EEN OVERWEGING BIJ SACRAMENTSDAG

Misschien is dat wel het ultieme sacrament,

is het dat wat we telkens vieren:

dat mensen niet alleen op weg hoeven te gaan,

dat we gekend, gesterkt, gezegend zijn:

in onze verbondenheid met andere mensen,

in ons omzien naar elkaar,

in ons gesterkt en geleid worden door anderen.

Daarin kunnen we verstaan hoe God ons sterkt en zegent.

En omdat God metgezel van ons wil zijn

kunnen we metgezel zijn van elkaar.

Dat vieren we als we biddend samen komen:

het verlangen naar toekomst,

vertrouwen die onze angst doet bedaren,

voedsel dat onze diepste honger stilt,

en hoop die leven doet.

We hebben er zo'n behoefte aan.

In woord en gebaar vieren we

dat we niet alleen hoeven zijn,

dat we mens zijn onder de hoede van God,

en in verbondenheid met elkaar.

Bron onbekend