BIJ VRIENDEN IN DE ROçA

Het is moeilijk om een goede vertaling te vinden voor het woord ‘roça’. In ‘Het vlakke land dat het mijne is’ (Jacques Brel) zouden we spreken van het ‘platteland’ … of zelfs van de ‘polder’ … maar er is hier zo weinig vlak, en alles is zo heuvelachtig. En waar zou je hier in ’s hemelsnaam enig spoor vinden van ‘inpoldering’.

Daarom een omschrijving, in plaats van een vertaling. De ‘roça’ is dan de aanduiding voor alle terreinen die enigszins van de woonkern verwijderd liggen, en waar doorgaans heel eenvoudige mensen wat landarbeid of een beetje veeteelt als beroep uitoefenen en op die manier een bescheiden inkomen, maar bovenal een heel mooie, aantrekkelijke levenswijze vinden, die vanzelf tot rust brengt, op het ritme van de zon: het werk begint nog voor zonsopgang en bij valavond gaat de rusttijd in, met soms een beetje televisie (sinds enkele jaren is er elektriciteit) en dan heel vroeg naar bed … want om 04.00 uur morgen begint een nieuwe dag.

Vorige zondag werd ik uitgenodigd voor een dagje in de roça bij Madalena, José en Janio. Het was een heel mooie dag met leuke babbels, prachtige panorama’s, een heerlijke caipirinha en een even heerlijke churrasco, die bereid werd door Madalena en Lene.

Geniet mee, als je de foto’s bekijkt.

Dank je wel aan mijn vrienden in de roça!