Het is de Internationale Dag om aandacht te vragen voor Migrainelijders. Ik kan er van meespreken dat het absoluut niet aangenaam is om dat regelmatig te voelen en te hebben. Het zet alles overhoop die dag van je leven, het doet echt pijn. En buiten een goede echte pijnstiller is er geen kruid tegen opgewassen. Het komt en je moet het uitzweten als je niet rap genoeg ingrijpt met een pilletje. En dan ben je voor de rest van de dag door de medicatie buiten strijd gezet. Het is vandaag mijn lucky day, ik ben zo pijnloos als je maar kan zijn op mijn leeftijd en wil dus qua vitaliteit niet onderdoen voor een leeftijdsgenoot die zopas tot King werd benoemd. Maar een stukje naïviteit blijf ik wel behouden, niet 'kinds' zijn, maar ik blijf geloven in de goede dingen en in het vele goeds van de mensen en in het kunnen genezen van alle menselijke kwalen en dat alles zal opgelost geraken en ik geloof ook dat iedereen vrede wil voor de mensen. Ik schrijf dat niet zomaar. Ik heb een heerlijk lekker Engels gezegde geleerd voor 'nog groen achter mijn oren" weer te geven. "My salad days", noemde The Queen het bij het begin van haar ambtsperiode, de tijd waarin ze nog de knepen van het vak en de diplomatie moest leren en de intriges moest leren herkennen.

Omdat ik graag met wat thema's werk ben ik aan het broeden op weer een vervolgserie in mijn blog. Ze voorspellen echter de laatste mooie zomerdag. Die zal ik buiten doorbrengen vooraleer de herfst weer in alle hevigheid toeslaat. Wat ik als vervolgserie ga nemen, lees je morgen dan wel. Ondertussen luister ik naar Johnny Cash (1932-2003), the man in black  "A thing called Love". Tot morgen.