Nâzim Hikmetxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een door de uitgeverij Lannoo/Atlas uitgegeven boekje in de reeks De mooiste van …

De ‘mooiste’ zijn gedichten, in dit geval van Hikmet, in het Turks en het Nederlands afgedrukt en voorafgegaan van een inleiding over de schrijver. Daaruit haal ik de schrijversinformatie.

Hikmet werd in 1902 geboren in Tessaloniki, dat toen deel uitmaakte van het Osmaanse Rijk. In 1920 gaat hij in het verzet. Na een verblijf in Moskou, waar hij kennismaakt met de poëzie van Majakovski, keert hij in 1924 terug naar Turkije. Hij wordt lid van de Turkse Kommunistische Partij, wat hem voor enige tijd in de gevangenis brengt. Dat lot treft hem opnieuw van 1938 tot 1950. Na zijn vrijlating vreest hij opnieuw problemen met het bewind en ontvlucht hij op spectaculaire wijze het land (een vriend bracht hem met een snelle motorboot de Zwarte Zee op, waar hij op een Roemeens schip asiel aanvroeg). De rest van zijn dagen sleet hij in Moskou waar hij in 1963 overleed.

Meer informatie vindt de belangstellende op het volgende adres: http://www.famouspoetsandpoems.com/poets/nazim_hikmet/biography

Ik laat nu enkele gedichten volgen uit het Lannoo- boekje.

Misschien

Misschien zal ik

           lang   

             voor die dag

           aan een brug hangen

           en mijn schaduw over het asfalt werpen.

Misschien zal ik       

           lang   

             na die dag

           met witte baardstoppels op mijn wangen nog leven.

En als ik

           lang   

              na die dag

                     nog leef,

dan zal ik op de pleintjes

           tegen de muren leunen

en samen met de kleintjes

           en met de oude mannen

die net als ik de laatste slag overleefden

           zal ik op elke vrije dag ’s avonds viool spelen.

En overal om ons heen

           de verlichte stoepen van een heerlijke avond

En de stappen

                     van nieuwe mensen

                                die nieuwe liederen zingen …

1930

Over het leven

Het leven neem je niet te licht,

je dient te leven in diepe ernst

           zoals een eekhoorn doet,

zonder buiten of boven het leven iets te verwachten,

           het enige wat je moet doen is leven.

Serieus moet je het leven nemen

en wel zo zeer dat je

bijvoorbeeld met geboeide handen op je rug,

staand tegen de muur,

           of met je grote stofbril

                     en je witte kiel in een laboratorium,

           wilt sterven voor de mensen,

           en wel voor de mensen die je nooit hebt gezien,

           en wel terwijl niemand je ertoe dwingt

                     hoewel je weet dat het leven het mooiste is en het puurste dat er bestaat.

En zó serieus moet je het leven nemen

dat je op je zeventigste nog een olijftak poot,

en dan niet om die je kinderen  na te laten,

           maar omdat je ondanks je vrees voor de dood

           niet in de dood gelooft

                                omdat het leven zwaarder weegt.

1947