De rozas.

Het kerkhof is met scherven volgeregend

uit de rozas. De zon des morgens vlucht

met lichte passen langs en schittert, éven,

snel en verblindend - en springt dan terug

over de smalle muur. Het bos der kruisen

staat langzaam op uit het genadig gras

dat alles volstroomt en de distelpluizen

kleven als dunne sneeuw tegen het struikgewas.

Hier werden wij tezaamgelegd met vieren,

een zachte middag, toen het ver geschut

met vlagen aanwoei en de geur van vlieren

als bijengolven gonsde rond de put.

De goudenregen liet zijn lome tressen

geduldig aan winds roekeloze luim

en in de holle schaduw der cipressen

stolt de sering tot vlokken van blauw schuim.

Dan liggen wij alleen. De mist der doden

trekt langzaam op boven een gaaf gelaat:

‘Een Provençaalse stad, wit en gesloten,

waarop de hagel van het zonlicht slaat,

was mij het liefst, want in haar warme stallen

hunkerden vaders paarden, groot en zwart.

Hun ruiter is bij Sint-Omaars gevallen;

een hete kogel opende zijn hart.’

‘De schepen deinden in een wieg van water

dat dreunde en ruiste en vele stemmen had,

in de olievlekken op de branders klaarde

grijs Hamburg tot een vermiljoenen stad.

Ik hoorde 's nachts de meeuwen wederkeren

naar een beschutte plaats bij de hangars

en zag de lichte sneeuwval hunner veren.

Maar Hamburgs meeuw viel neer bij Sint-Omaars.’

De derde zegt: ‘Ik voer het water over

van een groen Wales naar 't groene vasteland.

Wit in de schaduw, tussen lis en lover,

sliep loom de vadervis in diamant.

Ik joeg het wild op in de rode herfsten

als Shelley's West-Wind op de riffen liep,

maar kwam gehoorzaam toen mij uit de verste

bossen om Sint-Omaars de Jager riep.’

Ik lig neer naast die drie. De sterren oopnen

vurig en groot hun kelken in de nacht.

Ik hoor, doorheen de grond, de legers lopen

en hoe de mitrailleuse schaterlacht.

Wat is vergeefs? Hoevele zachte doden

liggen met open mond, als uitgebloeid?

Waar is het dorp, de vreugden en de noden

waarmee een hart dat scheidt, voorgoed vergroeit?

Niets is vergeefs, want eeuwige kinderen spelen

op het klein kerkhof dat vergeten was.

Wind wiegt de rozen op haar slanke stelen

en God beweegt de wereld om haar as.

Maar op een morgen zal een jongen komen

die hier de scherven zamelt der rozas

en legt met tedere vingeren het volkomen

beeld van de Heiland in het dauwnat gras.’

Anton van Wilderode