BIJ DE DERDE ZONDAG VAN DE ADVENT

‘ZIJT GIJ DIEGENE DIE KOMEN ZOU?

Op deze derde zondag van de advent staan twee figuren centraal: nog eens Johannes de Doper, de profeet, die vorige week zo hard van leer trok tegen het ‘addergebroed’, en daarnaast Jezus zelf, de barmhartigheid in persoon, die zich voorstelt als de beloofde Messias: ‘de Redder, die komen zou’.

Johannes is er helemaal van in de war: ‘Is deze man nu diegene die ons van Godswege beloofd is en die komen zou?’

Geef kracht aan trillende handen, 

maak knikkende knieën sterk.

Zeg tegen het moedeloze volk: 

‘Wees sterk en vrees niet,

want jullie God komt.’

Dan worden blinden de ogen geopend, 

de oren van doven worden ontsloten.

Verlamden zullen springen als herten, 

de mond van stommen zal jubelen:

(Jesaja 35,3-4 en 6)

`Ga Johannes vertellen wat u hoort en ziet:

Blinden zien weer en kreupelen lopen,

melaatsen worden rein en doven horen,

doden staan op

en aan armen wordt de Goede Boodschap verkondigd.’

(Matteüs 11,4-5)

‘ZIJT GIJ DIEGENE DIE KOMEN ZOU?’

Jezus en Sint Janneke die speelden met een lammeke! We zongen er over en we waren het in de processie. Maar Johannes is anders: een ruige profeet in de woestijn, een kemelharen kleed, sprinkhanen en wilde honing, een donderpredikant die spreekt van strenge straffen. Hij had zelfs koning Herodes de les gelezen. Nu zit hij gevangen. Hij had in Jezus zijn opvolger gezien. Maar Jezus is wel opvolger maar geen navolger.

Hij is de 'zachte hand' die ogen opent en leert horen, leert luisteren. Lammen en mensen die verlamd zijn van angst geeft Hij moed. Wie uitgestoten is neemt Hij op. En wie voor dood neerligt geeft Hij nieuw leven. Jesaja had dit gezegd over de Messias, die zou komen.

En Jezus zegt nog meer: ‘aan armen wordt de blijde boodschap verkondigd’. Het gaat Hem niet om de letter van de wet, maar om een geest van gerechtigheid, barmhartigheid en mededogen. Hij komt niet om te oordelen, laat staan om te veroordelen maar om te redden.

We denken aan Dostojewski, die ergens schreef: ‘Christus stuurt ons in de war’. Want Johannes is in de war. Is dat nu die Messias, die zou komen? ‘Zalig die aan mij geen aanstoot neemt’, zegt Jezus. Hij zegt het ook aan ons, als we in de war zijn. In de war, omdat alles donker kan zijn en we alleen een zwijgende God vinden. In de war, als we vol verlangen uitzien naar iemand die het puin van deze wereld en de winter van onze kerk omvormt tot 'vrede en vreugde'. Maar ogenschijnlijk verandert er niets.

We kunnen niet zomaar wachten, met gekruiste armen, passief en gelaten, tot alles vanzelf wel goed komt. Ons wachten is 'verwachten', zoals een moeder in 'blijde verwachting' is van haar kindje. Het kindje komt in pijn en wee. De blijde verwachting weet van pijn, die komt. Ook Jezus komt niet zonder pijn: zijn geboorte verandert ons leven! Dat kan pijn doen!

Een joods verhaal spreekt van een bedelaar aan de poort van Rome. Hij wacht, en wacht. Die bedelaar is de Messias. ‘Op wie wacht hij dan?’ vraagt een jongen aan zijn opa. De oude man legt de hand op het kind en zegt: ‘Op jou, mijn jongen.'

Jezus doet zoals die opa. Hij wacht op ons. Het Rijk van God dat Hij belooft en wij verwachten geeft Hij ons in handen! Maar Hij toont de weg naar dat Rijk, die omgekeerde rangorde: ‘Wie groot wil zijn moet dienaar worden. Wie de eerste wil zijn moet slaaf van allen wezen.'

In die zin mogen wij uitzien naar ‘Hem, die komen zou’. De wereld zal niet meteen spectaculair veranderen. Maar misschien worden wijzelf anders. Als we geloven dat Jezus als het ware zijn hand op ons legt en zegt: het Rijk van God, dat wacht op jou.

(vrij naar Rob Moens, dominicaan, Genk)

Wij bidden om advent

dat elk van ons een weg mag vinden

in de verwarring van zoveel dagelijkse drukte

en zoveel lege woorden die zoveel gemis verbergen.

Wij bidden om een weg, die we kunnen gaan

met de zekerheid dat er een bestemming is

en dat we er ooit zullen komen.

Een ruige man wees ons die weg,

Johannes is zijn naam.

Zijn ogen stonden scherp op de woestijn gericht

waar de aardse horizon ten einde loopt

en de hemel in zicht komt.

Zijn woorden draaiden altijd rond bekering

en verandering van leven.

Misschien zou hij ons vandaag

wijzen op het echte doel van ons leven.

Misschien zou hij ons bezweren

om een stuk van onze overvloed achter te laten,

en wat minder oppervlakkig te gaan leven.

Om veel intenser te genieten

van de diepe vreugden van het hart en van de geest.

Wij bidden om advent:

dat Iemand ons de weg zal tonen

naar een leven, dat zoveel inniger,

en zoveel echter mag zijn

dan wat ons meestal voorgeschoteld wordt.

Wij bidden om te weten

waar het echt op aan komt:

dat stukje vrede

dat mensen aan elkander kunnen geven.

(Vrij naar Manu Verhulst)