Pessoa:  Criança desconhecida e suja brincando à minha porta

Dit gedicht schreef Pessoa onder het pseudoniem van Alberto Caeiro.

 De vertaling is van mezelf en gezien mijn onvolmaakte kennis van het Portugees  mag de lezer er niet te streng voor zeijn.

Onbekend en vuil kind dat voor mijn deur speelt,

Ik vraag je niet of je me een boodschap van de symbolen brengt.

Ik vind je bevallig omdat ik je nooit eerder heb gezien,

En natuurlijk, mocht je proper zijn, dan was je een ander kind,

En zou je hier niet komen.

Speel in het stof, speel !

Ik waardeer je aanwezigheid enkel met mijn ogen.

Het is meer waard altijd iets voor het eerst te zien, dan het te kennen,

Want kennen is als nooit voor het eerst te hebben gezien,

En nooit voor het eerst te hebben gezien is enkel hebben van horen zeggen.

De wijze waarop dit kind vuil is, verschilt van de wijze waarop de anderen vuil zijn.

Speel! Terwijl je een steen op raapt die in je hand past

Weet je dat hij in je hand past.

Welke filosofie bereikt een grotere zekerheid?

Geen enkele, en geen enkele kan ooit komen spelen voor mijn deur.

De dichter ziet een onbekend vuil kind voor zijn deur spelen. Dat voorval treft hem en hij wil weten wat hetgeen hij daarbij ervaart, voor hem inhoudt. Het zet hem aan het denken. Hij vraagt haar niet naar de symboliek van die eigenschappen (spelend kind, vuil en onbekend). Hij vindt het bevallig omdat hij het voordien nooit zag en was het proper geweest, dan was het een ander kind en zou het hier ook niet komen.

Die gedachte bevredigt de dichter echter niet. Daarom moet het kind voort in het stof spelen, want hij moet het beeld vasthouden om het gebeurde echt te begrijpen.

Dan bedriegt hij zichzelf. Hij zegt dat hij haar enkel bevallig vindt met zijn ogen. Alsof er zoiets bestaat als louter zien, zonder bij-gedachten.

Hij zet een nieuwe redenering op. Het is meer waard iets voor de eerste keer te zien dan het te kennen, want dat laatste is alsof je nooit iets voor het eerst hebt gezien en dat betekent dat je het alleen hebt van horen vertellen.

Maar ook hier loopt hij vast. Voor het eerst iets zien betekent: erdoor getroffen worden, iets speciaals ervaren. Bij kennen is er geen verrassing meer. Heb je het niet gezien, dan heb je het slechts van horen vertellen, d.w.z. de ervaring is niet authentiek.

Neen, dit meisje is anders vuil dan andere vuile meisjes. (Omdat dit specifieke meisje hem op de een of andere manier getroffen heeft, ook de aanleiding was voor het gedicht).

Nog altijd is het antwoord onbevredigend en moet het meisje verder spelen. Ze raapt een steen op die in haar hand past. Het kind denkt niet. Het speelt. Het kind is in staat te doen wat de dichter niet kan. Het doet iets zonder erbij na te denken. Het  spelen is zijn ware zijn. (Maar zo interpreteert de dichter het. Hij kan natuurlijk niet in het hoofd van het kind kijken. Hij verbeeldt zich dat het alleen maar speelt. Wie weet denkt het intussen wel: wat een rare man staat me daar aan te gapen).

Geen filosofie kan een grotere zekerheid bieden. Geen enkele filosofie komt voor zijn deur spelen, d.w.z. kan dat moment van inzicht geven dat het spelende kind wel kan.

En zo kun je uiteindelijk voor geen enkele unieke ervaring een verklaring vinden. Het overkomt je. Laat het gebeuren en wees dankbaar dat het gebeurt.

24-05-2011 om 15:33 geschreven door john