentje toe bijdragen door respect te hebben voor mens, dier en milieu. En nu is er weer, om het wat luchtig te houden op deze zonnige dag, het speeltje nr 52 van Breughel. En raar maar waar, elke leeftijd kan er zich nog mee amuseren, stijve knoken of reumatiek kunnen dat spel niet deren; een bezem balanceren!!!!. Zelfs in de zetel, op een stoel, staande, liggende of lopend, kan men zich amuseren om zo lang mogen een steel op een topje van de vinger te houden. Veel plezier met de probeersels. Nu ga ik de enige connversatie houden van de dag: met mijn hond. Gelukkig zijn dat korte zinnen want ik heb gisteren genoeg mijn keel gesmeerd: kom, zit, waar is de bal, breng de bal en gedaan!. Tot morgen
|
