CHRISTUS

Christus, Christus, het wordt hoog tijd.

De tijd van woorden is voorbij.

Eeuwigheid staat in de nacht voor de deur.

Laat je zien nu ik jou heb verloren.

Sta uit de oude verhalen op

die thuis in het boek stonden en wees waar,

hier op de kolkende zee, de broeder

die zijn vrienden zoekt aan het water,

magere visser op het meer,

timmerman van het scheepje van Petrus.

Maak je los uit de hopen touwen

voor op het dek en kom naast me staan,

schreeuwend tegen de stormwind in:

‘Kleingelovige, weet je dan niet

dat ik de stormen kan gebieden?’

Kom tevoorschijn, ik wil leven,

hier en nu, want ander leven

later, vergeef me, vertrouw ik niet.

Michel van der Plas

(Over dit gedicht werd op deze blog reeds geschreven op 6 april, 31 mei, 4 en 7 juni)

De derde strofe dus uit hetzelfde gedicht dat vorige dagen reeds uitvoerig aan bod kwam, en dat mijns inziens, tot op vandaag, één van de mooiste Christus-gedichten blijft, die ooit werden geschreven. Zoals reeds gezegd werd: niet over de historische Jezus, die hier weldoende wandelde op onze aarde, en evenmin over de verrezen, verheerlijkte Christus ‘voor altijd gezeten aan de rechterhand van de Vader’.

Veel concreter, veel meer levensnabij is het gedicht: hoe kan die man uit Nazareth na zoveel eeuwen nog iets betekenen voor de mens van vandaag. Van der Plas zelf schrijft over dit alles op een zeer persoonlijke wijze. Hij spreekt voortdurend in de ‘ik-vorm’: ‘Jij, man van zo lang geleden, wat kan Jij nog met mijn leven te maken hebben?’

Het antwoord dat de dichter persoonlijk ervaren heeft is beklijvend en betekenisvol voor vele mensen, althans indien zij niet gedachteloos meelopen met de massa. Over dit laatste – persoonlijk nadenken en niet zomaar klakkeloos kuddelopen – schreef Mark Van de Voorde onlangs:

We zijn zo graag onszelf, maar we willen o zo graag ergens bijhoren. Het compleet autonome individu bestaat niet, want ook een individualist kan niet zonder de anderen. Daarom is zelfstandig denken, vooral tegen de stroom in, zo moeilijk. Als je niet meebent, hoor je er misschien ook niet bij. We willen wel opvallen maar niet uitvallen. En dus trachten we uit te blinken door mee te doen: door net dat tikkeltje brutaler hetzelfde te zeggen, door net dat beetje opzichtiger hetzelfde te dragen… En het gekke is dat al die anderen die ook zo hun best doen om zichzelf te zijn en zich daarom bij de heersende trend aansluiten, nog geloven ook dat je origineel bent. De originaliteit van de nabootsing is een merkwaardig fenomeen. Het bepaalt veel van wat we doen. Altijd geweest trouwens. Schrijvers die zich in de tijd door gedurfde kapsones lieten opmerken, blijken achteraf gezien niets anders gedaan te hebben dan hardop te zeggen wat toen bon ton was. Jezelf zijn is vaak meer begoocheling dan werkelijkheid. Ook op levensbeschouwelijk vlak.

(Bron: Mark van de Voorde, RKNieuws.net, Nieuwsbrief van 29 mei 2010)

Van der Plas loopt niet mee in dat rijtje van de trendy kuddedenkers met grote mond en kleine mening. In tal van beelden geeft hij aan hoe hij, volwassen wordend, heel sterk die ‘nood aan een geloof in Jezus’ in zijn eigen leven ervaren heeft. De eigen ervaring was zijn grootste leerschool om Jezus te herontdekken, want zonder zulk geloof verloor zijn leven elke zin: ‘eeuwigheid staat in de nacht voor de deur’.

Bovendien moet dit geloof veel meer zijn dan een onnadenkend vastklampen aan mooie woorden, ooit gehoord en ooit geloofd, maar in wezen leeg en zonder inhoud als ze niet gestaafd worden door zelf overwogen ervaringen. Vandaar de schreeuw, die telkens weerkeert in almaar nieuwe beelden: ‘Sta uit de oude verhalen op, die thuis in het boek stonden, en wees waar’. Laat mij nu reeds iets van jou merken, want een belofte van leven, die alleen maar over een ‘leven later’ spreekt, is ongeloofwaardig. Als je werkelijk leeft en ook werkelijk leven geeft, dan moet daar ook hier en nu al iets van zichtbaar en tastbaar worden. Het laatste zinnetje kan verwarring wekken; een oppervlakkige lezing kan de indruk wekken dat de dichter ‘een volkomen leven in volkomen vreugde – later’ afwijst. Niets is minder waar. De dichter zegt enkel op krachtige wijze: als jij, Jezus, zoals mij altijd gezegd werd, de ware innerlijke rust aan mensen schenkt, dan kan dat niet enkel de ‘eeuwige rust’ van het ‘R.I.P.’ zijn, maar dan moet een glimp van die rust en die vrede reeds in mijn aardse leven voelbaar zijn: ‘wees waar, hier op de kolkende zee’.

'Die Jezus sluimert in mijn achterhoofd.

Af en toe krijg ik nog een schok van herkenning

bij een of andere ervaring.

Dan zeg ik:

Jezus heeft het, in die of die parabel,

al begrepen en prachtig gezegd.

Soms denk ik:

Hij zal wel liedjes gezongen hebben

en gekke verhaaltjes verteld hebben aan de kinderen.

Dag Jezus,

lieve man,

liedjeszanger,

herrieschopper,

man van vrede.

Je hebt het leven ontzaglijk doorgrond.'

Willem Vermandere