KEUZES MAKEN
De koning lachte vertederd toen zijn dochtertje, haar vruchteloze pogingen om rechtop te lopen opgevend, over het tapijt naar hem toe kroop, zich aan zijn blaud optrok en hem, de onbekende man, vragend aankeek. Op het punt weer te vallen, greep ze met beide handjes zijn wijsvinger vast en hield zich zo, als een lokeendje heen en weer deinend, in evenwicht.
Amaury had nooit veel tijd voor zijn familie gehad: niet eens voor zichzelf. Maar in het leven van ieder man, denk ik, komt het uur waarop hij gaat verlangen naar wat hij heeft gemist of naar datgene waarvan hij, andere waarden hoger schattend, vrijwillig afstand heeft gedaan: het geluk ergens thuis te zijn en te worden verwacht. Ik geloof nog altijd dat, op die snikhete zomeravond in Nablus, voor Amaury dat uur was aangebroken en hij, neerkijkend op het blonde hoofdje van zijn kind, voor het eerst de last voelde van een door velen benijde macht, de druk van de wellicht té duur betaalde koningskroon.
Twijfelen aan zichzelf is gevaarlijk. En ook nutteloos. Want wie kan, halverwege het leven, rechtsomkeert maken? Alleen heiligen en dwazen luisteren naar het fluiten van de magische vogel die de reiziger weglokt van druk betreden paden, het geheimzinnige woud in; zonder spijt – ja, zonder herinnering aan wat ze moeten achterlaten – lopen ze zorgeloos en vrij, onbekende vreugden en onbekend verdriet tegemoet. Amaury was geen heilige, noch een dwaas. Hij was slechts een man wie men geleerd had dat plicht vóór alles gaat – een plicht die hij niet zelf had gekozen, maar die hem door God werd opgelegd. Wat hij nu voelde en verlangde was het tegengestelde van wat hij zijn leven lang had gedaan, een verraad van de idealen die hem als kind waren voorgehouden, en die hij, vaak met lijfsgevaar, had verdedigd. Daarom zei hij:
'Ik word oud’.
Maria Rosseels: ‘Wacht niet op de morgen’. p. 158
|