|
De blaadren rijzen door de stugge nevel,
er zijn geen klanken meer, er is geen lied,
slechts in het dorre riet een vroom geprevel …
Nu komt de tijd dat men naar binnen ziet.
Want wij zijn arm en knagen aan ’t verleden,
en spelen met de kaarten van verdriet.
Het schoonste sprookje stelt ons niet tevreden,
en door den nevel lokt de toekomst niet.
Het leven vlood en d’as blijft in onz’ handen,
’t verlangen stijgt om mede te vergaan.
Doch in de weemoed blijft één lichtje branden,
het licht dat w’in den zomer overslaan,
waarvoor wij slechts, tot onze scha en schande,
rondom den wintertijd om olie gaan.
Felix Timmermans
|
