Na een begrafenis is het altijd moeilijk om weer de draad op te nemen van het gewone leven. Jong of oud, de familie en vrienden hebben het altijd moeilijk bij het heengaan van een dierbare. Ik wil dan altijd vertellen over die wondere foto van Carl Sagan (1934-1996) over onze 'blauwe planeet'. Door het commando dat hij gaf aan 'Voyager1' op 14 februari 1990, de camera eens andersom te draaien, vooraleer  in de duistere eeuwigheid te verdwijnen, hebben we zicht gekregen op onze aarde vanuit de ruimte: een pale blue dot, een bleekblauwe stip, waar er miljarden en miljarden stofjes omheen dwarrelen. Ik noem dat de dolende zieltjes van de afgestorvenen, die een plaats zoeken in die onmetelijke ruimte. Dat is mijn manier om te denken dat niemand voor eeuwig verdwijnt. En een citaat van deze wetenschapper hoort erbij: wij zijn in de diepste zin, kinderen van de kosmos. Tot morgen