In het Westen zijn de christelijke en katholieke symbolen en begrippen stilletjes aan op het achterplan aan het geraken en hebben nog weinig invloed op het dagelijkse leven. Van de betekenis en oorsprong van Kerst, aswoensdag, vasten, Pasen enz heeft de jeugd van tegenwoordig geen kaas meer gegeten. Zelfs de oudere generatie ziet de voordelen van het verdwijnen van de verplichting om de wekelijkse zondagsmis bij te wonen (liever op tv kijken als men zin heeft), of om op aswoensdag een askruisje op zijn voorhoofd te gaan halen, of rond pasen eens in de biechtstoel kruipen om door een raster aan een vreemde man 'zonden' tegen de kerkelijke leer, tegen zijn medemens, tegen de maatschappij op te biechten, of om op palmzondag een gewijde palmtak in huis te halen als herdenking aan de martelgang van Jezus naar de Calvarieberg enzovoort enzoverder. De jeugd kent nu de 'ramadan', het suikerfeest, het offerfeest, de verplichte reis naar Mekka, de discussies over besnijdenis van vrouwen en mannen, een hoofddoek dragen voor de vrouwen, het alcholverbod en het eten van 'halhal' of 'reine' voedingswaren en vlees. Op een paar decennia zijn we overgestapt naar een seculiere, humanistische, ontkerkelijkte, wereldlijke maatschappij, althans degenen die zich vroeger 'katholiek' noemden. Het is de neergang van het belang van een religieuze levenshouding in het Westen. Wat blijft over van het religieuze leven? De kerkgang en vieringen bij belangrijke momenten in het leven: doop, communie, huwelijk, dood. (*). En natuurlijk de plezante vieringen die de familie bijeenbrengt, zoals Kerst, met versierde dennenboom en kerstal met de figuren, zonder de verhalen erbij. De vele schranspartijen, stoeten en cavalcades ook niet vergeten natuurlijk, al hebben die hun oorspronkelijke betekenis al lang verloren, zoals karnaval en vandaag 'halfvasten'. De dag dat in Lombardsijde de 61e 'Ezelcavalcade' uitgaat. Het tijdstip is goed gekozen want in de 40 dagen vastentijd mag men zich na 20 dagen weer eens te goed doen aan allerlei lekkers. Maar in deze kustgemeente heeft men er een herdenking van gemaakt voor alle vissers en boeren die hun koopwaar van verse vis, vlees en groenten op hun ezels naar de naburige gemeenten brachten of naar de grote stad Oostende. Een kleurrijke stoet, een vrolijke parade met prachtige kostuums, muziek, praalwagens, dansers en natuurlijk de geladen ezels die naar hun standbeeld "Bébèr" op de markt gaan kijken. Tot morgen
(*)Wat ik hier allemaal schrijf, zijn natuurlijk mijn bedenkingen, ervaringen en vaststellingen. Er is een blog (± 115, bij de top 200) van Karel D'Huyvetter, 'Kroniek', daar zijn diepgaandere en correctere teksten verschenen. Maar zoals jullie ongetwijfeld wel weten zijn er onnoemelijk veel interessante blogs te vinden en te lezen op seniorennet.
Er is een jarige in de familie. Veertien lentes telt nr 7 in de rij van mijn kleinkinderen. Met een zeer mooie naam. Die doet me denken aan de geschiedenis van de grootste overstroming ooit in de geschiedenis van de mensheid. De man die aan de zondvloed kon ontkomen, met heel zijn hebben en houden door in een zelf gebouwde woonboot, 'De Ark', de woeste baren, regen, wind en water te trotseren, 'Noah'. Hopelijk trotseert hij de figuurlijke woeste baren die op zijn levensweg kunnen komen. Zijn naam doet vermoeden dat dàt wel zal lukken.
En dan nu: KOERS. Het wielerseizoen is al een tijdje bezig maar vanaf vandaag begint eigenlijk het serieuzer werk en de grotere competities. Vandaag wordt de eerste van de 5 grote koersmonumenten gereden. Er is, Milaan- San Remo, de Ronde van Vlaanderen, Parijs- Roubaix, Luik-Bastenaken-Luik, de Ronde van Lombardije. De lenteklassieker bij uitstek, La Primavera, genoemd, de Lenteklassieker. Hij wordt ook wel de Sint Jozefklassieker genoemd omdat hij verreden wordt op de zaterdag die het dichtste bij de feestdag van Sint Jozef, 19 maart is, ligt. De koers vertrekt vanuit het industriële hart van Noord-Italië, Milaan, naar de mondaine badplaats aan de Italiaanse Riviera, 298km verderop. Vandaag is het spijtige dat het op de commerciële zenders wordt uitgezonden want de reklame tussenin doet toch afbreuk aan het sportieve dat een koers toch zou moeten zijn. De rekordhouder met 7 overwinningen blijft nog altijd Eddy Merckx en ik denk dat het nog een tijdje zo zal blijven. De Italianen daarentegen, hebben nochthans de meeste overwinningen geboekt, op verre afstand gevolgd door de Belgen. Voilà, dan ga ik me nu klaarmaken om een middag koers kijken. Dat wil zeggen dat ik eerst mijn hondje zijn spelletjes moet gunnen vooraleer me in de zetel te draperen. Fijne namiddag. Tot morgen
Voraleer me een watergolf te laten zetten, ga ik altijd even kijken op de dijk, het strand en de baren van de zee. Het was al een drukte van jewelste, want het kalme en stille seizoen nadert zijn einde. De bars evenals de cabines of de verkleedhokjes worden geplaceerd op het strand in het zand. De brasseries en restaurants zetten den dijk weer vol met terrassen om de mensen toch maar te verleiden buitenshuis te eten en te drinken of anders gezegd te consumeren. En na een uurtje ontspannen zitten en keuvelen bij de coiffeur heb ik mooiere golven in mijn witte haar dan de zee vandaag. En bijna al huppelend met mijn propere kapsel van springende lokken, keer ik terug naar mijn klein bijouke dat geduldig op mij zit te wachten en weeral omhoogspringt van vreugde als hij me ziet binnenkomen. Zo veel liefdesblijken verdient dan wel een extra snoepje. En als ik dan gegeten heb en een lekkere koffie heb gedronken bekijk ik de krant nog eens zorgvuldig. Eens dat gedaan en weten dat ik niks vergeten te lezen heb, bekijk ik de andere items eens op mijn pc, waar ik dikwijls een herinnering aan heb. Vandaag springt de naam van Rudolf Noerejev (1938-1993) er werkelijk bovenuit. Een man waar veel over geschreven, verteld en gefilmd is. Geboren op een trein ter hoogte van Irkoetsk, balletdanser, vluchteling, en samen met Margot Fonteyn (1919-1991) het mooiste klassieke danskoppel ooit. Ik heb ze nooit in levende lijve zien optreden enkel opnames van "Het Zwanenmeer" van Tsjaikovki zien uitvoeren, alsook "Giselle" en "De schone slaapster". Allemaal gezien op de beeldbuis. Nu kijk ik dikwijls eens naar "Les Ballets Trocadero de Monte Carlo". Een volledig mannelijk draggezelschap, die zowel de mannelijke als de vrouwelijke rollen in de romantische en klassieke balletuitvoeringen, voor hun rekening nemen. Met tutu's en balletslippers in roze, zoals vereist voor de vrouwelijke ballerina's, wervelen ze over de scene met af en toe een 'faut pas' natuurlijk die hun optredens hilarisch maakt. Er wordt veel opgetreden voor schoolgaande jeugd om hun warm te maken voor dit kunstgenre (dansen), zowel als deelnemer of kijker. De bedoeling daarbij is dat een glimlach of een lachbui niet uit den boze is voor een balletvoorstelling maar iedereen laten genieten van dans zonder met ernstige en triestige gezichten het te moeten aanschouwen. Goed om eens om een andere mop te moeten lachen dan die van Gaston en Leo, die nu hun eigen musical krijgen. Tot morgen
Ik heb zodanig goed geslapen deze nacht dat ik 'moe' ben van zo goed te slapen. Geeuwen is de eerste uren van de dag mijn belangrijkste bezigheid. Dat zou eigenlijk niet mogen op deze "Dag van de Thuiswerker" wat onomstotelijk altijd mijn werkplaats en bezigheid is. Geeuwen is geen bezigheid die tot thuisarbeid kan gerekend worden. Door een woordje in mijn eerste zin, dan begon mijn zoektocht in mijn nog resterende spraakkunstboeken. Een leervak op school, ingedramd vanaf het eerste studiejaar tot het zesde middelbaar, en daar zat ik dan aan mijn geïmproviseerde bureau na te denken over de trappen van vergelijking van "moe". Moest ik schrijven 'ik ben moeier (comparatief of vergrotende trap) door op te staan'? Of is dat 'moeist' (superlatief of overtreffende trap)? Is het 'moeër','moest', 'moeder', 'meer moe', 'meest moe', 'het moest', 'moede', 'moeder' of 'meest vermoede', 'vermoeid', 'vermoeider' of het 'meest vermoeid'? Mijn ogen waren nog niet goed open en ik zat al met een serieus dilemma om een correcte Nederlandse tekst te schrijven die kon aangeven 'hoe moe ik wel niet uit mijn bed was gestapt'. Troost jullie allemaal lezers, ik ben er ondertussen wakker van geworden en moet mij geen zorgen meer maken over de vergelijkende trappen. Mijn moeite is op slag verdwenen toen ik de poetsdienst moest helpen kuisen.
De 2 meest verdienende burgers van dit land, wilden nog een graantje extra uit de belastingkas, gespijst door de gewone mens. 'Onterecht' zoals nu blijkt, maar geen van de 2 krijgt het schaamrood op zijn wangen. Integendeel, ze zoeken nog uit waarom die uitbetaling van die maandelijkse bonus, een vergissing zou zijn. Ze willen geen euro kwijt raken uit 'hun' hoorn van overvloed, ze zouden eens tot 'armoe' kunnen vervallen en van een normaal pensioen, zoals Jan met de pet, moeten leven!. Ik ben ook een Belgische burger en even Vlaams als Herman en Siegfried, maar ik zou op geen clementie moeten rekenen als er een subsidie, belastingkorting of welke verkeerde berekening dan ook, aan mij gegeven was. Binnen de kortste keren zou ik alles moeten terugstorten met eventueel nog verwijlinteresten ook. Iedereen is gelijk voor de wet maar de ene is toch blijkbaar wat 'gelijker' dan de andere.
Om te eindigen nog een mooi gezegde. Echte liefde is zoals wiskunde: er is altijd een oplossing, maar het kan eeuwigheid duren voor je deze gevonden hebt. Nu genieten van de zon. Tot morgen
Veertien jaar geleden was er een belangrijke kennismaking op deze dag. Ik leerde toen het hondenras 'lagotto romagnolo' oftewel 'Italiaanse waterhond', kennen. Ik mocht op bezoek gaan bij de fokkers in Nederland en zien hoe mijn toekomstige huisgenoot eruit zag. Ik had al kennis gemaakt met vele hondenrassen, allemaal uit het asiel gehaald, maar ik wilde nu eens een puppie hebben. Meer nog, een hondje in huis halen dat bijna geen allergiën bij mensen veroorzaakte. Dat was belangrijk omdat een kleinkind, met allergische reacties voor vele zaken o.a. honden, ook bij mij op vakantie kon komen. Een paar weken later kwam Baziel († 2018) bij mij wonen. Nu heb ik sinds bijna 5 jaar (gekomen op 23/06/2018) Raziel bij mij. Hetzelfde ras en toch totaal anders. We leven tesamen een goed en rustig leven en zien wat iedere dag voor nieuws brengt. Voor de hond probeer ik iedere dag hetzelfde te doen, veel buiten, veel springen, op tijd en stond wat drinken en eten en regelmatig een kouwbeentje van buffelhuid. Dan is hij gerust. Veeleisend is hij dus niet. Ik ben niet zo rap tevreden gesteld natuurlijk. Iedere dag is mijn krant al anders bij manier van spreken. Ik ben ook tuk op wat afwisseling in eten en drinken en in de regen ga ik niet graag buiten. Voor mode heeft mijn huisgenoot weinig belangstelling, enkel telt een gemakkelijke coupe van zijn krulletjes, broske. Mode spreekt me als vrouw wel aan. Ik ben niet meer zo'n modefreak als vroeger (toen ik mijn kledij naar de nieuwste modetrends zelf maakte met behulp van de 'Burda' patronen), maar nieuwe trends wil ik nog altijd graag eens goed bekijken of ze me van dienst kunnen zijn. Tja, ik zag de mannequin die de 'snit en naad' van Ann Demeulemeester voorstelde. Ik moet zeggen, goedkoper kan het niet zijn. Een oud wit gordijn rond mijn heupen draperen en gebruiken als pareo. Het ingenieuze van dit zomerse ensemble zit hem in de bustehouder, als men deze constructie tenminste zo kan noemen. Een grote witte 'veer' van de meeuwen op het strand gaan zoeken die vastmaken of kleven aan een mondmasker. De elastiekjes langs de zijkanten, die normaal voor de oren voorzien zijn, nu gebruiken om aan ieder rekkertje een veter te bevestigen om die dan op de rug te knopen, zodat de gigantische pluim vooraan op zijn plaats blijft zitten. Dat moet wel, want om zedig te zijn moeten de tepels bedekt worden, de rest van de boezem mag iederen zien, wat met deze couture dus gebeurt. Het is de nieuwste vorm beha voor een bikini. Ik zal deze zomer mijn ogen de kost geven als ik op het strand zal zitten of ik geen pluimen zie rondlopen. Zelf hou ik het liever allemaal bedekt, ik denk dat het voor het zicht van de toeristen en mijn eigen ego ook beter is. En nu ga ik de raad volgen van de slaapspecialisten: op de noen een powernap doen. Tot morgen
De meteorologen hebben gisteren niet meegedeeld dat het vandaag een nog zottere wind zou zijn. Een wind precies uit alle richtingen. Ik ben blij dat ik wat steviger op mijn poten sta, wat bij mijn mager hondje niet het geval is. Zelfs al heeft hij 4 poten, het blijft voor hem moeilijk om daarop zijn evenwicht te vinden en rechtop te blijven staan tegen de snelheid die de felle zuidwestenwind produceert, 80 km/u en rukwinden die nog wat meer tempo hebben. Voorlopig wel een droge wind wat al bij al beter is dan dat hij ook nog nattigheid zou brengen. Maar 'nat van de tranen' zijn mijn ogen wel. Na 36 jaar dienstbaarheid aan de gemeenschap, door ons het juiste weerbericht van de 'dag zelf' te geven en de waarschijnlijke voorzieningen voor de volgende dagen, is bij de VRT iedereen gelijk voor de wet. Populair of niet, het wettelijk pensioen wordt voor iedereen in acht genomen of je nu Linda. Michel of Frank noemt. Maar onze Frank was een ijverig baasje en vertikte het, de hem jaarlijks toegewezen rustdagen allemaal op te nemen. Verlofdagen mogen bij een overheidsnstelling niet uitbetaald worden maar moeten 'opgenomen' worden. En zo kan onze Frankie zelfs 5 maanden eerder al, van zijn lange congé genieten. Net zoals Armand zijn 'straalstroom' en 'rode lippenstift' naliet, heeft Frank ook een nalatenschap. 'Ochtendgrijs' en 'winterprik' zijn woorden die opgenomen zijn in Van Dale. En nu is het uitkijken of Sabine alleen de weerkaarten zal bespreken met Bram als inspringer of dat er een heel nieuwe ploeg het dagelijkse weerbericht zal lezen. En wil je Frank eens horen zingen als jonge knaap? Luister dan naar "De Vogel" van Tim Visterin (1940-2018). In het vergezellend kinderkoortje zit ook het hemelse stemmetje van klein Frankje verborgen. Dat was echt het onvoorziene nieuws van de dag. Maar sinds mensenheugenis is het vandaag 'π', '3,14', 'pi' dag. Ik heb even mijn wiskundig geheugen moeten opfrissen, want reken- meet- wiskunde is behalve optellen en aftrekken niet meer mijn bezigheid en al zeker niet meer de omtrek van een cirkel berekenen. En dat getal heeft men er sinds mensenheugenis voor nodig. Archimedes (287vC-212 vC) is een van de eerste bekende wiskundige die het erkende. Dat is de Griek die ooit 'eurika' riep. Sindsdien zijn allerlei geleerden bezig om de hoeveelheid cijfers na de komma van deze wiskundige constante, die niet in een breuk te vervatten is en een oneindig getal is, uit te zoeken. Deze feestdag is op Amerikaanse leest geschoeid omdat daar de maand (3) vóór de dag (14) komt. Men heeft wel al uitgevlooid dat voor gewone werkzaamheden tot 11 cijfers na de komma voldoende is. Maar voor berekeningen in het universum zijn 38 cijfers na de komma na nauwkeuriger. Het meest perfecte Pi moment was, maart 14, in 1592 om 6u 53 minuten en 58 seconden. Al hadden de mensen van toen geen besef van dit historische moment. In 2021 is men er ingeslaagd met een supersterk computer tot 62,8 biljoen cijfers na de 3,....te geraken. In de USA eet men vandaag de 'pi(e) taart met allerlei cijfertjes bestrooid. Tot morgen
Een stevige zuidwestenwind bevestigen de woorden van de weermannen: we bevinden ons in een sterk windveld. Maar het is ook zoals de krant vermeld: het weer jojoot, vandaag 17°C en morgen 8°C. We hebben bij manier van spreken een 'olifantenvel' dat alle weertypes en temperaturen aankan. Het is het weer voor een zuidwester op mijn hoofd te zetten, zo'n imperiabiliséhoedje met lintjes onder de kin, nekbescherming en hoog opslaande rand aan de voorkant van de hoed. Alle schippers staan met de gele geoliede versie afgebeeld op posters en foto's. Natuurlijk is een weerbestendige, ondoorlatende, waterafstotende, waterproof versie van een regenjas nodig voor de stoere binken die op zee hun geld moeten verdienen. Het is de ideale kledij om in een natte omgeving te werken, te varen op een boot of zelfs te wandelen op het strand bij dit onstuimige weer. Het ergelijke is wel dat de bootvluchtelingen dergelijke uitrusting niet krijgen. Een plastieken zak is hun enige bescherming om niet doornat en verkleumd van de kou te worden op woelige en koude zeeën. De woorden over de 'behandeling' van de bootvluchtelingen door de Britse regering uitgesproken, schoten bij sportanalist Gary Lineker in het verkeerde keelgat. Kreeg door zijn tweet van bezwaren over de behandeling van mensen, prompt de wind van voren door de directie van de de BBC, en kon opstappen. Hoe deze gerenomeerde zender, die neutraliteit ten opzichte van conservatief/labour hoog in het vaandel voert, zich uit dergelijke blunder zal herstellen, is de grote vraag.
Maar vandaag vergeet ik onze 'dagelijkse' Jeroen niet. De man die me terug deed goesting krijgen om te koken. Na jàààààren geen kookpotten te hebben vuilgemaakt kwam het verlangen om ze uit de kast te halen en te koken weer, toen hij zijn gerecht "gekookte patatten, rode kool met appeltjes en een uitje en de echte Vlaamse worsten" als 'kost' presenteerde. Hij mag van mij gerust zijn 45 kaarsjes uitblazen en dat hij nog lang mag tonen hoe eenvoudig en lekker eten wel kan zijn. Ik denk wel dat hij een liedje van Ferre Grignard (1939-1982) kan appreciëren om vandaag door de boxen te laten galmen. Keuze uit "Ring ring I've got to sing", "My crucified Jesus" maar met dit weer zal het wel "Drunken sailor"zijn. Misschien lust hij om op zijn verjaardag wel een "Duvel" te drinken. Eén van de erfgenamen van het familiebedrijf Moortgat uit Breendonk deelgemeente van Puurs/Sint Amands, ziet meer heil in acteren dan in brouwen en is te zien bij de VRT reeks "Dertigers". Geen nood er zijn genoeg nazaten die het gouden vocht zullen blijven produceren. Tot morgen
In se wil een maartse zondag zeggen, niks speciaals op een paar buien na. Op de weergrillen is het wachten tot in april alhoewel maart ook veel nukken heeft dit jaar. Regen, sneeuw, hagel, zon, wind, voorjaarswarmte en winterkoude. We hebben het allemaal al gehad de eerste 10 dagen van deze 3e maand van het nieuwe jaar. Kort gezegd er is geen standvastigheid op weergebied te bespeuren. De straalstroom van Armand Pien (1920-2003) is wispelturig want dat bezorgt ons het weerbeeld en de nodige stabiliteit op weerkundig gebied. Voor zover ik me de uitleg nog herinner, die de eerste weerman van de BRT eraan gaf. De autostrade van het weer ligt zogezegd nog altijd verkeerd. Ik zal maar niet treuren, want het grondwater is nog altijd niet op peil.
Zoals al eerder eens meegedeeld kijk ik ook naar de Nederlandse omroep omdat die hun programma's niet onderbreken om reklame te maken voor een of ander product dat ik niet gebruik of nodig heb. Zo komt het dat ik kijk naar het programma Blauw Bloed. Dat geeft voornamelijk de activiteiten, uitstappen, reizen enz. weer van de Oranjes maar soms komt er ook al eens een buitenlands (voor hen) koningshuis aan bod. Ik denk dat de leden van het Nederlandse Koningshuis deze week geluisterd hebben naar de kritiek die onze Vlaamse en federale excellenties kregen, omdat hun werkzaamheden niet in overeenstemming waren met de aan hen maandelijks uitgekeerde som geld, opgehoest door de belastingbetaler. Want behalve de idolate programmamakers en presentatoren (3 en nog wat lopende reporters voor een 20 min. durend programma) krijgen de leden die in paleizen, villa's en kastelen 'huizen' wel wat kritiek te verduren op hun royale levenswijze met de Nederlandse gekregen euro's van de gewone burgers. Dus, zeer zichtbaar de handen uit de mouwen steken om daadwerkelijk eens handenarbeid van een uurtje te verrichten en dan nog wel in het meest ondankbare weer: gietende en gutsende regen. Maar wel in gesofisticeerde en dure werkkledij sjouwde de koning met een kruiwagen vol met aarde voor de bloemen- en kruidentuin van een sociale woning en stond de koningin met oranje handschoenen en kostbare parka, een deur te schilderen. Maar heel Nederland is weer gesust want ze werken, al is het maar een uurtje en een groter loon, zoals de man in de straat. Voilà, dat was mijn verslag van een zaterdagavond tv kijken. Naar dansprogramma's kijk ik niet. Dan heb ik heimwee naar mijn lenige jonge jaren en zoals gezegd, ik wil mezelf geen pijn doen met herinneringen die mij duidelijk maken dat "wat geweest is, is geweest...(dixit Boudewijn De Groot). Tot morgen
Ik kijk uit mijn raam en zie een blauwe lucht. Vooraleer dat zou veranderen noem ik het vandaag maar een blauwe zaterdag. Ik moet mijn titel toch ergens vandaan halen. Meteen zie ik ook dat de mezenbollen allemaal opgegeten zijn en dat de netjes nog aan de takjes hangen. Die moet ik nog eens wegnemen. Iedere avond als ik in mijn bed lig, overloop ik zo eens mijn dag. Is alles verlopen zoals ik wilde of gepland had? Meestal niet, maar dat deert me niet. Ik denk ook altijd daarna aan mijn drie blessings, een dak boven mijn hoofd, warmte en eten. Dat maakt alles wel goed, daar moet een mens tenslotte toch dankbaar voor zijn. Daarna denk ik dan meestal aan de activiteiten van de dag erna, dus vandaag. Ik kon niets bedenken, buiten krant lezen, wat ik zou doen. Dat ik nog niet wist wat ik vandaag zou schrjven is normaal te noemen. De inspiratie komt gewoon de dag zelf door een activiteit zoals lezen, kijken, meemaken. In het eerste katern van de krant stond niets vermeldenswaardig behalve dat er ineens en plots een stikstofakkoord is na weken elkaar bezig te houden, benen stijf te houden, gebalde vuisten en hitsige woorden. Ik vermoed dat er na de commotie over lonen en extra vergoedingen, men toch aan de goegemeente moest tonen dat ze hun geld waard zijn en bereid waren compromissen (waar we zo voor bekend staan) te sluiten om ons eten te verzekeren. Een dag na de ophef over dat soort gebruik van ons belastinggeld is er zowaar een oplossing uit de lucht komen vallen!!! Bij gans dat poppentheater heb ik mijn bedenkingen, nachtelijke onderhandelingen zijn een bezigheidstherapie geworden voor al de leden van een regering, Vlaams of federaal. Of het nu gunstig is voor onze voedselketen en landbouwgronden, zal binnenkort wel blijken, eens alle akkoorden gelezen zijn door onze boeren of al degenen wie het aanbelangd. Dat zijn de enigen die de teksten kunnen beoordelen. Daar waag ik me niet aan, wetteksten lezen en juridische termen ontleden, kan ik niet. Die opleiding heb ik gemist in mijn jeugd. Ondertussen is het blauw weer grijs geworden, de lentezon zit er nog niet direct aan te komen. De regen des te meer maar dat is nodig om niet om te komen van de dorst.Tot morgen
Er worden nieuwe akkoorden gesloten tussen de post en de krantendrukkers. En zoals het er nu naar uitziet, zal ik wat langer moeten slapen of wat langer moeten wachten op mijn geliefde dagelijkse lectuur. Was tot nú toe de levering/bedeling van de gazet voorzien vóór 8u 's morgens (bij mij zelfs om 6u), zal dat de komende maanden verschoven worden naar vóór 10u 's morgens. Dat is een reuzengroot verschil en zal mijn dagelijkse planning volledig op zijn kop zetten. Dat wil zeggen: uuuuuuren wachten om mijn koffie en boke met chokolat te nuttigen, om niet te zeggen 'bijna van honger omkomen'. Want krant en ontbijt zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat wil ook zeggen dat ik van bij het opstaan en het openen van mijn ogen, uit mijn krammen moet schieten op mijn nuchtere maag. Dus eerst werken en dan de beloning krijgen van een ontbijtje met gazet. Ik weet niet of ik die jarenlange traditie zomaar zal kunnen omgooien naar een nieuw levensritme. Het bewijst weeral eens dat niets hetzelfde blijft in het leven en dat een mens gans zijn leven soepel (mentaal en fysiek) lenig moet blijven. Zelfs ik ben veranderd door de jaren heen: van jonge freule met mooie donker blonde lange haren naar bejaarde dame met grijze lange lokken. En daar komt zelfs nu al commentaar op. Want wat durft die Helen Mirren op 77 jarige leeftijd toch wel doen? Met lange loshangende grijze haren alle premieres van films en andere showbiss evenementen bijwonen en zo paraderen op de rode loper!!! Dat is toch wel een echt schande! Dergelijk kapsel mag absoluut niet getolereerd worden door oudere actrices, dat is meer een kapsel om er als een heks uit te zien! De oude grijze haren zijn alleen waardevol en elegant in een kort kapsel. Natuurlijk protesteer ik daartegen. Ik heb gedurende mijn 75 jaren op deze wereldbol nog nooit een kort kapsel gehad, bibob of wat dan ook de namen mogen zijn, van de verschillende haardrachten voor meisjes of dames. Ik draag met zwier mijn lange grijze haren, die ik na een kappersbeurt, los laat hangen zodat de wind er zijn draai aan kan geven en me hip en hups doet voelen. Natuurlijk is het wel zo dat de witte draadjes op mijn hoofd wat brozer en zwakker zijn en dat ze echt wel meer zorgen nodig hebben om er gezond uit te zien. Vandaar ook mijn bezoeken aan de coiffeur, die weten beter dan wie ook hoe ze een haardos 'op leeftijd' moeten verzorgen. Ik zou zeggen aan Helen en aan alle grijze kopkes, laat je haren maar groeien als je daar zin in hebt, je hebt immers geleefd en dat mag je met fierheid tonen. Tot morgen
Mijn huis is weeral eens spic & span. Met dit regenweer kan het evenwel weeral rap voorzien worden van de moddertstrepen door de hond aangebracht na zijn uurtje lopen. Ik zal maar zeggen, een dweil is nooit veraf om de sporen van zijn natte poten te verwijderen. Het oogverblindende glimmen van de vloeren in mijn huis staat in schril contrast met de ravage in de tuin. De natte winterprik met de nodige wind erbij heeft mijn narcissen allemaal laten flauwgevallen. De sneeuw was toch te zwaar voor de tere stengels. Hopelijk zijn ze niet geknakt en kunnen ze zich herstellen en terug rechtop staan. Dan kan ik toch nog genieten van hun gele bloemenpracht. Voor de rest heb ik eens niet veel te vermelden. Het nieuws is weeral hetzelfde als altijd en kan ik het gezegde gebruiken: niets nieuws onder de zon. Ik zal dan maar een siëstake doen. Dat is eigenlijk wel nodig na die poetsuren. Ik zal ook de bibliotheek van mijn tv eens controleren, misschien zit er een mooie film bij waar ik deze namiddag kan van genieten. Tot morgen
Vrouwendag 2023, met een Engelstalige slogan, dat zo veel wil zeggen 'strijdbaarheid, solidariteit, gelijkwaardigheid' van en voor vrouwen. Nog altijd zijn er genoeg aspecten op maatschappelijk en sociaal vlak waar de vrouwen voor moeten blijven vechten. Nog altijd is onderwijs voor meisjes een belangrijk strijdpunt, zie maar naar de vergiftiging van schoolgaande meisjes in Iran deze maand.
'Daar is geen maart zo goed of het sneeuwt wel op den boer z'n hoed'. Een onvervalste grijs-witte regendag. Eigenaardig genoeg vinden we dat romantisch omdat de nattigheid in vlokjes komt neergedwarreld. Maar druppels of ijskristallen, nat word ik er in ieder geval van. Ik moet bovendien uitkijken of er geen gladde plekken te zien zijn als ik de krant uit de brievenbus haal. Daarom stuur ik altijd mijn hond vooruit en als die op zijn poten blijft staan is het voor mij ook veilig om in die koude brij te stappen. Vallen is wel het laatste waar ik op zit te wachten. Natuurlijk is het prachtig eens alles onder een wit tapijt te zien. Geen verschil op te merken tussen het ietwat donkerder wit van de hemel en het spierwitte op de aarde, alles vervloeit eens in één geheel. En op deze eerder sporadische witte dag, komt ook de eeuwige sneeuw van de Matterhorn (4478m), de beroemdste mooiste berg van Zwitserland, in het nieuws. Niet omdat de permanente sneeuw verdwenen is maar zijn vorm en afbeelding mogen niet meer op de gele wikkel van de reep 'Zwitserse' chocolade "Toblerone" gebruikt worden. De beroemde samenstelling van deze lekkernij, melkchocolade, noga, amandelen en honing, wordt niet meer in La Suisse geproduceerd. De Zwitserse wetgeving voorziet dat hun nationale symbolen (zoals die specifieke berg) enkel mogen gebruikt worden als het productieproces en de meeste ingrediënten van hun land zelf komen. Melk en andere zuivelproducten moeten van de Zwitserse koeien komen, maar 'Gruyère' mag dan ook weer uit Amerika komen omdat het een productieproces is en niet gebonden aan een landstreek, tot grote ontgoocheling van de Franse en Zwitserse kaasboeren. De reep Toblerone komt niet meer van de fabrieken in Bern, omdat het Amerikaanse Mondelez International, besliste dat alles goedkoper moest gebeuren en verhuisde naar Slovakije. En er zal een ander gewone berg zonder speciale kenmerken op de wikkel gezet worden. Su Wiedersehen, Schweiz. Maar hoe lekker deze chocoladetabletten voor een ander ook mogen zijn, ik blijf verknocht aan mijn Galler-repen uit Luik. Tot morgen
Wat moet ik vertellen en zeggen van het weer? Terug winterse toestanden? Dat volgt dan de gesteldheid van onze Vlaamse regering: wintertemperaturen, bevriezing van alles en iedereen. Wat was de reden van de oprichting in 1981 van de Vlaamse Executieve en later in 1993, de Vlaamse Regering? We zouden België en de wereld eens versteld doen staan van onze competentie, bestuurlijk inzicht en daardoor het leven van de Vlaming financieel, economisch, ecologisch, onderwijs, sociaal en maatschappelijk en om dat alles te verbeteren. Ze zouden niet struikelen en noch vallen zoals de grote broer, de federale regering, maar voor alles oplossingen met z'n allen vinden. Tot vandaag dus. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dat stikstofdossier niet op de voet gevolgd heb. Ik hoor en zie alleen dat de landbouw en de boeren weer het grootste slachtoffer zullen zijn, wat al zo dikwijls is gebeurd. Ik zie alleen maar als resultaat dat de natuurverenigen (natuurpunt, Agentschap voor Natuur en Bos, Bond Beter Leefmilieu, Natuurwerk vzw, Vogelbescherming....), de 'woke people' (zwarte piet, boeken van Roald Dahl '1916-1990'...) ,de onverdraagzaamheid, de kinderen die met z'n allen dommer worden, langzamerhand het land, inzonderheid Vlaanderen, overnemen en alsook zijn bestuur. Wat wel is toegenomen zijn de migranten, de werkloosheid, paperassenwinkel, een té veel en té hoge vergodingen aan ministers en ministeries op Vlaams niveau want om den duur zien we door de hoeveelheid bossen de bomen niet meer. Paraplu-ministers en 'kop in het zand' steken, daar zijn de heren met Franse naam specialist in geworden. Niet alleen de landbouwers, die hun hesp niet meer kwijt kunnen, zijn de dupe van het beleid van deze echt Vlaamse Regering maar zeker en vast de modale burger (geen bourgeoisie). Ik ben eens curieus of ze uit deze regelrechte soap geraken. Dat heeft Vlaanderen al meer dan 300.000€ Europese subsidie doen kwijtspelen. Ondertussen dirigeert en regeert de Belgische Vivaldi met lust zijn 'Vier Jaargetijden'. Een gestolen titel van een grandioos werk van een Italiaanse componist.Tot daar het winters vriesweer op beleidsniveau. Ik lees dan toch eens liever wat roddel en smeuïge verhalen. Zoals de vermoedelijke romance tussen de erfgename van de schitterende Swarovski-kristallen en de erfgenaam van het pepdrankje 'Red Bull' imperium.Tot morgen
Week 10 van dit jaar is weer van start gegaan met een maandag, zoals gewoonlijk natuurlijk. Voor het moment is het nog zonnig met hier en daar een witte pluk aan de hemel. Wel is het nogal fris, 4°C. Een pull, sjaal, handschoenen zijn geen overbodige luxe als ik ballen moet werpen naar mijn dierbaar hondje. En dat het koud is merk ik ook aan mijn voorjaarsbloeiers, nog maar 1 paasbloem heeft het aangedurfd haar gele kleur te laten zien. En zoals ieder jaar is het op 6 maart de 'Europese Dag van de Logopedie' oftewel de 'Europese Dag van de Spraak- en Taaltherapie'. En zoals ieder jaar op deze dag denk ik er nog eens extra aan, dat mooi en accentloos Vlaams spreken een onbegonnen oefening is voor mij. Niettegenstaande ik in verschillende provincies, dorpen en steden school gelopen, gewoond en gewerkt heb, blijft mijn 'Sinnekloases' "a" mijn geboortestad verraden. Ik ben dan ook geboren onder den toren van 'daa keirk' dicht bij 'de grote mart', om het zo te stellen in het hart van de hoofdstad van het 'Soete Waesland'. Gelukkig heb ik dat niet doorgegeven aan mijn kinderen. Maar vandaag is het de naamdag voor een belangeijke heilige vrouw: de Gentse clarisse Coleta (1381-1447), patrones van de stad Gent. Ze wordt aanroepen om haar voorspraak te gebruiken bij de Heer, voor al degenen die last hebben van hoofdpijn, oogkwalen en koorts. Vooral migraine is de kwaal van de vrouwen van de familietak der 'pijlen'. We 'schieten' dus af en toe een 'gebedje' naar die brave godsdienstige vrouw om ons te verlossen van die onaangename pijnen die op de meest onverwachte momenten opduiken en al zeker als men chocolade, kaas of wijn durft te consumeren. Er zijn natuurlijk de meer betrouwbare behandelingen zoals een poeierke van 'Witte Kruis' of 'Dr Mann', te nemen met veel water. Of je voorhoofd goed masseren met pepermuntolie of een beetje slapen. Dat laatste is soms het meest effectieve als het buitenlicht kan buitengesloten worden. Spijtig genoeg heb ik dat mankement wel aan mijn dochter meegegeven evenals de linkshandigheid, letterlijk en figuurlijk. Niet getreurd daarom, haar echtgenoot is nogal practisch van aard en heeft begrip voor haar kopfschmerzen. Ik sluit af vandaag met een lied over "1948, toen geluk nog heel gewoon was" en bezongen door Gerard Cox. Mijn geboortejaar had heel veel goeie dingen in petto. Onder andere dat ik op de wereld kwam, maar zo vlak na de oorlog kwam alles weer op gang, was er weer voldoende eten, en werd er de een na de andere fantastische ontdekking gedaan die het leven van iedereen vergemakkelijkte, zoals bv de stofzuiger. Die ga ik nu gebruiken en ondertussen luisteren naar het luisterlied van den Gerard. Tot morgen
Het moet op een 'zon'dag ook af en toe een regendag kunnen zijn. De regenwolken geven dan ook eens een 'zondagse' tint grijs, een met veel nuances zodat men kan vergeten dat het grijs is. Men moet niet kuisen op zo'n dag want de regen spoelt het stof weg en geeft de blommekes in de tuin meteen water. Tot daar de weersgesteldheid van deze zevende dag van de week. Die staat synoniem in de bijbel voor 'rustdag'. Want dat deed God op de zevende dag van de zogenaamde 'scheppingsweek', rusten en zijn schepping overschouwen. En na een zéér drukke week ben ik ook aan een rustdag toe. Ik laat de natuur maar gerust zijn werk doen zonder me te ergeren aan de modder die aan de pootjes van mijn dierbare huisgenoot zal blijven hangen. Ik besteed liever eens wat tijd aan mijn zondagse ontbijt: verse koffie opgieten, de 'zelf' afgebakte croissants op tafel zetten. Alleen al de geur van koffie en baksel, doet een mens honger krijgen en een gezonde eetlust. Dan is het ook tijd om de rest van de dikke weekendkrant uit te pluizen. Te beginnen met de tv-programma's voor vanavond. Ik moet 's morgens weten waar ik mijn avonduren aan kan besteden: een nieuw programma of een opgenomen laatavondprogramma. Want al wat nà 22u op de beeldbuis komt, neem ik op als ik denk dat het de moeite loont om het op een ander tijdstip te bekijken. Na de lectuur van de krant zijn er natuurlijk de woord- en cijferspelletjes die ik moet oplossen. In het weekend zijn er dat toch wel genoeg om me een paar uur zoet te houden, wat zeker bij regen en koude goed van pas komt. Zeker bij de filippine-mix leer ik altijd wat bij. Zoals de naam van de 600m hoge rots die over het dwergstaatje Monaco kijkt, 'Tête de Chien'. Of tot welke insectenorde het 'bootsmannetje' behoort = wantsen. Of een cryptogram zoeken zoals een 'tappils van de kapper' = barbier. En natuurlijk komen er in de filippine ook namen voor waar ik nog nooit van gehoord heb en toch belangrijke vrouwen waren; Maria Sybilla Merian (1647-1717) die gezien wordt als de eerste botanische kunstenares. Ze was gebiologeerd door de rupsen die mooie vlinders werden en bestudeerde, observeerde en documenteerde zich uitvoerig over deze insecten. Er zijn verschillende boeken met tekeningen, aquarellen en schilderijtjes van haar verschenen. Ze had ook een bedrijfje opgericht dat penselen, pigmenten, geprepareerde insecten en dieren op sterk water verkocht. Omdat haar insecten zo gedetailleerd waren ziet men haar tekeningen nog dikwijls opduiken in borduurboeken. Haar naam werd aan sommige vlinders en insecten gegeven en tevens prijkte ze, een tijdje geleden, op een geldbiljet van 500 DM (Duitse mark). Dat is het weetje van de dag. Veel nieuws valt er verder niet te rapen omdat ik het soms beu ben naar de nieuwsberichten te luisteren en te kijken. Omdat het altijd maar dezelfde onheilstijdingen zijn en daar wil ik mijn regendag niet door laten verpesten. Tot morgen
Na een begrafenis is het altijd moeilijk om weer de draad op te nemen van het gewone leven. Jong of oud, de familie en vrienden hebben het altijd moeilijk bij het heengaan van een dierbare. Ik wil dan altijd vertellen over die wondere foto van Carl Sagan (1934-1996) over onze 'blauwe planeet'. Door het commando dat hij gaf aan 'Voyager1' op 14 februari 1990, de camera eens andersom te draaien, vooraleer in de duistere eeuwigheid te verdwijnen, hebben we zicht gekregen op onze aarde vanuit de ruimte: een pale blue dot, een bleekblauwe stip, waar er miljarden en miljarden stofjes omheen dwarrelen. Ik noem dat de dolende zieltjes van de afgestorvenen, die een plaats zoeken in die onmetelijke ruimte. Dat is mijn manier om te denken dat niemand voor eeuwig verdwijnt. En een citaat van deze wetenschapper hoort erbij: wij zijn in de diepste zin, kinderen van de kosmos. Tot morgen
Ouder worden is plezant, maar niemand leert je omgaan met de veranderingen van lijf en leden die er noodzakelijk bij komen kijken. We zijn van nature blij dat we 'gezond' ouder worden maar dat brengt ook veranderingen en ongemakken allerhande mee. Een beetje té veel vel aan de armen, wat rimpels hier en daar, gemakkelijker stramme en stijve spieren krijgen bij stappen, lopen, werken. Een toilet moet ook al niet te ver weg zijn en gemakkelijk bereikbaar. Dat zijn natuurlijk geen onoverkoombare handicaps. Dat is uiteindelijk een knop omdraaien in je hoofd, eens diep zuchten en zeggen 'wat eens was, is geweest, en vandaag is leven met een andere realiteit'. Dikke Punt daarachter zetten. Maar soms krijgt men daar eens hartepijn van. Vooral als ik bij de kapper ga. Na het wassen en voor de spiegel moet kijken naar mijn stilaan dunner wordende haartjes op mijn hoofdje. Gelukkig heeft de kapper nog van die ouderwetse remedies om me terug naar buiten te kunnen sturen met een weelderige haarcoupe. Dat gebeurt, nadat ik onder den droger zat met krulspelden, door mijn haar goed te 'creperen'. Eigenlijk noemt dat in correct Nederlands 'tegenkammen'. Ik kan ook zeggen 'touperen'. Vandaar het spreekwoord voor iemand die zich eens beter wil voordoen als de rest van de gemeenschap: ze heeft het weer hoog in haren 'toupet' gekregen. Maar alle gekheid op een stokje, ik voel me telkens weer jong als ik met zo'n bol en volumineus kapsel naar buiten ga. Nog een hippe diadeem in de haren gezet zodat ze mooi op hun plaats blijven liggen als ik huiswaarts paradeer. En omdat ik vandaag aan Yasmine/Hilde Rens (1972-2009) en haar liedje denk uit haar album ' Blauw' "Alle meisjes aan de macht", zet ik ook het citaat er maar bij: zonder mannen zouden de vrouwen dik en gelukkig zijn". Ik heb geen man in huis, behalve mijn reu, en daarom ga ik een koffie en natuurlijk een koekje erbij proeven. Tot morgen
Nu zijn het toch echt wel bedenkingen dat ik maak over onze parlementariërs, hun levenstijl, vergoedingen, hun eisen en de schaamteloosheid die daarvan het gevolg is. Zonder blikken of blozen zeggen, dat ze niet weten of een bedrag dat iedere maand op hun rekening (gaande van 3500-7500€) bovenop hun riante pensioen en riante ontslagvergoeding van enkele honderdduizende euro's, hun wel rechtmatig en wettelijk toekomt. .Geen vragen stellen over 'gestorte' bedragen Het is blijkbaar normaal dat ze na, volgens hen, een leven van intense en belangrijke inspanningen (zijnde zitten en lezen in het parlement) recht hebben op zo'n buitensporige bedragen. Ze grabbelen maar in de portemonnee van giften (belastingen) die de bewoners in dit land verplicht zijn af te staan, ondanks hun dikwijls karig loon, om het 'bedrijf' België goed te doen functioneren met name door de verkozen beleidsmensen. Hoe hebberig kan een grootgrondbezitter nog zijn? Hoe hebberig kan een journalistje (in vorige decennia) zijn die niet anders deed dan de politici verguizen en een heksenjacht ontketende bij zogenaamde corrupte en frauduleuze politici? Een beetje ballonnetjes oplaten om anderen in een verkeerd daglicht te stellen en zelf te kunnen doorgaan als integere onderzoeksjournalist tot het te heet werd onder zijn voeten. Hij hanteerde de rode kleur als werknemer van de Openbare Omroep om zeker te zijn van zijn postje. Samen met de gele kleur gebruikte hij dat dan, om zeker te zijn van een belangrijke politieke functie. Hij was volgens eigen zeggen voor die gele partij 'een toegevoegde waarde'. 'Rood' kon de pot op nadat enkelen hem erop gewezen hadden dat hij geen 2 heren kon dienen. Sinds zijn overstap naar de politiek heeft hij al dikwijls het nieuws gehaald met zijn 'graaicultuur', die hij andere politici verweet. Ik heb het gehad met dergelijke mensen. Ik ga mijn 'kaptrui' of hoodie/hoody oftewel mijn sweater/trui met kap aandoen want alhoewel de zon flink van jetje geeft is het in de schaduw nog bar fris, 5° C. Daar zweet een mens niet van. Tot morgen
Ik heb weer een mooi wit kortgeknipt hondje. Gelukkig is het geen regendag en kan hij niet in de modder spelen. Ondertussen heb ik natuurlijk de boekenwinkel gefrequenteerd, dat is mijn driemaandelijks boekenwinkelbezoek. Ik heb "Carlotta, de vrouw die rozen at" van Kristien Dieltiens meegebracht. Een roman over de dochter van Leopold I (1790-1865), die zich had laten verleiden om keizerin van Mexico te worden met een noodlottige nasleep en een noodlottig leven als gevolg. Mijn tweede boek heeft een intrigrerende titel en waarschijnlijk een even intrigrerende inhoud: " De geuren van de kathedraal" van Wendy Wauters over de gebeurtenissen in en rondom de kathedraal van Antwerpen. Voilà, ik ben weer voor een paar maanden zoet tot de volgende knipbeurt van mijn viervoeter. Vóór ik verder aan bladvulling doe wil ik eerst wel vermelden dat er gisterenavond een wondermooi schouwspel aan de hemel te zien was. Het bijna omhelzen, vanaf de aarde gezien, van de planeten Venus en Jupiter in het ZW van de avondhemel. Het spektakel is tussen 19-20u30 bij heldere hemel, ook vandaag te zien. Aan de andere kant staat Mars (ZO) en Uranus (ZW). Het ISS is ook te bekijken maar dan zou ik om 6u uit bed moeten stappen om het om 6u30 te zien passeren. Momenteel slaap ik te goed om daarvoor mijn wekker te zetten en bovendien zijn het koude ochtenden. De lente brengt 's morgens nog geen warmte mee. En dan begin ik aan de commentaar van mijn lectuur deze morgen. Leuk vond ik de verdediging van een automobilist die voor de rechtbank moest verschijnen omdat hij betwistte dat hij gedronken had ondanks de positieve blaastest. Blijkt, en dat zal verder onderzocht worden, dat het menselijke lichaam, door de inname van koolhydraten, de glucose door de dikke darmbacteriën kan omzetten naar alcohol. Op die manier gezien werkt, en voor sommigen is dat genetisch bepaald, ons lichaam als een mini-brouwerij . Men noemt dat het "auto-brouwerij-syndroom". Ondertussen volgt de chauffeur een koolhydratenvrij dieet. Dat is voor sommigen misschien goed om weten zoals bv voor mij. Ik ben geheelonthouder en zou dus nooit een positieve ademtest mogen afleggen!!!. En verder was ik tevreden met het laatste modenieuws. De nieuwste trend is "stille luxe" want "loud is out". Dat wil dus zeggen dat men de herkenbare en soms schreeuwerige logo's van de zogenaamde luxe industrie (Chanel, Michael Kors, Hermes, Nike...) niet meer zó exclusief zijn als de prijs doet vermoeden. Iedereen loopt ermee rond, om het zo maar eens uit te drukken. Duur wil nu enkel zeggen herkenbare kwaliteit en gesofisticeerde materialen die door de rich and famous op zicht herkend worden, zoals de handtassen van Moynat, sport habillé van Bruno Cucinelli, pullekes van 'the Row' by Ashley and Mary-Kate Olsen enz. Ik ben dus 'in' want ik koop nooit merkkledij, ik ga geen 100€ betalen voor een t-shirt van 10€ omdat er een logo van 2ct op staat. Tot morgen
De winter is aan zijn laatste 24u bezig en neemt met tranen in zijn ogen afscheid van zijn seizoen. Hier en daar zie ik zelfs een wit vlokje er tussen om zijn verdriet te benadrukken. Ik ben er niet rouwig om dat de koude binnenkort weeral tot het verleden zal behoren. Dat zijn laatste stuiptrekkingen me nog wat overlast bezorgen, neem ik er wel bij. De lente staat klaar in de tuin en de paasbloemen zijn aan het wachten om hun gele bloemen te tonen. Binnenkort heb ik, in een deel van mijn hofke, een geel tapijt. Dat is toch wat mooier dan de weinige sprieten gras die de hond heeft laten staan op mijn patattenveld. Gisterenavond heb ik de horizon afgespeurd om het noorderlicht te zien. Helaas, is dat schone weerfenomeen niet tot aan onze kust geraakt. Ik ben nochtans lang genoeg wakker gebleven. Ik moest zelfs schaapjes tellen om in dromenland verzeild te geraken. Ik geraakte echt, om een of andere reden, moeilijk in slaap. Ik heb niet tien schapen moeten tellen vooraleer van de wereld te zijn, maar een hele kudde. Gelukkig waren het mooie beestjes die voorbij mijn geestesoog passeerden. Het verveelde me niet echt om in gedachten alleen maar schapen, geiten en lammetjes te zien en te tellen, om al de rest op de achtergrond te duwen. Maar uiteindelijk heb ik toch voldoende nachtrust gehad en kan weeral uit de voeten. Heel veel zal ik niet presteren, ik zal aan mijn geschenkpuzzeltje van 1000 stukjes beginnen. Een zoektocht in het spoor en de wereld van Agatha Christie (1890-1976). Dat is een ander paar mouwen dan de puzzel van 54.000 stukjes, waar een man 8 maanden voor nodig had om die te leggen om dan tot de constatatie te komen dat er 4 puzzeltjes ontbraken. De firma heeft mededogen met de puzzelaar en zullen hem de ontbrekende stukjes laten geworden. Zelf heb ik ook in dubio gestaan om me deze puzzel aan te schaffen omwille van de grote uitdaging. Maar de grootte van dit meesterwerk en toonbeeld van geduld kon ik nergens leggen: 8,6 m / 2 m. Nu ga ik me klaarmaken want ik heb mijn sjouwelnamiddag.Tot morgen
