Grijs, bewolkt, 5°C. Ik kan gerust spreken van koud weer met die ijzige noordwester erbij. Al denk ik dikwijls, als er een zonnestraal passeert, dat de winter weeral tot het verleden behoorde. Niets is dus minder waar. En als ik bij zo'n killig weer de restanten van de hondenvoeding moet verzamelen, dan denk ik dikwijls aan de beroepen die ze de jongetjes van toen, voorschotelden die hun best niet deden op school. Dan zou hun keuze om te werken zich beperken tot werken op de "De Zaat" in Temst, of als "strontraper" achter de trein lopen. Voor meisjes werden die beroepen niet genoemd. Het was alleen maar belangrijk dat de jonge dames konden lezen, schrijven, rekenen (tot 100), naaien, borduren en breien. Eventueel nog een muziekinstrument bespelen, liefst piano. Zingen/zang was ook belangrijk om de 'kerkkoren' te bevolken. Ik ga niet herhalen welk werkje ik, zolang een viervoeter mijn compagnon is, moet uitvoeren. Alleen is er van achter de trein/tram lopen geen sprake. Tot daar één van mijn dagelijkse bezigheden. Normaal, als men het woordje verjaardag uitspreekt, kijkt iedereen reikhalzend uit naar het feestje dat voor dat heugelijk feit gegeven wordt. Van deze verjaardag wordt iedereen triestig: het gewapend conflict tussen twee soevereine staten die gevolgen heeft voor de wereld zonder dat men het een 'wereldoorlog' kan noemen. Gelukkig maar. Sinds de uitbarsting van geweld tussen Oekraïne en Rusland is ons leven wel helemaal overhoop gehaald. Iedereen draagt de gevolgen, niet in het minst de 8 miljoen vluchtelingen die elders een nieuw leven moeten proberen opbouwen. De impact voor 'het vrije Westen' van deze situatie is op alle domeinen te voelen; tekorten van voedsel, tekorten van energie, tekorten van vele gebruiksgoederen. Het leven is op 1 jaar tijd bijna verdubbeld in duurte, met regelmatig gebrek aan grondstoffen en producten. Het is niet meer nodig te spreken van 'het Rijke Westen' eerder moet men zeggen 'Het Rijke Oekraïne', de bevoorradingsschuur van de wereld van graan, fruit, groenten en energie zoals gas enz.. En dan blijft men in ons Rijke Landje, vooral dan Vlaanderen, maar bakkeleien over sluiting of open houden van kernreactoren, plaatsen van windturbines, mestplannen, beknotting en het leven zuur maken van de mensen die onze voedselvoorraden op peil kunnen brengen. Enfin, ik wil met dit grijze weer mijn leven niet nog meer verzuren door me negatief uit te laten over onze bewindvoerders die hun verkiezingen al voorbereiden in plaats van daadwerkelijk te regeren.
Ik ben ook een niemendal weetje rijker geworden. Ik las het verhaal over de Nederlandse zoeaven, de soldaten van het Vaticaan of de pauselijke beschermheren. Aanleiding was Pieter Janszoon Jong (1842-1867) zoeaaf of de 'reus uit Lutjebroek' Nederland. De roomsen, die in enclaves woonden in protestants Nederland, besloten met 3000-tal mannen te gaan vechten tegen Garribaldi (1807-1882). Die wilde Italië één maken en de pauslijke domeinen inlijven, in het groter geheel. Dat mislukte zoals we nu wel weten met het ministaatje dat is overgebleven. Tot morgen
Uiteindelijk denken we dikwijls, dat we als senioren uitgeteld zijn en niets meer te vertellen hebben op politiek, religieus, maatschappelijk, cultureel vlak en nog op veel meer domeinen die ik niet zomaar kan bedenken. Maar we moeten wat meer rondom ons kijken en zien wie het allemaal voor het zeggen heeft. Noodzakelijk is wel: fit en gezond zijn, al kan dat dikwijls met een korrel zout genomen worden. Kijk eens naar de oudjes die regeren: Biden, 80 jaar, president van de USA. Tegenwoordig ziet hij er nogal plastiekachtig uit en mistrapt zich regelmatig. Poetin, 70 jaar en president van de Russische Federatie, die loopt er graag strak in het gezicht bij. King Charles III, 74j, bijna officieel koning van Groot Brittanië met de haren gekapt, een Engelse gentleman waardig. Koning Carl XVI Gustaf van Zweden 76j, heeft het er wel van aan zijn hart gekregen en moest wat stents laten plaatsen. Koningin Margarethe van Denemarken 82j, die niet meer kan rechtstaan en aan haar rug moest geopereerd worden. Als laatste van de oudjes die het voor het zeggen hebben maar fysiek ook al in de lapppenmand ligt, Koning Harald V, 86 jaar, de ouderdomsdeken en nog altijd van tel in Noorwegen. Religieus is er maar één woord: het zijn allemaal ouderdomsdekens. Eens bezien wie er allemaal aan de religieuze top staat, in Rome troont Paus Franciscus, 86 jaar die in een stoel op wielen op stap gaat. In België is er Opper Rabbijn Albert Guigui, 79jaar. Patriarch Kirill, 76 jaar en dan zijn er nog de vele Ayatollahs die het Midden Oosten regeren met strakke en onverbiddelijke hand en waarvan de leeftijd niet te schatten en te vinden is. En wat dan te zeggen op cultureel vlak? De eeuwige rivalen op muzikaal vlak die de handen in mekaar slaan om toch nog voldoende lawaai te kunnen produceren. De 3 levende leden van "The Rolling Stones" zijnde Mick Jagger 79j, Keith Richards 79j, Ron Wood 75j, zullen op hun tournee vergezeld worden door de restanten van "The Beatles" zijnde Ringo Starr 82j, en Paul McCartney 80j. Dat zal nogal vonken geven op het podium!. Maatschappelijk gezien verandert er ook regelmatig wat. De vaders worden wat ouder en hebben jonge moeders nodig om hun nageslacht te vezekeren en er voor in te staan. De namen van hun telgen, zijn geen namen van heiligen, maar de naam van de plaats waar ze verwekt zijn zoals Brooklyn Beckham of het beroep van een ouder. Een schrijver noemt zijn jongetje 'Roman'. Niet verwonderlijk als de vader auteur en veelschrijver (85 boeken) Herman Brusselmans is. Deze 65 jarige langharige Vlaming heeft een Lena van 30 jaar gevonden om zijn kinderwens in vervulling te doen gaan. Zij zorgde er voor dat hun gezamelijk pastorale œuvre het summum van creativiteit is. Ik wens hem in ieder geval nog vele en vele jaren plezier van zijn zoon en zijn vaderschap. Tot morgen
Bij 'Fijne Dag van..', in de categorie 'mens en maatschappij', is het vandaag "Wereld Denk Dag". Deze World Thinking Day, werd door de World Association of Girl Guides and Girl Scouts, in 1926 opgezet om de internationale vriendschappen en belangenbehartiging te ondersteunen en ook, sinds een aantal jaren, de gendergelijkheid te benadrukken. Hoe kan die het beste bekomen worden en welke acties dient men daarvoor te ondernemen? Tijdens de periode 2020-2024 is het thema: Our World, Our Peaceful Future. Maar 'denken' kan ook 'denken aan' inhouden. Vandaag een gedenkdag voor een speciale man, die de aarde verliet op een palindroomdag (22-02-2022) maar zijn wondermooie gedichtjes naliet: schrijver-dichter Stijn De Paepe (1979-2022). Omdat bij de senioren er af en toe al eens iemand niet zo goed in zijn vel zit, zoals ik af en toe lees, dit gedichtje van de betreurde poeet, ook wel eens de laatste 'rederijker' genoemd: "Ik wens je warms en liefs en goeds / iets vederlichts, iets honingzoets / Ik fluister liedjes die je kent / totdat je weer de oude bent". En dat liedje kan bijvoorbeeld zijn van Lenny Kuhr, één van de 4 winnaressen van het Eurosongfestival in 1969 met het liedej "De Troubadour". Maar vandaag draai ik van haar "Visite", want daar kijkt Ani altijd heel erg allemaal naar uit.
Het is dus 'denkdag' vandaag en ik peis danek nog wat worden ê gezegdes goan gebruiken uit 'den wordenlieest van Sinnekloas opgemaakt veur de Sinnekloazenairs gelêk ze vroeger en ooik nao waël nog wel gezië wurren. Na onzen geirnoart zemme nog een pielekaat goan eten in een eierpijp en da smokte vree goe. Moar as'k thuis kwam was mijnen plon van den elentriek gesprongen en moest ek een kaas me 'n steksen aansteken om licht te hebben. En vandaag zag ik de eerste 'pieternel' op zoek goan naar de bladluizen, zag ik een ekster zijn nest maken in een populier en de kauwen die zich toch maar in alle bochten wrongen om van de mezenbollen te kunnen snoepen.
De 'woke-people' zijn weer aan de gang. De probeersels en pogingen om Roald Dahl (1916-1990) zijn boeken te herschrijven, hebben nog niet overal navolging gekregen. Maar nu moeten er ook al gehuchtjes aan geloven. Het dorp 'Dikkebus' bij Ieper zal vooraan 'Enormebus' noemen evenals mijn geliefde boek 'Den Dikke' zal voortaan de 'Enorme Van Dale' noemen. Nu goan nog wa de luirik uithangen. Tot morgen
De lachsalvo's weerklinken terwijl de kinderen/kids het gezelsschapsspel "De Kolonisten" spelen. Ondertussen kan ik wat schrijven en lezen. Omdat het vandaag de "Internationale Dag van de Moedertaal" is, wil ik 'mijn moedertaal' eens in het zonnetje zetten, figuurlijk dan. Dat is de taal die ik hoorde spreken bij mijn geboorte. Ondanks omzwervingen langs dorpen, steden en andere provincies, is er één letter die altijd zal vertellen waar ik geboren ben. De uitspraak van de letter 'a'. Met geen mogelijkheid krijg ik de typische klank van die letter weggewerkt en nu doe ik er geen moeite meer voor. De letter 'a' van het Waasland, van zijn hoofdstad 'Sint Niklaas -Waas' of liever 'Sinekloas'. Dat is de stad met 'Marie Vergult' op de kerktoren. Serrenworig mag men terug horen en lezen uit welke streek men komt. Ik was zinnens mijn blog in mijn moedertaal te schrijven, maar dat zou een beetje teveel leerstof in enen keer geweest zijn. Veurdammen da gon doen, gommen eest de blaffeteuren aan de ramen open doen en de persjennen optrekken, dan kan er wa licht en lucht binnenkommen. Vandaag zal ik met simpele dingen beginnen: teur = van haar, tsijn = van hem, tmijn = van mij, tolder =van hen, toangs = van ons, toan = van u. Die van haar = den euren, den olderen = die van hen, de mijnen = die van mij, den onzen, den uwen. In die spreektaal worden nog veel beleefdheids persoonlijke voornaamwoorden zoals 'u, uwen' gebruikt. Het zijn beleefde mensen daar in het Waasland. De eerste les vreemde talen in eigen land. Ik ga eerst mijn sletsen aandoen en een piekerken in mijnen mond steken. En als mijn 'kolonisten' terugkomen van hun cremeke te eten, staat er hun nog een lekkere zjat kaffie te wachten en in mijn kaffie kunde de gazet niet lezen. Ik heb geen spie toert in huis gehaald maar wel wat boekskes (tom poes). Van honger zullen ze niet omvallen als ze naar huis rijn. Vur m'n eigen eten vanavond, goan'k nog een pjeirdenoog bakken. Ziedet da'k da nog een beke kan spreken? Amets kan ik da nog eens mè m'n broer en schoonzus spreken. Tot morgen
Een zoveelste tint grijs vandaag. Het is wel 'licht' grijs en dat is hoopvol. Meestal is de zon en de wind bij deze tint grijs bij machte om dat te doen verdwijnen. De zon zie ik nog niet door de wolken maar de wind is al aanwezig. Vandaag is het een vakantiedag want er zijn gasten en we gaan uit eten deze avond. Ik heb alleen een ontbijtje moeten klaarmaken en voor deze middag, het zijn nog frisse temperaturen, een bordje lekkere tomatensoep met ballekens. De eerste uren van de dag entertainen de gasten zichzelf door naar een ecaperoom te gaan in de omgeving en in de namiddag is er het bowlinguurtje. Een lekkere garnaalkroket en een wandeling op den dijk zal de afsluiter van deze dag zijn. Ondertussen kijk ik uit om de puzzel die ze meebrachten, te maken. Als fervent aanhanger en lezer van Agatha Christie (1890-1976) en in het bezit van 99% van haar schrijfsels, hebben de kinderen en kids me een groot plezier gedaan door me "De Wereld van Agatha Christie",'een puzzel met 90 aanwijzingen', cadeau te doen. Ik zou zeggen, een ideaal zoekertje en bezigheid tijdens triestige, grijze en regenachtige dagen. Ze kennen moeder/oma en haar tijdverdrijf, hobby' en bezigheden, zéér goed. Smakelijk eten. Tot morgen
Net zoals andere jaren is dit een winderig weekend. Hoe rap vergeten we allemaal niet 'wat is geweest'? We moeten eigenlijk allemaal dat lied van Boudewijn De Groot uit 1973 zingen: "Ik vergeet, ik vergeet, wat is geweest, want wat geweest is geweest...". Geen paniek bij 'vergeten' want als 'men weet dat men vergeet, is men in de fleur van zijnen sleet'. Een dagboek is dan een geschiedenis van dezelfde periode in een ander jaar, een geschreven herinnering, die ik zelf al kwijt ben omdat het dikwijls niet zo'n belangrijke toestanden zijn om bij te houden in het parate geheugen. En de laatste weken van de meteorologische winter kent veelal hetzelfde weertype, zoals ik kan lezen: af en toe wat zon, af en toe wat veel wind, af en toe wat regen en wisselend warm en koud. Door dit type weer zijn mijn enkele krokusjes, die mijn tuin al rijk was, geneuveld op het veld van eer en in het felste van de strijd. Adios, zeg ik dan maar en tot volgend jaar. En op deze dag, was er in het verleden ook al weinig te melden. Niet in de rubriek 'Algemeen' noch in de zaken van 'Criminaliteit en veiligheid', noch bij 'Kunst en Cultuur', of 'Media', of 'Wetenschap', of 'Technologie', of 'Sport' noch op 'Politiek' gebied of bij de 'Religie'. Men kan 19 februari door de eeuwen heen beschouwen als een 'saaie' dag. Wel vermeld ik een speciale naam op gebied van 'taal', Fons Fraeters (1936-2009) die samen met Prof Joos Florquin (1916-1978) en Annie Van Avermaet van 1962-1972 het programma "Hier spreekt men Nederlands" presenteeerden op de toemalige BRT. Iedereen moest er wel naar kijken, er was maar één televisiezender en het werd 5 min. vóór het nieuws uitgezonden. De bedoeling was Algemeen Beschaafd Nederlands te introduceren met uitspraken en woorden naar Nederlands/Hollands model, voorbeeld en intonatie. Dat om tot een uniforme taal met onze Noorderburen te komen, een algemene taal in ons dialectische Vlaanderen en de gallicismen uit onze taal te verdrijven, die meestal slechte vertalingen uit het Frans waren. Kort gezegd, de Vlamingen leren spreken zodat de Limburgers ook de West-Vlamingen verstonden en vice versa. Het was een verre van natuurlijke spreektaal, die heel houterig aanvoelde. In de scholen probeerde men het te handhaven, maar op de speelplaats en buiten de schoolgebouwen, bleef ieder zijn taal van dorp en streek, spreken. Maar nu is het een ander probleem dat zich stelt: de Engelse taal die massaal in onze conversaties opduikt. Alle functies moeten nu Angelsaksisch klinken van floormanager tot CEO (chief executive officer). Dus...de VRT neemt terug zijn verantwoordelijkheid op als opvoeder van zijn volk en heeft de 42 eerste afleveringen van dit legendarische programma op VRT NU, ter beschikking gesteld. Van 'nostalgie' gesproken!!!. Tot morgen
Ik lieg niet als ik zeg dat de krokusvakantie begonnen is. Er staat al meer dan één geel bloemeke in mijnen hof. Maar ze zullen stevig moeten in de grond staan, want de hevige wind kan de tere stengeltjes wel doen knappen en dan hebben ze maar een kort leven gehad. Dan is het voor mij weer wachten tot de lente van 2024. En zo tracht en verlangt een mens altijd naar een volgende periode in zijn leven. Mijn taalvragen en woordspelletjes haalden deze week een hoog percentage. Alleen vond ik vandaag het woord 'slagen' niet maar vulde ik 'slaken', 'slapen' en 'slaven' in. Ik was op 'woordle6' dus gebuisd. En als ik vakantie uitspreek komen ook de logés. Vandaag moet ik de voorbereidingen treffen om morgen mijn 4 gasten te ontvangen. Ik verheug me altijd in het vooruitzicht van leuke babbels en dat ik niet meer alleen aan tafel zal zitten. Buiten het 'grensoverschrijdend' gedrag in Plopsaland was er niet veel meer dan hetzelfde nieuws van altijd te rapen. Doden en levenden bij de ramp van de aardbeving in Turkije en Syrië. Misschien kan er ook eens iemand het lied van Yoko Ono draaien. Samen met haar echtgenoot John Lennon (1940-1980) zongen ze "Happy Xmas/War is over" Zou dat geen leuk bericht zijn dat er een einde is gekomen aan de oorlog en het conflict in Oekraïne. Tot morgen
Mijn hartje deed een vreugdesprongetje toen ik deze morgen mijn eerste gele krokus zag verschijnen. Dat is zoveel als een hele parlee zonder woorden, dat de lente in het verschiet ligt met zijn prachtige lentekleuren. De eerste voorbode van de lente begint niet bij de sneeuwklokjes, die zijn maagdelijk wit, maar bij de lentebloeiers, met hun mooie kleuren. De vroege bloeiers staan allemaal in knop en wachten enkel op een betere temperatuur om hun kleurenrijkdom te tonen; de Japanse kerselaars, de forsythia, de ribes, brem en dan al de knollen die al groene blaadjes hebben. Dus blijgezind ging ik naar mijn vrijdagse afspraak bij de kapper. Dan zet mijn kapper, in mijn niet meer zo weelderige haardos, een mise-en-plis, een watergolf in het mooi Vlaams. Maar door het stevige windje schoot er van mijnen 'plis' niet veel meer over bij thuiskomst. Soit, mijn grijze haren zijn professioneel weer eens goed verzorgd en uiteindelijk is dat het belangrijkste.
Vandaag is het de verjaardag van 2 acteurs die me menige keren een hartelijke lach ontlokten door hun spel. Als eerste noem ik de oudste: Patricia Routledge, kan vandaag, als ze nog adem genoeg heeft, 94 kaarsjes op haar taart uitblazen. Ze is natuurlijk beter gekend als Hyacinth Bucket-Bouquet uit "Schone Schijn". Nog altijd kan ik de reeks, met ook de andere bloemenmeisjes Rose, Daisy, Violet, smaken. Hyacinth verkreeg door haar huwelijk met Richard de naam 'Bucket'. Omdat de meisjes in de fleur van hun leven waren moest er maar van die 'emmer' een 'boeket = Bouquèt' gemaakt worden voor de geknipte bloemekes. Dat is de uitleg. De tweede jarige vandaag is de voorloper van al die 'Drag Queen' shows die men nu op tv kan bekijken ( o.a. RuPaul' Drag Race): de Australiër Barry Humphries (°1934), beter gekend als Dame Edna Everage met haar stille side kick, Madge Allsop. Het verhaal van Dame Edna, begint in haar geboorteplaats Wagga Wagga, een kleine stad in New-South-Wales. Ze verschint voor het eerst op de beeldbuis in 1955, als doorsnee huisvrouw Edna May Beazly. Haar huwelijk met Norm Stoddard Everage brengt haar rijkdom, zeker als die overlijdt aan prostaatkanker. Ze heeft een kleptomane dochter Valmai en 2 homozoons, Bruce en Kenneth. Ze is gekend omwille van haar satire en cynisme, haar paarse haar, extravagante brillen en afkeer van travestie. Ze noemt Barry Humphries haar manager of beter 'haar entrepreneur'. Ze kent Jan en alleman van betekenis en nodigt die regelmatig uit in haar praatprogramma en shows. Al die voorvallen van haar leven, worden met een kwinkslag in haar talkshows verwerkt. Ik heb aan beide programma's toch vrolijke herinneringen overgehouden. Ik wens de acteurs nog een lang en gelukkig leven. Tot morgen
Het is grijs weer, het miezert, en heel af en toe een klein buitje. Dat is toch een heel stuk beter dan alleen maar grijs. Nu krijgt de bodem en de schaarse bloemen toch nog iets dat nuttig is: hemelwater. Dat is niet mijn belangrijkste onderwerp van de dag. Met de oorlog in Oekraïne krijgen we ongeveer dezelfde geluiden te horen als kort na de Tweede Wereldoorlog: import, export, zelfvoorzienigheid van voedsel en brandstof tekorten.Tijdens dat vierjarige conflict was er een voedselschaarste die de bevolking na de oorlog deed roepen om meer zelfvoorzienend te zijn en meer zelf te produceren. Al spoedig was er een overproductie, vooral van melk. Men begon te spreken van een 'melkplas' en een 'boterberg' en 'hoe die weg te werken', want voedsel weggooien moest ten alle prijze vermeden worden. En de slogans kwamen tevoorschijn: "dank zij melk van de koe, altijd fit nooit moe" of "melk moet, melk doet goed". Maar dat moest vooral tot de jeugd doordringen want die hadden reeds kennis gemaakt met de frisdranken. De scholen bezorgden met 'Inza' vooral de kinderen hun liefde voor melk of hun afkeer. Dat was nog niet voldoende om de 'melkplas' te doen verdwijnen. De 'Melkbrigade' werd in het leven geroepen en nam ten dele het imago van een jeugdbeweging aan met een strikte hiërarchie, wimpels, speldjes, belonen van goede daden en het drinken van 2 glazen melk per dag. Men schakelde de Nationale (zowel de Vlaamse als de Waalse)tv-zenders in (1959) om alles te promoten. Zo werd Bob Davidse alias Nonkel Bob (192O-2010) de opperbrigadier/uithangbord van de Melkbrigade. Zijn slogan was: Mieleke, melleke, mol, karwitsel, karditsel, kardol. De eerste 3 woorden werden zelfs een stripreeks van Urbanus en Dirk Stallaert. Uiteindelijk zag men slechts een stijging van 6% bij het melkverbruik. De Belgische Nationale Zuiveldienst zag meer heil voor de producenten bij het promoten van de Belgische kazen. In 1971 werd de 'melkbrigade' opgedoekt. Maar Nonkel Bob en zijn vele tantes (Paula, Lieve, Rita, Berta, Ria en tot slot Terry) die naast hem op een tabouretje plaatsnamen als assistenten, was de presentator van het kinderuurtje op woensdagmiddag. Steevast begon zijn programma met het liedje: "Kom toch eens kijken, ons uurtje zet nu in....". Maar Bob Davidse is ook gekend van "Annemarie", "Vrolijke, vrolijke vrienden" dat op de kampen van de jeugdverenigingen nog altijd te horen is. Ik ben nog altijd fan van melkproducten, kaas in verschillende bewerkingen maar vooral yoghurt.
"Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de mensen zo moe, misschien door hun jachten en jagen, of misschien door hun tienduizend vragen, en ze zijn al zo lang onderweg naar de vrede toe, daarom zijn de mensen zo moe...." Tekst van een bijna vergeten 'levenslied' schrijver, componist, pianist, zanger Jules de Corte (1924-1996). Ook mooi is " Hallo Koning Onbenul". En een heel waar citaat van deze blinde man, "sleur is de houtworm van geluk". Tot morgen
Ik begin er weer 'ns aan. De eerste observatie van de dag: er was een vriesnacht geweest want alles zag wit. En nu, zoals de weermannen het zo mooi omschrijven, de komst van een gesluierde zon. Dat doet me besluiten dat de zon een 'vrouw' is, want alleen vrouwen moeten en lopen soms gesluierd rond. En zoals de meeste vrouwen, schijnt die zon op tijd en stond, soms verdwijnt ze achter een wolkje, trekt zich soms al eens terug in de schaduw om een ander te laten glinsteren, maar altijd komt ze weer schitterend tevoorschijn. Want weet, zonder zon of vrouwen is er geen leven op aarde te bespeuren. Alles wordt dor en doods. De zon is het midden van het zonnestelsel en dat vond Galileo Galilei (1564-1642) ook. Zo'n belangrijke vaststelling deed hij, dat het zelfs zijn vrijheid waard was. Voor het uitspreken en verkondigen van die stellingen, tegen het advies in van de paus, kreeg hij levenslang huisarrest. Zoals de Grieken hadden vastgesteld eeuwen voordien, dat de aarde het middelpunt van het universum was, waarrond alles draait, keert en zweeft, was dat ook de opinie en de leer van de Katholieke Kerk sinds de begindagen van het christendom. Een andere bewering was dus godslasterlijk. Uiteindelijk zegevierde de vaststellingen van Galilieo. Zijn boeken werden in 1758 van de verboden boekenlijst van de Kerk gehaald. Pas in 1835 gaf de paus de strijd tegen het 'heliocentrisme' op want uiteindelijk was de aarde als middelpunt van het heelal nooit een dogma geweest. In 1939 noemde Paus Pius XII (1876-1958) hem de 'moedigste wetenschapper' uit de historie. Pas in 1992 werd zijn naam door Paus Johannes Paulus II (1920-2004) gezuiverd van ketterij en spreekt hij zijn excuses uit ten aanzien van de astronoom en wordt hij erkend als gelovig mens. Sindsdien is het geen zonde om te verkondigen dat de zon het centrum van het heelal, het universum is en bron van alle leven op aarde. Een paar citaten van deze geleerde mens: "Je kan een mens niets leren, je kan hem alleen helpen het zelf te ondekken". Maar een citaat dat hij waarschijnlijk niet voor mogelijk achtte, maar een voorspelling inhoudt, noteer ik ook; "Als u de aarde verlicht zou kunnen zien, wanneer u zich op een plaats bevond, zo donker als de nacht, zou deze er voor u schitterender uitzien als de maan". En hiermee verwijs ik naar de fantastische foto van Carl Sagan (1934-1996) "The pale blue dot". De foto werd genomen op 14 februari 1990. Tot morgen
Een gezellige zonnige maandagmiddag is een goed begin van een nieuwe week. Het is de aanzet om eens een grondige inspectie te doen in de tuin. Eens bekijken wat er allemaal de geest gegeven heeft na de snikhete droge zomer, de natte herfst en de vrieskoude dagen in de winter. De bollen doen al pogingen om zich te laten zien. de stengels van de narcissen zijn al bijna 20cm, de krokussen komen te voorschijn en ook de bladeren van de hyacinthen zijn al te zien. Vandaag, van bij het krieken van de dag heeft de zon al veel werk gehad om het witte tapijt van het gras en de daken weg te branden. Maar zie, een paar uur later zijn de meeste ijskorrels verdwenen en geniet ik al van een stralende dag. Tenminste achter het raam, want het is nog een beetje fris buiten. Maar tegen dat ik alles opgeschreven en gepost heb, zal de temperatuur al aardig opgelopen zijn en is het weer een vit.D-dag. Maar alle geliefden zullen blij zijn met dit romantische weer, want blauwe luchten en windstil is een mooie setting voor een zoveelste liefdesverklaring. Het is zo een dag dat ik weet dat er geen 'liefde van mijn leven' in mijn leven present is. Niet getreurd, ik mijmer wel bij de liedjes van Raymond Van Het Groenewoud, die op deze mooie dag jarig is. "Je veux de l'amour" is een gepaste titel voor vandaag, zelfs in de wetenschap dat die er waarschijnlijk nooit meer zal komen. Ik zal tevreden moeten blijven en zijn, met de onvoorwaardelijke liefde die mijn woeffie heeft voor mij. Voor de rest zal ik me koesteren aan de warmte die "the love of my life" me ooit gegeven heeft. Ik wil zelfs meer zeggen, ik heb de liefde gekend, wat zelfs sommigen nog niet eens kunnen zeggen. Ik voel me dus bevoordeeld dat ik dat toch eens mogen ervaren hebben. Toeval of niet, vandaag brengt de 'taalbank.nl/Van Dale' als woord van de dag: dick-pick. Een digitale foto van het mannelijke geslachtsdeel, in schoon Vlaams, een piemelfoto. Dat riep de herinnering op aan een zekere Eveline, een 29 jarige Gentenaar die onder een vals account en foto, naaktfoto's van tenminste 12 (later verontwaardigde) BV's op het internet liet verschijnen. Na haar/zijn vrijlating pastte ze dezelfde taktiek toe in Nederland onder de naam 'Ariana'. Het verwondert mij ten zeerste dat toch veel mannen hun 'jongheer' fotograferen. Dat om te laten bewonderen door een lief snoetje en er achteraf, met een byzonder ernstig gezicht, vertellen dat ze 'in de val' waren gelopen van een schone onbekende die beweerde hen ontmoet te hebben op een party. Enfin, vrouwen laten ook hun boezem bewonderen, zullen onze vedetten gedacht hebben, waarom wij niet onze 'lul'. Tot morgen
De zon moet nog wat mist, nevels en laaghangende bewolking opruimen en dat zal dan de start betekenen, althans volgens alle tv-weermannen, voor een superzonnige winterweek. Ik bereid me er deze voormiddag alvast supergrondig op voor, niettegenstaande de hond en ikzelf nog een beetje traag in onze handelingen zijn. Het was toch ook een druk weekend voor ons beiden. Maar ik moet me haasten, om alle huiselijke taakjes zo vlug als mogelijk te doen. Er komt ook vandaag bezoek op de koffie: broer en schoonzus. Eventjes weer eens bijkletsen want en face is toch altijd leuker dan per lijn of pc. Veel ander nieuws is er niet te rapen, noch in de gazet noch op de radio, noch op internet. Hetzelfde trieste lot wordt wel beschreven voor vele Turken en Syriërs, dat ze moeten doorstaan sinds de aardbevingen. Het gebrek aan hulp wordt nog eens breed uitgesmeerd. Eigenlijk is dat wel nodig, want zo rap wordt de ellende van anderen vergeten. De hulp moet van buiten de getroffen landen komen want beide leiders hebben schrik voor hun eigen leger die karweitjes te laten doen. De soldaten en legerleiding moesten zo maar eens in opstand komen, eens ze allemaal uit de kazerne zijn met al hun wapens in de hand. Ze hebben dan de macht om de presidenten zo maar eens de rekening te presenteren voor hun wanbeleid jegens de bevolking. Uiteindlijk maken de miliciens, samen met hun familie, er ook deel van uit. Geniet vandaag toch maar van de vit.D leverancier.Tot morgen
Al het lekkers dat niet behoort tot de aanbevelingen van de gezonde 'voedingsdriehoek' zal op deze grijze dag, de zon doen schijnen in mijn leven. Eerst en vooral, ik heb nog altijd gezelschap, wat van een doodgewoon ontbijt al een feest maakt. Verder zijn we beiden verzot op comfortfood. Gisteren waren dat dus lekkere vettige kroketten met de heerlijkheden uit de Noordzee en wat groenten. Vandaag een lekkere snack van het "restaurant frietkot": een bickyburger met een klein pakske friet voorzien van een smak mayonnaise en zout. Als het weer het toelaat zal dat op de nieuwste bank op de dijk verorberd worden. Gezonder kan echt niet. We hebben ons dit weekend te goed gedaan aan al de andere ondeugden en te mijden voedingsmiddelen door de voedselgoeroes opgesomd zoals daar zijn, koekjes, chips en frisdranken. Kort gezegd, het was een 'gourmand' weekend dat het hart verwarmde. Zo mogen er meer volgen want het was njam njam.
Dan ga ik weer over tot de orde van de dag. Eens neuzen wat het Vlaamse woord van de dag is: de pedalen verliezen. Dus niet meer weten wat te doen, het noorden even kwijt zijn, een beetje radeloos zijn. Zoals gewoonlijk geven ze er een voorbeeld bij in welke context te gebruiken en die zin is op zich al even mooi als het woord: de Minister van Leefmilieu, verloor de pedalen, begon te doddelen, vertelde Trumpiaanse nonsens en moest opstappen!. Iedereen kan zijn zekerheden eens verliezen, het overkwam mij ook onlangs en met de hulp van een pilleke en wat goede gesprekken zal alles wel in orde komen. Zoals gewoonlijk want onkruid verdwijnt niet zo rap. Dat is een zeer juiste en terechte opmerking. Ik heb gelezen, als je een seizoen het onkruid niet wiedt in de tuin, het zeven jaar duurt voorleer het volledig uitgeroeid is.
Vandaag is het ook de "Wereld Darwindag" maar over de man heb ik de voorbije jaren al geschreven. Over zijn schip "Beagle" en zijn publicatie "The origin of spieces" van de wetenschapper Charles Darwin (1809-1882). Zie schrijfsels van 2021. Maar ik eindig met een citaat van deze man:" Het zijn niet de sterkste van een soort die overleven en ook niet de intelligentste. Het zijn degene die zich het beste op veranderingen aanpassen." En wie zijn dat? Uiteraard, al de senioren die zich al jaar en dag aan al die veranderende omstandigheden, gebruiken, voedsel, media, social netwerk enz hebben moeten aanpassen. Tot morgen
....voor weekend nr 6 van het nieuwe jaar. Zo vlug gaat de tijd, eens met de ogen knipperen en we zijn een week verder. Het zal wel een gezellig en smakelijk weekend worden want mijn kleinzoon en ik gaan ons te goed doen aan de lekkere garnaalkroketten. Die gefrituurde lekkere happen heb ik nodig om terug op krachten te komen na de strapatsen die ik heb moeten uithalen om de speelbal van de hond te vinden. Daarvoor moet ik een en ander uitleggen hoe mijn tuin er de laatste maanden uitziet. De hond graaft graag kuilen, door zijn springen gaat de aarde ook weg dat het een lieve lust is. Het werd dus te gevaarlijk voor mij om zomaar in den hof te stappen zonder te mistrappen of te vallen. Dus, samen met de tuinman, besloten we het gevaarlijkste deel te bedekken met paletten en het te bedekken met kunstgras. Prachtig gelukt, mooi om te zien en vooral veilig. Waar heb ik niet aan gedacht, noch de tuinman? Dat er langs de zijkanten openingen zijn waarlangs de bal kan inrollen en dus onder een palet van één meter breed kan komen. Mijn armen zijn natuurlijk niet zo lang en hondje-lief kan ook niet onder de 10cm hoge houten constructies kruipen. Met vertederende blik kijkt hij me dan aan om me aan het werk te zetten want zonder bal kan hij niet leven. En dus moet baasje plat op de buik gaan om dat rollend ding er vanonder te halen. Ik kan jullie zeggen, dat is zelfs geen eenvoudige oefening te noemen. Woeffie blijft erbij staan janken tot ik zijn speeltje weer te voorschijn heb gehaald. Vuil en smerig kan ik me weer gaan douchen om de vettige modder weg te krijgen. Gelukkig heb ik mijn uitgaanskledij nog niet aangedaan. Door de jaren heen weet ik, dat ik om me proper aan de buitenwereld te vertonen, tot de laatste moment moet wachten om een mooie lange broek en propere fleece of pull aan te trekken. De hond springt nog te graag. Op die manier moet ik niet boos zijn op hem of schreien van weeral mijn beste kleren te zien besmeuren. En 'schreien' is het 'Vlaamse woord van de dag'. En voor de Nederlandse lezers geef ik er een voorbeeld van gebruik bij. Iedere ouder of grootouder weet wat er na een rit met de billenkar gebeurt, de uitbater geeft een snoepje of een lolly aan de trapper: "da kindjen is daar al gans den tijd aan 't schreien omdat ze heure lekstok op de grond ee laten vallen. 'k Zou ze der ne nieuwe geven, gewoon voor van 't lawijt af te zijn". Tot morgen
Koude, nevel en mist, zijn de weeringrediënten van deze morgen. Zullen de zonnestralen straf en warm genoeg zijn om van deze 'snert' een heerlijke soep te maken? Laat me hopen want mijn buurvrouw verjaart en die verdient wel stralend weer. Vandaag heb ik geen inspiratie nodig van onze superbrave devote mensen van vorige eeuwen. Ik beleef hier op de begane grond en in de tegenwoordige tijd ook vanalles al is dat niet spectaculair te noemen, eerder gewoontjes. Het komt goed van pas dat het 'Warme Truiendag' is vandaag, want buiten is het maar 2°C en dat noem ik niet warm. Moet ik met die 'goedkope' energieprijzen mijn verwarming ook afzetten op deze dag? Ik denk dat ik al genoeg bespaard heb op verwarming zodat ik me vandaag niet nog een trui 'meer' moet aandoen dan de voorbije maanden. Enige bewegingsvrijheid moet er toch nog altijd wel zijn en dat kan niet als men fleece op trui op trui op hemdje op beha moet aandoen. Verder wordt het nieuws nog altijd beheersd door de vele doden in Turkije en Syrië door de krachtige aardbevingen en de moeilijke reddingsoperaties in die vergeten oorlogsgebieden. Verder staat er centraal in de krant, het bezoek van de Oekraïense President die als een echte 'rockster' onthaald werd in het Europese Parlement. De tweestrijd van de Commissie- Voorzitter en de president van dat parlement is belachelijk te noemen en kinderachtig: wie mag als eerste de honeurs waarnemen, wie mag eigenlijk beslissen en wie heeft de uitnodiging verstuurd voor het verschijnen van Zelenski op het spreekgestoelte van het Parlement? Ik zie iedereen zich verdringen om een selfie te maken met deze man en bovenal deze man te knuffelen en te kussen. Hij kleed zich ook op een manier die geen kreukels veroorzaakt in zijn kledij bij elke innige omhelzing van het vrouwelijk schoon omder de europarlementariërs.
Als voorbereiding op het verliefdenfeest van 14 februari, kan men in de cinemazalen een 3D versie gaan bekijken van het 25 jaar oude filmicoon, "Titanic". De tragisch romantische geschiedenis van Jack Dawson en rijkeluisdochter Rose DeWitt Bukater op het onzinkbare schip, 'Titanic' een luxe schip van de rederij White Star Line. Het vaarde van Southampton naar de ijsbergen in de Noord Atlantische Oceaan op zijn maidentrip in 1912. Een confrontatie met een ijsblokje deed het schip in tweeën breken en zinken. Een glansrol voor Kate Winslet en Leonardo Di Caprio met een gigantische hit voor Celine Dion "My heart will go on". Ik zal thuis wel naar mijn dvd kijken. Drie uur in een gesloten ruimte naar deze klassieker kijken, doe ik niet.
Luc Versteylen (1927-2021) schreef mijn blogtitel maar ook de reden waarom ik zo op woorden gesteld ben: "mijn woordenschat is ook een schat". Tot morgen
't Is voor de oogst bijzonder goed, als 't op Sinte Apollonia waaien doet!. De weerspreuk van vandaag, maar er is geen zuchtje wind te bespeuren op een niet al te heldere dag. Velen hebben wel al eens van Apollonia horen spreken en dat is toch iets anders dan apollinaris, een van oorsprong Duitse koolzuurhoudende frisdrank, met of zonder toevoeging van kinine want dan wordt het 'tonic' genoemd. Maar er zijn verschillende heiligen 'Apollinia'. Er is een sinte met die naam uit Ravenna (1e eeuw), uit Laodiceas (4e E), uit Valence (5e E) uit Clermont (5e E). De juiste voor te aanroepen bij tandpijn is Sinte Apollinaris uit Alexandrië en RIP in ± 249. Zij was een bejaarde diakones, die als maagd leefde. Ten tijde van de Christenvervolgingen in de 3e eeuw, werd ze gearresteerd en gemarteld. Ze wilde haar chtistelijk geloof niet afzweren ten gunste van de verering van de Romeinse goden. Haar tanden werden uitgeslagen en/of met een tang getrokken. Ze wachtte niet op haar beulen die haar op de brandstapel wilden gooien, maar sprong zelf de vuurdood tegemoet. Het zal jullie dus niet verbazen dat ze patrones is van al wie met onze tanden wat vandoen heeft. Als patiënt met véééél tandpijn kan je gerust een kaarsje voor haar branden en een 'tonic' drinken. Want kinine is goed tegen koortsopstoten die bij een tandabces ons al eens ziek kunnen maken. Er is ook een mooi zinnetje en een handeling, dat we kunnen uitspreken en doen als onze kleinste mensjes hun melktandjes verliezen. Eerst een beeldje van de Heilige aanschaffen. Zij is afgebeeld met de 'palmtak' van de martelaren in de ene hand en een 'tang met tandje' in de andere. In de richting van Apollonia kijken, het tandje over het hoofd wegsmijten en zeker niet kijken waar het terechtkomt en het volgende zeggen: 'Tand, tand, een nieuwe tand, volgend jaar een nieuwe tand'. Gegarandeerd dat het kleine grut geen verdriet zal hebben bij dit ceremonieel voor het kwijtspelen van een tandje.
Vandaag ben ik ook toeschouwer geweest van een schoon tafereeltje dat onze dierenwereld soms kan opleveren. Onze kip van de straat, Carmen op hoge poten en borst vooruit, trad op als leidsvrouw voor ander gevogelte dat op zoek ging naar voedsel. Het was mooi om zien dat een ekster en een kauw achter haar aanliepen voor de beste vette pieren en graantjes te vinden in het pas aangelegde gazon van de buren. Dat heeft dus al aanzienlijke schade door het scharrelen van de kip maar ze heeft er nog geen enkel ei voor in de plaats gelegd!
Eindigen doe ik met de spreuk van de dag van Egène Ionesco (1909-1994): "Critici moeten beschrijven, niet voorschrijven". Dat gebeurt vandaag meer en meer bij de politici. Zeker bij de leden van de oppositie die geen verantwoordelijkheid willen nemen maar wel graag bepalen wat het beleid moet zijn en wat het moet doen. Tot morgen
Een vriesnacht is weeral voorbij en de zon neemt grandioos de plaats in van de koude. Alles was bedekt met een glinsterend ijslaagje. Het zijn wel mooie kristallen als ik ze zo over het gras zie liggen maar het zal nog wel een tijdje duren vooraleer ze verdwenen zijn. De kant waar de zon niet kan schijnen, blijven in een witte nevel gehuld, want het is nog altijd maar 1°C buiten en de grond is bevroren. De winter is nog niet riebedebie niettegenstaande de ooievaars uit het zuiden weer hun nesten in Muizen hebben opgezocht. Ik heb tenandere hier nog geen zwaluw kunnen spotten. Voor mij is het zo eens een dag om er in mijn fantasie eens op uit te trekken. Aanleiding was het gezegde van de dag, geschreven door een boeiende persoonlijkheid, nl de Nederlander Hugo Brandt Corstius (1935-2014), schrijver, columnist, wetenschapper. Hij noteerde onder zijn pseudoniem Piet Grijs het volgende: "Oceaan, land waar iedereen toerist is". Maar Hugo had wel meer dan 30 aliassen en volgens eigen zeggen gaf iedere naam een deel van zijn karakter prijs. Hij publiceerde colums, boeken en andere schrijfsels onder de naam; Stoker, Battus, Raoul Chapkis, Victor Baarn, Batticus, Talisman....Dus ja, ik dacht: waarom eens niet in gedachten de toerist uithangen en als leidraad onze heiligen van de dag nemen. Zo kom ik in vele landen en bekende en onbekende steden en kan ik het moois dat ze te bieden hebben eens bekijken en er over lezen. Ik begin in Perzië, een eeuwenoud uitgestrekt Rijk dat in het Westen van Azië ligt. Nu met een kwalijke reputatie aangaande vrouwenrechten, vrouwonvriendelijke maatregelen en schendingen van mensenrechten door de huidige leiders van Iran, de Ayatolla's. Vandaar is het richting Constantinopel, het huidige Istanboel dat een eindje verwijderd is van de huidige catastrofe in Turkije. Vandaar doorkruis ik eens de Middellandse Zee naar Egypte om eens halt te houden in Alexandrië, een miljoenenstad in het noorden van dat land. Vooral gekend door de romance van Julius Cæsar en Cleopatra. En zo kies ik weer het ruime sop om naar Italië te varen en naar de Povlakte te gaan om Milaan en zijn Dom te bezoeken. Natuurlijk ben ik niet zo avontuurlijk in mijn geschriften en fantasiën als Jules Verne (1828-1905). Die ging de "Wereld Rond in 80 Dagen" of die zakte "20.000 Mijl onder Zee" of die ging "Naar het Middelpunt van de Aarde" allemaal titles die gebruikt werden als scenario's voor de filmindustrie. Zijn uitgever, Jules Hetzel (er is niet meer over geweten), noemde zijn boeken "onderwijs dat amuseert, amusement dat onderwijst". Ik stop met reizen en ga van de zon en het zuiders lenteweer genieten. Tot morgen
Alles en iedereen heeft zijn nazicht gekregen. Na controle is iedereen en alles goed bevonden om zijn job te doen: de auto om me van A → B te vervoeren, de hond om me daarbij te vergezellen en ik om dat alles in goede banen te leiden. Het was ook een zaligheid buiten. Nog een beetje frisjes, dat wel, maar beschut buiten zitten gaf toch al een hemels zomers gevoel. Zelfs de zee was content. Geen rimpeltje te zien op het bijna blauwe water. Ze weerspiegelde de hemelsblauwe koepel boven haar. Enfin, een prachtige dag en zeker voor herhaling vatbaar. Dat voorspellen de weermannen ook. Dat staat hier in schril contrast met de vele verwoestingen die de aardbeving in zuid-oost Europa heeft aangericht. Niet alleen van gebouwen maar zeer vele mensenlevens en een veelvoud aan gewonden zijn slachtoffer geworden van dit natuurgeweld. Het menselijk leed is daar gigantisch te noemen. Hopelijk aanvaardt de president van Turkije de hulp van 'het Rode Kruis' en andere humanitaire organisaties. Want hij wil soms nogal eens dwars liggen bij inmenging van buitenaf. Maar deze catastrofe kan geen enkel volk alleen beredderen. Vele handen zijn nodig en zwaar materieel om de levenden zo spoedig mogelijk vanonder het puin te halen. Hopelijk lukt het om nog veel mensen en kinderen te redden. Veel nieuws is er voor de rest niet te vinden. Het is zo al tragisch genoeg.
Mijn raadseltjes zijn allemaal gemaakt en de oplossingen allemaal gevonden. Vooral voor het kruiswoord ben ik soms blij dat er veel afkortingen moesten ingevuld worden en de bekende korte namen en woorden, zoals Noë, Mao, Leo, ark en olé. Tot morgen
Een bijna volle maan, en deze morgen stond ze te blinken aan een bijna wolkenloze hemel. Altijd mooi om te zien. Het is een dag om te dromen van een realiteit die al lang zou moeten bestaan. Maar eerst, ik ben wakker geworden en wist nog helder en klaar waar mijn droom over ging. Een zeldzaamheid kan ik dat wel noemen. Het was bovendien een aangenaame voorstelling van een bezoek aan het Mechels museum, 'Het Hof van Busleyden' dat nog in de steigers staat. In mijn droom was er een tentoonstelling van historische figuren, net echte mensen, die ik samen met een vriendin in ogenschouw nam. De conservator sprak ik bij het buitengaan even apart aan, om hem mijn blogadres te geven en de mededeling dat ik lovend zou schrijven over deze tentoonstelling. Hij weigerde mijn papiertje aan te nemen. Nu dat ik wakker ben, denk ik, wat een arrogante droom!! Een hopelijk meer realistische droom en echt een noodzakelijkheid zou zijn, dat, op deze 'Internationale Dag tegen Vrouwen Besnijdenis', deze verminkingen van de meisjes en vrouwen uiteindelijk eens zou ophouden te bestaan. Geen enkele religieuze of culturele organisatie, kan dergelijke ingrepen en pijnlijke gevolgen, noodzakelijk maken en rechtvaardigen. Een ander droombeeld is dat we een realistische prijs voor onze kledij zouden betalen. Zoals ikzelf, is eenieder waarschijnlijk de ramp vergeten die 10 jaar geleden plaatsvond in Bangladesh in de stad Rana Plaza. Koningin Mathilde gaat erheen om de opvolging van de gesloten akkoorden, de zgn "Schone Kleren Campagne" te bekijken. Vandaar dat ik er weer eens over gelezen heb. De geldgulzigheid van de eigenaars van de gebouwen en industriëlen ten top gedreven, zal ik maar zeggen. Een fabriek gezet op een drooggelegd moeras, dat van een comercieel gebouw werd omgetoverd naar een industrieel complex door er 3 verdiepingen op te zetten met slecht bouwmateriaal. Een ramp was niet te vermijden, en de instorting kostte het leven aan méér dan 1100 mensen en er waren ook nog eens méér dan 2500 gewonden. Arbeiders die tevreden moesten zijn met de laagste van de lage lonen, uitbuiting door niet betaalde overuren en voor de vrouwen dan nog aanranding op de koop toe. Dat alles omdat in het Westen de winkelketens goedkope kledij willen blijven aanbieden om de concurentie met elkaar te kunnen blijven aangaan. Bangladesh en Pakistan ondertekenden de veiligheidsakkoorden, ook de wetten tegen uitbuiting van de textielarbeidsters, maar waar zijn de fabrieken voor een t-shirt van 5€ nu gevestigd? Tot morgen
Een winderig fris windje dat eigenlijk niet past op een 'zon'dag. Die gele bol laat het voorlopig nog afweten van te schijnen. Kort gezegd, het is nog een grijze bedoening buiten en die kleur schijnt ook naar binnen. Niet getreurd, ik heb nog veel reserve opnames en de tv is bij dergelijk weer een goede vriend. Deze morgen heb ik ook wat nader kennis gemaakt met zangeres Taylor Swift, nadat ik haar nummer "Anti-Hero" op de radio hoorde. Een prille dertiger met een uitgebreid repertoire dat ik deze morgen dan maar eens beluisterde. Ze krijgt ook allerlei beroepen achter haar naam zoals; singer, songwriter, muzikant, actrice, dichter, regisseur. Kort gezegd, een veelzijdige vrouw en ze heeft een prachtige stem. Ze zingt daarmee pop- en countryliedjes. Ik heb haar songs dan maar aan mijn playlist toegevoegd. Voor de rest heb ik niet veel te vertellen dus is het best van te zwijgen vooraleer ik té veel onzin ga uitkramen. Tot morgen
