Melville

Gewoon een zin uit Moby-Dick

There is no steady unretracing progress in this life; we do not advance through fixed gradations, and at the last one pause: - through infancy’s unconscious spell, boyhood’s thoughtless faith, adolescence’ doubt (the common doom), then scepticism, then disbelief, resting at last in manhood’s pondering repose of If. But once gone through, we trace the round again; and are infants, boys and men, and Ifs eternally.

26-07-2007 om 18:43 geschreven door john

Bhartrihari

Bhartrihari wordt in de Indiase traditie aangewezen als de auteur van de Satakatrayam, een verzameling gedichten in het Sanskriet. De verzameling bestaat uit drie delen die respectievelijk gaan over wereldse zaken en idealen, over erotiek en passie en over de ontgoocheling over het aards bestaan en de gedachten over onthechting. De oudste bewaarde versie van de gedichten dateert van de elfde of twaalfde eeuw, maar de gedichten moeten al langer hebben bestaan. Zo wordt er een Bhartrihari gesitueerd in de 7^e eeuw, maar het is niet zeker of het om onze dichter gaat.

Ik bezit enkel een Engelse versie van zijn gedichten

32

The deer, the fish, and the man of virtue

Only care for grass or sea or peace.

The hunter, the fisherman, and the cynic

Are wanton enemies on earth.

64

The sun brings pools of lotuses to bloom,

The moon illuminates nocturnal lilies,

A cloud rains its water,

And noble men struggle for other men’s good.

117

When saffron paste stains her body,

Necklaces dangle on her pale yellow breasts,

And anklets sound like swan calls on her lotus feet,

What man escapes the enchantress’ sway ?

121

A slender woman was wandering,

Seeking solace in shadows of forest trees,

Warding of the moon’s scorching rays

With the silken shawl held by her hand.

123

When she lies on your breast

Amidst the disarray of her own scented hair,

With eyes like slightly opened buds

And cheeks flushed pink from love’s fatigue,

The lips of a woman are honey

Which favored men may drink

153

All desire for pleasure has waned,

The esteem of men has ebbed;

Beloved friends and peers of life

Now are lost to heaven;

The simplest movement requires a cane;

These eyes are veiled in darkness.

How bold this body is to fear

The final blow of death!

170

Our parents, who begot and bore us

To the world are long since dead.

Our friends of youth are banished

To the realm of remembrances.

Now, from day to day, we ourselves await

Death’s imminent call,

Like trees on the frail sandbanks

Of rivers, we await the flood.

193

Moonlight beams, a forest glade,

The fellowship of friends,

The legends told in poetry,

All are enchanting.

Enchanting too is her lovely face

Gleaming with tears of anger;

Enchanting if only your thought can forget

Their ephemeral nature.

26-07-2007 om 18:42 geschreven door john

Ismail Kadare: De dochter van Agamemnon. De opvolger

Agamemnon was de aanvoerder van het Griekse leger dat optrok tegen Troje. Terwijl de vloot zich verzamelde in Aulis, doodde Agamemnon op de jacht een heilige hinde van de godin Artemis. Deze veroorzaakte daarop een windstilte waardoor de vloot niet kon uitvaren. Om de godin te verzoenen diende Agamemnon zijn dochter Ifigineia te offeren. Tijdens de offerplechtigheid werd Ifigineia zonder dat iemand het merkte gered door Artemis. Deze voerde haar naar Taurië waar ze de vreemdelingen die het land betraden aan Artemis moest offeren.

De roman van Kadare speelt echter niet in de Oudheid, maar in zijn geboorteland Albanië ten tijde van het stalinistische regime. De hoofdpersoon is een jongeman die verloofd is met de dochter van een toppoliticus, de gedoodverfde Opvolger van de huidige Leider.  Suzana, de dochter, heeft de verloving verbroken, omdat anders de promotie van haar vader in het gedrang zou komen. De hoofdpersoon zal die reden pas ontdekken op 1 mei. Hij is heel onverwacht uitgenodigd op de 1-mei-manifestatie. Daar komt hij tot de bevinding dat de liefde wordt opgeofferd aan de revolutie. Tucht, productieve arbeid, onderricht. Een nieuwe campagne is begonnen en niets kan meer verhinderen dat het leven totaal zal verdorren.

Deze novelle schreef Kadare in 1985. Hij rekent er in af met het regime dat hij destijds ontvlucht is. In 2002 schreef hij een vervolg op die novelle, namelijk De Opvolger. Deze roman neemt de vorm aan van een detective. We maken hier kennis met het leven achter de schermen van het regime, waarin niemand zeker is van zijn positie en waar intriges en verraad heersen.

25-07-2007 om 20:53 geschreven door john

Thomas Hardy: Jude the Obscure

Thoms Hardy (1840 – 1928) schreef 13 romans. Jude the Obscure uit 1895 was zijn laatste. Daarna schreef hij vrijwel uitsluitend gedichten. Hij was met het schrijven van romans o.a. gestopt omdat er op Jude the Obscure veel kritiek was geuit. Zo werd het boek door een criticus omgedoopt tot Jude the Obscene. Misschien wegens een incident in het begin van het boek. Arabella, Jude’s toekomstige vrouw, die met twee andere meisjes bij een rivier de ingewanden van een geslacht varken staat te reinigen, werpt een voorwerp naar Jude. Het is de penis van een varken a piece of flesh,  the characteristic part of a barrow-pig (gecastreerd varken), which the countrymen used for greasing their boots, as it was useless for any other purpose. In een andere kritiek werd de roman afgedaan als The Anti-Marriage League, terwijl de bisschop van Wakefield het boek wegens zijn insolence and indecency in het vuur gooide.

Het is echter niet evident dat een auteur er de brui aan geeft wegens kritiek alleen. Een mogelijke andere reden is dat Hardy de conflictstof en de personages voor zijn werk had uitgeput. Vooral in Jude the Obscure krijgt men de indruk dat hij het elastiek van de relaties tussen de verschillende personages wat te ver heeft uitgerekt.

De lichtzinnige Arabella zal Jude verleiden en hem onder het voorwendsel dat ze zwanger is, een huwelijk in sluizen. Jude, a poor useless boy, is een wees die door een oude vrouw wordt opgevoed. De roman begint met het vertrek van de schoolmeester Phillotson naar de stad, waar hij hoopt hogerop te klimmen. Jude, een zeer leergierig jongetje dat bij hem avondlessen volgde, ziet hem met lede ogen vertrekken. Hij begint op zichzelf te studeren, in de hoop ooit een universiteit te kunnen bezoeken. Het lot zal er anders over beslissen. Hij wordt uit noodzaak een steenhouwer die op het eind daily mounted to the parapets and copings of colleges he could never enter, and renewed the crumbling freestones of mullioned windows he would never look from.

Van het college waarin hij zo graag zou hebben vertoefd, mag hij enkel de buitenkant, de gevels, opknappen.

De grote tragedie in zijn leven is echter de liefde. Zijn huwelijk met Arabella loopt al vlug spaak. Hij wordt verliefd op zijn nicht Sue. Maar die trouwt met Phillotson, zijn vroegere leraar. Ook dat huwelijk mislukt. Zo komen Jude en Sue weer samen. Ze nemen het kind van Jude en Arabella op. Dat jongetje heet Father Time. Het is een vroegoud kind, dat liever niet had geleefd. Hij zal later een drama voltrekken, door de intussen geboren kinderen van Jude en Sue te vermoorden en zelfmoord te plegen.

Sue is aanvankelijk een vrijgevochten vrouw met meningen die tegen de tijdgeest en tegen haar omgeving ingaan. Ze heeft heidense trekken, maar na de dood van haar kinderen zal ze het geloof omarmen. Ze is de hele roman door onpeilbaar en wispelturig. Hardy had zijn roman eerst The Simpletons genoemd, vanwege de naïviteit van de twee hoofdpersonages.

De roman is tegelijk een sociale roman. Marygreen, het dorpje waar Jude opgroeit, heeft weinig te bieden. Het heeft zijn geschiedenis en tradities verloren en de mensen moeten zich zien te beredderen. Zo wordt Jude als kind door een boer ingehuurd als levende vogelverschrikker op zijn korenveld. Een baantje dat hij zal verliezen wegens zijn medelijden met de vogels.

24-07-2007 om 19:27 geschreven door john