TWEEDE ZONDAG VAN DE VASTEN

EVEN UW HEERLIJKHEID ZIEN

In die tijd ging Jezus
met Petrus, Johannes en Jakobus
de berg op om te bidden.
Terwijl hij aan het bidden was,
veranderde de aanblik van zijn gezicht
en werd zijn kleding stralend wit.
(Lucas 9,28-29)

De Tabor, het lijkt wel ontleend aan een boek met fantastische vertellingen. En toch is het weer een heel herkenbaar stukje leven. De feiten zijn verbluffend: ‘zijn gezicht veranderde, zijn kleed werd stralend wit, Mozes en Elia staan in hemelse luister bij Hem.’ Het is sensatie, maar de klemtoon ligt niet daar. De komende kruisdood, daar spreken ze over. Tevoren had Jezus dat ook al aangestipt: ‘De Mensenzoon moet veel lijden, Hij moet verworpen en ter dood gebracht worden.’ Hij had zelfs nog toegevoegd: ‘Als iemand achter Mij aan wil komen, moet Hij zijn kruis opnemen en Mij volgen.’
Het succesverhaal is voorbij, geen massa’s meer, die achter Hem aanlopen. Wel ruzie met oudsten, hogepriesters en farizeeën. Wat doet dat met de leerlingen? Vol verwachtingen waren zij Hem gevolgd, een onzekere toekomst tegemoet, enkel vertrouwend op zijn Woord. Nu komt de ontnuchtering: waren zij niet op weg met iemand die altijd zou verliezen? Het sprookje is uit, de mooie droom aan diggelen!
Eerst het geloof in de verrijzenis zal weer hoop geven: Hij is gekruisigd, maar Hij leeft! En Hij leidt ons naar een volkomen leven! Maar dat volkomen leven kan wel eens veraf lijken, onzichtbaar nog achter de einder, voor mensen onderweg.
Dan is de Tabor welgekomen, een eenzame berg in een land zonder reliëf. Een lichtflits in eentonige dagen. Boven, op de berg, zien zij een glimp van wat hen toen gelokt heeft. De hoop van toen herleeft en wenkt weer.
Zo zijn ook wij onderweg, met eenzelfde Woord dat ons lokte, en dan tussen hoop en vrees. Soms kunnen angst en twijfel te groot lijken voor ons kleine kunnen. Ons leven kan ons plat tegen de grond slaan. Eigen leed of de massieve pijn van de wereld, zoveel kan ons doen wankelen, ook als wij tevoren die grote genade van een rustig geloof mochten ervaren.
Weer is het verhaal niet af hier. Als we onze aandacht wakker en onze ogen open houden, kunnen andere ervaringen ons deel zijn. ‘Niemand heeft ooit God gezien.’ Maar soms kunnen wij iets van Hem merken, iets dat de vervulling laat vermoeden van onze diepste hunker. Dat gebeurt niet in lawaai en drukte, wel als het stil wordt in onszelf, als wij aardse begeerten opzij schuiven, en ons openstellen voor God.
‘Als de ziele luistert, spreekt het al een taal dat leeft.’ Vergeten wij de stilte niet, opdat wij die taal horen van al wat leeft. Opdat wij het vluchtige schrijven van het schrijverke verstaan: ‘wij schrijven, herschrijven en schrijven nog den heiligen name van God.’

Leid, minzaam licht, als ik in ’t donker ga,
Leid Jij mij voort.
Zo donker is de nacht en ver van huis ben ik,
Leid Jij mij voort.
Behoed mijn stappen; ik hoef geen vergezicht,
Geen wijde horizon te zien:
Eén stap is al genoeg.

John Henri Newman: ‘Lead, kindly, light’