William Faulkner: Mosquitosxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een vroege roman van Faulkner. Een gezelschap van enkele kunstenaars en andere vreemde vogels maakt een vierdaagse boottocht op het jacht van een rijke dame. Het wordt een komische belevenis die ons de kleine kantjes van de deelnemers leert kennen. Een van de figuren die beklijven is het nichtje van de gastvrouw. Een jong, onconventioneel, jongensachtig meisje dat op een dag samen met de steward van boord zal verdwijnen en bijna omkomt in de moerassige streek waarin ze verdwalen.

Faulkner beschrijft haar zo als ze uit het water komt:

“then she slid skilfully out of the water, sleek and dripping as a seal”.

Ze wordt door een van de mannen met een grote boog in de lucht aan boord gehesen.

Sunset was in his eyes: a glory he could not see; and her taut simple body, almost breastless and with the fleeting hips of a boy, was an ecstacy in golden marble, and in her face the passionate ecstacy of a child.

Mr. Talliaferro is een dertiger die verliefd wordt op een jonge medepassagierster. In de volgende passage staat hij met haar aan dek.

Then she became utterly static beside him and without moving at all she seemed to envelop him, giving him tot hink of himself surrounded, enclosed by the sweet cloudy fire of her thighs, as young girls can.

Mr. Talliaferro saw her as through a blond mist. A lightness was moving down his members, a lightness so exquisite as to be almost unbearable, while above it all he listened to the dry interminable inchoherence of his own voice. That unbearable lightness moved down his arms to his hands, and down his legs, reaching his feet at last, and Mr. Talliaferro fled.

Jenny looked after him. She sighed.

Zou Kundera  hier zijn ondraaglijke lichtheid hebben gehaald?

Er wordt veel over kunst gediscussieerd en over de verschillen tussen Europa en Amerika.

In Europe, being an artist is a form of behavior; in America, it’s an excuse for a form of behavior.

Er wordt ook gefilosofeerd aan boord.

When youth goes out of you, you get out of it. Out of life, I mean. Up to that time you just live; after that, you are aware of living and living becomes a conscious process. Like thinking does in time, you know. You become conscious of thinking, and then you start right off to think in words. And first thing you know, you don’t have thoughts in your mind at all: you just have words in it. But when you are young, you just be. Then you reach a stage where you do. Then a stage where you think, and last of all, where you remember. Or try to.

Over poëzie:

The poetry of modern poets is like a pair of shoes that only those whose feet are shaped like the cobbler’s feet, can wear; while the old boys turnes out shoes that anybody who can walk at all can wear.

A book is the writer’s secret life, the dark twin of a man: you can’t reconcile them.