Nicole Verschoore: Le maître du bourg

Ik laat me bij mijn lectuur vaak door het toeval leiden. Toen ik dit boek in een tweedehandswinkel zag staan, kwam de auteur me niet onbekend voor, hoewel ik niet kon zeggen waar ik haar naam ooit was tegengekomen. Ik was ook aangenaam verrast toen ik zag dat er een opdracht in stond, en dan nog wel in het Nederlands. De prijs van het boek was zo belachelijk laag, dat het vanuit de winkel naar mijn verzameling is verhuisd. Wie wat meer over de schrijfster wil vernemen, kan terecht op haar website www.nicoleverschoore.be.

De genoemde roman is haar debuut uit 1994. Een laat debuut, aangezien de auteur in 1939 in Gent geboren is.

Het verhaal wordt verteld door Arlette, het hoofdpersonage. Ze brengt haar vakantie thuis door, in het centrum van Brussel. Uit angst door eenzaamheid te worden overvallen, heeft ze zich aan het schrijven gezet. Ze verdiept zich in de papieren van haar vader die zelf de cahiers intimes van de vroegere burgemeester van Brussel, Charles Buls, had onderzocht. Haar vrije tijd brengt ze door op concerten in het Palais des Beaux Arts, het huidige Bozar. Daar ontmoet ze een Italiaanse man, Francesco. De roman laat ons de ontwikkeling van hun relatie zien. Die verloopt heel traag en aarzelend. Het betreft twee mensen van middelbare leeftijd. Hoewel we hun leeftijd niet kennen, weten we dat de vader van de ik-persoon lange tijd aan alzheimer heeft geleden en dat Francisco een volwassen zoon heeft. Veel meer weten we niet over hen. We vragen ons dan ook af waarom de personages zo aarzelend en zo kwetsbaar zijn. Beiden hebben het heel moeilijk om concrete stappen te zetten. Ze zijn zo voorzichtig dat er misverstanden ontstaan. Ten slotte vinden ze elkaar toch.

Het is een heel gevoelige en fijnzinnige roman.

Enkele mooie passages:

Ne trouvez-vous pas, lui demandai-je à l’entracte, que notre civilisation a peu de mémoire ? Presque tout ce que savaient mes parents est oublié quelques générations plus tard. Comparez cet état de choses à la longévité des traditions orales. La tra&nsmission séculaire des tribus primitives est mieux défendue que la nôtre.

Je remarquai une fois de plus qu’en vieillissant je n’étais pas devenue moins fragile.

Over muziek:

Je me trouvais dans cette état d’extrême sensibilité que provoque chez moi l’expérience de la musique nouvelle. Ce n’est pas vraiment de l’émotion. Pour moi, la nouveauté du son régénère l’oreille, les sens et la sensibilité. J’ai des nouvelles oreilles, et une autre tête.... On est un être différent après l’expérience.

Een wijsheid van haar grootmoeder:

Elégance de maintien provoque élégance de coeur.

Die laatste zin herinnert me aan Jaap Kruithof die in de jaren zeventig een vol auditorium eerstejaars erop wees dat ze hun houding moesten verzorgen. Niet hun kleren of hun haarsnit, wel hun houding, hun manier van lopen. Hiermee beoogde jij niet zozeer elegantie, dan wel waardigheid en zelfverzekerdheid.