Een vriesnacht is weeral voorbij en de zon neemt grandioos de plaats in van de koude. Alles was bedekt met een glinsterend ijslaagje. Het zijn wel mooie kristallen als ik ze zo over het gras zie liggen maar het zal nog wel een tijdje duren vooraleer ze verdwenen zijn. De kant waar de zon niet kan schijnen, blijven in een witte nevel gehuld, want het is nog altijd maar 1°C buiten en de grond is bevroren. De winter is nog niet riebedebie niettegenstaande de ooievaars uit het zuiden weer hun nesten in Muizen hebben opgezocht. Ik heb tenandere hier nog geen zwaluw kunnen spotten. Voor mij is het zo eens een dag om er in mijn fantasie eens op uit te trekken. Aanleiding was het gezegde van de dag, geschreven door een boeiende persoonlijkheid, nl de Nederlander Hugo Brandt Corstius (1935-2014), schrijver, columnist, wetenschapper. Hij noteerde onder zijn pseudoniem Piet Grijs het volgende: "Oceaan, land waar iedereen toerist is". Maar Hugo had wel meer dan 30 aliassen en volgens eigen zeggen gaf iedere naam een deel van zijn karakter prijs. Hij publiceerde colums, boeken en andere schrijfsels onder de naam; Stoker, Battus, Raoul Chapkis, Victor Baarn, Batticus, Talisman....Dus ja, ik dacht: waarom eens niet in gedachten de toerist uithangen en als leidraad onze heiligen van de dag nemen. Zo kom ik in vele landen en bekende en onbekende steden en kan ik het moois dat ze te bieden hebben eens bekijken en er over lezen. Ik begin in Perzië, een eeuwenoud uitgestrekt Rijk dat in het Westen van Azië ligt. Nu met een kwalijke reputatie aangaande vrouwenrechten, vrouwonvriendelijke maatregelen en schendingen van mensenrechten door de huidige leiders van Iran, de Ayatolla's. Vandaar is het richting Constantinopel, het huidige Istanboel dat een eindje verwijderd is van de huidige catastrofe in Turkije. Vandaar doorkruis ik eens de Middellandse Zee naar Egypte om eens halt te houden in Alexandrië, een miljoenenstad in het noorden van dat land. Vooral gekend door de romance van Julius Cæsar en Cleopatra. En zo kies ik weer het ruime sop om naar Italië te varen en naar de Povlakte te gaan om Milaan en zijn Dom te bezoeken. Natuurlijk ben ik niet zo avontuurlijk in mijn geschriften en fantasiën als Jules Verne (1828-1905). Die ging de "Wereld Rond in 80 Dagen" of die zakte "20.000 Mijl onder Zee" of die ging "Naar het Middelpunt van de Aarde" allemaal titles die gebruikt werden als scenario's voor de filmindustrie. Zijn uitgever, Jules Hetzel (er is niet meer over geweten), noemde zijn boeken "onderwijs dat amuseert, amusement dat onderwijst". Ik stop met reizen en ga van de zon en het zuiders lenteweer genieten. Tot morgen
Alles en iedereen heeft zijn nazicht gekregen. Na controle is iedereen en alles goed bevonden om zijn job te doen: de auto om me van A → B te vervoeren, de hond om me daarbij te vergezellen en ik om dat alles in goede banen te leiden. Het was ook een zaligheid buiten. Nog een beetje frisjes, dat wel, maar beschut buiten zitten gaf toch al een hemels zomers gevoel. Zelfs de zee was content. Geen rimpeltje te zien op het bijna blauwe water. Ze weerspiegelde de hemelsblauwe koepel boven haar. Enfin, een prachtige dag en zeker voor herhaling vatbaar. Dat voorspellen de weermannen ook. Dat staat hier in schril contrast met de vele verwoestingen die de aardbeving in zuid-oost Europa heeft aangericht. Niet alleen van gebouwen maar zeer vele mensenlevens en een veelvoud aan gewonden zijn slachtoffer geworden van dit natuurgeweld. Het menselijk leed is daar gigantisch te noemen. Hopelijk aanvaardt de president van Turkije de hulp van 'het Rode Kruis' en andere humanitaire organisaties. Want hij wil soms nogal eens dwars liggen bij inmenging van buitenaf. Maar deze catastrofe kan geen enkel volk alleen beredderen. Vele handen zijn nodig en zwaar materieel om de levenden zo spoedig mogelijk vanonder het puin te halen. Hopelijk lukt het om nog veel mensen en kinderen te redden. Veel nieuws is er voor de rest niet te vinden. Het is zo al tragisch genoeg.
Mijn raadseltjes zijn allemaal gemaakt en de oplossingen allemaal gevonden. Vooral voor het kruiswoord ben ik soms blij dat er veel afkortingen moesten ingevuld worden en de bekende korte namen en woorden, zoals Noë, Mao, Leo, ark en olé. Tot morgen
Een bijna volle maan, en deze morgen stond ze te blinken aan een bijna wolkenloze hemel. Altijd mooi om te zien. Het is een dag om te dromen van een realiteit die al lang zou moeten bestaan. Maar eerst, ik ben wakker geworden en wist nog helder en klaar waar mijn droom over ging. Een zeldzaamheid kan ik dat wel noemen. Het was bovendien een aangenaame voorstelling van een bezoek aan het Mechels museum, 'Het Hof van Busleyden' dat nog in de steigers staat. In mijn droom was er een tentoonstelling van historische figuren, net echte mensen, die ik samen met een vriendin in ogenschouw nam. De conservator sprak ik bij het buitengaan even apart aan, om hem mijn blogadres te geven en de mededeling dat ik lovend zou schrijven over deze tentoonstelling. Hij weigerde mijn papiertje aan te nemen. Nu dat ik wakker ben, denk ik, wat een arrogante droom!! Een hopelijk meer realistische droom en echt een noodzakelijkheid zou zijn, dat, op deze 'Internationale Dag tegen Vrouwen Besnijdenis', deze verminkingen van de meisjes en vrouwen uiteindelijk eens zou ophouden te bestaan. Geen enkele religieuze of culturele organisatie, kan dergelijke ingrepen en pijnlijke gevolgen, noodzakelijk maken en rechtvaardigen. Een ander droombeeld is dat we een realistische prijs voor onze kledij zouden betalen. Zoals ikzelf, is eenieder waarschijnlijk de ramp vergeten die 10 jaar geleden plaatsvond in Bangladesh in de stad Rana Plaza. Koningin Mathilde gaat erheen om de opvolging van de gesloten akkoorden, de zgn "Schone Kleren Campagne" te bekijken. Vandaar dat ik er weer eens over gelezen heb. De geldgulzigheid van de eigenaars van de gebouwen en industriëlen ten top gedreven, zal ik maar zeggen. Een fabriek gezet op een drooggelegd moeras, dat van een comercieel gebouw werd omgetoverd naar een industrieel complex door er 3 verdiepingen op te zetten met slecht bouwmateriaal. Een ramp was niet te vermijden, en de instorting kostte het leven aan méér dan 1100 mensen en er waren ook nog eens méér dan 2500 gewonden. Arbeiders die tevreden moesten zijn met de laagste van de lage lonen, uitbuiting door niet betaalde overuren en voor de vrouwen dan nog aanranding op de koop toe. Dat alles omdat in het Westen de winkelketens goedkope kledij willen blijven aanbieden om de concurentie met elkaar te kunnen blijven aangaan. Bangladesh en Pakistan ondertekenden de veiligheidsakkoorden, ook de wetten tegen uitbuiting van de textielarbeidsters, maar waar zijn de fabrieken voor een t-shirt van 5€ nu gevestigd? Tot morgen
Een winderig fris windje dat eigenlijk niet past op een 'zon'dag. Die gele bol laat het voorlopig nog afweten van te schijnen. Kort gezegd, het is nog een grijze bedoening buiten en die kleur schijnt ook naar binnen. Niet getreurd, ik heb nog veel reserve opnames en de tv is bij dergelijk weer een goede vriend. Deze morgen heb ik ook wat nader kennis gemaakt met zangeres Taylor Swift, nadat ik haar nummer "Anti-Hero" op de radio hoorde. Een prille dertiger met een uitgebreid repertoire dat ik deze morgen dan maar eens beluisterde. Ze krijgt ook allerlei beroepen achter haar naam zoals; singer, songwriter, muzikant, actrice, dichter, regisseur. Kort gezegd, een veelzijdige vrouw en ze heeft een prachtige stem. Ze zingt daarmee pop- en countryliedjes. Ik heb haar songs dan maar aan mijn playlist toegevoegd. Voor de rest heb ik niet veel te vertellen dus is het best van te zwijgen vooraleer ik té veel onzin ga uitkramen. Tot morgen
De roodborstjes en de mussen doen zich te goed aan de mezenbollen. Ik kan ze geen ongelijk geven want voor de rest valt er nog niet veel te rapen in de tuin. Alles is nog een beetje 'on hold', alleen de sneeuwklokjes geven wat fleur in den hof. Het is vandaag 'Wereldkankerdag' en er kan niet genoeg benadrukt worden dat tijdige herkenning en screening noodzakelijk blijft voor deze ziekte. Dan is de kans van het slagen van een behandeling en daarmee de kans op overleven, zéér groot. Die getuigenis kwam actrice Ann Van den Broeck geven op VRT Laat. Haar goede raad: jezelf bekijken en betasten. Zelf is Ann aan de laatste behandeling met radiotherapie toe, na chemo, operaties, bestralingen. Er staat haar nog wel een 7 jarige behandeling met hormoontherapie te wachten, vooraleer het verlossende woord 'kankervrij' kan uitgesproken worden. Ik wens haar veel sterkte toe, alsook alle anderen die deze zware ingrepen en behandelingen moeten ondergaan. Maar als genezing wacht geeft dat hopelijk aan iedereen de moed, de kracht en de inspanning om verder te doen. Een bekend persoon, een VIP, kan bekendheid geven aan een ziekte of fenomeen dat dikwijls onder de radar blijft. Het kenbaar maken heeft impact op anderen om zich te laten onderzoeken of te laten begeleiden. Een bekend voorbeeld daarvan is Karen Carpenter. Broer Richard en zijzelf zongen de pannen van het dak met hun easy listening music tot de disco hen van de podia verdreef. Liedjes als "Top of The World", "Yesterday once more", "Please Mr Postman" kan iedereen van mijn generatie nog wel zingen en meezingen. Maar Karen begon op haar gewicht te letten, gebruikte schildklierhormonen ondanks de gezonde klier die ze had, gebruikte laxantia, braakmiddelen enz tot haar hart het begaf en ze op 33 jarige leeftijd stierf. Haar anorexia nervosa en boulemie opende de ogen van velen. Van dan af werd het een 'ziekte' genoemd, een behandeling en psychische begeleiding werd ingesteld. Haar broer was verslaafd aan barbituraten en moest ook naar een ontwenningskliniek en kon weer een normaal leven leiden.
Nog wat gewone dingen. In Nederland vieren ze de 'Dag van de Frikandel'. Hun 'broodjes frikandel' uit de automaat zijn legendarisch evenals het tv-spotje van Mora. Die prijst niet alleen de frikandel aan maar ook de 'berenklauw', 'mexicano's' en de 'sitosticks'. Ik lust liever een 'bicky burger' of een hotdog van het frietkot. De frikandel maak ik liever zelf op grootmoeders wijze. Actrice Juliette de Wijn geeft al meer dan 35 jaar gestalte aan de 'Cora van Mora' en dat vind ik het enige goede aan de aanprijzing van het frietkoteten, buiten een goede frites met tartaarsaus. Tot morgen
Het is een ingewikkelde dag. Ik ben echt wel moe, deels door vroeg op te staan en ook door het buitenlopen in de wind. Ik wilde zeggen, ik ben 'moe' en dan de vergelijkende trappen gebruiken. Een moeilijke bevalling is dat en met eigenaardige woorden. Moe-moeier-moeist, zo zou het toch normaliter zijn nietwaar? Niks van volgens het taaladvies. Het moet zijn: moe- 'het moest' als meer moe- het meest moe. Dus ik zeg simpelweg maar 'ik ben doodop'. En voor mijn tekst van vandaag had ik goede hoop, dat ik net als de jeugd (ik ben toch nog maar een meisje van 1948) gebruik kon maken van de 'Chat gpt. Artificiële Intelligentie, die met een paar ingegeven woorden een volledige tekst zou uitspuwen die ik dan kon overnemen in mijn blog. Ook wat mislukt om dat toe te passen. Waarschijnlijk heb ik weer niet goed gelezen wat ik daarvoor allemaal moest doen. Ik zou dat kunnen gebruiken vandaag omdat er zo'n overvloed aan info stond in de krant dat een resumé door iemand ingegeven, handig zou geweest zijn. Ik heb pagina na pagina gelezen omdat er toch veel interessante weetjes op de bladzijden stonden. We moeten veel meer openstaan voor een kankerscreening want door de nieuwe geneesmethodes is er echt wel vooruitgang geboekt om van deze ziekte te kunnen genezen. 'Renteloze leningen' voor renovatie blijken niet zo renteloos te zijn. 'Loop Earings', oordopjes op de markt gebracht door 2 Vlamingen blijken wereldwijd een gigantisch succes te zijn om hinderlijke geluiden weg te houden van je oren. 'Innovatie' aan de kassa's van de Colruyt die het leven van kassiers en kassiersters moet vergemakkelijken. Een wetenswaardigheidje over je zomaar van de aardbol kan 'verdwijnen' en wat de achterblijvers moeten doen als blijkt dat je nog in leven bent. Dan een pagina over 'Youtuber Mr Beasts' alias Jimmy Donaldson, die miljoenen onder allerlei vormen doneert aan minderbedeelden in ruil voor kliks op zijn site. Is dat oké, vraagt men zich af, of is dat "charity porn" te noemen? En 'porn' is dan weer een woord dat geëxpliceerd wordt in het boek van Diane De Keyzer: "Quel Bordel, Geschiedenis van de prostitutie in onze steden". Kort door de bocht genomen, is haar conclusie: de boeren zijn de oorzaak en noodzaak van de dames (Grieks = pornai) en heren (Grieks = pornoi) van lichte zeden. Zoals je kan lezen, de meest uiteenlopende onderwerpen kwamen vandaag in de gazet te staan en dan heb ik het nog niet gehad over de verslagen van de processen van een seriemoordenaar of een 14 jarig meisje dat met een cuttermes een 14 jarige verwondt in haar gezicht op de speelplaats. Ik speelde toen met de 'ketsballen', de springkoorden en tekende hinkelbanen met krijt op de koer. Tijden veranderen, nietwaar? Wat doe ik dan voor de rest vandaag? Ik herdenk toch maar Kris De Bruyne (1950-2021) door naar zijn mooie liedjes te luisteren zoals "Lieve Jacoba", "Ballerina's", "De onverbeterlijke zoener" en nog zoveel meer.....Tot morgen
Keuze té over aan weerspreuken op deze tweede dag van de sprokkelmaand. Ik voel me verplicht er toch een paar te noteren op deze dag die christelijk 'de Opdracht of Presentatie van de Heer in de Tempel' genoemd wordt, maar eigenlijk het einde betekent van het reinigingsritueel van Maria, 40 dagen na haar bevalling. "Als met Lichtmis de zon schijnt op de toren, krijgt men nog zoveel sneeuw qls tevoren" dat wil zeggen, niks. "Brengt Lichtmis wolken en regen mee, de winter is voorbij en keert niet meer weer". "Lichtmis donker maakt de boer tot jonker. Lichtmis helder en klaar maakt de boer tot bedelaar". Tot daar de volkswijsheden van het weer. Er is natuurlijk ook "er is geen vrouwtje zo arm of ze maakt haar pannetje warm!". En dat zal hier bij mij ook gebeuren: pannenkoekenslag. De gewoonte komt van de hernieuwing van de pachtovereenkomsten en dat werd gevierd met een baksel, een soort haardkoeken. De vorm en kleur verwijzen naar de zon, en dus naar het licht want de lente is op komst. In ieder geval is de zon present en na de poetsbeurt van vandaag, zal ik er wel een vitamientje van meepikken. Maar het wereldlijke en hedendaagse nieuws komt natuurlijk van de Opdeling van Vlaanderen in 17 regio's. Natuurlijk zullen er nog voldoende protesten volgen van burgervaders die hun invloed zien wegkwijnen door in een groter geheel terecht te komen. Een voorbode van fusionering en opslorping van kleinere entiteiten in grotere bestuurlijke gebieden. Nog een 7 jaar geduld vooraleer ik bij Regio Oostende zal behoren en de gevolgen van in een grootstad te wonen, in mijn portemonnee zal voelen. En zo evolueer ik mee van een kleine parochiaan naar een gelovige in een bisdom zonder dat ik erom gevraagd heb of ertegen kan protesteren. De schaalvergroting is in niks nog te stoppen, familiebedrijven worden opgeslorpt door multinationals en de gehuchten door de steden. Dot tot alles en iedereen zijn eigenheid verliest en één grote pot nat is zonder diversiteit. Waar enkele enkelingen iedereen naar zijn pijpen doet dansen. Maar de wereld draait door en ik draai mee, willen of niet. Tot morgen
Een nieuwe maand en weer nieuwtjes sprokkelen en niet alleen takjes en takken om op te stoken en warm te krijgen. Nee, oude en nieuwe nieuwtjes, faits divers en nog zoveel meer. Het belangrijkste 'oude' nieuws is wel de 70 jarige herdenking van de grote watersnood die heel veel doden eiste, vnl in Nederland maar toch ook 28 doden in ons land. Een noordwestenstorm met snelheden van 150 km/u die zich uitstrekte over een stormveld met een lengte van meer dan 1000 km. Hij bracht verwoestingen van mensen en land, doordat het noodweer uren en uren aanhield. Samen met een springtij was dat vernietigd voor alles wat op zijn weg kwam en o.a. Oostende deed onderlopen. Getuigen spreken nog altijd over een 'ziedende witte massa' die over de stad kwam. Vandaag is er ook een stevig westenwindje met rukwinden tot 70 km/u. Het is alsof de natuurelementen willen zeggen: vergeet en negeer nooit mijn macht en kracht.
Een ander remarkable nieuw nieuwtje, is het vinden van een 'speld in een hooiberg'. Zo luiden veel titels in de dagbladen en de nieuwsberichten op het internet. En ja hoor, met man en macht is die naald gevonden. Dat was niet zomaar een speldje waarmee men kan naaien en borduren. Dat was een capsule die Cesium-137 bevatte, mensen ziek maakt, brandwonden veroorzaakt en kankerverwekkend is. Dat buisje was foetsjie, verdwenen tijdens een rit met een camion van de ene locatie naar de andere. Dit radio-actief goedje is een onderdeel van een meetinstrument in de mijnbouw. Het ergste daarbij vond ik dat het gebeurde tijdens een transport van 3 weken geleden en pas onlangs werd vastgesteld. Er moest, na zovele dagen en weken, een traject van 1400 km onderzocht worden om dat kleinood, van amper 6 mm doormeter en 8 mm hoogte, te vinden in een dor landschap van Australië tussen Newland en Perth. Gelukkig beschikten ze over geigertellers en stralingswerende kledij om op zoek te gaan naar dat onding. Iedereen haalt opgelucht adem en nu zal er wel een groot onderzoek komen hoe dergelijk gevaarlijk item zomaar van een vrachtwagen kon verdwijnen. Een bizar voorval, noem ik dat.
Tournée Minérale voor 28 dagen. Voor sommigen is dat een uitdaging om alcoholische dranken te vermijden. Ik heb geen idee of dat soort vasten en ontzeggen, echte bier- en wijnliehebbers gaat bekeren tot enkel non-alcolische dranken te degusteren of mocktails te drinken om de eetlust aan te wakkeren. Vroeger dronk ik in groep wel eens 1 of 2 biertjes maar ik was geen liefhebber van gerstennat of straffere brouwsels of andere sterke dranken. Mijn vochtinname bestaat hoofdzakelijk uit koffie, water, yoghurt, af en toe een schweppeske, een fruitsapke, een chocomelk. Soms ook eens een van die vele non-alcolische apereitieven die er nu op de markt zijn, als er gezelschap is en om eens een kleurtje in mijn glas te hebben. Tot morgen
Tot zijn laatste snik volhardt januari in de kleurloze tint grijs. Miezerig en kil op de koop toe. Als januari een voorspelling is voor 2023, dan ziet het er voor de komende maanden niet rooskleurig uit. Nochtans is de inflatie onder de 10% gezakt. Alles stabiliseert of daalt in prijs behalve de voeding voor de mensen. Dat onontbeerlijke in het menselijke leven, blijft maar duurder worden en maakt van boodschappen doen een kostelijke zaak. Niet alles volgt gelijke tred met het dure leven. Daar protesteren en betogen op deze 'Dag van Werkplezier in de Zorg' de zorgverleners in Brussel. Men verwacht een 12.000 manifestanten om hun eisen kracht bij te zetten, te weten, hoger salaris en het structureel gebrek aan waardering om te draaien naar respect voor hun werk. Ik geef hen geen ongelijk maar hoop in stilte dat ik toch niet ziek ga worden of dringende zorgen nodig heb bij zoveel afwezigheden op de werkvloer. Ik zal het hier bij laten voor vandaag. Ik ben nogal laat in mijn bed gekropen want de vrienden kwamen nog onverwacht, een babbeltje doen. Dus, bye bye lieve luitjes. Tot morgen
Geen depri-maandag maar een dag die baadt in de zonneschijn en een blauwe hemel geeft. Een kanttekening is wel nodig. Een stevig windje zorgde voor witte merengue schuimkoppen op de zee. Toch altijd mooi om te zien. De vogels lieten zich galant door de wind verplaatsen, geen verspilling van energie maar gebruik makend van de thermiek en met opengesperde vleugels drijven op de wind. Als ik te voet buiten was geweest, was het opboksen door de stevige noordwesten wind. Maar ik ben boodschappen gaan doen en gebruikte de wagen. Vandaar dat ik kon genieten van al dat moois en er lyrisch over kan spreken zonder dat ik er hinder van ondervonden heb. Met dit weer zou ik trouwens gezandstraald geweest zijn als ik er door zou lopen en een gratis 'peeling' hebben gekregen. Maar deze gezichtsbehandeling doe ik liever thuis, terwijl ik de weldaden van een warm bad erbij neem. Enfin, dit alles om te zeggen dat het mooi, fris en winderig weer is, maar een stuk beter dan die grijze lucht van de laatste weken. Voor de rest heb ik vandaag niet veel te melden. Ik volg een beetje de kranten, geen nieuws is ook nieuws dat geschreven en gedrukt moet worden. Tot morgen
Er is niets beters op deze grijze januari zondag, dan eens te luisteren naar de warme stem van Louis Neefs (1937-1980), "Zondag middag, Lilian". Maar op de radio speelden ze een ander gevoelig liedje die het hart van een alleenstaande kan raken, The Boss- Bruce Springsteen met "Human Touch" met de zinnen "I just want someone to talk to" and "And a little of that human touch". Dat komt wel weer als de verlofdagen er aankomen of als er iemand van de kids zin heeft in een weekendje zee. En gisteren was het weer gala-avond voor bekend Vlaanderen. De eerste maal dat de 'Kastaars' werden uitgereikt, prijzen voor het beste dat er op tv te zien was, op de radio te horen en van de digitale programma's. Ik heb niet gekeken er waren betere programma's dan te luisteren en te kijken naar de loftrompetten van dezelfde mensen als bij de uitreiking van de MIA's. Vandaag staat er natuurlijk overvloedig te lezen wie er allemaal een trofee uit de prijzenkast verdiende. De publieksprijzen, gingen bijna allemaal naar Play 4, waar ik nooit naar gekeken heb. Het waren nobele onbekende programma's. Mijn principe is: iets wat door reklame onderbroken wordt bekijk ik niet, neem ik zelfs niet op. Bijgevolg geen idee van het spel "De Mol", "Nonkels", "De slimste mens" enz. De Juryprijzen waren voor de Vrt, waar alleen de naam Bart Peeters me bekend in de oren klinkt. Al die gegevens zijn te lezen op Vrt-NWS. Ik was wel nieuwsgierig wie en wat iedereen het beste vond. De foto's die erbij hoorden, toonden dat de vrouwenmode en kledij veelal uit stukken bestaat met veel bloot tussenin. Hopelijk voor hen was het een warme avond in Puurs.
Vandaag is het de verjaardag van een bekende feministe, publiciste, schrijfster van "De Hele Vrouw", Germaine Greer (°1939). En dus noteer ik een paar korte citaten van haar, voor iedereen verteerbaar zonder bedillerig te zijn. "De meest gewaardeerde curve is die van de boezem" en "De tuin is een kinetisch, een voortdurend bewegend kunstwerk, geen object maar een proces, open, biologisch afbreekbaar, zoals alle vrouwelijke kunstenaars. Een tuin is de beste alternatieve therapie". Tot morgen
Mijn zaterdag is op een andere manier verlopen dan ik gedacht had. In plaats van op vrijdag heb ik me op zaterdag mijn coiffure laten aanmeten. De geplande boodschappen zijn ook uitgesteld, dat is niet slecht om eens wat voeding uit de diepvries te halen. Want als een buurvrouw een belletje doet voor een leuke babbel, koffie and light refraîchments (dixit Hyacinth Bucket/Bouquet), staat mijn deur wijd open. Voor een babbel, koffie en lichte versnaperingen ben ik ook altijd in the mood. Wat burenklap is altijd plezant en de nieuwtjes altijd sappig en gezapig. Want de krant was toch weer een triestige bedoening. De ene bladzijde na de andere sla ik weer om zonder baanbrekende dingen te lezen. Oorlog, diefstal, moord, brand, zijn tegenwoordig de ingrediënten van het nieuws. En op deze Internationale Dag van de Privacy, zie ik iedere dag weer van mijn eigenheid een stukje verdwijnen. Als ik locatie durf aanzetten op mijn gsm, krijg ik op het einde van de maand de gegevens waar ik allemaal naar toe ben geweest, de verste afstand die ik gedaan heb. De bank vertelt me hoeveel cash geld ik heb opgenomen. En gisteren besloot ik dan maar de 4411 te installeren omdat deze app nodig is om ergens te parkeren. Ik heb nog geen account aangemaakt, omdat er weer zoveel gegevens van mezelf ingevuld moeten worden dat ik dat eerst eens goed moet bekijken. We bekritiseren die landen waar er geen privacy zou zijn, waar alles bekend is bij de 'staat'. Ik denk niet dat er hier veel verschil is, alleen zijn het hier 100 diensten, ministeries, instellingen die alles moeten weten en uiteindelijk is mijn 'levenssfeer' even publiek als in China. De vele camera's die overal ophangen voor de veiligheid, is niet alleen een inbreuk op de privé sfeer van de bandieten maar ook op de gewone burger. Dingen doen zonder dat de buitenwereld (wie dat ook mag zijn) daar weet van heeft of een inbreuk op de 'eigenruimte' op maakt of die er een invloed op heeft, wordt altijd maar kleiner en kleiner. Het doet me bijna zeggen, alleen mijn gedachten zijn nog vrij. Maar allez, ik ga niet zeuren vandaag. Ik zit hier met een mooi kapsel op zaterdag, heb een ferme kout gehad met de kapper en de buurvrouw. En op de kalme zee heb ik deze morgen tenminste 15 kleine vissersbootjes geteld. Die zullen er allemaal voor zorgen dat ik lekkere garnaalkroketten kan eten. Tot morgen
De krant bracht me niet in vervoering. Ik heb wel weer een nieuw woord geleerd: aardscheerder. Een planetoïde die op 3600 km, bijna rakelings, de aarde passeerde en vervolgens weer afboog richting hemelse onbekende oorden. Natuurlijk was de voorpagina bestemd voor het nieuws van de MIA's en wie er allemaal gewonnen heeft. Er zijn zoveel prijzen te vergeven dat men kan stellen dat iedereen wel met iets in zijn handen huiswaarts keerde al was het maar een vernoeming met de kans op een prijs. Jeudig enthousiasme van Camille tegenover de gevestigde veelzijdige waarde van 'Vaya Con Dios' met de imponerende stem van Dani Klein. Eén voor één kon de tegenwoordige beau monde eens in de lens van de camera genomen worden, want le 'tout Belgique' zat uitgedost op een plastiek stoeltje in Paleis 12. De belangrijkste gasten voor dit evenement mochten op het toneel verschijnen, een woordje placeren en weer afdruipen voor een volgende prijs te gaan uitreiken of een speech te geven. Iedereen weeral tevreden. De krant is vandaag geen tijdverdrijver, er staan te weinig interessante artikelen in om me uren bezig te houden. Het is echt een grijze kille dag en ik ben niet gepresseerd om buiten te lopen. Het is lijstjes overlopen en hopen dat er iets te vinden is dat me weer uitgebreid doet klikken op wikipedia. Belangerijk deze dag is wel de 'Holocaustherdenking'. De gruwelijke sporen van WO II, die nooit mogen vergeten worden en soms weer dichtbij zijn in andere delen van de wereld of in gebieden waar er oorlog is. De beleidsmensen moeten er op toezien dat dit nooit meer kan gebeuren. Er lopen nog té veel gekken rond die zomaar eens een conflict kunnen doen escaleren. Inmenging van de internationale gemeenschap in soevereine staten ligt natuurlijk heel gevoelig. Ook het ontzetten van hun leiders kan niet zo maar gebeuren. En beslissingen van rechtsstaten kan men niet zomaar met de voeten treden. Het is altijd dansen op een slappe koord maar een uitroeiing van een volk omwille van godsdienst, sekse, geaardheid of afkomst, mag nooit meer voorvallen en daar moet de UNO goed op toekijken. Niet alleen daarop, maar ook op oorlogsmisdaden en concentratiekampen want 'Arbeit macht nicht Frei'. Tot morgen
Een mooie dag waarop ik volop genieten kan van de zon. Ik heb al een uurtje geprofiteerd van haar zonnestralen die echt wel deugde deden. Spijtig genoeg ben ik geen dichter want wat zou ik graag op deze gedichtendag in de gedichtenweek wat rijmelarijen willen typen en poëtisch schrijven over de weldaden van die grote gele bol. Gelukkig zijn er de laatste jaren toch enkele fantastische dichters gekomen, zoals 'Loftoejoe' met prachtige verzen, te vinden op Instagram. Het thema dit jaar is 'vriendschap' in al zijn vormen. Vrienden die elkaar steunen, samen lachen, naar elkaar luisteren, samen wat beleven, elkaar inspireren. Ik heb de vriendschap van de buren, van pennenvrienden, vrienden van vorige week en vrienden van lang geleden. Voor die laatste vrienden noteer ik het gedicht van Stijn de Paepe (1979-2022) over vriendschap:
We waren onafscheidelijk, een eeuwigheid geleden, maar hebben elk geleidelijk, een ander pad betreden. Een tijd van droom en dadendrang, ik denk er dikwijls aan, en vraag me af, al jarenlang: hoe zou het met je gaan...?
Zo af en toe is er eens een krant die boordevol interessante weetjes staan. Gewoonlijk begint de aantrekkingskracht om iets te lezen bij de titel. En waarom zou ik dit artikel niet willen lezen als er in koeien van letters te lezen valt: Wie is hier de idioot? Het gaat over de boeken van de Zweedse Thomas Erikson, een gedragswetenschapper en leidersschapscoach, als titels op zijn adreskaartje. Zijn eerste boek dateert van 2011, "Illussies" en dan volgt "Wandaden". Maar de boeken die de academische wereld doen steigeren zijn die waarin hij de mensen opdeelt in 4 kleuren: 'rood' = dominant, gedreven, oplossingsgericht, 'blauw' = analytisch, behoedzaam, nauwgezet, 'groen' = geduldig, attent, aardig, 'geel' = extravert, creatief, verbaal. Titels als "Omringd door idioten", "Omringd door narcisten", "Omringd door psychopaten", "Omringd door slechte bazen" leverden hem in 2018 de titel van de "Misleider van het jaar" op. Gegeven door de wetenschappelijke wereld aan deze 'pseudowetenschapper'. Deze persoonlijkheidstesten op basis van het 'vierkleurenstelsel', waar zijn schrijfsels op gebaseerd zijn, bestaan al sinds 1956 maar zijn nooit wetenschappelijk bewezen. Ga ik één van zijn boeken lezen? Nee, een mens is geen kleur maar een uniek persoon. De volgende titel die me aansprak was "Veel meer dan de gekke zus van Leopold II". Jeugdauteur en illustrator, Kristien Dieltiens, schreef het boek "Carlotta". Ze leerde Prinses Charlotte (1840-1927) kennen door de gesprekken met haar Mexicaanse schoondochter. De Mexicanen spreken nog altijd vol vuur over hun 'Mamma Carlotta' die slechts 2 jaar aanwezig was in hun land maar veel verwezenlijkte in die korte tijd. Dat kon niet gezegd worden van haar fuivende keizer. Om de tijd te typeren en te situeren: ze was de schoonzus van de legendarische "Sissi". Vele verhalen doen de ronde over de keizerin, vooral over haar waanzin. Ze reisde alleen terug naar Europa op politieke missie om steun, vooral geldelijke, te zoeken voor hun Mexicaanse avontuur. Ze kreeg zowel in Parijs als in Rome het deksel op haar neus. In het Vaticaan weigerde ze te vertrekken tot de Paus naar haar geluisterd had. Ze kreeg een bed aangeboden in de pauselijke bibliotheek en blijkbaar is ze, tot hiertoe, de enige vrouw die in het Vaticaan geslapen heeft. Het fiasco van het Keizerrijk Mexico resulteerde in het vuurpeloton voor de keizer. Zijzelf besefte niet dat ze weduwe was geworden en bleef brieven schrijven naar haar echtgenoot. De rest van haar leven werd ze opgesloten in het kasteel van Bouchout te Meise. Ga ik "Carlotta" lezen? Waarschijnlijk wel want ik heb nog 'tegoed bonnen'. Tot slot is er een bladzijde gewijd aan het programma van Jeroen Meus, de reeks begint vanavond, "Dagen zonder Broer". Hij heeft bewezen dat hij, naast een goede tv-kok, ook een goede programma- en documentairemaker is met series als "De Patat", "Goed Volk", "Plat Préféré". Ik kijk er naar uit. Tot morgen
Ik denk niet dat ik de enige ben die een andere kleur wil zien dan het 'eentonige grijs'. Grijs is geen kleur en spreidt niks levendigs ten toon. Integendeel, de kilte en koude worden er nog door benadrukt. Ik moet weer zelf wat warmte en kleur toevoegen aan mijn dag. Een warm welkom krijg ik iedere morgen van het hondje als ik de trap afkom. Hij heeft me zo vele uren moeten missen en dan is het een likske hier en een likske daar om me tonen hoe blij dat hij is dat ik er weeral ben. Natuurlijk is daar een beetje opportunisme bij. Hij kan dan buiten, krijgt drinken, eten en een hondensnoepje en zijn dag kan niet meer stuk want aandacht en eten is weer verzekerd. Voor mezelf probeer ik alles op te vrolijken door het onvermijdelijke blauw dat ik draag, met rode accenten te versieren zoals een rode sjaal en muts. Als de kleur niet van buiten komt moet je wel zelf kleur en vrolijkheid toevoegen aan de dag. Stil in een hoekske met een boekske zitten en je even van de wereld afsluiten, is ook een mogelijkheid. Dat is altijd een goed alternatief om de tristesse van buiten niet binnen te laten komen. Muziek hoef ik op een dag als vandaag niet. Het is heel eigenaardig dat ik bij zo'n weersgesteldheid ook gemakkelijk neig wat triestige of melancholische liedjes te beluisteren en dat swing, rock of pop me niet kunnen bekoren. Dus, stilte in huis en dat kan ook een zaligheid zijn. Als er deze namiddag nog geen kleur aan het firmament te bespeuren valt, zal het wel kijken zijn naar een dvd met blauwe luchten. Straks nog even buiten met de hond en ondertussen kijken naar het gevecht van de mussen en mezen om als eerste te smullen van de nieuwe voederbollen. En voor wie het interesseert, kip Carmen blijft op haar vertrouwde terrein naar pieren en andere insecten zoeken en paradeert nog altijd parmantig door de straatjes. Die zoekt geen andere 'Familie' op dan mezelf en mijn buren. Tot morgen
Het is niet omdat iemand niet meer lijfelijk aanwezig is dat ik een verjaardag mag vergeten. En al zeker niet als het een eeuwelinge betreft: mijn moeder Maria. Zelfs in de heiligen kalender wordt ze genoemd vandaag: Maria's Verloving. En dat zou zo maar eens waar kunnen zijn voor mijn moeder. Dat op deze dag ook haar verloving was, want ze huwde als 23 jarige op 2 juli met mijn vader. Ik moet zeggen, ondanks haar verwarde laatste jaren bleef '23' een magisch getal voor haar. Dàt was het getal van haar verjaardag en geboortejaar en een gelukkige leeftijd. Uit nieuwsgierigheid ben ik zo eens in de tijd terug gegaan om te weten hoe haar geboortedag eruit zag. Er was niks speciaals te melden buiten haar geboorte. Het was op een dinsdag, het had licht gevrozen -1°C. Een beetje regen die dag, 0,2ml, maar de zon heeft ook geschenen zelfs iets meer dan 5u. Van het weer kan gezegd worden dat het een beetje was zoals vandaag. Anders is het gesteld met de prijzen van de voeding in 1923. Niet in franken uitgedrukt maar in de euro's van vandaag: aardappelen, 0,03€/kg, een brood 0,09, kaas 0,77€/kg, melk 0,07/l, suiker 0,31€/kg, roomboter 0,29€/kg. Duizeling wekkende prijzen waar wij alleen maar van zouden willen dromen, een kar volledig vol geladen voor 5€.
Ik heb gisteren eens gekeken naar "Het Verhaal van Vlaanderen". Ik ben niet echt gecharmeerd van re-enactment of het naspelen en uitbeelden van historische gebeurtenissen. Met veel bombari is deze dure en kostelijke tv-serie aangekondigd en brengt bij mij een tweestrijd teweeg: moet ik dat nu goed vinden, moet ik naar dat geweld kijken, is er info bij die van kapitaal belang is en wetenswaardig, of kijk ik naar "heel Holland bakt" dat wat rustiger is? Enfin, ik heb toch maar gekeken en ben echt wel blij met de kennis die ik nu heb van Pieter De Coninck (1250?-1332) : een wever, een klein, gebocheld welsprekend manneke die de ambachtslieden kon overtuigen milities te vormen om te vechten tegen de patriciërs en de Franse ridders, de Leliaards. Natuurlijk was er langs de kant van de opstandelingen ook een edelman present om de leiding van het verzet en de gevechten op zich te nemen: Willem Van Gulik (1275-1304) die zijn graafschap Vlaanderen wilde beschermen. Eerlijk gezegd, er is niets nieuws onder de zon bij deze serie, gespreid over verschillende afleveringen omdat men wil beginnen bij 10.000 den jaren voor onze tijdrekening. Maar er zijn in ons land verschillende evocaties van historische feiten en personen, zoals "de slag van Waterloo", of legendes zoals "het Ros Beiaard" of de vele processies die heiligenlevens uitbeelden. Er is wel een wezenlijk verschil: de tv-reeks doet de mensen binnen zitten, de andere uitbeeldingen brengen de mensen 'en masse' naar buiten. Ik heb gezegd en....Tot morgen
Zomaar een zondag! Eentje dat me deze morgen meer goesting gaf om warm en knus in bed te blijven liggen in plaats van op te staan. Maar op dat vlak heb ik nooit keus, het hondje moet buiten en tot nader order kan hij de rolluik voor de deur nog niet omhoog krijgen en de klink van de deur niet bewegen. Al of niet gezwind, opstaan moet ik altijd. Weinig wind en veel grijs, zo zal het wel de ganse dag blijven. Vandaag zal ik een puzzeltje op de pc maken, dat vind ik ook plezant om te doen. Voor ik dit spelletje ontdekte, kocht ik kartonnen puzzels, grote, tot 5000 stukjes en meestal schilderijen. Dan waande ik me een grootse schilder die zo'n prachtig paneel kon tekenen en inkleuren. Nu een bezigheid op de laptop. Ik doe nu puzzeltjes van 200-300 stukjes met een ongezien aanbod aan tekeningen, foto's, landschappen, gebouwen enz..Voordeel; nooit een stukje kwijt. Daarna moet ik nog eens bekijken waar ik me de rest van de dag mee kan bezighouden. Veel zin in een winterse wandeling heb ik niet. Deze periode van het jaar is het wel moeilijk. Ik ben de koude beu, de dagen zijn nog kort en in de natuur zit nog geen leven, op die paar sneeuwklokjes na. Het is de tijd van wachten tot alles weer wakker wordt en alles van kleuren voorziet. Ik zou eigenlijk een voorbeeld moeten nemen aan woeffie: content in alle seizoenen, als baasje maar wat aandacht aan hem geeft. Maar ik heb geen zin om voor mezelf een 'baasje' te gaan zoeken. Ik ben al zo lang gewoon om voor mijn eigen amusement te zorgen dat ik vandaag ook wel weer wat zal vinden om de uren van deze winterzondag op een aangename manier door te komen. Tot morgen
Nog geen winters vlokje gezien, wel al de winterse kou gevoeld. Het is weer dik inpakken geblazen als ik buiten kom. Mijn krulletjes hond heeft er geen last van, altijd paraat om voor een balletje te springen. Nat of droog weer, warm of koud, één tekentje van mijn hand en hij staat weeral klaar om zijn jumps te doen. Hij wordt iets ouder en hij is nu al tevreden met 10 minuten springen per keer. Voor mij zijn het telkens buk- en strekoefeningen van mijn rug en gooi bewegingen met mijn armen. Op die manier verzorg ik ook mijn conditie, want ik heb trappen te doen vooraleer ik aan zijn patattenveld ben. Dat was vroeger een prachtig gazon. In ieder geval is het nu een speelterrein voor de hond geworden en ik zie dat er tenminste 1 iemand is die heel veel deugd heeft van wat vierkante meters zand. Het groen zal wel ooit eens terugkomen als hij ook met stramme spieren en gewrichten zit. Veel nieuws is er op deze uiterst zonnige zaterdag niet te rapen. Ik heb dan maar eens de verjaardagskalender van de beroemdheden nagekeken en ben toch wat beruchte personen tegengekomen die me deze morgen nog wat extra deden lezen behalve de krant. Degene die van zeer grote invloed geweest is in het begin van 1900 is zonder twijfel Grigori Raspoetin (1869-1916). Hij wordt dikwijls mee verantwoordelijk geacht voor de val het Rijk der Romanov's in Rusland. Ik heb 2 nieuwe woorden geleerd bij z'n biografie: 'starets' een geestelijke leider in wording in een Russische Orthodox klooster. En ook een 'strannik', een rondreizende pelgrim. Hij werd ook nog een 'gebedsgenezer' genoemd. Door die laatste functie verwierf hij veel invloed bij de tsarina. Af en toe slaagde hij erin de tsarevitsj van zijn helse pijnen bij zijn hemophilie-ziekte te verlossen. Met argusogen zag de hoge adel en de militairen zijn zienswijze op de Europese politiek, groeien bij de tsaar. Hij werd uiteindelijk vermoord na verschillende aanslagen. Wereldberoemd werd hij door de song van de Duitse pop-en discogroep 'Boney M', "Rasputin". Het liedje verteld beknopt zijn geschiedenis. Ik heb er weer eens naar geluisterd en het blijft nog altijd een swingend nummer en best hoorbaar al is het in 1978 opgenomen. Ik heb ook gemijmerd toen ik de naam van Jacky Morel (1932-2020) tegenkwam. Huismeester-verantwoordelijke voor het verdiep van de "Collega's"-gangwachter-manusje van niets en alles: Hilaire Baconfoy. Dat was een prachtige reeks. Nu nog wat van het winterzonneke genieten en wat vitaminekes opscharrelen. Tot morgen
Als ik buiten kom, hoor ik een zee die kwaad is omdat de wind uit het noord-westen komt en de koude meebrengt. Indachtig het spreekwoord van vandaag zal ik me er maar bij neerleggen want; Als het vriest op Sint Sebastiaan, dan is het op 2 februari met de vorst gedaan!. De winterspreuk van de dag. En met de 'vorst' is hier de vriestemperatuur bedoeld, niet de koning. Want de belangrijkste man van het land zal wel een feestje op touw gezet hebben voor zijn lieve gade. Voor mij is het al een tijdje geleden (25j) maar onze vorstin krijgt op haar verjaardag ook een nieuwe voordeur en zal 50 kaarsjes op haar taart mogen uitblazen. Ik kan maar één ding zeggen, ons Matilleke is een pracht van een koningin, een byzonder uithangbord van onze monarchie en koninkrijk, een surplus voor ons koningshuis en dan nog wel van 'eigen' bodem. Laat ons zeggen, een waardige vertegenwoordigster van ons land, waar geen schandalen rond hangen en die de Belgische economie, kunst en cultuur zeer genegen is en dat ook uitstraald in haar Belgisch koopgedrag. Bewonderenswaardig vond ik de voorbereiding naar deze verjaardag: de vele fiets-en wandeltochten die ze met de gewone Belg ondernam in de 10 provincies. In ieder geval wens ik haar nog vele gelukkige en gezonde jaren met haar gezin en haar geliefde man. Enfin, genoeg lofzang gedaan, maar één keer per jaar mag dat wel eens en een verjaardag is daar de beste gelegenheid voor. En natuurlijk moet er een liedje zijn op haar verjaardag. Dan kies ik, "Waltzing Matilda". Geschreven door Banjo Paterson (1864-1941). Hij had Schotse roots en gebruikte een melodie van een Schots volksliedje om zijn gedicht op te enten. Algemeen wordt dit lied als het onofficiële volkslied van Australië beschouwd. De twee versies die ik het liefste hoor zijn gezongen door Amerikanen en alletwee even leuk en swingend om naar te luisteren: Walzing Matilda van Harry Belafonte, The King of Calypso en de versie van Johnny Cash (1932-2003). Veel luisterplezier. Tot morgen
