Een nieuwe maand en weer nieuwtjes sprokkelen en niet alleen takjes en takken om op te stoken en warm te krijgen. Nee, oude en nieuwe nieuwtjes, faits divers en nog zoveel meer. Het belangrijkste 'oude' nieuws is wel de 70 jarige herdenking van de grote watersnood die heel veel doden eiste, vnl in Nederland maar toch ook 28 doden in ons land. Een noordwestenstorm met snelheden van 150 km/u die zich uitstrekte over een stormveld met een lengte van meer dan 1000 km. Hij bracht verwoestingen van mensen en land, doordat het noodweer uren en uren aanhield. Samen met een springtij was dat vernietigd voor alles wat op zijn weg kwam en o.a. Oostende deed onderlopen. Getuigen spreken nog altijd over een 'ziedende witte massa' die over de stad kwam. Vandaag is er ook een stevig westenwindje met rukwinden tot 70 km/u. Het is alsof de natuurelementen willen zeggen: vergeet en negeer nooit mijn macht en kracht.
Een ander remarkable nieuw nieuwtje, is het vinden van een 'speld in een hooiberg'. Zo luiden veel titels in de dagbladen en de nieuwsberichten op het internet. En ja hoor, met man en macht is die naald gevonden. Dat was niet zomaar een speldje waarmee men kan naaien en borduren. Dat was een capsule die Cesium-137 bevatte, mensen ziek maakt, brandwonden veroorzaakt en kankerverwekkend is. Dat buisje was foetsjie, verdwenen tijdens een rit met een camion van de ene locatie naar de andere. Dit radio-actief goedje is een onderdeel van een meetinstrument in de mijnbouw. Het ergste daarbij vond ik dat het gebeurde tijdens een transport van 3 weken geleden en pas onlangs werd vastgesteld. Er moest, na zovele dagen en weken, een traject van 1400 km onderzocht worden om dat kleinood, van amper 6 mm doormeter en 8 mm hoogte, te vinden in een dor landschap van Australië tussen Newland en Perth. Gelukkig beschikten ze over geigertellers en stralingswerende kledij om op zoek te gaan naar dat onding. Iedereen haalt opgelucht adem en nu zal er wel een groot onderzoek komen hoe dergelijk gevaarlijk item zomaar van een vrachtwagen kon verdwijnen. Een bizar voorval, noem ik dat.
Tournée Minérale voor 28 dagen. Voor sommigen is dat een uitdaging om alcoholische dranken te vermijden. Ik heb geen idee of dat soort vasten en ontzeggen, echte bier- en wijnliehebbers gaat bekeren tot enkel non-alcolische dranken te degusteren of mocktails te drinken om de eetlust aan te wakkeren. Vroeger dronk ik in groep wel eens 1 of 2 biertjes maar ik was geen liefhebber van gerstennat of straffere brouwsels of andere sterke dranken. Mijn vochtinname bestaat hoofdzakelijk uit koffie, water, yoghurt, af en toe een schweppeske, een fruitsapke, een chocomelk. Soms ook eens een van die vele non-alcolische apereitieven die er nu op de markt zijn, als er gezelschap is en om eens een kleurtje in mijn glas te hebben. Tot morgen
Tot zijn laatste snik volhardt januari in de kleurloze tint grijs. Miezerig en kil op de koop toe. Als januari een voorspelling is voor 2023, dan ziet het er voor de komende maanden niet rooskleurig uit. Nochtans is de inflatie onder de 10% gezakt. Alles stabiliseert of daalt in prijs behalve de voeding voor de mensen. Dat onontbeerlijke in het menselijke leven, blijft maar duurder worden en maakt van boodschappen doen een kostelijke zaak. Niet alles volgt gelijke tred met het dure leven. Daar protesteren en betogen op deze 'Dag van Werkplezier in de Zorg' de zorgverleners in Brussel. Men verwacht een 12.000 manifestanten om hun eisen kracht bij te zetten, te weten, hoger salaris en het structureel gebrek aan waardering om te draaien naar respect voor hun werk. Ik geef hen geen ongelijk maar hoop in stilte dat ik toch niet ziek ga worden of dringende zorgen nodig heb bij zoveel afwezigheden op de werkvloer. Ik zal het hier bij laten voor vandaag. Ik ben nogal laat in mijn bed gekropen want de vrienden kwamen nog onverwacht, een babbeltje doen. Dus, bye bye lieve luitjes. Tot morgen
Geen depri-maandag maar een dag die baadt in de zonneschijn en een blauwe hemel geeft. Een kanttekening is wel nodig. Een stevig windje zorgde voor witte merengue schuimkoppen op de zee. Toch altijd mooi om te zien. De vogels lieten zich galant door de wind verplaatsen, geen verspilling van energie maar gebruik makend van de thermiek en met opengesperde vleugels drijven op de wind. Als ik te voet buiten was geweest, was het opboksen door de stevige noordwesten wind. Maar ik ben boodschappen gaan doen en gebruikte de wagen. Vandaar dat ik kon genieten van al dat moois en er lyrisch over kan spreken zonder dat ik er hinder van ondervonden heb. Met dit weer zou ik trouwens gezandstraald geweest zijn als ik er door zou lopen en een gratis 'peeling' hebben gekregen. Maar deze gezichtsbehandeling doe ik liever thuis, terwijl ik de weldaden van een warm bad erbij neem. Enfin, dit alles om te zeggen dat het mooi, fris en winderig weer is, maar een stuk beter dan die grijze lucht van de laatste weken. Voor de rest heb ik vandaag niet veel te melden. Ik volg een beetje de kranten, geen nieuws is ook nieuws dat geschreven en gedrukt moet worden. Tot morgen
Er is niets beters op deze grijze januari zondag, dan eens te luisteren naar de warme stem van Louis Neefs (1937-1980), "Zondag middag, Lilian". Maar op de radio speelden ze een ander gevoelig liedje die het hart van een alleenstaande kan raken, The Boss- Bruce Springsteen met "Human Touch" met de zinnen "I just want someone to talk to" and "And a little of that human touch". Dat komt wel weer als de verlofdagen er aankomen of als er iemand van de kids zin heeft in een weekendje zee. En gisteren was het weer gala-avond voor bekend Vlaanderen. De eerste maal dat de 'Kastaars' werden uitgereikt, prijzen voor het beste dat er op tv te zien was, op de radio te horen en van de digitale programma's. Ik heb niet gekeken er waren betere programma's dan te luisteren en te kijken naar de loftrompetten van dezelfde mensen als bij de uitreiking van de MIA's. Vandaag staat er natuurlijk overvloedig te lezen wie er allemaal een trofee uit de prijzenkast verdiende. De publieksprijzen, gingen bijna allemaal naar Play 4, waar ik nooit naar gekeken heb. Het waren nobele onbekende programma's. Mijn principe is: iets wat door reklame onderbroken wordt bekijk ik niet, neem ik zelfs niet op. Bijgevolg geen idee van het spel "De Mol", "Nonkels", "De slimste mens" enz. De Juryprijzen waren voor de Vrt, waar alleen de naam Bart Peeters me bekend in de oren klinkt. Al die gegevens zijn te lezen op Vrt-NWS. Ik was wel nieuwsgierig wie en wat iedereen het beste vond. De foto's die erbij hoorden, toonden dat de vrouwenmode en kledij veelal uit stukken bestaat met veel bloot tussenin. Hopelijk voor hen was het een warme avond in Puurs.
Vandaag is het de verjaardag van een bekende feministe, publiciste, schrijfster van "De Hele Vrouw", Germaine Greer (°1939). En dus noteer ik een paar korte citaten van haar, voor iedereen verteerbaar zonder bedillerig te zijn. "De meest gewaardeerde curve is die van de boezem" en "De tuin is een kinetisch, een voortdurend bewegend kunstwerk, geen object maar een proces, open, biologisch afbreekbaar, zoals alle vrouwelijke kunstenaars. Een tuin is de beste alternatieve therapie". Tot morgen
Mijn zaterdag is op een andere manier verlopen dan ik gedacht had. In plaats van op vrijdag heb ik me op zaterdag mijn coiffure laten aanmeten. De geplande boodschappen zijn ook uitgesteld, dat is niet slecht om eens wat voeding uit de diepvries te halen. Want als een buurvrouw een belletje doet voor een leuke babbel, koffie and light refraîchments (dixit Hyacinth Bucket/Bouquet), staat mijn deur wijd open. Voor een babbel, koffie en lichte versnaperingen ben ik ook altijd in the mood. Wat burenklap is altijd plezant en de nieuwtjes altijd sappig en gezapig. Want de krant was toch weer een triestige bedoening. De ene bladzijde na de andere sla ik weer om zonder baanbrekende dingen te lezen. Oorlog, diefstal, moord, brand, zijn tegenwoordig de ingrediënten van het nieuws. En op deze Internationale Dag van de Privacy, zie ik iedere dag weer van mijn eigenheid een stukje verdwijnen. Als ik locatie durf aanzetten op mijn gsm, krijg ik op het einde van de maand de gegevens waar ik allemaal naar toe ben geweest, de verste afstand die ik gedaan heb. De bank vertelt me hoeveel cash geld ik heb opgenomen. En gisteren besloot ik dan maar de 4411 te installeren omdat deze app nodig is om ergens te parkeren. Ik heb nog geen account aangemaakt, omdat er weer zoveel gegevens van mezelf ingevuld moeten worden dat ik dat eerst eens goed moet bekijken. We bekritiseren die landen waar er geen privacy zou zijn, waar alles bekend is bij de 'staat'. Ik denk niet dat er hier veel verschil is, alleen zijn het hier 100 diensten, ministeries, instellingen die alles moeten weten en uiteindelijk is mijn 'levenssfeer' even publiek als in China. De vele camera's die overal ophangen voor de veiligheid, is niet alleen een inbreuk op de privé sfeer van de bandieten maar ook op de gewone burger. Dingen doen zonder dat de buitenwereld (wie dat ook mag zijn) daar weet van heeft of een inbreuk op de 'eigenruimte' op maakt of die er een invloed op heeft, wordt altijd maar kleiner en kleiner. Het doet me bijna zeggen, alleen mijn gedachten zijn nog vrij. Maar allez, ik ga niet zeuren vandaag. Ik zit hier met een mooi kapsel op zaterdag, heb een ferme kout gehad met de kapper en de buurvrouw. En op de kalme zee heb ik deze morgen tenminste 15 kleine vissersbootjes geteld. Die zullen er allemaal voor zorgen dat ik lekkere garnaalkroketten kan eten. Tot morgen
De krant bracht me niet in vervoering. Ik heb wel weer een nieuw woord geleerd: aardscheerder. Een planetoïde die op 3600 km, bijna rakelings, de aarde passeerde en vervolgens weer afboog richting hemelse onbekende oorden. Natuurlijk was de voorpagina bestemd voor het nieuws van de MIA's en wie er allemaal gewonnen heeft. Er zijn zoveel prijzen te vergeven dat men kan stellen dat iedereen wel met iets in zijn handen huiswaarts keerde al was het maar een vernoeming met de kans op een prijs. Jeudig enthousiasme van Camille tegenover de gevestigde veelzijdige waarde van 'Vaya Con Dios' met de imponerende stem van Dani Klein. Eén voor één kon de tegenwoordige beau monde eens in de lens van de camera genomen worden, want le 'tout Belgique' zat uitgedost op een plastiek stoeltje in Paleis 12. De belangrijkste gasten voor dit evenement mochten op het toneel verschijnen, een woordje placeren en weer afdruipen voor een volgende prijs te gaan uitreiken of een speech te geven. Iedereen weeral tevreden. De krant is vandaag geen tijdverdrijver, er staan te weinig interessante artikelen in om me uren bezig te houden. Het is echt een grijze kille dag en ik ben niet gepresseerd om buiten te lopen. Het is lijstjes overlopen en hopen dat er iets te vinden is dat me weer uitgebreid doet klikken op wikipedia. Belangerijk deze dag is wel de 'Holocaustherdenking'. De gruwelijke sporen van WO II, die nooit mogen vergeten worden en soms weer dichtbij zijn in andere delen van de wereld of in gebieden waar er oorlog is. De beleidsmensen moeten er op toezien dat dit nooit meer kan gebeuren. Er lopen nog té veel gekken rond die zomaar eens een conflict kunnen doen escaleren. Inmenging van de internationale gemeenschap in soevereine staten ligt natuurlijk heel gevoelig. Ook het ontzetten van hun leiders kan niet zo maar gebeuren. En beslissingen van rechtsstaten kan men niet zomaar met de voeten treden. Het is altijd dansen op een slappe koord maar een uitroeiing van een volk omwille van godsdienst, sekse, geaardheid of afkomst, mag nooit meer voorvallen en daar moet de UNO goed op toekijken. Niet alleen daarop, maar ook op oorlogsmisdaden en concentratiekampen want 'Arbeit macht nicht Frei'. Tot morgen
Een mooie dag waarop ik volop genieten kan van de zon. Ik heb al een uurtje geprofiteerd van haar zonnestralen die echt wel deugde deden. Spijtig genoeg ben ik geen dichter want wat zou ik graag op deze gedichtendag in de gedichtenweek wat rijmelarijen willen typen en poëtisch schrijven over de weldaden van die grote gele bol. Gelukkig zijn er de laatste jaren toch enkele fantastische dichters gekomen, zoals 'Loftoejoe' met prachtige verzen, te vinden op Instagram. Het thema dit jaar is 'vriendschap' in al zijn vormen. Vrienden die elkaar steunen, samen lachen, naar elkaar luisteren, samen wat beleven, elkaar inspireren. Ik heb de vriendschap van de buren, van pennenvrienden, vrienden van vorige week en vrienden van lang geleden. Voor die laatste vrienden noteer ik het gedicht van Stijn de Paepe (1979-2022) over vriendschap:
We waren onafscheidelijk, een eeuwigheid geleden, maar hebben elk geleidelijk, een ander pad betreden. Een tijd van droom en dadendrang, ik denk er dikwijls aan, en vraag me af, al jarenlang: hoe zou het met je gaan...?
Zo af en toe is er eens een krant die boordevol interessante weetjes staan. Gewoonlijk begint de aantrekkingskracht om iets te lezen bij de titel. En waarom zou ik dit artikel niet willen lezen als er in koeien van letters te lezen valt: Wie is hier de idioot? Het gaat over de boeken van de Zweedse Thomas Erikson, een gedragswetenschapper en leidersschapscoach, als titels op zijn adreskaartje. Zijn eerste boek dateert van 2011, "Illussies" en dan volgt "Wandaden". Maar de boeken die de academische wereld doen steigeren zijn die waarin hij de mensen opdeelt in 4 kleuren: 'rood' = dominant, gedreven, oplossingsgericht, 'blauw' = analytisch, behoedzaam, nauwgezet, 'groen' = geduldig, attent, aardig, 'geel' = extravert, creatief, verbaal. Titels als "Omringd door idioten", "Omringd door narcisten", "Omringd door psychopaten", "Omringd door slechte bazen" leverden hem in 2018 de titel van de "Misleider van het jaar" op. Gegeven door de wetenschappelijke wereld aan deze 'pseudowetenschapper'. Deze persoonlijkheidstesten op basis van het 'vierkleurenstelsel', waar zijn schrijfsels op gebaseerd zijn, bestaan al sinds 1956 maar zijn nooit wetenschappelijk bewezen. Ga ik één van zijn boeken lezen? Nee, een mens is geen kleur maar een uniek persoon. De volgende titel die me aansprak was "Veel meer dan de gekke zus van Leopold II". Jeugdauteur en illustrator, Kristien Dieltiens, schreef het boek "Carlotta". Ze leerde Prinses Charlotte (1840-1927) kennen door de gesprekken met haar Mexicaanse schoondochter. De Mexicanen spreken nog altijd vol vuur over hun 'Mamma Carlotta' die slechts 2 jaar aanwezig was in hun land maar veel verwezenlijkte in die korte tijd. Dat kon niet gezegd worden van haar fuivende keizer. Om de tijd te typeren en te situeren: ze was de schoonzus van de legendarische "Sissi". Vele verhalen doen de ronde over de keizerin, vooral over haar waanzin. Ze reisde alleen terug naar Europa op politieke missie om steun, vooral geldelijke, te zoeken voor hun Mexicaanse avontuur. Ze kreeg zowel in Parijs als in Rome het deksel op haar neus. In het Vaticaan weigerde ze te vertrekken tot de Paus naar haar geluisterd had. Ze kreeg een bed aangeboden in de pauselijke bibliotheek en blijkbaar is ze, tot hiertoe, de enige vrouw die in het Vaticaan geslapen heeft. Het fiasco van het Keizerrijk Mexico resulteerde in het vuurpeloton voor de keizer. Zijzelf besefte niet dat ze weduwe was geworden en bleef brieven schrijven naar haar echtgenoot. De rest van haar leven werd ze opgesloten in het kasteel van Bouchout te Meise. Ga ik "Carlotta" lezen? Waarschijnlijk wel want ik heb nog 'tegoed bonnen'. Tot slot is er een bladzijde gewijd aan het programma van Jeroen Meus, de reeks begint vanavond, "Dagen zonder Broer". Hij heeft bewezen dat hij, naast een goede tv-kok, ook een goede programma- en documentairemaker is met series als "De Patat", "Goed Volk", "Plat Préféré". Ik kijk er naar uit. Tot morgen
Ik denk niet dat ik de enige ben die een andere kleur wil zien dan het 'eentonige grijs'. Grijs is geen kleur en spreidt niks levendigs ten toon. Integendeel, de kilte en koude worden er nog door benadrukt. Ik moet weer zelf wat warmte en kleur toevoegen aan mijn dag. Een warm welkom krijg ik iedere morgen van het hondje als ik de trap afkom. Hij heeft me zo vele uren moeten missen en dan is het een likske hier en een likske daar om me tonen hoe blij dat hij is dat ik er weeral ben. Natuurlijk is daar een beetje opportunisme bij. Hij kan dan buiten, krijgt drinken, eten en een hondensnoepje en zijn dag kan niet meer stuk want aandacht en eten is weer verzekerd. Voor mezelf probeer ik alles op te vrolijken door het onvermijdelijke blauw dat ik draag, met rode accenten te versieren zoals een rode sjaal en muts. Als de kleur niet van buiten komt moet je wel zelf kleur en vrolijkheid toevoegen aan de dag. Stil in een hoekske met een boekske zitten en je even van de wereld afsluiten, is ook een mogelijkheid. Dat is altijd een goed alternatief om de tristesse van buiten niet binnen te laten komen. Muziek hoef ik op een dag als vandaag niet. Het is heel eigenaardig dat ik bij zo'n weersgesteldheid ook gemakkelijk neig wat triestige of melancholische liedjes te beluisteren en dat swing, rock of pop me niet kunnen bekoren. Dus, stilte in huis en dat kan ook een zaligheid zijn. Als er deze namiddag nog geen kleur aan het firmament te bespeuren valt, zal het wel kijken zijn naar een dvd met blauwe luchten. Straks nog even buiten met de hond en ondertussen kijken naar het gevecht van de mussen en mezen om als eerste te smullen van de nieuwe voederbollen. En voor wie het interesseert, kip Carmen blijft op haar vertrouwde terrein naar pieren en andere insecten zoeken en paradeert nog altijd parmantig door de straatjes. Die zoekt geen andere 'Familie' op dan mezelf en mijn buren. Tot morgen
Het is niet omdat iemand niet meer lijfelijk aanwezig is dat ik een verjaardag mag vergeten. En al zeker niet als het een eeuwelinge betreft: mijn moeder Maria. Zelfs in de heiligen kalender wordt ze genoemd vandaag: Maria's Verloving. En dat zou zo maar eens waar kunnen zijn voor mijn moeder. Dat op deze dag ook haar verloving was, want ze huwde als 23 jarige op 2 juli met mijn vader. Ik moet zeggen, ondanks haar verwarde laatste jaren bleef '23' een magisch getal voor haar. Dàt was het getal van haar verjaardag en geboortejaar en een gelukkige leeftijd. Uit nieuwsgierigheid ben ik zo eens in de tijd terug gegaan om te weten hoe haar geboortedag eruit zag. Er was niks speciaals te melden buiten haar geboorte. Het was op een dinsdag, het had licht gevrozen -1°C. Een beetje regen die dag, 0,2ml, maar de zon heeft ook geschenen zelfs iets meer dan 5u. Van het weer kan gezegd worden dat het een beetje was zoals vandaag. Anders is het gesteld met de prijzen van de voeding in 1923. Niet in franken uitgedrukt maar in de euro's van vandaag: aardappelen, 0,03€/kg, een brood 0,09, kaas 0,77€/kg, melk 0,07/l, suiker 0,31€/kg, roomboter 0,29€/kg. Duizeling wekkende prijzen waar wij alleen maar van zouden willen dromen, een kar volledig vol geladen voor 5€.
Ik heb gisteren eens gekeken naar "Het Verhaal van Vlaanderen". Ik ben niet echt gecharmeerd van re-enactment of het naspelen en uitbeelden van historische gebeurtenissen. Met veel bombari is deze dure en kostelijke tv-serie aangekondigd en brengt bij mij een tweestrijd teweeg: moet ik dat nu goed vinden, moet ik naar dat geweld kijken, is er info bij die van kapitaal belang is en wetenswaardig, of kijk ik naar "heel Holland bakt" dat wat rustiger is? Enfin, ik heb toch maar gekeken en ben echt wel blij met de kennis die ik nu heb van Pieter De Coninck (1250?-1332) : een wever, een klein, gebocheld welsprekend manneke die de ambachtslieden kon overtuigen milities te vormen om te vechten tegen de patriciërs en de Franse ridders, de Leliaards. Natuurlijk was er langs de kant van de opstandelingen ook een edelman present om de leiding van het verzet en de gevechten op zich te nemen: Willem Van Gulik (1275-1304) die zijn graafschap Vlaanderen wilde beschermen. Eerlijk gezegd, er is niets nieuws onder de zon bij deze serie, gespreid over verschillende afleveringen omdat men wil beginnen bij 10.000 den jaren voor onze tijdrekening. Maar er zijn in ons land verschillende evocaties van historische feiten en personen, zoals "de slag van Waterloo", of legendes zoals "het Ros Beiaard" of de vele processies die heiligenlevens uitbeelden. Er is wel een wezenlijk verschil: de tv-reeks doet de mensen binnen zitten, de andere uitbeeldingen brengen de mensen 'en masse' naar buiten. Ik heb gezegd en....Tot morgen
Zomaar een zondag! Eentje dat me deze morgen meer goesting gaf om warm en knus in bed te blijven liggen in plaats van op te staan. Maar op dat vlak heb ik nooit keus, het hondje moet buiten en tot nader order kan hij de rolluik voor de deur nog niet omhoog krijgen en de klink van de deur niet bewegen. Al of niet gezwind, opstaan moet ik altijd. Weinig wind en veel grijs, zo zal het wel de ganse dag blijven. Vandaag zal ik een puzzeltje op de pc maken, dat vind ik ook plezant om te doen. Voor ik dit spelletje ontdekte, kocht ik kartonnen puzzels, grote, tot 5000 stukjes en meestal schilderijen. Dan waande ik me een grootse schilder die zo'n prachtig paneel kon tekenen en inkleuren. Nu een bezigheid op de laptop. Ik doe nu puzzeltjes van 200-300 stukjes met een ongezien aanbod aan tekeningen, foto's, landschappen, gebouwen enz..Voordeel; nooit een stukje kwijt. Daarna moet ik nog eens bekijken waar ik me de rest van de dag mee kan bezighouden. Veel zin in een winterse wandeling heb ik niet. Deze periode van het jaar is het wel moeilijk. Ik ben de koude beu, de dagen zijn nog kort en in de natuur zit nog geen leven, op die paar sneeuwklokjes na. Het is de tijd van wachten tot alles weer wakker wordt en alles van kleuren voorziet. Ik zou eigenlijk een voorbeeld moeten nemen aan woeffie: content in alle seizoenen, als baasje maar wat aandacht aan hem geeft. Maar ik heb geen zin om voor mezelf een 'baasje' te gaan zoeken. Ik ben al zo lang gewoon om voor mijn eigen amusement te zorgen dat ik vandaag ook wel weer wat zal vinden om de uren van deze winterzondag op een aangename manier door te komen. Tot morgen
Nog geen winters vlokje gezien, wel al de winterse kou gevoeld. Het is weer dik inpakken geblazen als ik buiten kom. Mijn krulletjes hond heeft er geen last van, altijd paraat om voor een balletje te springen. Nat of droog weer, warm of koud, één tekentje van mijn hand en hij staat weeral klaar om zijn jumps te doen. Hij wordt iets ouder en hij is nu al tevreden met 10 minuten springen per keer. Voor mij zijn het telkens buk- en strekoefeningen van mijn rug en gooi bewegingen met mijn armen. Op die manier verzorg ik ook mijn conditie, want ik heb trappen te doen vooraleer ik aan zijn patattenveld ben. Dat was vroeger een prachtig gazon. In ieder geval is het nu een speelterrein voor de hond geworden en ik zie dat er tenminste 1 iemand is die heel veel deugd heeft van wat vierkante meters zand. Het groen zal wel ooit eens terugkomen als hij ook met stramme spieren en gewrichten zit. Veel nieuws is er op deze uiterst zonnige zaterdag niet te rapen. Ik heb dan maar eens de verjaardagskalender van de beroemdheden nagekeken en ben toch wat beruchte personen tegengekomen die me deze morgen nog wat extra deden lezen behalve de krant. Degene die van zeer grote invloed geweest is in het begin van 1900 is zonder twijfel Grigori Raspoetin (1869-1916). Hij wordt dikwijls mee verantwoordelijk geacht voor de val het Rijk der Romanov's in Rusland. Ik heb 2 nieuwe woorden geleerd bij z'n biografie: 'starets' een geestelijke leider in wording in een Russische Orthodox klooster. En ook een 'strannik', een rondreizende pelgrim. Hij werd ook nog een 'gebedsgenezer' genoemd. Door die laatste functie verwierf hij veel invloed bij de tsarina. Af en toe slaagde hij erin de tsarevitsj van zijn helse pijnen bij zijn hemophilie-ziekte te verlossen. Met argusogen zag de hoge adel en de militairen zijn zienswijze op de Europese politiek, groeien bij de tsaar. Hij werd uiteindelijk vermoord na verschillende aanslagen. Wereldberoemd werd hij door de song van de Duitse pop-en discogroep 'Boney M', "Rasputin". Het liedje verteld beknopt zijn geschiedenis. Ik heb er weer eens naar geluisterd en het blijft nog altijd een swingend nummer en best hoorbaar al is het in 1978 opgenomen. Ik heb ook gemijmerd toen ik de naam van Jacky Morel (1932-2020) tegenkwam. Huismeester-verantwoordelijke voor het verdiep van de "Collega's"-gangwachter-manusje van niets en alles: Hilaire Baconfoy. Dat was een prachtige reeks. Nu nog wat van het winterzonneke genieten en wat vitaminekes opscharrelen. Tot morgen
Als ik buiten kom, hoor ik een zee die kwaad is omdat de wind uit het noord-westen komt en de koude meebrengt. Indachtig het spreekwoord van vandaag zal ik me er maar bij neerleggen want; Als het vriest op Sint Sebastiaan, dan is het op 2 februari met de vorst gedaan!. De winterspreuk van de dag. En met de 'vorst' is hier de vriestemperatuur bedoeld, niet de koning. Want de belangrijkste man van het land zal wel een feestje op touw gezet hebben voor zijn lieve gade. Voor mij is het al een tijdje geleden (25j) maar onze vorstin krijgt op haar verjaardag ook een nieuwe voordeur en zal 50 kaarsjes op haar taart mogen uitblazen. Ik kan maar één ding zeggen, ons Matilleke is een pracht van een koningin, een byzonder uithangbord van onze monarchie en koninkrijk, een surplus voor ons koningshuis en dan nog wel van 'eigen' bodem. Laat ons zeggen, een waardige vertegenwoordigster van ons land, waar geen schandalen rond hangen en die de Belgische economie, kunst en cultuur zeer genegen is en dat ook uitstraald in haar Belgisch koopgedrag. Bewonderenswaardig vond ik de voorbereiding naar deze verjaardag: de vele fiets-en wandeltochten die ze met de gewone Belg ondernam in de 10 provincies. In ieder geval wens ik haar nog vele gelukkige en gezonde jaren met haar gezin en haar geliefde man. Enfin, genoeg lofzang gedaan, maar één keer per jaar mag dat wel eens en een verjaardag is daar de beste gelegenheid voor. En natuurlijk moet er een liedje zijn op haar verjaardag. Dan kies ik, "Waltzing Matilda". Geschreven door Banjo Paterson (1864-1941). Hij had Schotse roots en gebruikte een melodie van een Schots volksliedje om zijn gedicht op te enten. Algemeen wordt dit lied als het onofficiële volkslied van Australië beschouwd. De twee versies die ik het liefste hoor zijn gezongen door Amerikanen en alletwee even leuk en swingend om naar te luisteren: Walzing Matilda van Harry Belafonte, The King of Calypso en de versie van Johnny Cash (1932-2003). Veel luisterplezier. Tot morgen
En blogster Ani behoort ook weer tot de vaste schrijfsters. We zijn allemaal senioren en dan is er bij de een eens een kink in de kabel en dan weer bij de andere. Maar we komen er altijd bovenop. Het citaat dat ik nu schrijf heeft ook een grond van waarheid en vergeet niet: men wordt pas oud, als spijt de plaats heeft ingenomen van de droom!. Geschreven door John Barrymore (1882-1942) acteur en de opa van actrice Drew Barrymore. Hier is het spreekwoord van toepassing: de appel valt niet ver van de boom. Ik ben niet oud en heb dus ook geen spijt dat ik nooit met een 'Harley Davidson' gereden heb. Vandaag wordt dat iconisch monster op de weg en droom van alle van mannen en vrouwen in een midlifecrisis, 120 jaar!!. Leren pak, stoer op de weg, samen zijn met fans van deze machine, rondrijden in groep met veel lawaai. En om dan niet te willen weten dat ze overjaarse pubers zijn, verwoorden ze hun 'stijl' als een 'passie' voor een brommer die ze al 20- 30- 40 jaar koesterden. Ik geloof het maar, ieder zijn plezierke bij het ouder worden als men de jeugdige trekken ziet verdwijnen. Nog één keer alles uit de kas halen om bij de tieners, twens, en thirty or something, te horen. Maar, fervente motards, geluk is niet alleen de vrijheid van onbezonnen over de Vlaamse wegen te schuren, onze John van hierboven, liet ook het volgende optekenen: geluk sluipt naar binnen, langs een deur waarvan je niet wist dat je ze opengelaten had!!. Zie zo, zo zie, vandaag was het poets-en wasdag. Ik ben een beetje vermoeid en stop bij 277 woordjes. Tot morgen
Gisteren in de late namiddag, toen het tijd werd om binnen te blijven begon mijn 'zaptijd'. Ik had geen zin om te lezen, maar had ook geen enkel opgenomen film of documentaire die ik wilde bekijken. Ik kan zeggen dat mijn geest wat lui was om naar iets te zien waar ik klaar wakker voor moest zijn, alert en bij manier van spreken bij de pinken. Dan is het enige dat nuttig kan zijn, eens zien wat er op de vele zenders allemaal aangeboden wordt als tijdverdrijf. Eerste vaststelling, oneindig veel oude sitcoms met als beste "Zeg ns AA" dat nog altijd te pruimen is, wat wil zeggen, tijdloos. "Allo Allo" blijft ook nog zo'n oude comedyserie die een glimlach doet opborrelen. Dan kwamen de nieuwe gedrochten aan de beurt: Big Brother, Married at First Sight, Masterchef USA, Chateau Meiland. De uitdrukking die ik het meeste gehoord heb, conversaties waren er nauwelijks te noemen in die programma's, "what the fuck". Ook ontelbare crimi-series uit de oude doos die bijna permanent onderbroken worden door reklame en me dus mateloos ergerden. Ik heb 's avonds naar het "Hoge Noorden " gekeken wat toch een betere inhoud heeft dan het Nederlandse "Ik vertrek". De Hollanders, meestal bureaucraten, kopen krotten in Frankrijk of Spanje om, om te bouwen tot luxueuze 'gite's', B & B, glampings en campings. Altijd met de nodige tegenspoed zowel wat de financiën betreft als de administratie in het nieuwe land, en de nodige sores met de verkoper en aannemers. "De dag vandaag" is niet slecht maar een beetje te luidruchtig gepresenteerd door Fien en Bart. Ik zet er dan maar de teletekst onder en het geluid af. Enfin, zoveel boeiends is er niet altijd te vinden op de buis, het is gisteren wat men noemt: lui amusement geweest. Hopelijk vandaag wat beter. Tot morgen
Het is nog nooit anders geweest en het zal ook nooit anders worden: na regen komt zonneschijn!. Ook vandaag is er na de zondvloed van de laatste dagen weer de kleur van hoop en goed weer. Ik kan weer buiten zonder regenjas, zonder paraplu die binnenste buiten keert en binnenkomen met een droog hondje. Op die manier heeft het water rustig de tijd om diep in de grond te dringen en niet weg te spoelen langs de riolen. Eén dag per maand is het wel nodig om wat administratie te doen. Gisterenavond in bed besliste ik dat het vandaag mijn eerste taak zou zijn, me daar eens mee bezig te houden. Zelfs vóór de krant te lezen. Het is een saai en duur werkje (rekeningen betalen) maar soms ook plezant omdat ik dan mijn mails beantwoord, de toegezonden filmpjes bekijk, de jokes lees. Het is dan ook de dag dat ik naar de brievenbus stap om de post met postzegels in de rode bus te steken. Het is fijn met dit zonnige weer buiten te zijn. Weinig volk, droog weer, zelfs de wind is gaan liggen. Maar eerst eens mijmeren bij het overlijden van een van de drie grote sekssymbolen van de jaren vijftig van vorige eeuw. Gina Lollobrigida, La Lollo (1927-2023). Ik heb haar cinematografie eens bekeken en heb van haar geen enkele film gezien. Ze was wel tot op zeer hoge leeftijd, wat men noemt, 'een schoon madam'. Na haar filmcarrière legde ze zich toe op de fotografie en werd een erkende waarde in dit kunstgenre. De laatste jaren kwam ze vooral in het nieuws door de keuze van alsmaar jongere echtgenoten en amants. De andere sekssymbolen van vorige eeuw verkeren nog in goede gezondheid. Sofia Loren, La Loren, kan men nog af en toe eens bewonderen in films. Verschillende films heb ik gezien van haar zoals "El Cid", "A Countess from Hong Kong" en het wondermooie "Una Giornata Particolare". De films zijn nog altijd genietbaar om te zien. De derde is natuurlijk BB, Brigitte Bardot. Nu voornamelijk gekend als dierenrechtenactiviste maar ook voor, de jongste jaren, haar uitspraken over racisme en discriminatie. Maar ze introduceerde, in 1953 op het strand van Cannes het ontwerp van Louis Réard (1897-1984), de 'bikini'. Revolutionair was dat kledingstuk toen te noemen. Haar bekendste film is wellicht "Et Dieu Créa la Femme" en haar vele romances met filmsterren en zangers. Ze verkeerd nog in goede gezondheid en gaat vrij naturel door het leven dus zonder botox of plastische chirurgie, wat van de vorige diva's niet kan gezegd worden. Tot morgen
Ik werd wakker van de regen en de wind. Ik ben dan maar opgestaan om zeker te zijn dat ik de krantenman tegenkwam en zo met een droge gazet binnen kwam. Bij een overvalste koude en kille regendag is de krant uiterst belangrijk als tijdverdrijf en zal van A → Z, uitgevlooid en gelezen worden. Geen enkel verhaaltje noch woordje zal aan mijn lodderig oog ontsnappen. Het is zelfs zo erg buiten, dat de hond amper een poot wil uitsteken om zijn noodzakelijke behoeften te doen. In ieder geval zal de watervoorraad weer aangevuld worden om de droge zomerperiode probleemloos door te komen. En geloof het of niet, deze verregende dag heeft per toeval de naam 'Blue Monday' gekregen. Grauwe grijze januariluchten, die dan ook nog eens nattigheid brengen, dat zou van deze 3e maandag van 2023, de meest depressieve dag van het nieuwe jaar maken. De feestjes en recepties zijn achter de rug en van de goede voornemens, bij de jaarwissel, is men al afgestapt. Natuurlijk is dat een commerciële uitvinding, om de mensen aan te zetten en te motiveren, nog een reisje naar het warme zuiden te boeken. Het is geen aangename periode maar al heel mijn leven, leef ik met de 4 seizoenen omdat ik in België woon. Iedere tijd heeft wel zijn charme en zijn specifieke bezigheid. Mijn gemoedsgesteldheid ondervind daar geen hinder van, want we schuiven toch stilletjesaan richting lente en ik heb al sneeuwklokjes in de tuin. En Van Dale is ook weer productief geworden met woorden die waarschijnlijk nooit bij de drukker belanden: keerpuntpaus, spiekvest, Hollands Gloriegen, medifoor, gerontofascisme. Plezanter zijn dan de woorden die in Vlaanderen gebruikt worden en in Nederland niet of nauwelijks gekend zijn en ons uniek maakt: chemie, werkaanbieding, benedenverdiep, groot of klein onderhoud, ingenottreding, gemachtigd opzichter, ingemaakte kast, lastigaard. En nu 'ben ik van zin' af te sluiten met het zingen van het liedje "Broeder Jacob, broeder Jacob, slaapt gij nog, slaapt gij nog.....dat zingen onze Noorderburen ook met andere woorden. Geniet van regen en wind!!! Tot morgen
Hoe moet ik de wind van vandaag noemen? Gure wind, stormwind, hevige wind, windstoten....Ik ben dan maar eens in de gekende encyclopedie gaan zoeken of er geen naam van toepassing was op dit weertype bij ons hier te lande. Overal ter wereld hebben ze een naam voor een wind die in hun land of streek raast: bora, buram, chamsin, chinook, föhn, ghibli, harmattan, levanter, mistral, el pompero, samoen, sirocco, terral en nog vele andere. Bij ons is het doodgewoon wind zolang die niet van een 'storm met naam' komt. Wat er ook van zij, sjaal, muts en handschoenen zijn geen overbodige luxe vandaag en 'en plus', stevig in de schoenen staan. Ik heb gisteren geen film gekeken in de namiddag, maar een klapke met de vrienden gedaan. Die kwamen onverwachts binnen gevaren met een lekker taartje. Mijn keel werd weer geolied door de leuke babbels. Ik kreeg ook weer de naam van een schrijver en een paar titels van zijn boeken die misschien interessant waren om te lezen: David Foekinos met de boeken "Het geheime leven van Henri Pick." en "De Jongen die nét niet Harry Potter werd". Ik geloof hen op hun woord dat het goede boeken zijn. En 's avonds heb ik dan genoten van de liedjeswedstrijd. Gans de week heb ik de voorstelling gevolgd van de artiesten die telkens twee liedjes mochten kwelen of zingen. Ik vond dat ze eigenlijk allemaal wel iets hadden dat het speciaal maakte. Uiteindelijk ging 'Gustaph', de ouderdomsdeken van de bende zangers en zangeressen, met de eer en het ticket naar Liverpool lopen en wel met een swingend nummer. Nu is het weer uitkijken naar die grootse show en hopen dat ons land nog eens kan winnen. Ondertussen las ik weer een citaat dat me een riem onder het hart steekt. Uit het boekje "Zei mijnen Bompa": "Zo lang je weet dat je vergeet, ben je in de fleur van je sleet". Tot morgen
Wat doet een mens zoal op een natte dag in het weekend? Eerst en vooral een deel van de weekendkrant lezen, wat puzzeltjes oplossen en dan kijken waarmee ik me de rest van de dag kan bezighouden. Ik heb nog wat boeken te lezen maar ik wil zo liever een beetje onderuit gezakt in de zetel me laten amuseren. Dat wil zeggen, zelf geen inspanning moeten leveren voor wat amusement en tijdverdrijf. De tv is altijd gesneden koek en zelden een nieuwigheid te zien op een namiddag. Dat wil zeggen dat ik eens in mijn kast moet snuisteren om een goede namiddagfilm te vinden. Bij mijn lijstjes zag ik direct een naam staan die me een gemakkelijke keuze bood welke film ik moest nemen. Humphrey Bogart (1899-1957), een afstammeling van Nederlandse en Britse migranten, filmster van een paar klassiekers, zoals "Casablanca". Hij was de man van de gangsterrollen, uitgerust met hoed, regenjas en onvermijdelijke sigaret. Maar in de film die ik ga bekijken, is hij een notoire dronkaard en een ruwe monteur, die, samen met een seutje van een weldoenster, gespeeld door Katharine Hepburn (1907-2003) het opnemen tegen de Duitse oorlogsmachine in Afrika. Dat doen ze met zijn bootje "The African Queen". In 1994 is deze film geselecteerd voor conservering in het National Film Registry van de USA en in de Library of Congres. Reden; de film is cultureel, historisch en esthetisch belangrijk. Ik ben een enorme fan van Katharine Hepburn. Ze word de 'First Lady of American Cinema' genoemd. Ze heeft de meeste Oscars verzameld als Beste Actrice, en vele nominaties. Prachtige films zijn dus "African Queen" (1959), "Suddenly, Last Summer" (1959), "Quess Who's Coming to Dinner"(1967), "On Golden Pond" (1981). Ze schreef een boek over het bootje: The African Queen-The making over the African Queen - or- How I went to Africa with Bogart, Bacall (vrouw van Bogart) and Huston (regisseur) and Almost Lost My Mind. Haar biografie heeft ze ook geschreven met de korte titel, "Me". Ze was de dochter van een 'liberale dokter en een suffragette'. Dat vertaalde ze door afstand te nemen van de Hollywoodnormen: geen make-up, droeg altijd een broek, weigerde met de pers mee te werken. Veel relaties gehad maar nooit gehuwd en zelden te vinden in de roddelblaadjes. Ik heb mijn amusement voor deze namiddag gevonden en ik hoop voor iedereen dat die het zijne vindt op deze regenachtige en winderige dag. Tot morgen
"Geeft Sint Hilarius zonneschijn, weldra zal het kouder zijn". De spreuk wordt bevestigd door de weermannen van dienst. Vandaag nog een ferm zonnestraaltje meepikken vooraleer de regen en de koude weer in het land komen. Maar blijkbaar is de 2e vrijdag van de maand januari, een dag dat de goede voornemens van nieuwjaarsdag, gedoemd zijn om geruisloos te verdwijnen. Per toeval is dat nu op een vrijdag de 13e, waarbij het volksgeloof toch wel een impact heeft. Is het een geluksdag of brengt hij ongeluk? Ik zal maar rekenen op 'geluk' want ik moet boodschappen gaan doen. Maar de hoop om te volharden in al die beloften en hoop om zich aan de goede voornemens te houden, gaat zo maar niet. Daar is wilskracht voor nodig en daar kan je niet voor trainen. Beter is het om de gewoontes te veranderen zoals bv niet met een lege maag te gaan shoppen in een voedingswinkel om van de zoetigheden te kunnen afblijven, of de pas gekochte kleren aandoen als men op stap gaat om zo de verleiding te weerstaan weer wat nieuws aan te schaffen.Tja, en sigaretten dan? Er is maar één effectieve remedie: gewoon stoppen. Zelfcontrole is zo moeilijk en vraagt enorme inspanningen. Mij lukt het min of meer door een vast ritme aan te houden en er zo min mogelijk, enkel met goede redenen, van af te wijken. Zoals op tijd in bed: geen film of interessant programma na 22u bekijken, liever een sitcom of iets luchtigs. Opstaan op een gezegend uur, niet in bed blijven liggen enz. Een levend wezen in huis hebben, helpt daarbij. Dat beestje moet 's morgens buiten en moet op tijd zijn eten hebben. Met nieuwjaar spreek ik geen 'goede voornemens' voor mezelf, meer uit. Of toch wel, niet te veel zagen en klagen, die brengen toch geen zoden aan de dijk. Ik ben tevreden met wat mijn leven is en wat het me te bieden heeft. Vrijdag de 13e zal een geluksdag worden. In ieder geval is het vandaag mijn 1100e blogje dat ik schrijf en daar ben ik best wel fier over. Het is een plezante manier om mijn leven te overzien, met de pijn en de verdrietjes maar vooral de vele blije momenten terug beleven. De gebeurtenissen van 3 jaar eens overlopen, weten wat de wereld ons bracht en hoe vlug ik dat allemaal vergeten ben. En nu ga ik me schrap zetten want ik moet een stevig windje trotseren om mijn commissies te gaan doen. Tot morgen
