Virginie Loveling: Een revolverschotxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Dit is nu al op korte tijd het derde boek dat ik lees waarin het over twee zussen gaat. Het is louter toeval. Virginie en Rosalie Loveling zijn natuurlijk ook bekende zussen. Rosalie leefde van 1834 tot 1875. Haar zuster, Virginie, van 1836 tot 1923. Ze zijn geboren in Nevele, een gemeente voorbij het dorp waar ik nu woon. Ik fiets geregeld voorbij hun geboortehuis.

Deze roman werd geschreven in 1911. De uitgave die ik lees is van 1983. Ze werd uitgegeven bij Manteau. Ik vermeld dit omdat er op het titelblad staat: Hertaald door Karel Jonckheere.

Van zoiets krijg ik de kriebels. Toegegeven, het boek leest vlot, maar ik houd toch meer van authenticiteit. Gelukkig is de oorspronkelijke versie ook beschikbaar op dbnl. Voor de geïnteresseerde: http://www.dbnl.org/tekst/love002revo01/love002revo01_0001.htm

Om een voorbeeld van het oorspronkelijke en van de hertaling te geven laat ik het begin van het boek in de twee versies volgen.

‘Komt,’ sprak hij, met hoofschen zwier tusschen de twee juffrouwen tredend, en hij bood haar, bijna gelijktijdig, elk een arm aan.

Oei! wat was het donker op dien boomgaard voor menschen, die uit de klaarte kwamen. Zij hadden zoo even het huis van den Rijken Boer van Crocke verlaten; er was geen mane te zien en men had er niet aan gedacht een knecht met de lantaarn mede te zenden tot buiten den slag, of ten minste tot aan het hofgat (ingangshek).

In de versie van Jonckheere:

‘Kom’, zei hij, met zwier tussen de twee juffers tredend, en hij bood ze bijna tegelijk een arm aan.

Het was donker in de boomgaard voor mensen die uit de klaarte kwamen. Ze hadden Ryckeboers huis verlaten, er was geen maan te zien en er was niet aan gedacht een knecht met een lantaren mee te zenden tot buiten de slag of tot bij het ingangshek.

Het verschil is enorm. Ik geef de voorkeur aan versie één, ook al zou het me meer tijd hebben gekost om het boek uit te lezen.

Maar nu het verhaal. De zussen Georgine en Marie wonen samen. Marie is tien jaar ouder dan Georgine. Ze is niet zo mooi als haar zuster, maar ze is wel heel sociaal. Ze helpt de dorpsbewoners bij kleine kwaaltjes. Hun overbuur meneer Hancq is een joviale man, een losbol zoals later zal blijken. Hij verzamelt wapens en omdat hij bezorgd is om de veiligheid van de zussen, doet hij hen een geladen revolver cadeau. De echtgenote van meneer Hancq sterft, en hij begint te flirten met de zussen. Zowel Marie als Georgine denkt dat zij de uitverkorene is, maar Hancq speelt vooral met Marie een spelletje. De spanning tussen de zoenen was gestegen, maar nu ze het frivole karakter van Hancq ontdekken, verzoenen ze zich en besluiten ze hem te vermoorden. Het lot beslist dat Georgine de moord zal voltrekken.

Door gelukkige omstandigheden blijven de zussen buiten schot, maar na een tijdje overlijdt Georgine. Marie blijft alleen over, en ze zal in het dorp blijven voortleven als de gekkin.

De laatste zin van het boek luidt:

‘Zotte Marie Sanders’, heet ze thans in Vroden.

De sfeer is die van een dorp, met de burgemeester, de notarisdochters, de dokter enz. Ik kan me de woningen voorstellen, de rijkere met lambriseringen  en plafonds met profielen, de armere kaal, een tafel en enkele stoelen, een koude tegelvloer, een kachel… Het hoofdthema is dat van de ongetrouwde zussen, die aan een man moeten geraken. Als de oudste haar kans verkeken ziet, groeit de haat, met de moord tot gevolg. Het boeiendste gedeelte van het boek volgt voor mij na de moord op Hancq. Het duurt enkele dagen voor het lijk wordt ontdekt. Ik moest even aan Dostojewski denken, wanneer de schrijfster het zielenleven van de  zussen beschrijft.  

Waardering: 8/10.